ΣΕ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

            ΣΕ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Σε τούτα τα Βαλκάνια σε τούτο τον αιώνα

συνάντησα τους φίλους μου μια νύχτα του χειμώνα
κάθόντουσαν αμίλητοι σε κάτι βράχια
και σαν με είδαν να `ρχομαι γουρλώσανε τα μάτια

Γιατί όλο τούτο τον καιρό μ’ είχαν για πεθαμένο
και πίνανε γλυκό κρασί ψωμάκι σιταρένιο
Κι αφού με καλωσόρισαν κι αφού με βαρεθήκαν

κατάλαβαν τη φάρσα μου και μ’ αρνηθήκαν
Άσε τα θαύματα την μάσκα πέταξε

Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε-γέλασε

Μοιράζω το ψωμί, σας δίνω το παγούρι
στα μάτια σας κοιτάζω και λέω ένα τραγούδι

και το τραγούδι λέει πως παίρνω την ευθύνη

πως είμαι αρχηγός σ’ αυτό το πανηγύρι

                                                ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Η χορωδία ήταν καλά κουρδισμένη. Τα λαμπιόνια αναβόσβηναν ρυθμικά. Ήταν μια εορταστική ατμόσφαιρα. Τα τραγούδησαν όλα: «το πουλάκι τσίου», «την καλή μας αγελάδα», 

το «φεγγαράκι μου λαμπρό», τη «συννεφούλα», «το Σάββατο μπορείς;», «το πάρτυ των Στρουμφ», «Τη Υπερμάχω». Τι άλλο να έκαναν; Αφού μέχρι εκεί μπορούσαν…

Ο ήχος του φωνητικού κοντραμπάσου, που βάσταγε το ρυθμό αλλά και που σόλαρε ακατάπαυστα, σε συνδυασμό με τους ήχους της ανύπαρκτης ηλεκτρικής κιθάρας, που ούρλιαζε διαμαρτυρόμενη για τα νέα μέτρα της Τρόικα, δημιουργούσε μια συναισθηματική πανδαισία.

Η θεωρία μου «Εν αρχή ην ο μύθος» αργά-αργά καταρρέει. Δε μένει τίποτα όρθιο. Απομυθοποιούνται τα πάντα. 

Ήταν δύσκολο το ταξίδι της επιστροφής. Ήταν η νύχτα της νίκης. Τότε που δοξάζαμε τα καλασνίκοφ. Τότε που χιλιάδες κόσμος χόρευε σε μια τεράστια πίστα σφίγγοντας τις γροθιές του απειλητικά προς τον ουρανό.

Όμως στο δρόμο πεταγόντουσαν αλεπούδες και αμνοερίφια.

Το καράβι καιγόταν. «Προσευχηθείτε γιατί καιγόμαστε…»

Τι στο διάολο συμβαίνει στα 10 μποφόρ; Καίγονται τα πατώματα;

«Το φλεγόμενο πλοίο», «Εφιάλτης στην Αδριατική», «Επαναληπτικές εκρήξεις».

Τα ΜΜΕ παρενοχλούν τους εγκλωβισμένους. Δημοσιογράφοι του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης βομβαρδίζουν με ερωτήσεις εγκλωβισμένους και συγγενείς, για να καλύψουν δωρεάν το πρόγραμμα. Οι διαφημίσεις πέφτουν βροχή.

Τα τηλέφωνα της ναυτιλιακής εταιρείας είναι κλειστά. Δεν απαντάει κανείς…

Μαζί μας βρίσκεται ο εμπειρογνώμονας, που θα μας μιλήσει για το ναυτικό ατύχημα. 

-Θα σας κάνω το πρώτο ερώτημα, αλλά μην μου απαντήσετε τώρα.

Θα κάνουμε μια σύντομη διακοπή για διαφημίσεις.

Κρασί κόκκινο 3.30, σπάλα και ελιά μόσχου 5,80, γλυκά των γιορτών: βασιλόπιτα, τσουρέκι, κουραμπιέδες, μελομακάρονα με έκπτωση 30%, παστουρμάς από καμήλα, σερβιέτες με φτερά…

-Θα εκλεγεί πρόεδρος στην τρίτη ψηφοφορία;

-Τι θα κάνουν οι χρυσαυγίτες;

-Θα έχουμε πρόωρες εκλογές;

-Αν εκλεγεί πρωθυπουργός ο Τσίπρας, θα κοντράρει τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ;

-Ο Λαζόπουλος έβγαλε 3.000.000 euro σε Ελβετικές τράπεζες;

-Ο Χαϊκάλης θα πάει στο ΣΥΡΙΖΑ;

Δρόμο
κι ας καλύψαμε δρόμο
είμαστε έξω απ’ το χρόνο
θέλει ακόμα κουπί*

Ακόμα και στους εγκλωβισμένους γίνονται ταξικές διακρίσεις. Τα Σούπερ Πούμα πρωτοσυλλέγουν τους ευκατάστατους.

Σύντροφε Διονύση, εξακολουθώ να σ’ αγαπώ, να σε τραγουδώ, να σε εκτιμώ και να σε σέβομαι. Είσαι μια κολόνα του Παρθενώνα, μια Καρυάτιδα του Ερεχθείου. Δεν μπορώ να το αγνοήσω. 

Να ’σαι πάντα καλά.

*ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ  

ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ...

             ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ…

ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΠΟΛΙΤΗ

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Θα πιω κανένα ντούζικο και θα χορεύω

και θα χτυπάς τα κουταλάκια στον ζεϊμπέκικο

σαν θα δακρύζω απ’ της χλιδής το μπανιστήρι

των γλαστρανθρώπων της μικρής μας κόλασης

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Τις μέρες του αυτόκτονος καιρού

Στους δρόμους του Ταύρου περπάτησα

Μουγκρητό και πόνο άκουσα

Ο ήλιος άρρωστος και μόνος

στενάζει που δεν μπόρεσε να μπει

απ’ τα παράθυρα που με κάγκελα σφράγισαν

οι εκμεταλλευτές της μοναξιάς

και της ανθρώπινης συνήθειας.

ΣΤΟ ΜΕΘΥΣΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Να ’τανε κόκκινο κρασί

να ’ταν ροζέ ή άσπρο

τη νύχτα που λαχάνιαζες

κι ίδρωνε το κορμί σου.

Μα τα κατάξανθα μαλλιά

μπροστά στο μαύρο φόντο

της κουρελούς μπερδεύτηκαν.

Τότες η κούπα το κρασί

έγειρε και εχύθη

κι από την κούπα το κρασί

εφάνη ο άσπρος πάτος.

Την κουρελού ζωγράφισε

με του κρασού το χρώμα

δίχως να μάθω τελικά

ποιο χρώμα σου ταιριάζει

ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ

Μαύροι κύκλοι

τεχνητά σκοτάδια στο βινύλιο.

Πρόστυχοι στίχοι

χαραγμένοι κάτω απ’ την κοιλιά σου.

Χαραγμένα αυλάκια, ρόδες ποδηλάτου

Ροδοπέταλό μου!

Ξεχασμένο γάντι στο συρτάρι μου…

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Σήμερα ξεσκέπασα το πρόσωπό μου

απ’ το λευκό σεντόνι που το σκέπαζε.

Κι αυτό που φάνηκε, δεν έλαμψε.

Στο φως σκοτείνιασαν τα δάκρυα.

Τη σκέψη πάγωσε η θλίψη.

Κι έμειναν άφωνοι και λύγισαν

και οι δώδεκα μαθητές μου.

                                    ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ;

ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ;

                       

                           Σας αραδιάζω τα εμπόδια:

η επέμβασις των γεγονότων, των ήχων, των παρατάξεων

η επέμβασις των πλοίων από το άγριο πέλαγος

οι λαϊκοί ρήτορες, το στήθος μου, οι φωνές,

οι φάμπρικες

ο Οχτώβρης του ’17

το 1936

ο Δεκέμβρης του ’44…

Για τούτο θα παραμείνω με τα κουρέλια μου

όπως με γέννησε η Γαλλική Επανάσταση

όπως με γέννησε η απελευθέρωση των νέγρων

όπως με γέννησες μάνα μου Ισπανία

ένας σκοτεινός συνωμότης.

                                     ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ*

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Οι βιτρίνες των μαγαζιών στολισμένες προσπαθούν να δώσουν μια ζεστασιά, μια θαλπωρή στις καρδιές των ανθρώπων.

Αυτή η ζεστασιά όμως δε υπάρχει και στις τσέπες των καταναλωτών, μιας και η υποταχτική κυβέρνηση της Τρόικα δεν άφησε τίποτα με τους άμεσους και έμμεσους φόρους. Μέχρι κι 

ο Θεός μάς πηγαίνει κόντρα με τις συνεχείς βροχές και την υγρασία, που τσακίζει κόκαλα.

Ευτυχώς που υπάρχουν τα ευτράπελα από την τηλεόραση.

Η κόντρα της Χρυσούλας Διαβάτη με το Σάκη Ρουβά.Τα χαλιά της Μοιραράκη.

Οι σχιζοφρενικές γκριμάτσες του Άδωνη. Αποκορύφωμα όμως ήταν οι απαντήσεις 

της Νατάσσας Καραμανλή για τον άνδρα της, Κώστα προς τους δημοσιογράφους

- Θα θέλατε να γίνει ο άντρας σας Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

- Όχι. Προτιμώ να μείνει στο σπίτι. Ποιος θα κάνει τις δουλειές του σπιτιού;

Ποιος θα πλένει; Ποιος θα απλώνει; Ποιος θα σφουγγαρίζει; Ποιος θα φτιάξει τους κουραμπιέδες, 

τα μελομακάρονα, τις δίπλες, τη βασιλόπιτα; Ποιος θα γεμίσει τη γαλοπούλα; Ποιος θα στήσει το μπάρμπεκιου; Ποιος θα σουβλίσει το αρνί; Ποιος θα πάρει τηλέφωνο το Λουδοβίκο των Ανωγείων να ’ρθει να μας τραγουδήσει; Ποιος θα πάει τα παιδιά στο σχολείο; 

Ποιος θα αδειάζει τα τασάκια και θα φέρνει ποτά και καφέδες, όταν παίζω μπιρίμπα με τις φίλες μου; Πες μου ποιος;

Ο μικρός Νίκος σταμάτησε την απεργία πείνας. Νοιώθει νικητής και δικαιωμένος.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί την απεργία μέσα στα σουβλατζίδικα, τις πιτσαρίες, 

τα ουζερί, τα πατσατζίδικα και τις ταβέρνες. Σε μια σακούλα είχε μαζί του και μπανάνες για να μην του πέσει το κάλιο και αναψυκτικά αεριούχα για τη χώνεψη.

Είχα ξεκινήσει να γράφω την ημέρα της Αγίας Βαρβάρας, προστάτιδος των γύφτων (SANTA BARBARA) του πυροβολικού και των πυροβολημένων. Κείνες τις μέρες η Αθήνα καιγόταν. 

Ήταν η επέτειος για τα έξι χρόνια από τη δολοφονία του νεαρού Αλεξάνδρου, η επίσκεψη Νταβούντογλου, η απεργία πείνας του μικρού Νίκου Ρωμανού για το δικαίωμά του στη μόρφωση, η συμπαράσταση των συντρόφων του, του αντιεξουσιαστικού χώρου, το τεταμένο οικονομικό κλίμα, οι εκφοβισμοί της Τρόικας και των ντόπιων συνεργατών της. Α! να μην ξεχάσω, και η απεργία πείνας του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.

Ένα ψυγείο έπεσε από την ταράτσα και δεν πέτυχε κανέναν και πλήθος δορυφορικά πιάτα, σπασμένες βιτρίνες μαγαζιών και κάδοι σκουπιδιών να καίγονται.

«Οι Κνίτες είδανε φωτιές και ψήσανε σουβλάκια» (δεκαπεντασύλλαβος)

Θύμισαν σκηνές του 2008.

Οι κινητοποιήσεις απλώθηκαν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Λέτε οι αντιεξουσιαστές να είναι ικανοί να ρίξουν την κυβέρνηση;

*Χρησιμοποιώ κατά καιρούς στα κείμενά μου ποιήματα του φίλου Μιχάλη και έτσι τον αισθάνομαι πλάι μου.

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΠΟΛΙΤΗ

ΡΕΤΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Σφιγμένες κάποτε κρατούσα τις γροθιές μου.

Αργότερα, συνήθιζα με ανοιχτές παλάμες, κάθετες

να σημαδεύω τα αχαμνά μου.

Τώρα τηλεκοντρόλ βαστώ σφιχτά στη χούφτα μου

και έτσι μπορώ να δω τα χρώματά σου θάλασσα,

το ξεχασμένο τσόκαρο στην άμμο,

κρουστά απ’ τα λέπια του ψαριού στα εμβατήρια

κι απ’ τη φωνή του τζιτζικιού,

φινάλε θλιβερό τη «Ρωμιοσύνη»

  

Η ΨΕΥΤΙΑ ΜΙΑΣ ΠΕΡΟΥΚΑΣ

Φεγγαρόφωτη νύχτα, με πιάνει παράπονο

Κλάμα-ψίθυρος, σε ήχους βαλς να χορεύω

Να γεμίσω τις νότες με δάκρυα,

άνθη στίχους, κορμιά να ευωδιάζουν.

Το όνομά σου να γίνει της γης τα κεντήματα,

το όνειρό μου να γίνει μαχαίρι.

Να σκοτώσει το σκοτάδι που θάμπωσε

την ελπίδα του αγέρα

να ακουμπήσει τα μάτια σου

τα μαλλιά σου να κάνει παντιέρα.

Να πετάξουν ψηλά ως τα σύννεφα

για να νοιώσουν κι εκείνα

πλαστικό στην αφή σου,

την ψευτιά μιας περούκας που αγόρασα

δώρο για τη γιορτή σου.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΙΡΑΝΑ;

      ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΙΡΑΝΑ;

Να η αυλαία που ανοίγει γνώριμος πανικός
κουρδιστήκαν τα όργανα αχνίζει το φως
και ο φόβος του πάλκου ίσκιος πέφτει βαρύς σκοτεινός

Βλέφαρα σηκωθήκαν ο κριτής σοβαρός
οι παγίδες στηθήκαν, μας ζαλίζει ο καπνός
και ο τρόμος του πάλκου ίσκιος πέφτει βαρύς σκοτεινός

Πυροβολήστε τους δεν αξίζουνε
δεν έχουν τίποτα να μας δείξουνε
τ’ ακούνε αυτά πριν ακόμα αρχίσουνε
δε τους πηγαίνουν και θα τα φτύσουνε
θα χωρίσουνε.

Η παράσταση κλείνει κι ο νονός σκυθρωπός
από κάτω ακούγεται ένας βόμβος θαμπός
ένα σήμα τροχαίας κολλημένο στο κίτρινο φως

Στο μικρό καμαρίνι μπαίνει τύπος σκυφτός
κι είναι να σου τη δίνει είναι ο φίλος πιστός
ένα σήμα τροχαίας κολλημένο στο κίτρινο φως

Πυροβολήστε τους δεν αξίζουνε
δεν έχουν τίποτα να μας δείξουνε
τ’ ακούνε αυτά πριν ακόμα αρχίσουνε
δε τους πηγαίνουν και θα τα φτύσουνε
θα χωρίσουνε.

                                        ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Είναι κανείς από τα Τίρανα;

Ο ζέμπρος αναρωτιότανε αν ήταν μαύρο άλογο με άσπρες ρίγες ή άσπρο άλογο με μαύρες ρίγες. Συνέπασχα στις υπαρξιακές του κρίσεις.

Η συναυλία είχε τελειώσει. Ήταν μια ξαναζεσταμένη σούπα, άοσμη, χλιαρή και ανάλατη. Άιντε εντεχνίλες ψευτοδιανοούμενοι. Άιντε και καλοί… μικρούτσικοι…

Το κονσέρτο ήταν γραμμένο για τέσσερα καβουρδισμένα αμύγδαλα και εφτά ορφανά αραβικά φιστίκια. Τα νεύρα μου ήταν πειραγμένα και το κονιάκ είχε τελειώσει. Είχα ακούσει νωρίτερα τις εθνικιστικές κραυγές του Σφακιανάκη και ανακατεύτηκα.

Η Κυβέρνηση σκέφτεται να καταργήσει το ΕΚΑΣ εξοικονομώντας με αυτόν τον τρόπο οχτακόσια εκατομμύρια ευρώ, εκτελώντας κατά γράμμα τις εντολές της Τρόικα. Κατοχυρώνεται το δικαίωμα σύνταξης στην εικοσαετία που θα δίνεται στα 67 έτη. Για αυτούς που θα πάρουν σύνταξη στα 62, 

θα πρέπει να έχουν συμπληρώσει 40 χρόνια εργασίας. Επίσης καταργούνται οι ρυθμίσεις των 100 δόσεων για χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία, αφού δεν άρεσαν στην Τρόικα. Αυξάνει ο ΦΠΑ από 6% σε 13% στα ξενοδοχεία με τεράστιο κίνδυνο τη μείωση του τουρισμού, τις απολύσεις ξενοδοχοϋπαλλήλων, και τις αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις σε εξαρτώμενες από τον τουρισμό επιχειρήσεις (εστιατόρια, ταβέρνες, μπαρ, κ.α.)

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε μυστικά γκάλοπ προηγείται της ΝΔ με έντεκα μονάδες και όλα αυτά πριν από τα νέα μέτρα του νέου μνημονίου.

Ο Σαμαράς γύρισε ξεβράκωτος από «το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι». Δεν φορούσε ούτε φύλλο συκής. Οι Γερμανοί τού πήραν και τα σώβρακα…

Ο Κουτσούμπας μου θύμισε μάγειρο με άσπρο σκούφο σε αλβανικό εστιατόριο, που τηγανίζει κεφτέδες χωρίς δυόσμο και σκόρδο.

Οι φοιτητές άδειασαν τις σκουπιδοσακούλες στο γραφείο του αντιπρύτανη και μετά ακολούθησαν φάλτσα συνθήματα σε αλβανικό τέμπο.

Είναι κανείς από τα Τίρανα;

Δυο πιτσιρίκια, συνοδοί των ποδοσφαιριστών των εθνικών ομάδων Ελλάδας –Σερβίας σχημάτισαν 

με τα χέρια τους τη σημαία της μεγάλης αλβανίας την ώρα που ακουγόταν από τα μεγάφωνα 

ο εθνικός ύμνος της Σερβίας. Πώς έγινε αυτό;

Μήπως είναι κανείς από τα Τίρανα; 

Θα πρέπει να φασιστοποιηθούμε, όσοι βρισκόμαστε σε θέσεις εξουσίας είπε ο αντιπρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Τζιφόπουλος.

Η παραίτησή του έγινε δεκτή.

Μήπως ήταν απ’ τα Τίρανα;

Ευχαριστώ τους φίλους αναγνώστες που είτε με τις επισκέψεις τους στο blog μου είτε ανεβάζοντας τα άρθρα μου στο facebook συγκεντρώθηκαν πάνω από 100.000 επισκέπτες. Thanks

Η φωτογραφία είναι το εξώφυλλο από το νέο c.d των  Magic de spell

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

              ΜΕΝΕΛΑΟΣ  ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

  

ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Ο Μενέλαος Λουντέμης δεν υπέγραψε ποτέ δήλωση μετανοίας κουβαλώντας τον σταυρό του μαρτυρίου του μέχρι τέλους. Ζώντας στο κολαστήριο της Μακρονήσου και βιώνοντας στο πετσί του τα βασανιστήρια, τους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις έπειτα από χρόνια, αυτοεξόριστος ήδη στη Ρουμανία, θα καταθέσει τον αγώνα και τις εμπειρίες του στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα  

«Οι Ήρωες κοιμούνται ανήσυχα» (Σαρκοφάγοι ΙΙ), ιδιαίτερα όμως στο συγκλονιστικό  

«Οδός Αβύσσου, αριθμός 0».
Γράφει και αρκετά ποιήματα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το «Είμαι καλά».
Αφορμή της έμπνευσής του είναι οι απαγορεύσεις της λογοκρισίας από τη διοίκηση του στρατοπέδου, αφού σ’ αυτόν τον τόπο του μαρτυρίου οι διαταγές σχετικά με την αλληλογραφία επέβαλαν να γράφονται μόνον «ολίγαι λέξεις υπό την έννοιαν ότι ο αποστολεύς υγιαίνει». 

Ο Φώτης Σιούμπουρας, μάλιστα, στο βιβλίο του «Ο δικός μας Μενέλαος Λουντέμης», υποστηρίζει γι’ αυτό το ποίημα πως ο συγγραφέας, σε μία έκρηξη καρδιάς και ψυχής κάθισε κι έγραψε στη Μακρόνησο επιστολή προς τη Μάνα. Δεν την έστειλε στη μάνα του, μα στη μητέρα του συνεξόριστου Μάνου Κατράκη, την οποία αποκαλούσε ηρωίδα και λάτρευε.

                                                                                                   Μίκης Θεοδωράκης

Είμαι καλά
Είμαι καλά, Μητερούλα… αυγή μου…  
Σπεύδω να καλοπιάσω τον φόβο σου. Είμαι καλά.
Κάθομαι κάτω απ’ τον ίσκιο της λύπης μου,
κι αφήνω την πένα μου να κλάψει… Μάνα…
Τρεμούλα των χεριών…
Χρόνια που ξεφεύγετε απ’ την μπόλια…
Στεναγμέ που μετράς τον μισεμό μου…
Είμαι καλά.
Πρώτον, Σεβαστή μου…´
Πρώτον έρχομαι να ερωτήσω… Και δεν ρωτώ τίποτα.
Εδώ δεν ρωτούν. Όλοι είναι καλά…´
Κι ας ανεμίζονται οι κρεμάλες πάνω απ’ τα κεφάλια τους.
Κι ας τρώει τα πόδια τους η ύαινα, η πίσσα.
Είμαι καλά.
Πρώτον, Μητερούλα… Υγείαν έχω
Και το στήθος μού φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό.
Κι ο ραβδιστής μετράει την ώρα στα πλευρά μου.
Πρώτον, Μητερούλα… Μα συγχώρα με και σήμερα.
Συγχώρα με και σήμερα που δεν θα μάθεις την αλήθεια.
Η αλήθεια γέρασε και δεν ταξιδεύει.
Δεν περνά τη θάλασσα.
Η αλήθεια, Μανούλα, είναι βόλι. Και δεν θα την πω.
Είμαι καλά.
Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα. Μα ξέρω…
Πως έχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου.
Μα συχώρα με. Συχώρα με, Μητέρα.
Για τα χίλια μονότονα Είμαι καλά
Τα χίλια μονότονα ψέματά μου.
Πήρα ξανά για να σου γράψω.
Έχω την κάρτα μου στα γόνατα.
Και τη χαϊδεύω σαν περίλυπο πουλί!
Το χέρι πια το γράφει μοναχό του
το μικρό, πικρό του, μάθημα:
Είμαι καλά.
Ξέρω, αχ, Μητερούλα…
Ξέρω πως σου στέλνω κάθε μέρα
την ταχτική δόση της πίκρας μου. Ξέρω
πως τη χαϊδεύεις τούτη την ψευτιά μου…
Πως τη ραίνεις με δάκρυα και παραμιλάς. Ξέρω.
Μα δεν κάνει φτερά άλλη λέξη από ’δω…
Είμαι καλά.
Μπορείς, ακριβή μου, να τη διαβάσεις και δίχως φως.
Δεν είναι καν ανάγκη να τη διαβάσεις.
Φτάνει μόνο να ’ρθει, να ακουστεί στην εξώπορτα…
η φωνή του ταχυδρόμου.
Τότε, Μανούλα, μπορεί και να μην είμαι καλά.
Μα εσύ να πιστέψεις τη γραφή μου
Είμαι καλά.
Είμαι καλά… Αφού μπορώ και σέρνω το μολύβι.
Είμαι καλά… Αφού μπορώ και το ψελλίζω.
Είμαι καλά… Αφού αραδιάζω στο χαρτί,
Είμαι καλά.
Αχ, να μπορούσα να ’χα έναν ουρανό
γεμάτο από ψεύτικα τέτοια πουλιά.
Και να τα ’χυνα στο διάστημα…
Για να ’ρχονται – κι όταν εγώ δεν θ’ ανασαίνω.
Να ’ρχονται και να ραμφίζουν το τζάμι του σπιτιού μας.
(Αυτό που κοιτάζει κατά τη θάλασσα)
Και να κελαηδούμε. Να κελαηδούνε σμήνη τις ψευτιές:
Είμαι καλά.
Μανούλα εσύ… Εσύ που διαβάζεις με τα δάχτυλα.
Εσύ πού μιλάς τη γλώσσα των χεριών…
Ακούμπησε τα χείλη σου στο χαρτί
Έτσι όπως έβρισκες, σαν ήμουν παιδί, τον πυρετό μου…
Και διάβασε πάνω στ’ άγραφο χαρτί
Και διάβασε ολόισια απ’ την καρδιά μου:
Μάνα… Αχ… Μάνα, Μάνα…
Το κορμί που κανάκεψαν τα χέρια σου
έλιωσε σήμερα κάτω απ’ το λιθάρι.
Η φωνή που νανούριζε τον ύπνο σου
βέλαξε κατ’ απ’ το μαχαίρι.
Μα εσύ γέλα, ακριβή μου. Γέλα…
Πες πως ξύπνησες απ’ όνειρο κακό.
Και γέλα να τα διώξεις.
Γέλα, κι εγώ… ησύχασε, Μανούλα.
Είμαι καλά
Σήμερα μου χύσανε το φως μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Χτες κόψανε τα νύχια μου.
Τρόμοι μου πήραν τα φρένα μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Αύριο θα με σταυρώσουν.
Είμαι καλά. Είμαι καλά. Είμαι καλά…
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μυαλό να το σκεφτώ.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μιλιά να το φωνάξω.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω χέρι να το γράψω.
Γι’ αυτό το σκάβω. Το σμιλεύω επιτύμβιο.
Πάνω σ’ αυτόν τον ανεμόδαρτο γκρεμνό.
Σ’ αυτό το τρελό νεκροταφείο
πως όλοι οι νεκροί του είναι καλά

Ο Λουντέμης κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, για αντεθνική δράση, κλπ γνωστά της εποχής και μετά από χρόνια εξορίας στην Ικαρία – Μακρόνησο και Αη-Στράτη και ενώ πλέον είναι ετοιμοθάνατος από τις κακουχίες και το ξύλο δικάζεται (1956) για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες».

Απόσπασμα από τη δίκη:
Ο Θεοτοκάτος (συνήγορος του Λουντέμη) παίρνει από το τραπέζι ένα πανόδετο βιβλίο με γαλάζιο ξεθωριασμένο εξώφυλλο, το ανοίγει και αρχίζει να απαγγέλει, καθαρά και βροντόφωνα για να μπορούν να τον παρακολουθούν όλοι:
 

 Εγώ είμαι ο γκρεμιστής
 Γιατί εγώ είμαι κι ο χτίστης
 Ο διαλεχτός της άρνησης
 Κι ο ακριβογιός της πίστης.
 Και θέλει και το γκρέμισμα
 Νου και καρδιά και χέρι.
  Στου μίσους τα μεσάνυχτα
  Τρέμει ενός πόθου αστέρι.
  Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός,
  Του χαλασμού πατέρας
  Πάντα κοιτάζω προς το φως
  Το απόμαυρο της μέρας.
  Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος,
  Εγώ κι ο ανοιχτομάτης
  Του μακρεμένου αγναντευτής
  Κι ο κλέφτης κι ο απελάτης
  Και με το καριοφύλλι μου
  Και με το απελατίκι
  Την πολιτεία την κάνω ερμιά,
  Γη χέρσα το χωράφι.
 

 Εδώ ο Θεοτοκάτος σταματά, στρέφεται προς το μάρτυρα και λέει:
-Περιμένω ν’ ακούσω τη γνώμη σας γι’ αυτό το κείμενο κύριε μάρτυς.
 Ο Καραχάλιος (μάρτυρας, αστυνόμος γενικής ασφαλείας) σωπαίνει. Ύστερα από     

 λίγο λέει:
-Δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη μόνο από ένα απόσπασμα.
-Τότε παρακαλώ τον πρόεδρο να μου επιτρέψει να συνεχίσω, λέει ο Θεοτοκάτος.

  Κάλλιο φυτρώστε αγραγκαθιές
  Και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
  Κάλλιο φουσκώστε ποταμοί,
  Και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι,
  Και, δυναμίτη, βρόντηξε
  και σιγοστάλαξε αίμα
  Παρά σε πύργους άρχοντας
  Και σε ναούς το ψέμα.
  Των πρωτογέννητων καιρών
  Η πλάση με τ’ αγρίμια
  Ξανάρχεται. Καλώς να ’ρθη.
  Γκρεμίζω την ασχήμια…
 

  Εδώ σταματάει πάλι ο συνήγορος και ξαναρωτάει το μάρτυρα:
-Μήπως τώρα κύριε μάρτυς, σχηματίσατε γνώμη;
 Αντί για απάντηση ο μάρτυρας ρωτά:

-Τίνος είναι αυτό το βιβλίο;
-Γιατί κύριε μάρτυς, σας ενδιαφέρει;
-Ναι, με ενδιαφέρει.
-Γιατί σας ενδιαφέρει; Εσείς είπατε προηγουμένως ότι για να σχηματίσετε
 άποψη για κάποιο έργο δεν σας ενδιαφέρει ο συγγραφέας αλλά το περιεχόμενο

 και μόνο αυτό.
-Μα ξέρετε κύριε συνήγορε…
 Όταν γνωρίζουμε το συγγραφέα, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τι λέει.
 Λοιπόν, πέστε μου, σας παρακαλώ, τίνος είναι για να μπορέσω να κρίνω και να   

 εκφέρω γνώμη.

-Δεν θα σας τον πω, γιατί αυτό αντιβαίνει στη συμφωνία που κάναμε πριν λίγο.

Κι ύστερα εσείς μόνος σας είπατε ότι κρίνετε αντικειμενικά ένα λογοτεχνικό
έργο. Το κρίνετε απ’ το περιεχόμενο κι όχι από το συγγραφέα του.
Εδώ επεμβαίνει ο εισαγγελέας

-Τέλος πάντων, κύριε συνήγορε, θα μας τον πείτε καμιά φορά αυτόν το συγγραφέα του κειμένου;
Ο Πρόεδρος Φαρμάκης, που έχει χάσει φαίνεται την υπομονή του, γυρίζει προς
τον εισαγγελέα και λέει:
-Αφήστε κύριε εισαγγελέα.
Κάποιος του ιδίου φυράματος με το Λουντέμη θα είναι κι αυτός.

Ο Θεοτοκάτος ήρεμος άνοιξε το βιβλίο για να συνεχίσει το διάβασμα.
Βλέποντάς τον ο πρόεδρος, τινάχτηκε πάνω σαν να τον σούβλισαν με πυρωμένα σουβλιά και λέει ουρλιάζοντας:
-Κύριε συνήγορε, δεν σας επιτρέπω να συνεχίσετε. Δεν σας επιτρέπω να διαβάζετε ενώπιόν μας τέτοια κείμενα. Αυτό που διαβάσατε δεν είναι ποίημα, είναι λίβελλος εναντίον του έθνους, είναι ένα κείμενο αντεθνικόν, που πρέπει να κατασχεθεί και να καταστραφεί αμέσως, ενώ εκείνος που το ’γραψε, αν δεν έχει καταδικαστεί μέχρι τώρα, πρέπει να καθίσει στο εδώλιο μαζί με τον πελάτη σου, να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία και να κρεμαστεί…

Αυτός δεν είναι Έλλην, είναι προδότης, εχθρός της πατρίδας… είπε ο πρόεδρος

και κάθισε. Έτρεμε ολόκληρος από το θυμό του.
-Κύριε πρόεδρε, λέει ο Θεοτοκάτος, ομολογώ πως τέτοιο λαβράκι δεν το περίμενα στα δίχτυα μου. Εγώ αλλού ψάρευα, συμπληρώνει, δείχνοντας τον μάρτυρα κατηγορίας. Το ποίημα που απήγγειλα πριν λίγο ενώπιόν σας και που εσείς το χαρακτηρίσατε λίβελλον εναντίον του έθνους, αντεθνικόν, κλπ, κλπ, είναι απόσπασμα απ’ το γνωστό ποίημα «Ο εκδικητής» που κυκλοφορεί σήμερα στην Ελλάδα ελεύθερα και διαβάζεται από όλους τους  Έλληνες. Εκείνος που το ’γραψε

και που κατά τη γνώμη σας πρέπει να δικαστεί για  προδοσία δεν είναι άλλος από τον εθνικό μας ποιητή Κωστή Παλαμά, που όλο το έθνος τον διαβάζει, τον αγαπά και τον τιμά. Ναι, ο Κωστής Παλαμάς, κύριε πρόεδρε.
Και για να πεισθείτε, καταθέτω το βιβλίο με το γκρίζο εξώφυλλο λέγοντας:
-Όσο προδότης είναι, κύριε πρόεδρε, ο εθνικός μας ποιητής, άλλο τόσο είναι
προδότης κι ο Λουντέμης, που έγραψε το βιβλίο «Βουρκωμένες μέρες» και για το
οποίο τόσο λυσσαλέα διώκεται.
Το ακροατήριο ξεσπά σε χειροκροτήματα. Ο πρόεδρος αιφνιδιάζεται, τα χάνει.

Δεν ξέρει τι να κάνει. Και για να βγει από τη δύσκολη θέση χτυπά το κουδούνι
αμήχανα και διακόπτει τη συνεδρίαση λέγοντας:

-Άνθρωποι είμαστε κι εμείς, δεν μπορεί να τα ξέρουμε όλα.

Απόσπασμα από τη δίκη

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έστω. Είναι ένοχος ο κατηγορούμενος;
ΒΑΡΝΑΛΗΣ : Ένοχος; Όχι! Για να ναι ένοχος ένας Συγγραφέας πρέπει να δίνει αρνητικές απαντήσεις στις τρεις παρακάτω ερωτήσεις; Πρώτον: Ζώντας σε μια κοινωνία αδικίας με ποιους θα πάει; Με τους αδικητές ή με τους αδικημένους; Δεύτερο: Αν ο Λαός πέσει στα δεσμά της τυραννίας, με ποιους θα συνταχθεί; Με τον τυραγνισμένο ή με τον τύραννο; Και τρίτο και τελευταίο: Αν η Πατρίδα πάει σ’ εθνική σκλαβιά, ποιους θα βοηθήσει; Τους κατακτητές ή τους κατακτημένους; Δηλαδή με τους κιοτήδες θα πάει ή με τα παλικάρια; Γνωρίζω τον κατηγορούμενο από έφηβο. Τον γνωρίζω σαν συγγραφέα, και σαν Έλληνα. Και σας δηλώνω κατηγορηματικά: Και στις τρεις ερωτήσεις ο κατηγορούμενος έδωσε αυτές τις απαντήσεις. Δεν είναι ένοχος.

...
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Εις ένα από τα υπό κατηγορίαν κείμενά του και συγκεκριμένα εις το υπό τον τίτλον 

«Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό»…
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Ε;…
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Ο Συγγραφεύς -δια να σώσει την τρυφεράν Ειρηνούλαν από την βουλιμίαν των αφεντικών της- την παραδίδει εις τας χείρας των εργατών.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Καλά κάνει.
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Δε θα μπορούσε, έξαφνα, να την παραδώσει εις χείρας εκείνων οίτινες είναι εντεταλμένοι για την φρούρησιν της τιμής των…
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Ποιονών. Των χωροφυλάκων;
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Βεβαίως.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Όχι! Θα την πουλούσαν στο μπουρδέλο.
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Κύριε Βάρναλη…
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Τη γνώμη μου δε ζητήσατε; Τη γνώμη μου είπα. Ξέρω, εσείς έχετε άλλην γνώμη. 

Αλλά δεν είσθε σεις ο μάρτυρας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τίποτε άλλο κ. Βάρναλη. Μπορείτε ν’ αποσυρθείτε.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ (δυνατά): Κοιτάξτε μην τύχει και τον αθωώσετε «λόγω αμφιβολιών»! Αν οι Νόμοι σας καταδικάζουν αυτές τις αρετές, καταδικάστε τον! Δεν έχει κανένα ελαφρυντικό. Κανένα! Σας το λέω εγώ!

Ο Μενέλαος Λουντέμης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημήτρη Βαλασιάδη) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1906. Μετά την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα η εύπορη οικογένεια του συγγραφέα πτώχευσε και ο ίδιος αναγκάστηκε από μικρή ηλικία να βγει στη βιοπάλη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου εντάχθηκε στην Αριστερά και έλαβε μέρος στην Αντίσταση. Μετά την απελευθέρωση υπήρξε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων του ΕΑΜ.

Εξορίστηκε στη Μακρόνησο, τον Άη-Στράτη και αλλού και πέρασε τις ταλαιπωρίες των αριστερών συγγραφέων του μετεμφυλιακού καθεστώτος. Το 1956 δικάστηκε για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» στο οποίο περιγράφει τα βάσανα των εξορίστων. Το 1958 κατέφυγε στη Ρουμανία απ’ όπου επέστρεψε μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών. Το 1968 του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια.

Τα βιβλία του σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, διαβάστηκαν και διαβάζονται από όλες τις ηλικίες των αναγνωστών. Η συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν» (1938) τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο πεζογραφίας. Από το πλούσιο έργο του ξεχωρίζουν τα μυθιστορήματα: «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα», «Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος», «Οδός Αβύσσου αριθμός 0»,  

«Το ρολόϊ του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα» και πλήθος άλλα.

Έγραψε επίσης ποίηση, θέατρο, ταξιδιωτικά και πολιτικά κείμενα.

Πέθανε στις 22 Ιανουαρίου 1977 από καρδιακή προσβολή.

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ...

                       ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ….

              ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ

                    ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΠΟΛΙΤΗ

                    

                                                                    ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ...                                                                                                                                        
                                                                    Κρυφά σκοτάδια
                                                                    άνισα χάδια 
                                                                    παγκάκια άδεια 
                                                                    Κι αυτό το ποίημα
                                                                    χαμένο θύμα 
                                                                    κολλάει στη γέννα 
                                                                    Ζεστό το αίμα 
                                                                    μες τα παγάκια 
                                                                    φτηνά φαρμάκια 
                                                                    Μνήμης ταξίδια 
                                                                    ξανά τα ίδια 
                                                                    Κρυφά σκοτάδια 
                                                                    κι άνισα χάδια

ΚΑΚΟΚΟΥΡΔΙΣΜΕΝΟΣ ΘΙΑΣΟΣ

          ΚΑΚΟΚΟΥΡΔΙΣΜΕΝΟΣ ΘΙΑΣΟΣ

Ηλίθια πόλη τεμπελιάζεις ξαπλωμένη
Οι έμποροι σού έχουν πνίξει την καρδιά
Ούτε κι αυτός ο ήλιος σου δε σε ζεσταίνει
και τα σπασμένα τα πληρώνουν τα παιδιά
Ηλίθια πόλη ασφαλτωμένο ιπποδρόμιο
ακροβατεί ο φτωχός απάνω στο σχοινί
η άπληστη κατέβηκε στο πεζοδρόμιο
κι ο αναβάτης το γλεντάει επί πληρωμή

Δεν έχω μέρος να σταθώ κι ούτε μπορώ να κινηθώ
Θυμάμαι όμως τις μουτσούνες των αιτίων

Ηλίθια πόλη μου θυμίζεις χειρουργείο
Ψάχνουνε οι γιατροί να βρουν τον ασθενή
κι αυτός θρονιάστηκε μέσα στο υπουργείο
να γιάνει ελπίζει με τη νέα διαταγή
Ηλίθια πόλη μου βρωμάς σαν ουρητήριο
Ο καραγκιόζης βγήκε έξω απ’ το πανί
και μπαινοβγαίνει μέσα στο χρηματιστήριο
κι οι τσαρλατάνοι του ζητάν τη συνταγή

Δεν έχω μέρος να σταθώ κι ούτε μπορώ να κινηθώ
Θυμάμαι όμως τις μουτσούνες των αιτίων

                                                           ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Ο καιρός άλλαξε… Είναι η τελευταία μέρα του φθινοπώρου. Τη θέση των νοτιάδων πήραν οι κρύοι βοριάδες. Βαρύς θα ’ναι ο χειμώνας εφέτος.

«Κάνει κρύο παγωνιά, θέλω τζάκι και γωνιά» όπως έλεγε το παιδικό τραγουδάκι στο αναγνωστικό της Α’ δημοτικού.

Τι να ρίξεις όμως στη φωτιά; Τις κάλτσες σου;

Από μικρό παιδί, και γέρασα, περιμένω την αλλαγή, όμως αυτή δεν ήρθε.

Το μόνο που αλλάζει είναι ο καιρός…..

Ο κακοκουρδισμένος θίασος διαρκώς αυξάνει. Προστίθενται και νέα μέλη και νέοι συντελεστές. Δεν χρειάζονται πια ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες. Ετούτη η πόλη είναι σχεδόν ολόκληρη ένας περιπλανώμενος θίασος. Με κύριους πρωταγωνιστές τον Μίλτο το σκουλήκι, τον μίζερο φτωχομπινέ σχιζοφρενή Εβραίο ιεροψάλτη που θέλει να γίνει και καθηγητής Πανεπιστημίου, 

την πατσαβούρα που ανακάλυψε την κιμωλία το 2014 και πρόσφατα παριστάνει και τη δημοσιογράφο σε μια κωλοφυλλάδα, τον γαλάζιο γάιδαρο που θέλει να γίνει δήμαρχος,  

το αγοράκι με τα σπίρτα, τον κουρέα, την υπολοχαγό Νατάσσα, τους προσκόπους του Κουτσούμπα, τον εμψυχωτή-σκηνοθέτη, τον Λέλο και πλήθος κομπάρσους, που με λίγη προσπάθεια μπορούν να συμπεριληφθούν στο team των πρωταγωνιστών.

Αργότερα θα τους παρουσιάσω έναν έναν αναλυτικά και με πλήρες βιογραφικό.

«Δεν παίζουν με τα σίδερα για θα τους μπουν στον κώλο» λέει η λαϊκή ρήση.

Ένας κακοκουρδισμένος θίασος με 7000 αστυνομικούς πλήρως εξοπλισμένους με χημικά, χειροβομβίδες κρότου λάμψης, ασπίδες, κράνη και κλομπς, υποδέχτηκε τους εορτάζοντες την τεσαρακοστή πρώτη επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Ο βαλσαμωμένος πρύτανης πρότεινε την κατάργηση των γενικών συνελεύσεων πριν από 

τις φοιτητικές εκλογές καθώς και τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας μέσω διαδικτύου.

Κακοκουρδισμένος θίασος ο ρόλος των ανεξάρτητων βουλευτών, των «ανεξάρτητων Ελλήνων». 

Η συνάντηση Βενιζέλου-Παπανδρέου, Σαμαρά-Τσίπρα,η διαδικτυακή τηλεδιάσκεψη με την Τρόικα, 

ο ύποπτος ρόλος του Καρατζαφέρη.

Κακοκουρδισμένος θίασος ο Ιταλός προπονητής της εθνικής Ελλάδος, ο Μαρινάκης, 

ο Αλαφούζος, ο Μελισσανίδης, ο Κούγιας, οι διαιτητές, οι οπαδοί, οι παίχτες.

Κακοκουρδισμένη η Παιδεία που δεν έχουμε. Κακοκουρδισμένη η Ιστορία που δεν ξέρουμε. Κακοκουρδισμένο και το ήθος που δε διδαχτήκαμε ποτέ.     

Ο ΤΡΕΛΑΝΤΩΝΗΣ

                                   Ο ΤΡΕΛΑΝΤΩΝΗΣ

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ’ ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

                                                           

                                                            ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Η δεκαεφτάχρονη μαθήτρια λιποθυμούσε από υποσιτισμό κι αυτοί έψαχναν αρχαία κόκαλα μέσα 

σε ψαροκασέλες.

Τι να το κάνεις το παρελθόν και την ιστορία, όταν δεν υπάρχει μέλλον;

Who is who;

Ο Λαομέδων ο Λέσβιος, ο Νέαρχος Ανδροτίμου ο Κρης, η Magica de spell;

Στα εργαστήρια, οι ερευνητές θα βρουν μέχρι και το χρώμα των οφθαλμών του αρχαίου νεκρού 

αλλά για τη δεκαεφτάχρονη μαθήτρια δε θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν ούτε ένα πιάτο φαΐ.

Τι να το κάνεις το παρελθόν και την ιστορία, όταν δεν υπάρχει μέλλον;

Τα ΜΑΤ χτυπούν τους φοιτητές έξω απ’ τη Νομική με κλομπς, χημικά, και χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Ένας φωτορεπόρτερ τραυματίζεται κι ένας φοιτητής κινδυνεύει να χάσει το μάτι του.

Αμερικάνικο κινηματογραφικό συνεργείο, συνοδευόμενο από αρχαιολόγους και άλλους επιστήμονες ψάχνει τον λαβύρινθο στη Φαιστό.

Ο Ερτογκάν στήνει το παλάτι του στο κτήμα του Κεμάλ Ατατούρκ, που είναι πολλαπλάσιο 

σε διαστάσεις από τον Λευκό Οίκο, το παλάτι του Μπάγκιγχαμ και το Κρεμλίνο.

Οι συνεχείς σεισμικές δονήσεις δημιουργούν ανησυχία και εκνευρισμό.

Αποσύρθηκε η τροπολογία για τις εκατό δόσεις στον ΕΝ.Φ.Ι.Α. μετά από πιέσεις της Τρόικα. Απουσίασαν 39  βουλευτές από τη διαδικασία της ψηφοφορίας.

Παραιτήθηκε ο βουλευτής Αθηνών της συμπολίτευσης, Ανδρέας Ψυχάρης.  

Ο ΕΝ.Φ.Ι.Α. θα τον πάρει μαζί του στα τάρταρα τον σχιζοφρενή Τρελαντώνη*

Όχι μόνο δε θα καταφέρει να εκλέξει τον πρόεδρο της δημοκρατίας συγκεντρώνοντας ψήφους 

από τους «ανεξάρτητους» αλλά θα κινδυνεύσει να χάσει και τους δικούς του. Εκτός αν… Εκτός αν επικρατήσει η άποψη των πρασινορουφιάνων μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ.

* Γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Μικρός ήταν ψηλός, άχαρος και σχεδόν τυφλός.

Ο αρχικός χαρακτηρισμός του ήτανε χαζαντώνης. Του το άλλαξαν όμως το όνομα σεβόμενοι το ψευδώνυμο που του είχε δώσει η γιαγιά του. Αμολούσε συνεχώς χαρταετούς και είχε μια τεράστια συλλογή από καλούμπες. Παραμύθιαζε τα άλλα παιδάκια πως οι σπάγκοι του ήταν ο μίτος της Αριάδνης και πως κάποια στιγμή θα ανακάλυπτε τον λαβύρινθο.

Αργότερα με ό,τι καταπιάστηκε το έκανε κώλος……

Είναι πνευματικό παιδί του Ευάγγελου Αβέρωφ, αυτουνού που έγραψε το «Φωτιά και τσεκούρι». Μετά από ένα αλαλούμ της πολιτικής του πορείας έγινε πρωθυπουργός. Εξακολουθεί να είναι ψηλός, άχαρος και σχεδόν τυφλός.

Και αναρωτιέμαι: ένας σχεδόν τυφλός πού τη βλέπει την ανάπτυξη;

ΥΓ. Τις φωτογραφίες τις βρήκα στο διαδίκτυο. Κυκλοφορούν ευρέως.

ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΡΤΕΜΗ

                     ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΡΤΕΜΗ

Απ' όταν ο Θησέας σκότωσε τον Μινώταυρο
ο λαβύρινθος εγκαταλείφθηκε, απολύθηκαν οι φύλακες
με τον καιρό γκρεμίστηκε η οροφή του
βγήκαν στο φως οι τρομεροί διάδρομοι
οι αίθουσες για τα βασανιστήρια, την ανθρωποφαγία
οι στοές με τις κρυμμένες εφευρέσεις
τους καταχωνιασμένους θησαυρούς
πέσανε οι τοίχοι, μείναν μόνο τα χνάρια
από περίπλοκα χαράγματα πάνω στη γη.
Όμως προσομοιώσεις λαβυρίνθων, σκοτεινές κατασκευές
δεν έπαψαν να χτίζονται με νέα υλικά
με καινούρια τέρατα, θύματα, ήρωες, ηγεμόνες,
φτιάχνονται προπαντός λαβύρινθοι με λέξεις
κάθε χρονιά μπαίνουν μέσα τους νέες φουρνιές
αγόρια και κορίτσια, με φόβο μαζί και αψηφισιά
για τις παγίδες, τις καταπακτές, τ' αδιέξοδα
φιλοδοξώντας να ξαναπλάσουν και να παίξουν
το παλιό δράμα προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα
δίνοντας στους κύριους ρόλους τα ίδια ονόματα
Μίνωας, Πασιφάη, Μινώταυρος, Αριάδνη,
Δαίδαλος, Ίκαρος, Θησέας.

                    ΤΙΤΟΣ  ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Δεν πίστευα πως οι ψαροκασέλες θα είχαν κι άλλο ρόλο κι άλλη ιδιότητα εκτός από το να τοποθετούνε μέσα τα φρέσκα ψάρια ή να αποψύχουν τα κατεψυγμένα για να τα πουλήσουν ως φρέσκα.

Θυμήθηκα το συχωρεμένο το Νώντα, που έριχνε την κατεψυγμένη αθερίνα στο διχτάκι, την έβαζε στη θάλασσα για να φύγει ο πάγος και έλεγε στον γνωστό δημοσιογράφο Μάκη:

-Κοίτα Μάκη μου, στον αφρό την πιάνω…

Ο Μάκης καμάρωνε και κορδωνότανε ανάμεσα στους επωνύμους δημοσιογράφους φίλους 

του, τον Θανάση και τον Κώστα και τους έλεγε:

-Είδατε πού σας έφερα;…..

Α, να μην ξεχάσω. Μου ήρθε από τον εμπορικό και εισαγωγικό σύλλογο ένα έγγραφο καταγραφής ζημιών από τον πρόσφατο σεισμό. Τι να καταγράψω;

Ένα Εβραϊκό after shave κι ένα βαζάκι μαρασκίνο; Ένα μπουκάλι κολόνια Santa Barbara  

και ένα μπουκάλι λικέρ καρπούζι;

Ζούμε ένα σύγχρονο αλαλούμ και μου ήρθε στο μυαλό ο Αρτέμης……..

Με λένε Αρτέμη!

Δεν ξέρω αν υπάρχει άγιος Αρτέμιος ή αν είναι το αρσενικό της Αρτέμιδος.

Με λένε Αρτέμη!

Ο νεκρός βρέθηκε στην Αμφίπολη σε ξύλινη κάσα χωρίς φο μπιζού και αρώματα,

λίγα μέτρα κάτω απ’ τη γη κι έτσι χάθηκε η ευκαιρία οι ανασκαφές να συνεχιστούν σε βάθος με προοπτική να βρεθεί πετρέλαιο.

Με λένε Αρτέμη!

Και αισθάνομαι ότι υπάρχει στις μέρες μας τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας.

Το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία λιγοστεύουν…

Με λένε Αρτέμη!

Και βαρέθηκα να βλέπω τους ιμιτασιόν με μπλαζέ ύφος εμπειρογνώμονα.

Όλοι παριστάνουν τους ειδήμονες, όμως τα ρούχα δεν κάνουν τον παπά. Αν φορέσεις στους παίχτες του Παναιγιάλειου τις στολές των παιχτών της Ρεάλ Μαδρίτης ή της Μπάγερν Μονάχου, δε σημαίνει ότι θα αποδώσουν το ίδιο.

Με λένε Αρτέμη!

Αν αυτοί είναι κομμουνιστές, τότε εγώ είμαι ο Βούδας.

Με λένε Αρτέμη και αναρωτιέμαι:

Πού βρίσκουν το θράσος όλοι αυτοί οι άσχετοι σφουγκοκωλάριοι που τοποθετήθηκαν στον πολιτισμό από το δήμο να εξηγούν στους γνωρίζοντες;  

Με λένε Αρτέμη και αναρωτιέμαι:

Πόσες Χριστοπαναγίες πρέπει να πεις για να πάρεις δεκάδες χιλιάδες κλικ στο διαδίκτυο;

Με λένε Αρτέμη και αναρωτιέμαι:

Πόσες χιλιάδες χρόνια πρέπει να περάσουν για να καταλάβουν τα ζώα πως τα πεζοδρόμια κατασκευάστηκαν για τους πεζούς και όχι για τα αυτοκίνητα;