ΣΑΝ ΠΛΑΝΟΔΙΟ ΤΣΙΡΚΟ

ΣΑΝ ΠΛΑΝΟΔΙΟ ΤΣΙΡΚΟ

Σαν πλανόδιο τσίρκο τη ζωή μου τη σκόρπισα
σε σταθμούς και πλατείες πού με πας δεν σε ρώτησα.
Τώρα δίχως πυξίδα τα ταξίδια μου κάνω
τη φωνή σου ακούω μα τι λες δεν σε πιάνω.
Ελλάδα Βέμπο μου και Μαίριλιν Μονρόε
Ελλάδα Ελύτη μου και Έντγκαρ Αλλαν Πόε
Ελλάδα μάγισσα, παρθένα και τροτέζα μου
Ελλάδα Τούμπα, Αλκαζάρ και Καλογρέζα μου.
Μια φορά μου γεννούσες ένα πάθος παράφορο
τώρα παίζεις παιχνίδι που μ' αφήνει αδιάφορο.
Δεν κερδίζω δε χάνω σ' αγαπώ και σ' αρνιέμαι
κι από ένα κλαράκι του γκρεμού σου κρατιέμαι.

                           
               ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Τσίρκο. Μπάχαλο. Η ελίτ της ασυναρτησίας. Πού πάμε;

Λαϊκές συνελεύσεις. Κινέζικοι φακοί και μπαταρίες. Ούζο με νηστίσιμο μεζέ. Ντολμαδάκια γιαλαντζί και πιπεριές τουρσί. Ελιές στουμπιστές με λάδι και ρίγανη.

Θα πάω να κοινωνήσω. Ίσως εκεί βρω τη σωτηρία!

Ο πλάτανος βανδαλίστηκε. Χαιρέτα μας τον πλάτανο. Έχω ιστορική αγωνία…

Οι τριακόσιοι κι ο Λεωνίδας ήταν Αιγιώτες; Οι αρχαίοι Έλληνες έπιναν coca cola;

Κάπνιζαν πούρα Αβάνας; Βάζανε κέτσαπ στα σάντουιτς; Η ανάπλαση γιορτάστηκε με κρασιά και μεζέδες άνευ πλατάνου.

                           Να ’τανε αμπελόφυλλα, θα ’φτιαχνες ντολμαδάκια.

Να ’τανε έστω φύλλα συκής, θα ’κρυβες τ’ αχαμνά σου.

Να ’τανε φύλλα τράπουλας, θα έπαιζες μπιρίμπα.

Μα αν είναι πλατανόφυλλα, τι διάολο να κάνεις;

Είμαι Πικραμένος. Λες να γίνω πρωθυπουργός;

Είμαι Καμένος. Λες να γίνω αρχηγός κόμματος;

Είμαι Βαρεμένος. Λες να γίνω βουλευτής;

Είμαι μαλάκας. Τι μπορώ να γίνω;

Ο Πλεύρης επικεφαλής στο επικρατείας του ΛΑΟΣ. Τι έγινε ο Κίρτσος;

Ο Ανατολάκης αρνήθηκε τον Καρατζαφέρη «πριν ο λέκτωρ λαλήσει τρεις»

όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος με τη σοφιστικέ του ελαφρώς διασκευασμένη ευαγγελική ρήση. Τέτοιοι ρήτορες δεν πρέπει να πάνε χαμένοι. Η Βουλή τούς χρειάζεται!

Ο τελευταίος γραμματέας της Κομσομόλ, Αμπράμοβιτς κερδίζει για πρώτη φορά τον τελικό του Champions League επί Γερμανικού εδάφους. Η μπάλα καρφώνεται στα δίχτυα στο τελευταίο πέναλτυ από τον Μαύρο ήρωα της Ακτής Ελεφαντοστού Ντρογκμπά. Από δω και μπρος θα βόσκει στην Κίνα με αμοιβή 1.000.000 ευρώ το μήνα

Η Αλέκα διχάζεται. Δεν ξέρει τίνος το μέρος να πάρει.
Η αυτοπεποίθηση της έχει μειωθεί βαθύτατα Φοβάται πως θα μειωθεί κι άλλο… 

«Λες να καταντήσω η 13η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ; Ο λαός πρέπει να διορθώσει την ψήφο του. 

Αυτό όμως είναι υπέρ μου ή κατά μου» αναρωτιέται …

Η Αλέκα καρατόμησε το βαφτιστήρι της, τον Αλέκο Χαλβατζή γιατί είχε άποψη

και γιατί τους πήρε χαμπάρι. Οι θεοί της σέχτας εκτίμησαν πως είναι εξωγήινος.

Ο Βαγγέλης ενοχλείται από το δικομματισμό γιατί απλούστατα είναι τρίτος.

-Μαζευτήκατε όλοι οι ανεπάγγελτοι, βομβιστές, ποιητές, κουκουλοφόροι και η Ρόζα

η ναζιάρα για να λύσετε τα προβλήματα της χώρας.

-Κάνετε λάθος έχω εκδώσει δεκαεφτά βιβλία.

Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μού δώσαν το αίμα μου και τ’ όνομά μου
στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα
μια κίνηση πάντα σα να ’θελα να προφυλαχτώ από ’να χτύπημα
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο – είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.

Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο*

Η προσωπική άποψη κυριαρχεί. Νομοθετεί ο καθένας. Η τηλεόραση, τους πήρε τα μυαλά. Φαντάσματα του παρελθόντος με απωθημένα εξουσίας.

Ποιοι είναι όλοι αυτοί… Δεν ξέρω κανέναν. Ποιοι είναι όλοι αυτοί…..
Τους ξέρω όλους! Είναι όμως μερικοί αγωνιστές αγνοί, δίκαιοι, ακούραστοι, που αξίζει να σταθείς πλάι τους και να τους ενθαρρύνεις. Είναι απλοί άνθρωποι με καθαρά τα χέρια. Είναι οι άγιοι της επανάστασης.

*Το ποίημα «αυτοβιογραφία» είναι του Τάσου Λειβαδίτη

ΨΗΦΙΣΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ

ΨΗΦΙΣΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ

Τις νύχτες ξυπνάω παγωμένος
δεμένος στον Άρειο Πάγο
αλλάζω πλευρό ιδρωμένος
βαράω κουτουλιές μ' έναν τράγο

Τα λόγια μου βγάλαν φουσκάλες
στα πόδια μου χάσκει ο Καιάδας
κουράγιο τελειώνουν οι σκάλες
εδώ στο βυθό της Ελλάδας

Το πριν, το μετά, λίγο απ' όλα
θα φάω κι απόψε τη φόλα
γαβγίζω, πουθενά δεν ελπίζω
σε γαμω και σε υποστηρίζω*
                      
                           ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Περνάει- περνάει η μέλισσα με τα μελισσόπουλα και με τα κλεφτόπουλα ….

Η συγνώμη είναι μια τρισύλλαβη λέξη. Όσες φορές κι αν την προφέρει ένα παχύδερμο δεν παύει να είναι μια τρισύλλαβη λέξη χωρίς νόημα και συναισθηματική αξία. Βλέπετε το Βενιζέλο να την επαναλαμβάνει τελευταία χωρίς να την εννοεί. Είναι ένα επικοινωνιακό κόλπο, όμως δεν μασάει η κατσίκα ταραμά.

Ο Σαμαράς κάλεσε τους ανθρώπους του πνεύματος και ανταποκρίθηκε ο Ρέμος, ο Χατζηγιάννης και ο Κατσαρός. Χρησιμοποίησε στίχους του Ελύτη για τηλεοπτικό

σποτ και η Ηλιοπούλου τον έκραξε.

Καρατζαφέρης: «Ήρθε ο Καραμανλής και ο λαός είχε όνειρα. Κατέβηκε με αναμμένα κεριά. Κι αργότερα ο Παπανδρέου. Και ο λαός ονειρεύτηκε. Κατέβηκε με αναμμένα κεριά. Πού πήγαν τώρα τα κεριά;»

Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι πολιτικός, είναι ποιητής!

Ο Καμμένος νοσταλγεί την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου και τραγουδάει σαν φεριμπότ προς αναχώρηση το «Πότε θα κάνει ξαστεριά»

Άσε τα γνωμικά που πέφτανε βροχή!

Καμμένος –Γκάντι «Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς.»

Φατσέας :« Έχω την ικανότητα να παραβλέπω το μέλλον. Είμαι πόντιουμ.»

Αλέκα : «Δεν είμαστε σαν τα μούτρα τους»

Λαϊκή θυμοσοφία: «Κλείσε και ξαναπάρε, να καθαρίσει η γραμμή»

Λαϊκή θυμοσοφία:«Αν δε βρέξει, θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει»

Φαντασιώνομαι την επικεφαλής των Οικολόγων Πράσινων σαν καμαριέρα,

σαν καθολική καλόγρια, σαν νοσοκόμα, σαν υπηρέτρια, σαν χορεύτρια σε καμπαρέ με κόκκινες ζαρτιέρες.

Και απ’ την άλλη οι σουρεαλιστικές πολιτικές διαφημίσεις με σφυριά δρεπάνια και οξυγονοκολλητές. Δε βρέθηκε ένας κούριερ, ένας αδιόριστος καθηγητής, ένας ιδιωτικός υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ, ένας απολυμένος γιατρός του ΚΕΘΕΑ;

Συναντήθηκαν δυο στελέχη του ΚΚΕ μλ και του μλ ΚΚΕ σε ένα καφενείο.

-Έλα ρε Γρηγόρη έχουμε χρόνια να τα πούμε. Να κεράσω ένα τσίπουρο;

-Θα βάλω κι εγώ το μεζέ ρε Σταμάτη. Πέρασαν τα χρόνια κι άσπρισαν τα μαλλιά μας.

«Μαύρα μαλλιά, μαλλιά κοράκου χρώμα, τ’ ανέμιζε ο αγέρας στα ζερβά

Τα μαύρα τα μαλλιά μας κι αν ασπρίσαν δεν μας τρομάζει η βαρυχειμωνιά.»

Η ιμπεριαλιστική Σοβετική Ένωση από τη μια, η σοσιαλιστική από την άλλη.

Τώρα πια δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση. Άρα δεν υπάρχει και λόγος διαφωνίας.

Έβαλα το τσίπουρο κι έβαλες το μεζέ. Ας φτιάξουμε και κοινά ψηφοδέλτια να κατέβουμε μαζί στις εκλογές.

Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. Λύκε- λύκε είσαι εδώ;

Περπατώ στη Συγγρού. Συναντώ ένα πρεζάκι που κάνει πεζοδρόμιο και τρεκλάει από όλες τις πάντες. Διακρίνεται από χιλιόμετρα. Κάνει πεζοδρόμιο για να εξασφαλίσει τη δόση του και εγώ εμπνέομαι σεξουαλικά. Συνουσιάζομαι μαζί του χωρίς προφύλαξη. Αν αυτοχαρακτηριστώ, πώς λέγομαι; ΑΝΤΡΑΣ;

Περπατώ εις το δάσος και ο λύκος είμαι εγώ. Ένας ηλίθιος λύκος, επικίνδυνος, αυτοκαταστροφικός, ανήθικος και απάνθρωπος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κυριακή μεσημέρι. Στο εκλογικό τμήμα δεν υπάρχει εφορευτική επιτροπή ούτε εκλογικοί αντιπρόσωποι των κομμάτων. Μόνο ο δικαστικός αντιπρόσωπος.

Τα ψηφοδέλτια τα παίρνεις self service και ό,τι άλλο χρειαστείς: μουστάρδα, κέτσαπ,

τζατζίκι, πατάτες τηγανιτές, χαρτοπετσέτες.

«Κάνε λοιπόν αυτό που λέει καρδιά σου κι άσε με εμένα να ζω στη σκιά σου.»

Ο Σαρκοζί έχασε και έρχεται και η σειρά της Μέρκελ. Με λιτότητα και ύφεση δεν γίνεται τίποτα. Η Ευρώπη αλλάζει.

Τα κόμματα του μνημονίου την πλήρωσαν: Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και

η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ.

Το ΚΚΕ παρέμεινε στα ίδια. Είναι tennis club.

Το σύνδρομο του Βοναπαρτισμού ανήκει στις ψυχιατρικές έρευνες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και με τις άλλες δυνάμεις που θα προκύψουν από της συνεργασίες των μικρότερων κομμάτων έχουν υποχρέωση να τα βρουν στις επόμενες εκλογές για να μη φάμε στη μάπα κυβερνήσεις τύπου Παπαδήμου.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν από τις εκλογές και δεν γνώριζα τα αποτελέσματα.

Ο επίλογος γράφτηκε μετά τα αποτελέσματα των εκλογών.

*Το τραγούδι Αλέκα περιέχεται στο δίσκο του Τζίμη Πανούση:«Ο Ρομπέν των χαζών»

ΣΤΟΥΣ ΣΩΤΗΡΕΣ

ΣΤΟΥΣ ΣΩΤΗΡΕΣ

                                             Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο

                                             σαν ξεχασμένα να τελειώσουν παραμύθια

                                             παρά τα τόσα όνειρά μας που συντρίφτηκαν

                                             μες στα συντρίμμια ολοκληρώνεσαι αλήθεια.

                                                                    ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Τίποτα δεν δείχνει πως πάμε για εκλογές εκτός αν πέσεις στην παγίδα της τηλεόρασης. 

Κάνω φυσιοθεραπείες για τη μέση και διαβάζω μικρή Λουλού.

Στον ελεύθερο χρόνο μου προβληματίζομαι πως αν πάρει το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ πάνω από 50% είμαστε για τα μπάζα.

Είναι για να μας στήσουνε στον τοίχο με ψαροντούφεκο για να μη χαλάνε σφαίρες.

Τα εξαγορασμένα ΜΜΕ προσπαθούν να διαμορφώσουν το αποτέλεσμα.

Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά κατεβαίνει στις επικείμενες εκλογές με ψηφοδέλτια.

Η βόμβα έσκασε στα χέρια του Σάββα γιατί το ρολόι ήταν κινέζικο.

Ο Μάο τους είχε προτρέψει: Μη ρίχνετε λεφτά για την επιστήμη και την έρευνα. Αντιγράψτε τους! Πώς μπορείς να αντιγράψεις ένα μεγάλο λάθος;

Ο Μαρσέ, ο Μπερλίγκουερ και ο Καρίγιο γεννήθηκαν σε λάθος εποχή.

Τι να σου κάνει ο Τσίπρας; Το πολύ- πολύ να σου προτείνει για πρωθυπουργό την Παπαρήγα.

Πρέπει να επανεξετάσουμε το τι είναι προοδευτικό και τι είναι συντηρητικό.

Ο γιος του Λαμπράκη με το Βορίδη συστεγάζονται στο ίδιο κόμμα, στο ίδιο ψηφοδέλτιο!

Οι γέροι φοβούνται πως αν έρθουν οι αντιμνημονιακοί θα τους πάρουν τη σύνταξη. Αν έρθουν οι κομμουνιστές θα τους πάρουν τα ηλεκτρονικά πιεσόμετρα και τα DVD της Τζούλιας και της Ντούβλη, τα υπόθετα και τα βιάγκρα.

Χάθηκαν οι αρματολοί και μείνανε οι κλέφτες. Οι παλιοί και γνωρίζοντες αποδείχτηκαν υποτελείς
και λαμόγια και οι καινούργιοι ανώριμοι, άσχετοι και γίδια. Πού θα καταλήξει αυτή η παράσταση; Πόσο σοφός μπορεί να αποδειχτεί αυτός ο όχλος; Μπορεί να δώσει 10 % στο κάθε κόμμα; Σε δέκα κόμματα 10 % στο καθένα και να δεις τότε πώς αιφνιδιάζονται οι πάντες και πώς τη βρίσκουνε τη λύση.

Οι μικροί νεοναζί παίρνουν τις γιαγιάδες και τους παππούδες και τους πηγαίνουν στην τράπεζα για να εισπράξουν τη σύνταξή τους. Τους περνάνε απέναντι. Υποχρεώνεσαι απ’ τους μικρούς προσκόπους. Προσφέρουν βοήθεια στο σπίτι στους ανήμπορους. Οργανώνουν συσσίτια στο Πέραμα. Τhis is the marketing.

Η μαφία ήταν η πρώτη που έστελνε στεφάνια στους νεκρούς, στις κηδείες αυτών που είχε εκτελέσει και παρακολουθούσαν τις τελετές με ευλάβεια, σεβασμό και πόνο.

Η ποδοσφαιρική ομάδα της Κομσομόλ Μπάγερν κέρδισε τους Ισπανούς φασίστες

της Ρεάλ. Έπαιξαν επιθετικά εκτός έδρας και τίμησαν το σφυροδρέπανο.

Η Αλέκα σαστισμένη από το άγχος, για το αποτέλεσμα των πέναλτυ, παίρνει το ξεσκονιστήρι και ξεσκονίζει τους κουραμπιέδες, που είχαν απομείνει απ’ τα Χριστούγεννα

             -Μη φοβάσαι έλα μαζί μου κι εγώ θα σε προστατεύσω.

             -Μα εγώ φοβάμαι εσένα!

Έντεκα περιστέρια στα πεντάγραμμα καλώδια του ηλεκτρικού, 

πετάξαν πίσω απ’ τα σύννεφα για να κρυφτούν 

απ’ τους θορύβους της μπουλντόζας που έστρωνε πίσσα
λίγες μέρες πριν απ’ τις βουλευτικές εκλογές της 6ης Μάη

Κι απόψε με ξεγέλασε το χαμόγελο της θλίψης σου,

το άρριχτο τείχος των δοντιών σου

που επιμένει να βρίσκεται σε κομματικά σανατόρια.

Κουκουλωμένος με σεντόνια γυαλιστερής οδοντόκρεμας

που σε σκεπάζει και κρύβεται η φασιστική σου προδιάθεση.

Στη δύση του μεγάλου φεγγαριού

φέρτε ένα χάρτη του χωριού

εγώ να σας μετρήσω

το μέγεθος της τρέλας σας

και της ανοησίας! *

Το ποίημα με τίτλο «Στους Σωτήρες» περιέχεται στην ποιητική μου συλλογή

            «Μην καπνίζεις στο κρεβάτι», «Το μοβ βιβλίο»*  

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

                                              Ξελευθερώνω την ωραία πεταλούδα
                                              από τη σφραγισμένη γυάλα της
                                              Να σου δανείσει τα φτερά της τα βελούδα
                                              και τα μεγάλα της
                                              Κι αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη
                                              αυτών που χάμω τα πετάξανε
                                              Φτιάξε καρδιά μου
                                              το δικό σου παραμύθι
                                              αλλιώς τη βάψαμε

                                                                             
                                                                              ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΚΡΙΕΖΗ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗ ΠΟΛΙΤΗ

Ο Τζίμης είναι η ψυχή των «Αέρα Πατέρα». Συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής.

Εκπαιδευτικός κατά τ’ άλλα στο επάγγελμα. Με τις μεγάλες φωτιές στην Ηλεία εργαζόταν εκεί.
Και ξάφνου του ήρθε ένα εικαστικό σχέδιο. Πήρε ένα τάβλι το ’κοψε με πριόνι στα δυο, έλιωσε πέντε έξι κεριά διαφορετικού χρώματος, κώλυσε και τα πούλια επάνω του κι έβαλε κι ένα πιαστηράκι για να κρέμεται στον τοίχο σαν κάδρο. Μετά συγκέντρωσε κι ένα τσούρμο εικαστικούς, ποιητές και ζωγράφους, μπέρδεψε δήμους, νομαρχίες, περιφέρειες και κανά δυο υπουργεία και με την έκθεση αυτή γύρισε όλη την Ελλάδα καταλήγοντας στο Παρίσι, καλεσμένος από το υπουργείο πολιτισμού της Γαλλίας. Στην έκθεση παρευρέθη ο πρόεδρος Σαρκοζί μετά της συζύγου του. Η εκδήλωση αυτή παρουσιάστηκε και στην πόλη μας υπό την αιγίδα του δήμου Αιγίου (από την προηγούμενη δημοτική αρχή).

Οι μέρες που έμεινε ο Τζίμης στο Αίγιο θα μου μείνουν αξέχαστες. Το τι έγινε στα επίσημα και στα ανεπίσημα γεύματα δεν περιγράφεται!

Ανάμεσα στους συμμετέχοντες στην έκθεση ήταν και ο Νάνος Βαλαωρίτης.

Με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας ποίησης, τιμώντας το μεγάλο αυτόν πρωτοποριακό και προοδευτικό άντρα, καταθέτω ένα απόσπασμα από τα γραπτά του που διαθέτουν τη φρεσκάδα του σήμερα.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Λένε πολλοί ότι ο Κόσμος γεννήθηκε ανάποδα. Μ’ αυτό δεν είναι αλήθεια. Όσοι ήταν εκεί είπανε ότι γεννήθηκε κανονικά, με το κεφάλι κάτω κι όχι με τα πόδια απάνω. Η μάνα του Κόσμου ήταν μια φοβερή, μια μέγαιρα με τριχωτό κεφάλι, με νύχια και με δόντια σουβλερά σαν βελόνες. Αλλά ο Κόσμος ήταν όμορφος -ωραίος από την πρώτη στιγμή. Και τον καμάρωσε πρώτα ο ήλιος, ο θείος του και η σελήνη, η θεία του κι ύστερα όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού, τα ξαδέρφια του. Κατόπιν τον καμάρωσαν η θάλασσα και τα βουνά, ύστερα τον καμάρωσαν τα ποτάμια, οι βράχοι, τα δέντρα, οι βροχές, τα σύννεφα. Όλοι τον καμάρωναν ίσαμε και τ’ άγρια και τα ήμερα θεριά και τα πουλιά και τα ερπετά και στο βυθό της θάλασσας τα ψάρια. Μόνο ένας δεν τον καμάρωνε, ο Πατέρας του. Αυτός ήταν ζηλιάρης και φθονερός και λεγόταν Άβυσσος. Ήρθε μια μέρα στη μάνα του και προσπάθησε να ρίξει τον Κόσμο κάτω από ’να μεγάλο γκρεμνό που του άνοιξε μπροστά του. Μα οι άγγελοι δώσανε στον Κόσμο φτερά και πέταξε. Και οι δαίμονες ακόμα τον μακάριζαν καθώς πετούσε. Τότες για να εκδικηθεί ο Άβυσσος πήγε κι έκανε τρία άλλα παιδιά με τη Μέγαιρα τη μάνα του- έκανε το Χρόνο,
τη Φθορά και το Κενό. Από τότες οι τρεις αυτοί συναγωνίζονται ποιος θα καταλύσει πρώτος τον ωραίο Κόσμο- που για μια στιγμή τον έχουμε κι ύστερα τον χάνουμε όλα εμείς τα πλάσματα της Στιγμής, που μας τρώει η Φθορά μετά από λίγα Χρόνια και ξαναγυρίζουμε στο Κενό σε μια… κατάσταση πολιορκίας.

Πολιορκούμεθα λοιπόν

Πολιορκούμεθα από ποιον

Από σένα κι από μένα απ’ τον τάδε και τον δείνα

Πολιορκούμεθα στενά

Από σύνορα, τελωνεία, ελέγχους διαβατηρίων, την Ιντερπόλ,

Τη στρατιωτική Αστυνομία, τα τανκς, τη ρητορεία, τη βλακεία,

Απ’ τα παράσημα, τις στολές, τους εκφωνηθέντας λόγους

Τις υποσχέσεις, τις ψευτιές, την κουτοπονηριά

Τη δήθεν αγανάκτηση των ιθυνόντων, την υποκρισία

Την τηλεόραση, τη ραδιοφωνία, τα σαπούνια, τ’ απορρυπαντικά

Τις διαφημίσεις, τον τουρισμό, τα οργανωμένα ταξίδια, τις κρουαζιέρες

Τις γκαζιέρες, τα ψυγεία, τις κατασκηνώσεις, τους προσκόπους,

Τ’ άρθρα για την εκπαίδευση, την πολυκοσμία, τη σκόνη, τις ποιητικές συλλογές

Την έλλειψη ύδατος, τα λιπάσματα, τα νεύρα, την κακή χώνεψη, τη φαλάκρα,

Τους εφοπλιστές, το ποδόσφαιρο, τα λεωφορεία, την ακρίβεια, τις παθήσεις

της σπονδυλικής στήλης, τη γραφειοκρατία, την καθυστέρηση, τις διαβεβαιώσεις,

Τις κριτικές, την εκκλησία, τα βασανιστήρια, τους καιροσκόπους,

Την υποψία, τους κατατρεγμούς, το φόβο, τη θρασύτητα, τους διαγωνισμούς

καλλονής, την έλλειψη χρημάτων, την έλλειψη δικαιωμάτων

Πολιορκούμεθα από τους βάναυσους, τους άναρθρους,

Από τις μαύρες σκέψεις μας. Από τον εαυτό μας

Κι απ’ ό, τι άλλο βάλει ο νους σας πολιορκούμεθα στενά.

                                                                                              ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

«Μην πετάτε στο Γιώργο γιαούρτια, θα τα μαζέψει και θα τα πουλήσει»

είπε στη ραδιοφωνική του εκπομπή ο Τζιμάκος.

Εφτά νομά- σ’ ένα δωμά-/ πού να ξαπλώ- να κλείσεις μά- ;
Ο ένας πάει σινεμά/ ο άλλος πέφτει και κοιμά-
ύπνος με βάρδια δηλαδή/ στην πόρτα σύρμα για κλειδί.

Εφτά νομά- δυστυχισμέ-/ σ’ ένα δωμά- φυλακισμέ-
δικαίως αγανακτισμέ-/ και με τα πάντα αηδιασμέ-.
Πώς τα ’χεις έτσι μοιρασμέ-/ ντουνιά ψευτοπολιτισμέ- ;

Οι δυο δουλε- απ’ τους εφτά/ από τα χρέ- τι να προφτά- ;
Σαν τα τσουβά- , σαν τα σκουπί-/εφτά νομά- χωρίς ελπί-
σ’ ένα δωμά- μισογιαπί./Ποιος να φωνά- και τι να πει;

                                                                                  ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Μια φανταστική ιστορία που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Τυχόν ομοιότητες με πρόσωπα ή γεγονότα είναι συμπτωματικές.

Και για να μην μπερδευτούμε περισσότερο διαδραματίζεται σε μια χώρα του παρελθόντος που δεν κατάφερε να ξεφύγει από τις δαγκάνες του ΔΝΤ και της Τρόικα.

21^η Απριλίου. Η είσοδος των τανκ στο Σύνταγμα. Όλα στο γύψο, όλα στον πάγο.

Αργότερα Μεταπολίτευση. Μεγάλες συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις. πολιτικό τραγούδι, νέφος, αντιαμερικανισμός.

Κι αργότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιδοτήσεις, χλιδή, νεοπλουτισμός, χρηματιστήριο, golden boys, Ολυμπιακοί αγώνες, δάνεια, πλαστικό χρήμα, χρεοκοπία, κατάρρευση.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ο κομμουνιστικός κίνδυνος παραμονεύει –καραδοκεί. Θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως ντόμινο παρασύροντας κι άλλες χώρες της Μεσογείου όπως την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και έτσι επισπεύδονται οι εκλογές.

Το αγοράκι με τα σπίρτα, γιατί έτσι καθιερώθηκε, έκανε κι άλλα επαγγέλματα.

Από επτά χρονών στη βιοπάλη. Πουλούσε παγάκια για να μην κόψει το αυγολέμονο,

γιαούρτια, ρυζόγαλα, χαρτοπετσέτες, καφέδες, εμφιαλωμένο νερό, το νερό του Καματερού, φελιζόλ για τα γήπεδα, γκαζάκια, καρέκλες καφενείου, κομποσκοίνια διαβασμένα από την αγία Αθανασία του Αιγάλεω, ξόβεργες, μπρίκια και τουλούμπες. Όλα αυτά μέχρι τα δεκαπέντε του. Το πρωί δούλευε και τα βράδια σπούδαζε σε κατώτερη τεχνική σχολή. Το όνειρό του ήταν να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων.

Μεγαλώνοντας δούλεψε ως πιτόρος, σερβιτόρος, εισπράκτορας, σαλεπιτζής, θυρωρός, λούστρος και κατέληξε ερμηνευτής και πρεσβευτής της ειρήνης και της αλληλεγγύης.

Ο εκπρόσωπος του glamorous και του life style είχε καταρρεύσει!. Ευτυχώς του έμεινε η εκπομπή σε μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό ώστε να εξασφαλίζει τον άρτον ημών τον επιούσιον και extra κανέναν πιτόγυρο με κρεμμύδι και μπόλικο τζατζίκι.

Δεν πειράζει δήλωσε, είμαι φοίνικας και θα αναστηθώ από τις στάχτες μου.

Ο κόσμος πεινούσε, έχανε τη δουλειά του, μετανάστευε. Το μέλλον ήταν σκοτεινό και αβέβαιο. Ο Τσάκας, που είχε έτοιμες τις λύσεις, δεν μετείχε στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Προτίμησαν την Διαμαντοπούλου για την ανάπτυξη.

Ο Ολυμπιακός γύρισε νικητής από την Ουκρανία. Ο Αντρέας Μικρούτσικος πήρε τηλεοπτική εκπομπή στην Κύπρο. Το κίνημα της πατάτας βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη και ο Ηλίας Ψινάκης μελετούσε τις προτάσεις των κομμάτων.

Ο λαϊκός τραγουδιστής εξέφραζε τον πόνο, τον πόθο και τα λασπωμένα όνειρα

των λαϊκών μαζών, των φτωχών και των κατατρεγμένων. Το είχανε κάνει στο παρελθόν ο Ξανθόπουλος, η Μάρθα Βούρτση, ο Καζαντζίδης, ο Φούντας.

Του λαού τα ντέρτια λέω/ κι όταν τραγουδάω κλαίω
γιατί είμαι πονεμένος/ και στη φτώχεια γεννημένος.

Ύστερα ήρθαν οι χολιγουντιανές βίλες, οι ιδιωτικές παραλίες, τα δεκάδες ακίνητα, τα αγροτεμάχια, τα σκάφη, τα ακριβά αυτοκίνητα, οι σπόνσορες….

Η συναυλία βρισκόταν στο αποκορύφωμά της. Οι αναπτήρες κουνιόντουσαν ρυθμικά με τις μελωδίες. Ο λαός ήταν κατενθουσιασμένος για τον άξιο εκπρόσωπό του.

Μα πιο πολύ ήταν ενθουσιασμένοι οι σπόνσορες, που σε κατάσταση έκστασης άρχισαν να πετούν τα προϊόντα τους: καφέδες, νερά, γιαούρτια, καρέκλες και ότι άλλο είχε υπηρετήσει με σοβαρότητα. ήθος και συνέπεια ο λαϊκός αυτός ερμηνευτής.

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

Ένδοξο παρελθόν, αμβροσία, σουβλάκι
'Άγαλμα με μαγιό και τριγύρω γκαζόν
Εγώ, ήχος και φως, μπρος σε γκρουπ τουριστών,
ντίσκο στη διαπασών, με φωνάζουν γκαρσόν 
Capri c’est fini Τα θέρετρα σε φέρετρα μας κλείσανε 
Capri c’est fini για μια μακάβρια ατραξιόν τουριστική 
Capri c’est fini τι κάνει αυτή η γυμνόστηθη αλλοδαπή 
Capri c’est fini σέρφινγκ σε φέρετρο με κόκκινο πανί

                                                                                             ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

«Όταν τρώει ένα γιαούρτι ένας βουλευτής είναι επίθεση κατά της Δημοκρατίας.

Όταν ψεκάζονται με χημικά 100.000 Έλληνες είναι απλά μια Κυριακή……»

Μια Κυριακή. Ποιος το περίμενε πως θα ’ταν Κυριακή! Άιντα!

Τα όσκαρ είχαν απονεμηθεί. Ο σκύλος από το «artist» είχε χάσει το βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου και έκλαιγε απαρηγόρητος. Στα σαλόνια των ιατρείων περίμεναν οι εντέκατοι. Στον πολιτευτή έπεσαν νομίσματα. Κανείς δεν διευκρίνισε αν ήταν ευρώ ή δραχμές, πενηντάλεπτα ή σεντς. Όπως και να ’ναι, είναι χαμένα λεφτά. Στη σέντρα, ενώ περίμεναν τη γυναίκα του τραγουδιστή, προέκυψε ο άντρας της κόρης του Δράκουλα. Το καρναβάλι τελείωσε τυπικά ενώ επί της ουσίας συνεχίζεται

επ’ αόριστον.

Όλοι αναρωτιούνται: Τις πταίει;

Φταίνε οι φαρμακοβιομηχανίες; Φταίνε οι συμβεβλημένοι που έριξαν τις τιμές;

Φταίει το ζαβό το ριζικό μας; Τα νεύρα του Λοβέρδου; Τα μουσαντά φάρμακα

από τις Ινδίες, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές; Τα φακελάκια; Ο όρκος του Ιπποκράτη; Ο ηλίθιος όχλος που δεν ξεσηκώνεται; Το μαλλί της Φρειδερίκης; (αλλιώς το λέγανε παλιά).Τα ακριβά φροντιστήρια; Το μεταπτυχιακό στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου; Οι συνδικαλιστές; Ο Μίκυ Μάους; Ο Μάο Τσε Τουνγκ; Τα ναρκωτικά; Τα επαγγελματικά στελέχη; Ο Μιραλάς; Η πολιτική προστασία; Ο Βλάσης το βλίτο; Οι διορισμένες μειοψηφίες; Οι ξένες δυνάμεις; Ο Ισίδωρος;

Τις πταίει τελικά;

Τι θα γίνει με τις παρενέργειες στην υγεία μας και στην οικονομία μας; Πόσες άλλες παρενέργειες μπορεί να αντέξει ο σύγχρονος Έλληνας; Μέχρι τώρα τροφοδοτούσαμε εξήντα χώρες με γενόσημα. φάρμακα απασχολώντας επιστημονικό και εργατικό δυναμικό. Τώρα πώς θα ανταγωνιστούμε χώρες που το εργατικό τους δυναμικό αμείβεται με εκατόν πενήντα δολάρια το μήνα; Τι άλλο μας περιμένει από τα συμφωνηθέντα και ψηφισθέντα μνημόνια; Μέχρι πού θα φτάσει η ανεργία και ο αριθμός των νεόπτωχων;

Προς ανάπτυξη πάμε ή προς διάλυση; Ποιος ταχυδακτυλουργός μετά τις εκλογές θα λύσει τα προβλήματα; Πόσο μπορεί να βοηθήσει το αναπηρικό καροτσάκι του Σόιμπλε και οι υποταχτικοί κυβερνώντες;

Συχνά πετάγομαι στον ύπνο μου, πνίγομαι και φωνάζω: «Μάνα, πού μας πάει το πουλμανάκι;» Τα λαμόγια είναι γύρω μου και τα ξέρω με τα μικρά τους ονόματα,

μιλάω μαζί τους στο τηλέφωνο. Η Κομισιόν θα ενισχύσει τους άσιτους και τους αστέγους. Δεν θα καταντήσουμε σαν τους Ασιάτες, που πουλάνε τα παιδιά τους, τα νεφρά τους, το κορμί τους για ένα κομμάτι ψωμί. Ούτε θα πεθαίνουμε σαν τους Αφρικανούς από έλλειψη φαρμάκων. Θα ’χουμε να τρώμε πατάτες γιαχνί από τα συσσίτια.

Ο μικρός Ούγκο προσπαθούσε να συναρμολογήσει το ρομπότ για να λαμβάνει μηνύματα από το υπερπέραν.

Το μονοφωνικό κασετόφωνο ψιθύριζε το παιδικό τραγουδάκι:

«Τρέχα μικρή χαζή Βασούλα πίσω απ’ τα αναψυκτικά, να μαζεύεις κέρματα,

για να μη βλέπεις τα μεγάλα λαμόγια που τσιμπάνε κατοστάρικα.

Φίδια της ίδιας μάρκας σε δουλεύουνε! Όπα!»

Μια παντόφλα με παίρνει ξώφαλτσα. Ήταν από την αυτοκράτειρα Θεοδώρα.

- Ισίδωρε, πώς τόλμησες να αμαυρώσεις το ήθος και την αξιοπρέπεια της οικογενείας;

-Ισίδωρε, φέρε πίσω την παντόφλα!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Τα πάντα στηρίζονται στο ψέμα και στην υποκρισία. Κομματικοί γραφειοκρατικοί

μηχανισμοί ενδιαφέρονται μόνο για τη δική τους εξέλιξη, συντήρηση και ανάπτυξη

προς ίδιον όφελος. Όλα όσα υπόσχονται και τάζουν είναι παραμύθια για μικρά παιδιά, άτεχνα αστειάκια για να περνάει η ώρα.

Τετάρτη μεσημέρι παρακολούθησα ένα διάλογο σε μια απ’ αυτές τις ελαφριές μεσημεριανές τηλεοπτικές εκπομπές. Οικοδέσποινα η Ελένη Μενεγάκη και φιλοξενούμενη η Λιάνα Κανέλλη, βουλευτής του ΚΚΕ.

-Λιάνα, το πλήρωσες το Χαράτσι;

-Το πλήρωσα ….έχω ανήλικο παιδί.

-Και τον κόσμο τι τον συμβουλεύεις να κάνει;

-Να μην το πληρώσει.

Η Λιάνα και οι άλλοι! Αρκετά με δαύτους.

Πάμε τώρα στον ελευθερόστομο, όπως του άρεσε να αυτοαποκαλείται απαντώντας σ’ αυτούς που τον έλεγαν αθυρόστομο, τον Κώστα Βάρναλη, που ποτέ δεν προσποιήθηκε τον διανοούμενο.

Και που ήταν πάντα αληθινός, ευθύς και εύστοχος.

«Είχα γυναίκα, είχα και ζα, είχα μια Βάσω με βυζά, μα προκοπή δεν είχα.
Σε ποιο χαρέμι να παχαίνει, στα μαξιλάρια ξαπλωμένη, μασώντας τη μαστίχα.»

«Η ποίηση του Βάρναλη, γράφει ο Μενέλαος Λουντέμης, δε μύριζε ποτέ γάλα. Μύριζε από την αρχή μπαρούτι· κατέβηκε δηλαδή στο στίβο χωρίς πάρα πολλά γυμνάσματα και δοκιμές και περιπλανήσεις στους λειμώνες των ασφόδελων. Μ᾿ άλλα λόγια, χωρίς αυτές τις πεισιθάνατες κραυγές που έβγαζαν όλοι οι λυρικοί του καιρού του. Όχι. Η Ποίηση του Βάρναλη ήταν από την αρχή αρσενική, λάσια, μια βολίδα που ’πεσε μες στα στεκούμενα νερά του μελίπηχτου λυρισμού».

*Στα 1973, το καλοκαίρι, πήγαμε μια παρέα με αυτοκίνητο και τον πήραμε απ’ το καφενείο “Νέα Ελλάς” της πλατείας Κολωνακίου και πήγαμε, κατά δική του προτίμηση, σε γνωστό του παραθαλάσσιο κέντρο στο Κόκκινο Λιμανάκι της Ραφήνας. Ένας άνθρωπος που σήκωνε επάνω του 90 χρόνια, είχε μια μοναδική ευρωστία και διάθεση. κατά τη διαδρομή, μιλούσε για τη λογοτεχνική του σύνταξη, που αν την έπαιρνε (αν πρόφταινε) θα καλυτέρευε λίγο τα δύσκολα οικονομικά του. Όταν φτάσαμε στη θάλασσα, θυμήθηκε πως δεν είχε πάρει το μαγιό του. Τον είδαμε να φεύγει μακριά μας και να πέφτει στη θάλασσα τσίτσιδος. Απομακρύνθηκε, τον βλέπαμε να κολυμπά στα βαθιά σαν δελφίνι. Ύστερα πήγαμε στο κέντρο, παράγγειλε για τον εαυτό του ενάμισι κιλό λιθρίνια (ναι! ενάμισι) και τα έφαγε όλα πεσμένος αμίλητος επάνω στο πιάτο. Ήπιε κρασί, έφαγε φρούτα, μίλησε με πόνο για την κατάσταση, για το Βουτυρά, τον Παλαμά, τον Παπαδιαμάντη, είπε διάφορα ανέκδοτα. Σε μια στιγμή, από μια παρέα στο βάθος, ακούστηκαν χειροκροτήματα. “Ο  Βάρναλης, ο Βάρναλης! Γεια σου”. Και άλλα απ’ την άλλη πλευρά, και άλλα από πέρα. Σηκώθηκαν μερικοί νέοι και του φίλησαν το χέρι. Μια παλιά του θαυμάστρια τον φίλησε, την αγκάλιασε. Απάγγειλέ μας κάτι, του λέει μετά στ’ αυτί. Δεν απαγγέλω, δεν έχω φωνή, της λέει. Άρχισε εκείνη και απάγγειλε τους “Μοιραίους”. Σώπα, της λέει, θα μας πάρουν είδηση. Όταν έφυγαν από το τραπέζι μας και καταλάγιασε ο ενθουσιασμός, “να, είδες”, είπε συγκινημένος, “κάτι τέτοια με κρατούν στη ζωή κι ας είμαι πεταγμένος στο περιθώριο… αυτός ο λαός είναι μεγάλος, είναι σαν τη θάλασσα, ποτέ δεν ησυχάζει, ούτε λυγά, ούτε πέφτει.

Κάτι μου λέει πως θ’ αξιωθώ να ζήσω και να χαρώ το θρίαμβό του.

*Γιώργος Βαλέτας “Η ζωή και το έργο του Κώστα Βάρναλη”
άρθρο στο περιοδικό Νέα Εστία, τ.1163, Χριστούγεννα 1975

Ι

-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ᾿ απ᾿ όλα το κρασί!
«Ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.

Έτσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

ΙΙ

«Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο
Μη λες πως θάν’ καλύτερος ο νυν από τον τέως
Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ’ τον λύκο
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος»

ΙΙΙ

«Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ᾿ αλήθεια, φως της αστραπής,

χτυπήσει ο Κύρης τ᾿ ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν ειν᾿ αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!»

ΙV

«Στη ζήση αυτή που τη μισούμε,
στη γης αυτή που μας μισεί,
κι όσο να πιούμε δε σε σβηούμε,
πόνε πικρέ και πόνε αψύ,
που μας κρατάς και σε κρατούμε».

V

«Δε θα μας σώσει Ανατολή γιά Δύση
μήδ’ Έλληνες ή βάρβαροι θεοί
Μπροστά καινούργιος κόσμος θα βαδίσει,
άμα ξυπνήσουν κάποτε οι λαοί.»

VI
«Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης,
ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ’μαι τέκνο της Ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.»

VII

«Όλα εδώ χάμου ψεύτικα.
Δε σ’ έζησα, ονειρεύτηκα,
μαύρη ζωή, όλη πίκρα.
Μα θα χαρώ σε, Λευτεριά,
αιώνια Αλήθεια κι Ομορφιά,
σαν θα περάσω Αντίκρα.» 

VIII

«Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ’ρτει ανάποδα ο ντουνιάς». 

*Αποσπάσματα από ποιήματα του Κώστα Βάρναλη

Ο Βάρναλης είναι ως κοινωνικός ποιητής και συγγραφέας μοναδικός. Πουθενά στο έργο του δεν υπάρχουν τα ίχνη ενός διανοουμενισμού, πού συχνά συναντάται σε ανάλογες περιπτώσεις. Το ισχυρό ταλέντο του μετέβαλλε σε καθαρή «λαϊκή» τέχνη και σπαρταριστό υλικό, οποιαδήποτε ιδέα ή ιδεολογία βρισκόταν στην αφετηρία της δημιουργίας του. Γι' αυτό, χωρίς να προδίδει τους κανόνες της τέχνης, η οποία απαιτεί μια εκφραστική αυτονομία, μιλούσε άμεσα στις καρδιές του λαού.

ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

             Πού πήγαν οι μέρες, πού πήγαν οι μήνες, πού πήγαν τα χρόνια;

Φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου, βρωμιά στην Ομόνοια

Ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ, Ρενό και Τογιότα

Σε λίγο νυχτώνει, στην έρημη πόλη θ' ανάψουν τα φώτα

Κι ανθρώποι μονάχοι μες την κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα

Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα;

Πού πήγες Αφρούλα, του ονείρου λουλούδι πού πήγες Ελένη;

Κρυφές αμαρτίες της άχρωμης μέρας το φως δεν ξεπλένει

Μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες

Στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σαν στρείδια σαν βδέλλες

Για ένα δυάρι, για λίγη βενζίνα, για μια φασολάδα

Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα;

Πού πήγες αγάπη παράδεισε πρώτε, πού πήγες ελπίδα;

Περάσαν οι μέρες, περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα

ατρόμητους άνδρες, σοφούς κυβερνήτες, μεγάλους αντάρτες

να σπάζουνε πύλες, να ρίχνουνε τείχη, ν' αλλάζουν τις στράτες

κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η μέρα λιακάδα

Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα;

                                                                                              ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Παίρνεις ένα μπούγιο, ένα πλήθος, έναν όχλο, τον διακοσμείς ανάλογα και τον αμολάς στην κατηφόρα. Βαράς ταμπούρλα, κρόταλα, πίπιζες. Στήνεις και μια εξέδρα επισήμων και αρχίζει η παράσταση.

Τώρα τι έργο θα είναι αυτό; Και τι νόημα θα έχει; Γιατί έγινε; Και ποιος είναι ο αποδέκτης;
Έλα μου και ντε! Όλα αυτά δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη σημασία.

Τα πάντα κρίνονται από τα κοστούμια, τα αξεσουάρ και τον τελετάρχη.

Σκηνοθέτης δεν υπάρχει. Όλα στηρίζονται στον αυτοσχεδιασμό. Υψηλή τέχνη, free jazz.

Η παράσταση αρχίζει!

Θα έχει χάντρες και καθρεφτάκια για να εντυπωσιάσουμε τους ζουλού και τους ινδιάνους; Θα έχει σημαιούλες, φουνταφέσια και σπαθιά για να δώσουμε εθνικό χαρακτήρα; Θα έχει σερπαντίνες, χαρτοπόλεμο και κομφετί; Απάτσι και παπασούζες, Κινέζους, Πακιστανούς, μοϊκανούς και βαλκάνιους; Τον Παπανδρέου, τον Πάγκαλο,

τον Καρατζαφέρη, τη Διαμαντοπούλου; (αν είχαν τα φίδια ανθρώπινο πρόσωπο, δε θα έμοιαζαν σε δαύτη;)

Τι χρειάζονται όμως όλοι αυτοί; Δεν τους τρώμε καθημερινά στη μάπα; Δεν τους ανεχόμαστε χωρίς να αντιδρούμε; Όμως ούτε κι αυτό έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία. Αρκεί το μπούγιο, το πλήθος, ο όχλος να τραβάει την κατηφόρα! Αρκεί να υπάρχει η εξέδρα των επισήμων υπερυψωμένη και όλοι αυτοί οι τοποθετημένοι να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν από υπερηφάνεια για το επίτευγμά τους.

Και πιο είναι το επίτευγμα; Είναι το να βάζουν το πλήθος να τραβάει την κατηφόρα και όλοι αυτοί οι υπερυψωμένοι να ξεχωρίζουν.

Δεν αντέχω άλλο τόσο πολιτισμό. Δυσκολεύομαι να τον αφομοιώσω. Η αισθητική τους με σκοτώνει.

Άφησαν τον Αγγελόπουλο, βραβευμένο σκηνοθέτη με διεθνείς διακρίσεις, σαράντα πέντε λεπτά στην άσφαλτο να αδειάζει σαν πυροβολημένο ασκί. Τι θα κάνουν για σένα αφισοκολλητή σφουγκοκωλάριε; Απλά θα σε αφήσουν στην άσφαλτο να φυτρώσεις. Τα πάντα θα πρέπει να είναι δομημένα με αρχή, μέση και τέλος, με προβληματισμό, φαντασία και μήνυμα, διαφορετικά δεν υπάρχει λόγος να γίνεται τίποτα.«Η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέφτη, μα σα φακός να μεγεθύνει.» Βλαδίμηρος Μαγιακόβσκι

Ξημέρωσε και η σύσκεψη με τους τροϊκανούς δεν είχε τελειώσει. Ο Βαγγέλης είχε καταναλώσει δυο δωδεκάδες σάμαλι ενώ οι άλλοι έπιναν σκέτο καφέ με παξιμαδάκι και κονιάκ.
Ο Κωλοτούμπας απήγγειλε Καβάφη και τραγουδούσε Beatles.

Ο Αντώνης ίσιωνε το μαλλί του και ο Γιώργος έκανε πρόβες σε διαλόγους από βωβό

κινηματογράφο. Ο αριθμός των άστεγων νεκρών στην πολιτισμένη Ευρώπη αυξάνει καθημερινά, η Αιγιάλεια σακατεύτηκε από την κακοκαιρία, με ευθύνη των ανεύθυνων αχυράνθρωπων της εξέδρας. Και έτσι η ζωή συνεχίζεται στους ίδιους σταθερούς και ηλίθιους ρυθμούς.

ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΞΕΠΟΥΛΑ!

ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΞΕΠΟΥΛΑ!

Τους είδα στα υπόγεια καταφύγια 
κείνες τις νύχτες του Μαγιού

με βλέμμα καρφωμένο προς την πόρτα, 
ανήσυχο από το φόβο του διωγμού

Τους είδα βιαστικούς μέσα στη νύχτα, 
σ' ένα παράνομο κρυφτό
δραπέτες των λεωφόρων, 
σκορπώντας στους πολίτες πανικό

Τους είδα σε διαδήλωση, 
να φεύγουν με τη γεύση του μισού
το πλήθος ξέρναε την αγρύπνια τους 
και τους σημάδευε το μάτι ενός φακού 
Γυμνοί από αγάπη κι από μίσος, 
διωγμένοι σαν εξτρεμιστές

γνωρίσαν τον Χριστό μέσα απ' την πείνα τους, 
ή μες στις φυλακές

πεθαίνοντας στον τρόμο ότι πεθαίνουν, 
στην αγωνία της επόμενης στιγμής
τους είδα περαστικούς από τις αίθουσες 
των Πανεπιστημίων
και των δημόσιων σκοτεινών ψυχιατρείων
να συλλαβίζουνε την αλφαβήτα της κραυγής
                                                             
                                                                ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Μου κάηκε η τηλεόραση και δεν φρόντισα να την αντικαταστήσω. Τώρα λειτουργούν επάνω μου όλα τα στερητικά σύνδρομα. Επιβιώνω όμως και ζω χωρίς τον κομμωτή Τρύφωνα, τα μπούτια της Σκορδά, τα δελτία ειδήσεων, τα παπαγαλάκια, τους πράκτορες, τις κατσαρίδες και τα φίδια, τους ανήλικους μάστερ σεφ γκουρμέ, τις τούμπες στον πάγο, τον παπά Πάγκαλο. Ένα όμως μου λείπει,
το «Αγαπούλα πούλα», «αγαπούλα κουκούλα».

Πριν καεί η συσκευή, είχε βγει στην οθόνη ο τέως πρωθυπουργός Γιώργος για να μιλήσει στα μέλη του εθνικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. Η ομιλία του ήταν συγκινητική. Αναρωτιόμουν γιατί αδίκησαν τόσο πολύ αυτό το παλικάρι. Με συνεπήρε ο λόγος του. Πού θα καταλήξεις τώρα Γιώργο; Μετανάστης στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου; Σερβιτόρος στα σκυλάδικα της Αλβανίας; Μεταφραστής σε Τούρκικα σίριαλ; Κηπουρός στη βίλα του Λοβέρδου; Μάστερ σεφ στη βίλα της Διαμαντοπούλου; Μα εσύ δεν είσαι ικανός να τηγανίσεις ούτε ένα αυγό, μονολόγησα.

Αυθόρμητα έβγαλα από την τσέπη μου ένα δίευρο και το έριξα στο πίσω μέρος της συσκευής, όπως έκαναν παλιά στα τζουκ μποξ, στα ποδοσφαιράκια, στους κουλοχέρηδες. Η τηλεόραση βραχυκύκλωσε και ο Γιώργος χάθηκε από την οθόνη.

Κι έτσι δεν πρόλαβα να ακούσω τις προτάσεις του αν θα είναι και πάλι υποψήφιος

πρόεδρος του κινήματος και υποψήφιος πρωθυπουργός.

Στο κρατικό ραδιόφωνο ακουγότανε η γνωστή λαϊκή επιτυχία «Πάρε ότι θέλεις δοσατζή από μια χώρα που δε ζει…»

Και κει που Γιώργο γράφω για σένα, ως εκ θαύματος η συσκευή άναψε (δεν αστειεύομαι, έχω μάρτυρες)όχι σαν σόμπα (αν και θα το προτιμούσα ) όχι σαν κερί αλλά σαν τηλεόραση «Άγιε μου Γιώργη Λυκαβηττέ μου».

Σε πλήρη άνθηση ο «δεθελοντισμός». Συγκεντρώνονται τρόφιμα μακράς διάρκειας για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Είναι ένας τρόπος για την αρχή της ανάπτυξης. Πανηγυρίστε! Σε λίγο καιρό θα εξάγουμε ζητιάνους!.

250 000 Έλληνες στριμώχνονται και σπρώχνονται στις ουρές των συσσιτίων για τέσσερις πατάτες γιαχνί.

«Αγαπούλα ξεπούλα»

Όνειρο κάθε Πασοκτζή, υποστηρικτή του κόμματος της αλλαγής και της κοινωνικής δικαιοσύνης ήταν να δει υφυπουργό της κυβέρνησης τον Άδωνη Γεωργιάδη; Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ακροδεξιά στοιχεία, υποστηρικτές της μεγάλης Γερμανίας;

Αυτό τελικά θέλατε;

Ένα συνοδευτικό παπά ήταν και θα είναι ο εφιάλτης των Ελλήνων. Από τον Παπακαραμανλή στον Παπανδρέου και έπειτα στα τέκνα και τα ανίψια αυτών έως τους Παπαδήμο, Παπαρίζου και Παπαρήγα.

Τα στρώματα δεν απέθαναν, απλά μεταφέρθηκαν σε άλλη γειτονιά. Αυτή τη φορά στην οδό Αναπαύσεως, μόνο που από την πείνα από διπλά έγιναν μονά!

Το κρατικό ραδιόφωνο συνεχίζει με λαϊκές επιτυχίες « PSI-PSI, θα μας κάνουνε Μασάι».

ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ

ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ

Αυτό το δέντρο δεν έχει πάει ποτέ στο μόλο.

Αυτή η πέτρα δεν έχει πάει ποτέ στο μόλο.

Αυτός ο κήπος δεν έχει πάει ποτέ στο μόλο.

Κι αυτός ο τύπος δεν έχει πάει ποτέ στο μόλο.

Αυτός ο μόλος δεν έχει έρθει ποτέ σε δέντρο.

Αυτός ο μόλος δεν έχει έρθει ποτέ σε κήπο.

Αυτή η κότα έκανε αυγό από τον κώλο.

Κι αυτός ο κώλος δεν έχει κάτσει ποτέ σε πέτρα.

Κι όλοι εμείς πάμε στο μόλο πάμε στο δέντρο.

Όλοι εμείς τρώμε το αυγό πάνω στην πέτρα.

Μα ποιος στο διάολο πάει στο μόλο πάνω σε πέτρα;

Πάει ο τύπος που από τον κήπο έφαγε πέτρα.

                                                                               ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Ο φίλος Σπύρος Γραμμένος με ενέπνευσε με το τραγουδάκι του. Με ένα μαθηματικό θεώρημα που αποδεικνύει πως οι παράλληλες ποτέ δεν συναντιούνται, δεν τέμνονται. Ο καθένας βαράει ντουγρού και για πάρτη του. Τα μόνα που μας ενώνουν είναι «τα του κώλου», και η συνταγή είναι απλή. Παίρνουμε μια γλάστρα ή φυτεύουμε ένα δέντρο και δημιουργούμε με ένα τεχνητό ή φυσικό τρόπο ελεύθερο χώρο πρασίνου εμποδίζοντας παράλληλα και την παράνομη στάθμευση των αυτοκινήτων. Είδατε τι μπορεί να πετύχει μία γλάστρα;

Αν είναι και αυτοποτιζόμενη, δεν μας τρώει και χρόνο. Επίσης, αν φυτέψουμε και αγκινάρες, που δεν έχουν και μεγάλες απαιτήσεις για νερό, μπορούμε και να το επωφεληθούμε κατά την συγκομιδή.

«Ένας βράχος μοναχός περπατούσε ο καημένος»

Τι γίνεται όμως με ένα στρώμα αραγμένο δίπλα σε έναν κάδο σκουπιδιών στην οδό Παναγιωτοπούλων, που πέρασε κακουχίες και μοναξιά, βροχές και αέρηδες από τις αρχές του φθινοπώρου; Έτρεμε και κρύωνε ξεβράκωτο καθώς ήταν κι έκανε μια ευχή στο θεό των στρωμάτων ώστε να περάσει τα Χριστούγεννα μαζί με μια σύντροφο κι ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλά του.

Ο θεός των στρωμάτων το άκουσε και του ’στειλε μια σύντροφο. Τι θα γίνει όμως αν το ζεύγος διαιωνιστεί και ο πελαργός τους φέρει και μικρά στρωματάκια;

Αλλαγή πλεύσης. Τσουχτερό κρύο. Πικρό φινάλε. Παραμονές για την αλλαγή του καινούργιου χρόνου. Νεκρική πομπή. Γύφτικα νταούλια και φάλτσα κλαρίνα.

Το ζεύγος των στρωμάτων απεδήμησεν εις Κύριον.

«Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια

Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου, ε;»*

Αχυράνθρωποι, λογιστές κυβερνήτες, διορισμένοι από τις τράπεζες. Διεκπεραιωτές της απάτης,
του φόβου, της ανισότητας, του πλασματικού χρήματος και της εξουσίας.

Τοποτηρητές της στέρησης, της στείρωσης, του ακρωτηριασμού, του σκοταδισμού.

Τι γίνεται όμως όταν συναλλάσσονται και εξαγοράζονται οι συνειδήσεις; Όταν γίνονται ελαστικές; Όταν μειώνονται οι αντιδράσεις, οι αντιστάσεις, οι διεκδικήσεις;

Ο αγώνας για την ανατροπή; Παράγοντες και λαμόγια με υλικά σούπερ μάρκετ εξαγοράζουν συνειδήσεις εκμεταλλευόμενοι την ανέχεια και την ανάγκη του φτωχού, του άνεργου, του απολυμένου, του μικροσυναξιούχου. Ισοπεδώνουν τα πάντα …

«Ό,τι Κινείται, Κρίνεται»

 Τα πάντα ρει έλεγε ο Ηράκλειτος. Τι γίνεται όμως με τους μόνιμους ερασιτέχνες,

που δεν εξελίχθηκαν ποτέ τους και που παραμένουν στάσιμοι; Ατάλαντοι, άτεχνοι

και αμόρφωτοι. Δεν εννοώ τους εραστές, τους ρομαντικούς της τέχνης, που την αγάπη τους δεν έκαναν επάγγελμα, αλλά όλους αυτούς τους Καραγκιόζηδες, που η συνεισφορά τους είναι στο να κακοποιούν την τέχνη. Ένα είδος που διαιωνίζεται και πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα.

Ζήλεψα το τραγουδάκι του Σπύρου του Γραμμένου και έγραψα ένα παρόμοιο και το αφιερώνω στην ντόπια κουλτούρα.

Αυτή η γλάστρα δεν έχει πάει ποτέ με στρώμα.

Αυτό το στρώμα δεν έχει πάει ποτέ με γλάστρα.

Κι αυτά τα βλίτα δεν έχουν βγει ποτέ στους δρόμους.

Αυτό το τσούρμο το κάνει μόνο για να τα παίρνει.

Κι όλοι αυτοί δεν ξέρουν τίποτα ούτε για πλάκα.

Γιατί αν γελούσαμε κάτι θα προσέφεραν κι αυτοί στον κόσμο.

Αλλά είναι άχρηστοι, άτεχνοι, άνανδροι και τυχοδιώκτες.

Όλοι αυτοί έχουν το πρόσωπο πίσω στο κώλο.

* Απόσπασμα από ποίημα της Κατερίνας Γώγου

Ο πίνακας είναι του Νίκου Εγγονόπουλου

Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν
σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...
Γέρασα μ' ένα παιδικό παντελονάκι
και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...
Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω
το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα
κομπρεσέρ μ' ανοίγουν και με κλείνουν...
Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις
έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα
Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...
Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου
και σε πολυεθνικό μονόδρομο,

το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή

                                                                     
                                                                                      ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Τα παπαγαλάκια είχαν χάσει το χρώμα τους, είχαν ξεθωριάσει τα φτερά τους. Βραχνιασμένα, ξεπουπουλιασμένα, άπλυτα, πεινασμένα, ιδρωμένα και αξύριστα

περίμεναν την αντίδραση της Εθνικής Σωτηρίας. Η Σωτηρία ήταν ένα παλιό τζουκ μποξ ανατολίτικης προελεύσεως, που λειτουργούσε με δραχμές και που κανείς δεν φρόντισε να εκσυγχρονίσει το μηχανισμό της. Έκανε παρέα στους χωριάτες, στο καφενείο του χωριού, που ήταν και ταβέρνα και χώρος συγκέντρωσης και συνέβαλλε στις χαρές και στις λύπες τους. Η διαφορά της Σωτηρίας από τα άλλα τζουκ μποξ ήταν ότι είχε καλλιτεχνική άποψη και ανάλογα με τις συναισθηματικές συνθήκες αντιδρούσε. Δηλαδή άλλο τραγούδι μπορεί να της ζητούσες και άλλο να έπαιζε. Όλα αυτά οφείλονταν βέβαια στην παλαιότητα του μηχανήματος, όμως οι κάτοικοι έλεγαν πως η Σωτηρία ήταν σοφή.

Ακριβώς πίσω της, κολλημένη στον τοίχο, ήταν η αφίσα της εθνικής ποδοσφαίρου

που κέρδισε το EURO στην Πορτογαλία. Η οπτική ταύτιση και ο συνδυασμός των εικόνων ενέπνευσε τους κατοίκους του χωριού να την ονομάσουν Εθνική Σωτηρία.

Το ταξίδι στις Κάνες ήταν κουραστικό. Δεν γύρισε ούτε καν με το βραβείο δεύτερου γυναικείου ρόλου. Οι προσπάθειές του πήγανε χαμένες. Δεν ανταμείφθηκε. Τι θα πει τώρα στους συχωριανούς του; Πώς θα δικαιολογηθεί; Πώς θα αντικρίσει το βλοσυρό βλέμμα της Διαμαντοπούλου; Τι θα πει στο Ραγκούση, στο Λοβέρδο, στο Μόσιαλο, στον Πεταλωτή;

Ο δρόμος ήταν λασπωμένος από τη βροχή. Έσπρωξε με δύναμη την πόρτα, είπε ένα βιαστικό καλησπέρα και κατευθύνθηκε προς τη Σωτηρία. Ήταν προετοιμασμένος, το είχε κάνει και πρόβα.
Θα χόρευε ένα βαρύ ζεϊμπέκικο τύπου Ρίτας Σακελλαρίου σαν αυτά που χόρευε ο πατέρας του.
Θα θύμιζε τον πατέρα του. Τα επιβλητικά πατήματα στη γη θα του έδιναν τη δύναμη να τους εξηγήσει. Διάλεξε τις «Στροφές» του Τερλέγκα. Οι στίχοι του τραγουδιού στροβίλιζαν μέσα στο μυαλό του από την ώρα της επιστροφής του από τις Κάνες, μέσα στο αεροπλάνο και έως ετούτη τη στιγμή …που άνοιξε τα χέρια για να απογειωθεί.

«Θέλω απόψε να χορέψω δυο στροφές χορό αντρίκιο.
Το άδικο που έχεις πώς ν’ αντέξω αφού εγώ, εγώ έχω το δίκιο.
Θέλω απόψε να χορέψω δυο στροφές χορό αντρίκιο.
Το άδικο που έχεις πώς ν’ αντέξω αφού εγώ, εγώ έχω το δίκιο.»

Όμως η Σωτηρία αυτοσχεδίασε και ανέτρεψε τους σκοπούς του κι από το μονοφωνικό ηχείο της ακούστηκε «Να ζήσω ή να πεθάνω σ’ ένα φλαμένκο επάνω μάτια μου.»

Η κίνηση της εξόδου είχε πια ολοκληρωθεί.