ΤΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

Καλέ μου φίλε, σου γράφω για να παρηγορηθώ
και εξαιτίας της απόστασής μας, τρελά θα εξηγηθώ.
Μα, από τότε που λείπεις, παρατήρησα ξανά
πως ο χωροχρόνος έφυγε μα κάτι ακόμα εδώ δεν προχωρά.
Σπανίως βγαίνουμε έξω κι ας είναι και γιορτές,
αρκετοί σωριάζουν σάκους με άμμο στα παράθυρα και στις σκεπές,
Άλλος πάλι σωπαίνει για βδομάδες σαν νεκρός
κι όσοι δεν έχουν κατιτίς να πούνε τους περισσεύει και καιρός.

Μα η μικρή οθόνη μάς είπε για τη νέα χρονιά
έναν ανασχηματισμό ευρύ που καρτερούμε πώς και τι.
Θα 'χουμε, λέει, Χριστούγεννα και καρναβάλια καθ' εκάστη,
κάθε Χριστούλης θα κατέβει απ' το σταυρό
και τα πουλάκια θα επιστρέψουν στο άστυ.

Θα έχει φαγοπότι και φως όλο το χρόνο,
θα βγάζουν λόγο και οι μουγκοί γιατί οι κουφοί μιλούσαν μόνο.
Θα επιτραπεί ο έρως όπως τον θέλει ο καθείς,
θα παντρευτούνε και οι καλόγεροί μας, μα κατόπιν δοκιμής.

Έως δια μαγείας, θα εξαφανιστούν
κάτι κρετίνοι, κάτι απαίσιοι που μας ταλαιπωρούν.

Βλέπεις, αδερφέ μου, τι σου αραδιάζω, ακριβέ μου;
Μα, εδώ κοντεύω να φλιπάρω, έστω σαν όνειρο αν το πάρω!
Βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις, κύριέ μου, παραμιλάω, τρεκλίζω,
γελάω μ' όλα τα εφέ μου και συνεχίζω να ελπίζω!

Μα, αν ο χρόνος ήταν μόνο για μια ώρα, κάτι σαν κομήτης,
πόσο σκληρό γίνεται τώρα καθώς χανόμαστε μαζί της.

Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δεν θα είναι εδώ,
θα τον φάω ή θα με φάει, αυτά είχα να σου πω.

                                                                         Lucio Dalla

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Ξύπνησα και σκεφτόμουνα τα απαγορευμένα κάλαντα, «Ο Κούλης στο ναυτικό» και τον Ελπήνορα να στουκάρει στα τσιμέντα.
Όλα είναι ένα ταξίδι ξεκινώντας από τον Όμηρο με ενδιάμεσο τον Μποντλέρ και καταλήγοντας
στον Κόλλια (Καββαδίας) παρέα με τις ερμαφρόδιτες φωνές των τραγουδιστών που τον ερμήνευσαν.
Τα γυφτάκια έκαναν λάθος επένδυση αγοράζοντας τρίγωνα, κλαρίνα και μελόντικες για να πουν
τα κάλαντα και για να αγοράσουν το καινούργιο play station.
Με απογοήτευση όμως φέτος θα παίξουν μόνο το όργανό τους…
Το μόνο που δεν θα είναι απαγορευμένο και που θα παίξει φέτος από το YouΤube
θα είναι «ο Κούλης στο ναυτικό» και θα είναι αυτό που θα αντικαταστήσει τα κάλαντα.
Τι δουλειά όμως έχει ο Ελπήνορας;
Ποιος είναι;
Είναι αυτός που αυτοκτόνησε γιατί ζήλεψε, όταν είδε τον Οδυσσέα με την Κίρκη.
Έκανε οφθαλμολουτρο και σκόνταψε;
Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου;
Η ομοφυλοφιλική άποψη του Ομήρου;
Η σχέση του Κούλη;
Ο πρόγονος του Χίτλερ;
Ο ακτιβιστής που έπεσε από τα Ιμαλάια;
Κάτι για να περάσει η ώρα και να καλύψω το άρθρο του Δεκέμβρη;
Ο Ελπήνορας θάφτηκε από τον Οδυσσέα με ένα κουπί καρφωμένο στην πλάτη.
Και ουχί με σταυρό γιατί όπως όλοι ξέρετε (σιγά μην ξέρετε) τότες δεν είχε
ανακαλυφθεί ο Χριστιανισμός…

Ο κορωνοϊός έχει κουράσει τους πάντες.
Όλους έκτος από μένα.
Κάνω ό,τι έκανα!
Έτσι κι αλλιώς η ζωή δεν έχει και μεγάλες απαιτήσεις.
Θέλει ένα πιάτο φαΐ και λίγη αγάπη…

Εύχομαι…
Καλή χρονιά! Και με περισσότερη ελευθερία!

ΟΔΟΣ ΑΒΥΣΣΟΥ ΑΡΙΘΜΟΣ 0

 

 ΟΔΟΣ ΑΒΥΣΣΟΥ ΑΡΙΘΜΟΣ 0

   

Κι ύστερα πάλι ομοβροντία τα χαράματα

διώχνοντας απ’ τα κυπαρίσσια τα σπουργίτια
Τα φορτηγά αυτοκίνητα γιομάτα αγωνιστές
περνώντας για τον τόπο της εκτέλεσης
Κόβοντας με τις ρόδες στα δυο τον ήλιο
περνώντας για τον τόπο της εκτέλεσης
Έμεινε πάλι πολύ σκόνη τ’ απογεύματα
η σκόνη που αφήνουν πίσω τους
τα μαύρα φουστάνια των μανάδων
Καθώς γυρνάνε απ’ του Αβέρωφ ή απ’ του Χατζηκώστα
ή από τα τμήματα των μεταγωγών
Οι μαύρες μανάδες με τα μαύρα φουστάνια
με την καρδιά τους τυλιγμένη στο μαντίλι τους
σαν ένα ξεροκόμματο ψωμί
που δεν μπορεί να το μασήσει
που δεν μπορεί να το μασήσει μήτε ο θάνατος
                                               ΓΙΑΝΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Ο σχιζοφρενής γέρος με την τραγιάσκα και το καρότσι μοίραζε δηλώσεις μετανοίας των κομμουνιστών από τα μαύρα χρόνια του ’49, του ’59, του ’69.
Όμως τι εξυπηρετεί όλο αυτό σήμερα; Την απομυθοποίηση των ηρώων; Τα όρια αντοχής του ανθρώπινου σώματος στα βασανιστήρια; Τις ενοχές που προσπαθεί να μεταφέρει στους απογόνους τους;
Γιατί δεν υποδεικνύει τους κουκουλοφόρους, αυτούς που δείχνανε με το δάχτυλο στους Γερμανούς ποιους να εκτελέσουν.
Τι κάνει το ΚΚΕ για να υπερασπιστεί τους νεκρούς του;
«Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι, γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι»
«… Απ’ το Λαύριο οι δήμιοι φαίνονταν μικροί…
Και ήταν για να σαστίζεις πως τόσο μικροί δήμιοι κάνανε τόσο μεγάλα εγκλήματα.
Μα το έγκλημα ποτέ δεν μετριέται με τον πήχυ. Γιατί ποτέ δεν έχει το ανάστημα του κακούργου. Πάντα είναι μεγαλύτερό του. Γιατί ένας πραγματικός κακούργος ποτέ δεν κάνει μόνο ένα έγκλημα.
Πόσο μάλλον στη Μακρόνησο όπου είχε καταργηθεί η τιμωρία.
Γιατί κι αυτό έγινε στη Μακρόνησο. Χωρίσανε το έγκλημα απ’ τον κολασμό και αντιστρέψανε
τους όρους.
Ρίξανε τον κολασμό στα θύματα και τον έπαινο στους κακούργους. Έτσι τους βοήθησαν να κάνουν το έγκλημα ψυχαγωγία και πρωινή γυμναστική.
Όταν ένας άνθρωπος συνηθίζει να διασκεδάζει με το αίμα που τρέχει, με τίποτα πια στο εξής
δεν μπορεί να διασκεδάσει…»
«Το νησί αυτό, που διαδραματίζεται σήμερα η ιστορία μας, είναι το τοπίο όπου το έγκλημα δοξάστηκε σαν ύψιστη αρετή.
Όπου μέσα απ’ το λαρύγγι του ανθρώπου πέρασαν -για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ανθρωπότητας- φθόγγοι άγνωστοι.
Ήρθε μια νύχτα που το νησί κλυδωνίζεται σαν ακυβέρνητο σκάφος.
Αυτή τη νύχτα -οι φθόγγοι αυτοί οι άγνωστοι- ακούστηκαν τόσο δυνατά, που οι μεταλλωρύχοι
της αντικρινής πλαγιάς τρόμαξαν και κρύφτηκαν στις στοές τους.
Ήταν οχτώ του Δεκέμβρη, χίλια εννιακόσια σαράντα εννέα χρόνια ύστερα απ’ τη γέννησή
του γιου μιας χωρικής, που τον σταύρωσαν -μια φορά- πάνω σ’ ένα ξύλο σ’ ένα λόφο της Σιών, επειδή κουβάλησε μαζί του καινούργιες ιδέες.
Βλέπετε οι ιδέες, άμα δεν έρχονται στα μέτρα που θέλουν αυτοί, παίρνουν το κεφάλι αυτουνού που τις έχει…»


«…Έτσι όπως το ζώνει το νησί η θάλασσα είναι ένα κι ένα για κλουβί.
Ούτε σύρματα, ούτε κάγκελα. Μπράβο, έτσι θα ‘ναι.
Εμ… να σου πω, είναι κρίμα τα καημένα τα ζουντανά να τα κρατάς χρόνο καιρό φυλακωμένα.
Άφ’ τα λέφτερα… Πού θα πάνε; Τα φυλάει γύρω τρόγυρα η θάλασσα.
Αυτό θα ‘ναι μωρέ! Ωχ! ησύχασα… μαλάκωσε η ψυχή μου.
Ναι, τις έχουνε κάτι τέτοιες ψυχοπονιές οι Εγγλέζοι.
Ύστερα από τον πόλεμο, λένε, πήρανε όλοι την απόφαση να ημερέψουνε...»

Κι από κάτου απ’ τ’ αστέρια περνάνε
Καραβιές- καραβιές οι εκτοπισμένοι
και τσουβάλια με κομμένα ποδάρια
και τσουβάλια με κομμένα χέρια
και τσουβάλια με νεκρούς
ξεβράζουν οι φουρτούνες στις αχτές του Λαυρίου

Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟΥ

 Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ

ΤΟΥ ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟΥ

Τρίζουν τα κόκαλα του Μακρυγιάννη
του Μπαρμπαγιάννη του Κανατά
κάτι ξενέρωτοι Αμερικάνοι
κάτι ροκάδες του κερατά
πήραν φαλάγγι μπαγλαμάδες και μπουζούκια
μα δεν πειράζει πατριώτες είμαστε εφτάψυχοι

Φράνσις Φορντ Κόπολα
Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και ξερό ψωμί

Πόσο θ’ αντέξουνε ο Μάρκος κι ο Τσιτσάνης
δεν έχουν κάνει ούτε ένα video clip
σαν τα κοράκια σου χιμάνε όταν πεθάνεις
οι κομπανίες με τους πράκτορες της Κ.Υ.Π
Γίναν οι μάγκες φεμινίστριες με ταγάρια
μα δεν πειράζει πατριώτες
είμαστε εφτάψυχοι

Φράνσις Φορντ Κόπολα
Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και ξερό ψωμί

Με σέξι πόζες κοριτσιών στην Ελασσόνα
με Παλαιστίνιο εραστή εκτελεστή
θα καβαλήσουμε κι ετούτο το χειμώνα
μπροστά στην τηλεοπτική μας θαλπωρή
σαν τους ανάπηρους που βλέπουνε αγώνα
μα δεν πειράζει πατριώτες
είμαστε εφτάψυχοι

Φράνσις Φορντ Κόπολα
Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και ξερό ψωμί

ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Νύχτωσε και αυτοί εξακολουθούσαν να συλλέγουν υποψηφίους συμβούλους από τους κάδους των σκουπιδιών. Μαζί τους βρέθηκε και ένα νεκρό μωρό.
Όλα για την Notre-Dame, τίποτα για τους Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκώ.
Ο Κουασιμόδος είχε δακρύσει κι εγώ παρακολουθούσα από την πόρτα του μαγαζιού μου,
σε απόσταση τεσσάρων μέτρων, το μοναδικό έργο ανάπτυξης της πόλης μου.
Τις προστατευτικές μπάρες που με προστατεύουν από τους κάφρους, τις μαϊμούδες και τους δημοσίους υπαλλήλους.
Παραδίπλα η ΜΚΟ της φιλοπτώχου με ληγμένα ρούχα, λερωμένα λούτρινα αρκουδάκια
και ρινόκερους. Βρώμικα χαρτοκούτια, σακούλες και άπληστους γύφτους.
Λυσσιατρείο, ληξιαρχείο, ψυχιατρείο. Πάμε πάλι. Ξανά, ξανά, ξανά. Ωσαννά!
Ο Πλάτωνας έλεγε πως οι δάσκαλοι θα ’πρεπε να ασχοληθούν με την πολιτική
και να διοικήσουν.
-Έλα κάτω να σου τους πω έναν έναν.
Η Πάολα τραγουδούσε το «Μια θάλασσα μικρή». Ο Ορέστης είχε πάρει τις μύγες μαζί του
για να προστατεύσει τους κατοίκους του Άργους και εγώ δεν είχα βρει τη Βεατρίκη.
Η πλήξη με οδήγησε σε ένα περιφερικό θέατρο από αυτά που στήνει ένα τσούρμο ανέργων
και που επιδοτούνται από την εκάστοτε εξουσία.
Μου έκανε εντύπωση ο τίτλος του έργου και για αυτό μπήκα.
Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟΥ
Η παράσταση αρχίζει… All that jazz
Διαδραματίζεται σε μια μεγάλη και πολυτελή αίθουσα στο «σπίτι του λαού».
Η αίθουσα είναι επιβλητική από τις γιγαντοαφίσες των Μαρξ, Έγκελς, Λένιν
και Στάλιν. Παντού κίτρινα σφυροδρέπανα σε κόκκινο φόντο.
Ξάφνου μπαίνουν καμιά δεκαριά παράξενοι τύποι με καπαρντίνες, μαύρα γυαλιά
και καπέλα. Κάτι τύποι σαν τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, σαν τους γκάνγκστερς την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, σαν πράκτορες της Κ.Υ.Π
Αντί να κρατάνε όπλα, κρατάνε κουβάδες με κόλα και βούρτσες.
Με νευρικές κινήσεις σκίζουν τους θεωρητικούς και τους εφαρμοστές του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τους αντικαθιστούν με τη Λιάνα Κανέλλη, τη Σεμίνα Διγενή και τον Γιάννη Πρετεντέρη.
Από το ακροατήριο ακούγεται μια φωνή:
-Μπράβο, κάνατε τρίλιζα με τους πράκτορες της Κ.Υ.Π
-Συγχαρητήρια. Τώρα και την Τρέμη και την Τρέμη.
Οι τύποι με τις καπαρντίνες, τα καπέλα και τα μαύρα γυαλιά συγκεντρώνουν τις σκισμένες
αφίσες και τα σφυροδρέπανα σε κάδους ανακύκλωσης.
Και η μεικτή χορωδία των «ατόμων με ειδικές ανάγκες» τραγουδάει τη σύνθεση του Τζίμη Πανούση
-Άντε γαμήσου Εργατιά…
-Άντε γαμήσου Αγροτιά…
Έφυγα πικραμένος από την αίθουσα. Τόσοι αγώνες πήγανε χαμένοι.
Παντού δημόσιοι υπάλληλοι και προβοκάτορες.
Κι αυτοί που φύγαν φτιάξαν ένα δικό τους μαγαζί και λένε τις ίδιες μαλακίες σε παραλλαγή.
Λες και ο κρατικός καπιταλισμός είναι άλλος καπιταλισμός.
Το «μια θάλασσα μικρή» στροβιλίζει στο μυαλό μου και με ηρεμεί.

Μια θάλασσα μικρή,
πικρά σ’ αποχαιρέτησε,
σε περιμένει…
Μια θάλασσα μικρή

Τότε ξεκαθάρισε στο μυαλό μου πως τη Βεατρίκη δεν κατάφερα να την βρω γιατί ζει εκτός συνόρων και σε μιαν άλλη εποχή.
Όμως για αυτό είμαι σίγουρος!

Το σημείο Κ ήτανε το κόμμα
Και το σημείο Ν η νεολαία
Ο Άρης Αλέξανδρου είχε δίκιο
Το κιβώτιο ήταν άδειο!

Καλή Ανάσταση!

 

                ΦΥΛΑΞΟΥ! ΜΑΣ ΚΡΙΝΟΥΝΕ...

Υπάρχουν ορκισμένοι εχθροί. Είναι οι απόφοιτοι των ψυχιατρείων
Η παρακμιακή πλέμπα που βιάζεται να μας κυβερνήσει
Βρίσκονται στις αφίσες και στις βιτρίνες των καταστημάτων
Στις λαϊκές, στις πλατείες και στα σουπερ μάρκετ
Στα μαύρα ψηφοδέλτια των βολεμένων συνδικαλιστών
Στις τοπικές εφημερίδες και στους ερασιτεχνικούς θιάσους
Στις διαδηλώσεις και στις διοικήσεις των διεφθαρμένων φορέων
Στους κρατικούς υπαλλήλους, στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους
Στις τράπεζες, στους τεκέδες, στα μπουρδέλα και στα κωλοχανεία
Στις κρυφές τσέπες και στα σεντούκια των δεσποτάδων
Στους βραβευμένους διαγωνιζόμενους ποιητάδες
Στα συμβούλια και στους συνδέσμους των φιλολόγων
Στα αναλόγια και στα στασίδια των εκκλησιών
Στις άγριες επελάσεις των λαχανί αγροτικών αυτοκινήτων.


27-12-2017
ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Τάσος Λειβαδίτης

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Κλείνουν οριστικά λόγω μείωσης της χρηματοδότησης από το υπουργείο Παιδείας
οι 28 παιδικές βιβλιοθήκες που βρίσκονται σε απομακρυσμένες περιοχές της χώρας μας.
Εξυπηρετούν καθημερινά 2400 παιδιά και δανείζουν 700 βιβλία ημερησίως.
Οι βιβλιοθήκες αυτές βρίσκονται σε μικρά χωριά και απομονωμένες περιοχές
και επιτελούν σημαντικότατο έργο. Ίσως οι άνθρωποι που μεγάλωσαν σε τέτοιες παραμεθόριες περιοχές καταλαβαίνουν την αξία και την ανάγκη ύπαρξης μιας τέτοιας προσφοράς.
Τώρα ορισμένοι κήρυκες του πολιτισμού και της σύγχρονης παιδείας ονειρεύονται αναγνωστήρια δαπέδου σε στάση περισυλλογής και γιόγκα πάνω σε μπορντοκεραμιδοκοραλοπορτοκαλοκόκκινα περσικά χαλιά.
Απρίλης, ο μήνας της Άνοιξης και των μεγάλων ποιητών. Είκοσι του Απρίλη του 1922 γεννήθηκε ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης, που μελοποιήθηκε από μεγάλους συνθέτες και τραγουδήθηκε από τον απλό κόσμο. Ποιος δεν ξέρει τη «Δραπετσώνα», το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», το «Μοιρολόι» από την ταινία «Αστραπόγιαννος»;
Ο Επονίτης Χριστιανός το 1955 κατηγορείται για την ποιητική του συλλογή «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» αθωώνεται πανηγυρικά από το πενταμελές εφετείο υπνωτίζοντας με το λόγο του ακροατήριο και δικαστές.
Άφησε πίσω του τεράστιο ποιητικό έργο, άξια παρακαταθήκη για τις γενιές που έρχονται.
Ο τρόπος γραφής του, το ήθος του και τα ιδανικά του για ελευθερία αποδεικνύουν πως θα είναι για πάντα επίκαιρος.



Ι
Αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σ’ εκείνη τη μεγάλη εξέγερση,
οι τραυματιοφορείς μ’ ακούμπησαν για μια στιγμή κάτω
και τότε κοίταξα τ’ άστρα, θεέ μου, πώς έλαμπαν,
και ξαφνικά δε μ’ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί,
«όλο το άπειρο είναι δικό μας», είπα μέσα μου
κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το πεπρωμένο μου.



II
Και να που φτάσαμε εδώ Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος
Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα


Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται

Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα


Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου, μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει παίρνει το μέρος των φτωχών
Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη!


Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..


ΙΙΙ
Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ’ τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν,
θαρρούν πως βλέπουν φώτα, κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.



IV
“Οι εραστές είναι ακριβά, ένδοξα κύπελλα, όπου ο ένας πίνει τον άλλον.
Το πρωί πηγαίνουν σε ολοπόρφυρους, βασιλικούς δρόμους
και το βράδυ πλαγιάζουν σε κρεβάτια κι από θρύλους πιο βαθιά.
Κι αν καμιά φορά τους δεις να παραπατάνε
ή να παίρνουν μονοπάτια άγνωστα και μυθικά – μην ξαφνιαστείς,
γιατί οι εραστές είναι τυφλοί, με τα ωχρά τους βλέφαρα κλειστά
ο ένας απ’ τη λάμψη του άλλου. Οι εραστές δε βλέπουν, μόνο αγγίζονται,
μα οι ρόγες των δακτύλων τους είναι τα ίδια τα πελώρια,
τα πάντα έκπληκτα, μάτια του Θεού.”



V
«Ναι, αγαπημένη μου
Εμείς γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε να ’χουμε μια λάμπα, ένα σκαμνί,
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να ’χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν,
ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε…»



VI
Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,
αλλά εκείνη αρνείται.

"Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε,
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της ν' ακουμπήσω,
μια μικρή ανεμώνη."

Κύριε, μάρτησα ενώπιόν σου, ονειρεύτηκα πολύ
"μια μικρή ανεμώνη." έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί,
ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.
Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ' όνειρα στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους.



VII
Ε! τι καθόσαστε λοιπόν ποιητές
Βγείτε στους δρόμους, καβαλήστε στα λεωφορεία, ανεβείτε στις αμαξοστοιχίες
να δείτε καθώς θ' απαγγέλετε τα τραγούδια σας
ν' ανθίζει μες στην καρβουνόσκονη σαν εν' άσπρο τριαντάφυλλο
το γέλιο των μηχανοδηγών.
Πηγαίντε στη λαϊκή αγορά
ανάμεσα στις φωνές και τη μυρουδιά των λαχανικών.
Είναι εκεί μια αντρογυναίκα με ξυλοπάπουτσα
που αν χαμογελάσει με τους στίχους σας
σημαίνει πως κάτι φτιάξατε στη ζωή σας.
Γιατί αυτή η αντρογυναίκα με το πλατύ, βλογιοκομμένο πρόσωπο
έχει τρία παιδιά σκοτωμένα
και δεν το ’χει σκοπό να γελάσει με μυξάρικους στίχους.
Ανεβείτε με τα πριονοπέδιλα πάνω στους στύλους του τηλέγραφου
και τραγουδήστε και ξανατραγουδήστε
και κουνώντας σαν ένα τσαλακωμένο κασκέτο την καρδιά σας
χαιρετήστε το μέλλον.


VIII
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.


IX
«Ό, τι κι αν κάνουν θα νικήσουμε –
ο κόσμος μας ανήκει.
Το μέλλον είναι μες στην τσέπη μας
σαν το κλειδί του σπιτιού μας».

η γειτονιά των αγγέλων

Δείτε εκεί ψηλά, εγώ είμαι στον Παράδεισο.
Μου ’τυχαν αόρατα σημάδια,
μου ’τυχαν βάσανα, δεν μπορούν πια να με κλέψουν.
Όλοι πλέον με γνωρίζουν.
Δες εκεί ψηλά, άνθρωπε. Κινδυνεύω,
δεν μου απέμεινε τίποτα να χάσω.
Είμαι σε τέτοια ευφορία που το μυαλό μου ζαλίζεται.
Έριξα το κινητό μου κάτω στη γη.
Αυτή η φύση δεν μου ταιριάζει.
Από τη στιγμή που έφθασα στη Νέα Υόρκη,
ζούσα σαν βασιλιάς.
Τότε, ξόδεψα όλα μου τα χρήματα
κυνηγώντας τον κώλο σου.
Είτε με αυτόν τον τρόπο ή χωρίς κανέναν άλλο τρόπο,
όπως ξέρεις, θα ελευθερωθώ
όπως ακριβώς εκείνο το γαλάζιο πουλί.
Τώρα, αυτή η φύση δεν μου ταιριάζει.
Ω, θα ελευθερωθώ
όπως ακριβώς εκείνο το γαλάζιο πουλί.
Ω, θα ελευθερωθώ.
Τώρα, αυτή η φύση δεν μου ταιριάζει.
                                             

                                                                  DAVID BOWIE


ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Ο Κιμ, ο πρόεδρος της Βόρειας Κορέας, επωφελούμενος από τις σεισμικές δονήσεις
παραμυθιάζει τον κόσμο ότι κάνει πυρηνικές δοκιμές με βόμβες υδρογόνου.
Οι Γερμανίδες μπαμπόγριες εκφράζοντας τον ρατσισμό και την ξενοφοβία τους,
παραμυθιάζουν τον κόσμο ότι τους έγινε απόπειρα βιασμού από Αφρικανούς και Ασιάτες μετανάστες και μεις παραμυθιαζόμαστε μόνοι μας.
Παραμύθια και ευτράπελα κι η ζωή συνεχίζεται…
Ο σύζυγος της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Καφαντάρη διορίζεται πρόεδρος σε ΔΕΚΟ που δεν υπάρχει…
Ο Λεβέντης κλαίει γιατί δεν αντέχει τόση αποδοχή. Ο Καμμένος σκοτώνει καρχαρίες και
ο Κώστας Καραμανλής προωθεί τα χιονοδρομικά κέντρα και τον τουρισμό της Σερβίας.
Η αναμέτρηση των μονομάχων τέλειωσε.
Η αγέλη εξέλεξε τον καινούργιο της Αρχηγό. Νικητής είναι «το βλέμμα της συναγρίδας»
ο επονομαζόμενος Κυριάκος Μητσοτάκης, στέλνοντας στην αποθήκη με τα άχρηστα τον Βεληγκέκα και τους παρατρεχάμενούς του.
Τρέξε, τρέξε, μικρούλη. Γίνε άντρας, μικρούλη. Άντρας ωραίος, γερός.
«Γερά, γερά, για τη νέα αριστερά». «Κυριάκος. Η νέα αριστερή άποψη».
Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη θα είναι ο μεγεθυντικός φακός που θα βοηθήσει να καταλάβει και ο τελευταίος μαλάκας το τι συμβαίνει τώρα και το τι θα συμβεί στο μέλλον.
Στην Μαντάγια της Συρίας πεθαίνουν τα παιδιά από την πείνα.
Θρέφονται με σανό και γρασίδι και καμιά καμπάνα δεν βάρεσε πένθιμα.
Στη Μύκονο, το χταπόδι πιάστηκε από τον σταυρό γιατί δεν άντεχε τα φάλτσα και την υποκρισία των παπάδων.
Η Δύση, στις χώρες που λεηλατεί έχει δημιουργήσει τέρατα: τους Μουτζαχεντίν, τους Ταλιμπάν, τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, την Αλ Κάιντα, το ISIS κι ένα κάρο άλλες θανατηφόρες εκδοχές της ίδιας πολιτικής. Το κάθε τέρας είναι χειρότερο απ’ το προηγούμενο.
Ο 18χρονος Σαουδαράβας τζιχαντιστής καμικάζι σκοτώνει δέκα Γερμανούς τουρίστες και έναν Νορβηγό και τραυματίζει σοβαρά άλλους δεκαπέντε μπροστά στην Αγιά Σοφιά.
Η Καναδική εταιρεία Ελντοράντο φεύγει από τις Σκουριές αφήνοντας την κυβέρνηση να μετατρέψει τους απολυμένους εργάτες σε καθαρίστριες και δημόσιους υπαλλήλους.
Κι ενώ τα ΜΑΤ χτυπούσαν τους συνταξιούχους, που διαμαρτυρόντουσαν για τις περικοπές των συντάξεων τους, ένας γεράκος που το ’λεγε η καρδιά του, τελικά λύγισε, δεν τόλμησε να πάει στην πρώτη γραμμή.
-Φοβάμαι μην μου σπάσουν τα γυαλιά και δεν έχω λεφτά να αγοράσω άλλα…
Τσίπρα, αυτό δε θα περάσει έτσι. Θα το πληρώσεις ακριβά…
Τώρα που θα έρθει και της Όλγας το «πόθεν έσχες».
Οι Έλληνες δημοσιογράφοι, σε αντίθεση με τους δημοσιογράφους όλου του κόσμου, ψάχνανε
να βρουν τρωτά στον τεράστιο αυτόν καλλιτέχνη, στον τεράστιο αυτόν δημιουργό. Στη θεϊκή αυτή φωνή, τον David Bowie.
Κοντά ανόητα ανθρωπάκια… Κρίνετε τους ημίθεους που φεύγουν προσωρινά.
Κλείστε τα μάτια και ακούστε το «Time», το «Lady grinning soul» το «Wild is the wind»
το «Space oddity» και επικοινωνήστε μαζί του.
Θα αισθανθείτε μια αγαλλίαση, σα να ’χετε πιει όλο το νέκταρ των θεών.

    

              ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί -καθώς διαβάστηκε-
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.
Η διαθήκη μου για σένα και για σε
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες, πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο.
Εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν –Τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα.
Ποιος είναι αυτός που πνίγει.
Και συ λοιπόν στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι.
Στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ




Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Αύριο θα με σταυρώσουν.
Είμαι καλά. Είμαι καλά. Είμαι καλά…
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μυαλό να το σκεφτώ.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μιλιά να το φωνάξω.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω χέρι να το γράψω.
Γι’ αυτό το σκάβω. Το σμιλεύω επιτύμβιο.
Πάνω σ’ αυτόν τον ανεμόδαρτο γκρεμνό.
Σ’ αυτό το τρελό νεκροταφείο
πως όλοι οι νεκροί του Ε Ι Ν Α Ι Κ Α Λ Α

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ