ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

                        ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Έκανε πολύ κρύο το απόγευμα. Τουρτούριζα.

Υπήρξε έκτακτο δελτίο καιρού για ακραία καιρικά φαινόμενα Για αέρηδες και καταιγίδες.

Η ομίχλη που θόλωνε την ατμόσφαιρα ήταν από τα δυο πακέτα τσιγάρα που είχα καπνίσει.

Ο Τάσος έφερε ένα μπουκάλι κρασί χωρίς ανοιχτήρι.

Εξακολουθούσα να καπνίζω ακατάπαυστα.

Βούλιαξα στη μαλακία και στο κουτσομπολιό. Λερώθηκα.

Χτύπησε το τηλέφωνο.

Ο μαζοχιστικός μου χαρακτήρας διεκόπη προσωρινώς.

-Παρακαλώ…

-Πέθανε ο Μικρούτσικος.

Απόσπασμα από το «ΚΑΚΟΗΘΕΣ ΜΕΛΑΝΩΜΑ» του Άλκη Αλκαίου

Μέχρι να αρχίσεις μέχρι να τελειώσεις

το πρόσωπό τους αποστρέψαν άφωνοι

οι φίλοι και γελούν στις συγκεντρώσεις

μεγάφωνοι μικρόφωνοι παράφωνοι.

Στην Πέργαμο και στην Μπαστιά

δίδυμα πάνε φορτηγά

κι ένα ιπτάμενο δελφίνι

στον Πόρο και στη Σαντορίνη

κι εγώ απόψε θα σε χάσω

και αύριο θα σε ξεχάσω…

Η διαδρομή του Θάνου θα ’πρεπε να λέγεται «Ταξιδεύοντας» από αεροδρόμια

σε αεροπλάνα, σε συναυλίες, σε ξενοδοχεία, στα πλήκτρα του πιάνου, στον αγώνα για την ποιότητα, στη φιλοσοφία, αλλά και σε οτιδήποτε καινούργιο,  στην προσπάθεια να μη χάσει 

την επαφή του με τον κόσμο (είναι αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο λέει), στο να αφουγκράζεται και να δημιουργεί, στο να υπερασπίζεται αρχές και αξίες χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

Το ξέρει ότι είναι φωτεινή μειοψηφία κι ότι ο δρόμος που έχει διαλέξει είναι δύσκολος. 

Όμως έχει γιγαντώσει από τις εμπειρίες τόσων χρόνων και η επαφή του με το κοινό τον ανανεώνει.

Ακούραστος στη  ροή του λόγου, θα μπορούσε να μιλάει ατέλειωτες ώρες, οι υποχρεώσεις 

όμως τον προσγειώνουν.  Θυμάται τα πάντα με την παραμικρή λεπτομέρεια.

Ήταν το 2001, όταν του έδωσα ένα περιοδικό, που συνεργαζόμουν τότε.

Ήταν ένα αφιέρωμα στον ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΒΙΓΙΟΝ, και είχε μια ξυλογραφία που απεικόνιζε 

το πρόσωπο του ποιητή. Τότε είχε εκδώσει ένα c.d με μελοποιημένα ποιήματα του ΒΙΓΙΟΝ. «Γύρισα όλη τη Γαλλία για να βρω το πρόσωπό του  ώσπου ήρθα στο Αίγιο να το βρω…» Επίσης θυμόταν όσα του είχα πει για τη «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ» μια παράσταση 

που δεν μπορεί να συμβεί στο Αίγιο λόγω οικονομικών εκκρεμοτήτων από το 2001.

Όμως να που θα συμβεί στα Καλάβρυτα στις 31 Ιουλίου η παράσταση «ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ….». Στηρίζεται στη μελοποίηση από το Θάνο Μικρούτσικο  ποιημάτων Ελλήνων και ξένων ποιητών. Μέσα σ’ αυτά συμπεριλαμβάνεται και η «Μουσική  Πράξη στον Μπρεχτ».

Καμπανάκι… και η συνέντευξη αρχίζει…

1   Tι ακριβώς είναι αυτή η παράσταση που παρουσιάζετε μαζί με τα Υπόγεια Ρεύματα;

Είναι ένα πολιτικό ακρόαμα σε συνδυασμό με ελεγχόμενο αυτοσχεδιαστικό βίντεο. Στην ουσία, πρόκειται για αυτό που πολιτογραφήθηκε ως πολιτικό τραγούδι του οποίου θεωρήθηκα ίσως 

ο κυριότερος εκφραστής, από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης μελοποιώντας Έλληνες και ξένους ποιητές όπως τον Χικμέτ και τον Μπίρμαν στα «Πολιτικά Τραγούδια», τον Ρίτσο στην «Καντάτα για τη Μακρόνησο», τη «Μουσική Πράξη στον Μπρέχτ», τον Αναγνωστάκη, τον Ελευθερίου, 

τον Αλκαίο, τον Τριπολίτη κ.α. Αυτό είναι το βασικό υλικό που στηρίχτηκε η συνεργασία μου  με τα Υπόγεια Ρεύματα. Την αρχική ιδέα την είχε το συγκρότημα. Είχε δουλέψει  κάποια από τα τραγούδια μου σε ροκ ήχους και στη συνέχεια τα δουλέψαμε μαζί. Έτσι ήρθε και η ιδέα της παράστασης. 

Τα Υπόγεια Ρεύματα είναι ένα ελληνικό ροκ συγκρότημα, που εμπεριέχει το σοβαρό ελληνικό τραγούδι. Δε μιμείται τις ροκ φόρμες που έρχονται από το εξωτερικό, είναι έμπειροι μουσικοί 

και καλά παιδιά. Έχουν  έναν πολυεπίπεδο τρόπο, που από το 1993-94 το έδειξαν στις συνθέσεις 

τους  μελοποιώντας Μπόρχες, Καρυωτάκη, Πολυδούρη και Παλαμά.

2   Γιατί διάλεξες αυτή τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο να παρουσιάσεις αυτή τη δουλειά;

Δεν το έκανα εκ του πονηρού, δηλαδή να επωφεληθώ από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και όσα επακολούθησαν. Πάντα πίστευα ότι το πολιτικό τραγούδι δεν έχει τελειώσει, δεν έχει πεθάνει, 

το έλεγα και στους άλλους και συνέθετα  τραγούδια όπως το «Ανεμολόγιο» του Τριπολίτη, 

τη «Ρόζα» του Αλκαίου με το χαρακτηριστικά  αποκαλυπτικό δίστιχο «πώς η ανάγκη γίνεται Ιστορία πώς η Ιστορία γίνεται σιωπή», τον «Άμλετ της Σελήνης» του Ελευθερίου και πολλά άλλα. Όμως και \άλλοι συνθέτες έγραψαν πολιτικά τραγούδια όπως οι Χ. και Π. Κατσιμίχας το ’99 

τις «Τρύπιες Σημαίες», ο Γ. Αγγελάκας  το «Σιγά μην κλάψω».

3  Έχεις μελοποιήσει πολλούς Έλληνες και ξένους ποιητές. Πιστεύεις ότι αυτό θα εξακολουθήσει και θα έχουμε και νεότερες γενιές ποιητών, που θα μελοποιούνται στο μέλλον;

Αυτό είναι ασταμάτητο για τον απλούστατο λόγο ότι η μεν τέχνη είναι το χνάρι του ανθρώπου πάνω στη γη, οποιαδήποτε κι αν είναι η συγκυρία της κάθε εποχής, η δε ποίηση είναι αυτό που φωτίζει 

το δρόμο προς το μέλλον. Δε μας τέλειωσαν οι ποιητές μετά από τη μεγάλη φουρνιά. 

Βέβαια ο Καβάφης, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης και ο Ελύτης είναι οικουμενικοί, αλλά η κάθε γενιά βγάζει σπουδαία πρόσωπα που εκφράζουν την εκάστοτε συγκυρία. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν ποιητές, που θα έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά και διαφορετικές λειτουργίες ανάλογα με την εποχή και τις κοινωνικές εξελίξεις.

4  Συνεργάζεσαι με νέους καλλιτέχνες κατά καιρούς. Υπάρχουν κάποιοι που επάξια θα πάρουν τη σκυτάλη;

Αναμφισβήτητα.

Κάθε γενιά δικαιώνεται αν η σπορά των προηγούμενων στην επόμενη πετύχει.

Σήμερα υπάρχουν πάνω από δεκαπέντε αξιόλογοι συνθέτες. Στη δική μου γενιά είμαστε λιγότεροι. 

Οι καλλιτέχνες είναι παράγωγα εμπειριών και κοινωνικών συνθηκών. Ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις παρήχθησαν σε μια εποχή ευνοϊκή ώστε να εκφράζουν το όλο. Οι σημερινοί δημιουργοί παρουσιάζονται σαν εκφραστές μιας μειοψηφίας κι έτσι δεν μπορούν να παίξουν το  ρόλο της κοινωνικής καθοδήγησης, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Όμως αν υπήρχε ένα μηχάνημα που 

θα μέτραγε το ταλέντο και λεγόταν «ταλεντόμετρο» θα αποδείκνυε ότι πολλοί από τους σημερινούς δημιουργούς είναι πιο ταλαντούχοι  από εμάς τους παλιότερους.

5  Η ελληνική μουσική σε συνδυασμό με την ελληνική ποίηση θα μπορούσε να παίξει ένα διεθνή ρόλο και να αγκαλιαστεί απ’ όλο τον κόσμο;   

Θεωρητικά ναι, γίνεται. Όμως στην εποχή της εμπορευματοποίησης, ένας τέτοιος πολιτισμένος λόγος αποτελεί μειοψηφία. Όταν ήμουν υπουργός πολιτισμού, τους πρότεινα -και είχε αναστατωθεί το σύμπαν- δίπλα στον αρχαίο μας πολιτισμό, τον Σοφοκλή και τον Αισχύλο, να παρουσιάζουμε 

και τους σύγχρονους Έλληνες ποιητές, τον Καβάφη και τον Ρίτσο και γιατί όχι και την Κική Δημουλά. Έχω βαρεθεί εκ του ασφαλούς να υπερασπίζομαι το μακρινό παρελθόν. 

Είμαι παιδί δικό τους, αλλά ας ρισκάρουμε και για το μέλλον.

6  Τι έχεις να πεις για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και τη δολοφονία του νεαρού μαθητή Αλέξανδρου; Τι τροπή νομίζεις ότι θα πάρουν τα γεγονότα στη χώρα μας;

Είμαι εκατό τοις εκατό υπέρ των παιδιών. Ξεσηκώθηκαν οι νέοι άνθρωποι με αφορμή, όχι με αιτία 

τη δολοφονία του νεαρού Αλέξανδρου.

Δύο είναι τα πραγματικά αίτια που ξεσήκωσαν τη νεολαία.

Το πρώτο είναι ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα  είναι ένα από τα πιο καταπιεστικά. 

Και το δεύτερο, ότι τελειώνοντας τα πανεπιστήμια και μπαίνοντας στην παραγωγή έχουν να αντιμετωπίσουν μια μόνιμη οικονομική κρίση αλλά και μια έντονη κρίση αξιών. 

Γίνονται παιδιά των 700 ευρώ ή παιδιά της ανεργίας σε μια κοινωνία καταπιεστική, άδικη και βάρβαρη.

 Δεν μπορώ να κατηγορήσω τα παιδιά γιατί δεν είναι πλήρως ενημερωμένα.

Εδώ καλά καλά δεν είμαστε εμείς… Όμως αντιδρούν και αντιστέκονται.

Η εξέγερση ήταν αναμενόμενη. Θέλω να πω πως έφυγε το καπάκι και ξεχείλισε ο ατμός. 

Είμαι υπέρ της εξέγερσης χωρίς όμως τα παρατράγουδα. Όσο για το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου, δεν μπορώ να προφητεύσω και το θεωρώ επικίνδυνο.

Το βέβαιο είναι πως μετά τον Δεκέμβρη τα πράγματα άλλαξαν.

7  Οι πνευματικοί άνθρωποι μπορούν να παίξουν το ρόλο που έπαιζαν στο παρελθόν;

Είναι δύσκολο να απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση. Οι πνευματικοί άνθρωποι σε περιόδους κρίσης, άλλοι ορθώνουν ανάστημα και άλλοι αλλοτριώνονται.

Οι πνευματικοί άνθρωποι εναντιώθηκαν στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας. 

Θα πρέπει να μη λειτουργεί το προσωπικό μας εγώ και να σκεφτόμαστε συλλογικά. Πνευματικοί άνθρωποι και συνειδητοί πολίτες δεν έχουμε ανταλλάξει ακόμα τις νέες μας διευθύνσεις και τα νέα μας τηλέφωνα.

8  Ποια η σχέση σου με τα ΜΜΕ; Σε αγκαλιάζουν;

Σε γενικές γραμμές όχι. Κι εννοώ τα ηλεκτρονικά μέσα, που προσδιορίζουν πολύ περισσότερο κάποια πράγματα από ότι ο έντυπος τύπος. Σε σχέση με παλιότερα με παίζουν λιγότερο ή και 

τις περισσότερες φορές καθόλου. Τα ηλεκτρονικά μέσα παίζουν το παιχνίδι της ιδιοκτησίας τους. Κάποιες φορές για λόγους αποενοχοποίησης με καλούν. Όμως εγώ είμαι πολύ σκληρό καρύδι. 

Είμαι απ’ τους ανθρώπους που δεν έκαναν πίσω στις αρχές τους ποτέ και το λέω ποτέ.

Μπορεί κάποιος να μη συμφωνεί με τις απόψεις μου, όμως αυτές τις απόψεις τις στήριξα και θα 

τις στηρίζω πάντα.

9  Η σχέση σου με την Πάτρα;

Η Πάτρα δε διαφέρει στη νοοτροπία από τις άλλες πόλεις. Οι τοπικές αυτοδιοικήσεις λειτουργούν 

με έναν τρόπο διαχειριστικό. Άιντε να βγάλουμε την τετραετία και να ξαναψηφιστούμε.

 Σας υπενθυμίζω όμως την καλή περίοδο της Πάτρας, το Διεθνές Φεστιβάλ 1986-1990, κάτι που 

δεν κατάφερε να κρατήσει με ευθύνες της τότε τοπικής αυτοδιοίκησης  αλλά και γενικότερες ευθύνες. Εγώ πάντα από τις εμπειρίες μου κρατάω τα καλά.

Κι  αν πρόσφερα κάτι, δεν περίμενα να δώσουν σ’ ένα δρόμο το όνομά μου.

Σ’ αυτή την πόλη γεννήθηκα, σ’ αυτή την πόλη γεννήθηκαν οι γονείς μου, σ’ αυτή την πόλη συνδέθηκαν κάποιοι δεσμοί και στοιχεία στο  DNA μου.

Θεωρώ πως αυτή η πόλη έχει πολύ σημαντικά αβαντάζ για να αναπτυχθεί μέσω του πολιτισμού.

Από κει και πέρα αν αυτό δεν μπόρεσε να περάσει, δεν έγινε κατανοητό είτε απ’ την κεντρική πολιτική σκηνή είτε απ’ την τοπική πολιτική σκηνή ή από κάποιους άλλους παράγοντες, «πάμε για άλλα»…

10  Πώς τα προλαβαίνεις όλα;

Αστειευόμενος με τους φίλους μου τους λέω «αν δεν δουλέψω τώρα που είμαι νέος, 

πότε θα δουλέψω. ΄Ασε που είμαι και πολύτεκνος…»

Η δουλειά είναι κάτι που με ανανεώνει συνεχώς και βελτιώνει τη σχέση μου με τον κόσμο.

11  Θα ξανά ασχοληθείς με την πολιτική;

Όταν μου πρότεινε ο Ανδρέας Παπανδρέου την τρίτη θέση στο επικρατείας,

 του απάντησα όχι, αν θέλεις βάλε με  δωδέκατο. Αυτό σήμαινε ότι από τότε προσδιόριζα τα όρια της συμμετοχής μου στην πολιτική.

Και η προσωπική σου φιλία με τον Γιώργο Παπανδρέου;

Αυτό δεν έχει να κάνει με την απόφασή μου. Είναι πολλοί οι λόγοι που θα παραμείνω στη μουσική.

Χρειάζεται τέτοιους ανθρώπους σαν και σένα η πολιτική…

Σ ’ευχαριστώ, όμως θύματα στον αγώνα ήδη έδωσα.

12  Τι σχέδια έχεις για τη συνέχεια, για το κοντινό και το μακρινό μέλλον;

Στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών ολοκληρώθηκαν δυο παραστάσεις στο Ηρώδειο 23-24 Ιουνίου 

με τεράστια προσέλευση του κοινού.

Στο πρώτο μέρος ήταν η Ρίτα Αντωνοπούλου με την ορχήστρα Καμεράτα υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ με γνωστά μου τραγούδια όπως «Μια πίστα από φώσφορο», «Ελένη», «Άννα μην κλαις», «Μικρή μου μωβ βεντάλια» κ.α

Και στο δεύτερο μέρος ο Γιάννης Κούτρας, ο Μίλτος Πασχαλίδης,

ο Χρηστός Θηβαίος και ο Λαυρέντης  Μαχαιρίτσας παρουσίασαν «το Σταυρό του Νότου» 

και «Τις γραμμές των Οριζόντων» σε ποίηση Νίκου Καββαδία.

Ολοκληρώνω για φέτος, στο τέλος του καλοκαιριού, τις περιοδείες με τον Μίλτο Πασχαλίδη 

και την Ρίτα Αντωνοπούλου όπως και τις περιοδείες μου με τα Υπόγεια Ρεύματα. 

Η συνεργασία μας θα αποτυπωθεί στη συνέχεια στο στούντιο με ένα διπλό c.d.

Από τη νέα χρονιά θα ασχοληθώ με κάποια κονσέρτα που θα παρουσιάσω στην Ελλάδα 

και το εξωτερικό, επίσης με ένα αφιέρωμα σε ποίηση του Λόρκα, που θα παρουσιαστεί στην Ελλάδα και την Ισπανία.

Σε ευχαριστώ.

Εύχομαι καλή επιτυχία στα σχέδιά σου και σύντομα θα τα πούμε από κοντά.

Και εγώ σας ευχαριστώ και σας και την εφημερίδα που συνεργάζεστε και σύντομα θα τα πούμε 

από κοντά. Μην ξεχνάς πως έχουμε και τη συναυλία στα Καλάβρυτα στις 31 Ιουλίου.

Η συναυλία ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Συνάντησα τον Θάνο αργότερα άλλες τρεις τέσσερις φόρες στο Πολυτεχνείο.

Ο Θάνος ήταν ευρηματικός, ευφυής, ρήτορας, μανιακός εργάτης

Η προσφορά του είναι τεράστια όπως και των άλλων παγκόσμιων αριστερών στον τομέα του πολιτισμού και της τέχνης Το μόνο που δεν κατάλαβα και δεν θα καταλάβω ποτέ μου είναι το πώς κατέληξε στους ορθοδόξους

ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ;

           ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ;

Στο παιδικό μας βλέμμα πνίγονται οι στεριές
πρώτη σου αγάπη τα λιμάνια σβήνουν κι εκείνα
θάλασσα τρώει το βράχο απ’ όλες τις μεριές
μάτια λοξά και τ’ αγαπάς κόκκινη Κίνα

Γιομάτα παν’ τα Ιταλικά στην Ερυθρά
πουλιά σ’ αντικατοπτρισμό μαύρη μανία
δόρατα μέσα στη νυχτιά παίζουν νωθρά
λάμπει αρραβώνα στο δεξί σου Αβησσυνία

Σε κρεμεζί νύφη λεβέντρα Ιβηρική
ανάβουνε του Barrio chino τα φανάρια
σπανιόλοι μου θαλασσοβάτες και Γραικοί
Γκρέκο και Λόρκα Ισπανία και Πασιονάρια

Κύμα θανάτου ξαμολιούνται οι Γερμανοί
τ’ άρματα ζώνεσαι με Αρχαία κραυγή πολέμου
κυνήγι παίζουνε μαχαίρι και σκοινί
στα δέντρα οι κρεμασμένοι μπαίγνιο του ανέμου

Κι’ απέ Δεκέμβρη στην Αθήνα και φωτιά
τούτο της γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι
λικνίζει κάτω από το δρυ και την Ιτιά
Το Διάκο τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη

                                              

                                                                                ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Ποιος σκότωσε τον Καποδίστρια;

Θα μπορούσε να απαντήσει στο ερώτημα αυτό εις εκ των πεφωτισμένων (Ιλλουμινάτων) σοφών 

της πόλεως των επαναστάσεων, της πόλεως των ποιητάδων, της πόλεως των σκουπιδιών 

και της ανακύκλωσης;

Φυσικά και ναι. 

Είναι αυτή που ήταν παρούσα στην συνέλευση της Βοστίτσας και στη δολοφονία του Καποδίστρια.

Έχει τραβήξει φωτογραφίες. Έχει στα χέρια της video. Καταθέτει προσωπικές μαρτυρίες.  Ήταν εκεί!...

Φώτα, λαμπιόνια, καλικάντζαροι, η αναμονή του καινούργιου χρόνου και ο καινούργιος αδέσποτος Δεσπότης.

Η προθεσμία έχει λήξει για τους καταληψίες και οι μισθοφόροι προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν τις στρατιές του Αλέξανδρου.

Το Τουρκολυβικό μνημόνιο μπορεί να προκαλέσει σύρραξη.

Θα κάνουν στρατιωτικές ασκήσεις με πραγματικά πυρά.

Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση οι μετανάστες και οι πρόσφυγες.

Τα πειραματόζωα των υπερδυνάμεων, τα πειραματόζωα των πολέμων.

Θα τους προστατεύσουν οι καλικάντζαροι; Θα τους φέρουν στην Τέμενη;

Θα τους ντύσουν ξωτικά για να μην πληρώσουν κομπάρσους;

Θα τους στέλνουν με τα πόδια να μεταφέρουν τα σκουπίδια στην Κοζάνη 

για να μειώσουν το κόστος μεταφοράς;

Θα τους ανακυκλώσουν για να υποστηρίξουν το κεντρικό τους σύνθημα;

Η βροχή έσκιζε στα δυο τον ορίζοντα

και γω μοναχός

στο κλουβί της συμφιλίωσης

ονειρευόμουν ξυπνητός

πως σε είχα ξεχάσει…

Ήταν όλα κουκουλωμένα εντέχνως με το σφυροδρέπανο.

Το πτώμα.

Η κόκα κόλα με το μαύρο καπάκι.

Το κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου.

Οι αλλοιωμένες μνήμες.

Οι πουτάνες και τα πρεζάκια που θα συνεχίσουν τον αγώνα.

Τα επιδόματα του Κυριάκου για τα ΑμεΑ και τους γύφτους.

Το χρυσό μετάλλιο του Έλληνα τενίστα.

Και οι φιλαρμονικές που εξακολουθούν να παίζουν

τον ύμνο της 4^ης Αυγούστου στις παρελάσεις

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

ΕΛΑ... ΑΛΕΚΟ

                  ΕΛΑ… ΑΛΕΚΟ!

Βαρέθηκα τη μίζερή μου φύση

κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
αναμφιβόλως
δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά.

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια,
τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια,
τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες
στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί.

Βαρέθηκα να λέω πως θα αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια
κυνηγημένα
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι
πώς είναι δυνατό να μαστουριάζεις
εξήγησέ μου
άμα σου περιφράξαν την καρδιά.

Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω
δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω
πώς γίνεται στον ένα παλαβιάρη
εξήγησέ μου
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

Πώς γίνεται στον κάθε παλαβιάρη
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

                                    ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Είμαι ο Αλέκος και παίρνω από άσυλο. Στέλνω την καλημέρα μου στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον πρωθυπουργό, στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και στον θεράποντα γιατρό μου.

-Μα καλά… αυτός δεν πέθανε;

Η φιλαρμονική βάραγε τον ύμνο της 4^ης Αυγούστου αλαφριά διασκευασμένο.

Τα βλαχαδερά στους επισήμους τεντωνόντουσαν με καμάρι.

-Πίσω  βλάχοι … στα χωριά σας…

Οι Τούρκοι μπήκαν, σκότωσαν και έφυγαν.

Η κοινή γνώμη δεν ξέρει τι της γίνεται και οι υπερδυνάμεις ποντάρουν στον θάνατο.

Οι μετανάστες εξακολουθούν να πνίγονται στη θάλασσα και να βασανίζονται στη στεριά.

-Η κοινή γνώμη μια κοινή μια πόρνη

Μια παλιοπουτάνα θλιβερή

Ο πληθυσμός των ανάδελφων μειώνεται συνεχώς και νέα ήθη θα καθιερωθούν στην σύγχρονη Ελλάδα.

Ξάφνου μια θεατρική ομάδα βραχυκυκλώνει, ξεκουρδίζεται μέσα στην αρμονική παρέλαση 

της 28^ης Οκτωβρίου, χάνει τον βηματισμό της και κάνει άναρχες και απείθαρχες φιγούρες.

-Τα μπούτια σου Μαρία

σκοπιά καψιμί αγγαρεία

Και σας, τι σας πείραξε υποκριτές;

 Ότι η γη γυρίζει;

Όσοι πήγαν να σας σώσουν, τους σταυρώσατε.

Καταραμένε… όχλε που θες να έχεις και άποψη.

Ο ύμνος της 4^ης Αύγουστου δεν σας πείραξε;

Το ότι τρώει ο κόσμος απ’ τα σκουπίδια δεν σας πείραξε;

Το ότι μεταμορφωθήκατε σε ρινόκερους δεν σας πείραξε;

Η εγκληματικότητα των ανήλικων δεν σας πείραξε;

Θλιβερέ και άχαρε όχλε. Ο Joker σε πείραξε.

-Σκληρός, άκαρδος κόσμος,

που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται.

Ο Ολυμπιακός είχε χάσει με διαφορά από την Μακάμπι μέσα στο Σ.Ε.Φ.

Είχα τα νεύρα μου για αυτό που είδα όμως η επιστολή των κοριτσιών στις εφημερίδες 

με έκανε να χαμογελάσω…

«Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;

Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;

Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;

Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.

Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας.

Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.

Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν 

απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.

Τι κοινό μπορεί να ’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία;

Τι σχέση μπορεί να ’χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.

Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. 

Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.

Γι' αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι...

Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας,

 John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python.  Με το δικό μας silly walk και ρυθμό.

Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για «προβληματικά παιδιά». 

Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους.

Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.

Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. Τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων,

των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.

ΤΟ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ ΤΗΣ ΕΥΔΟΚΙΑΣ

            Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας

 

Ήταν σαν να σε πρόσμενα κυρά,
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα: Θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά, κι από τα δάσα!

Θα 'ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι,
και θα μυρίζει φώτα ήλιο και βροχή το νιο φεγγάρι!...

Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα,
και να μαζί σου κιόλας αρχινώ, χρυσή, κουβέντα.

Πως να... θα μείνει ο κόσμος με το «μπα»
που μ' έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει καπνός
και τάχας σύγνεφα θαμπά, προς τη σελήνη...

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ...
Κίνησα να σε βρω στο δρόμο ωϊμένα!
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα), χρυσή,

κι εσύ με μένα!...

Τόσο πολύ μ' αγάπησες, κυρά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
πάταγα γω στραβός μες στα νερά;

κι εσύ κοντά μου!...

                                                ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

-Τι είναι αντίχειρας;

-Το αριστερό σου αρχίδι!

Ο Κουτσούμπας  χόρευε ζεϊμπέκικο,  (συνοδευόμενος από 12 μαθητευόμενους Κνίτες 

που του βαρούσαν παλαμάκια), «Το κελί 33 μέσα στον Γεντί Κουλέ» στο 45ο φεστιβάλ της ΚΝΕ

Και  εγώ νόμιζα ότι οι αλυσοδεμένες αρκούδες (από τους φιλόζωους), είχαν καταργηθεί.

Οι προστατευόμενοι βάτραχοι είχαν γίνει φρικασέ για το γεύμα του Γραμματέα για να ρευτεί 

το αντεράκι του.

Αμόλα καλούμπα Κούλα

Αμόλα καλού κακού

Ο Βίτσας είπε στον Τατσοπουλο στον αέρα «να ολοκληρώσω» και εσύ πεθαίνεις μετά!

Αυτό είναι το ήθος του αριστερού, μεγάλε! Ειδικά όταν προέρχεσαι από το ΚΚΕ.

Να μου πεις. Εσύ το λες αυτό;

-Ναι, εγώ. Έχω κάνει εμβόλιο και αποτοξίνωση!

Ο Παναθηναϊκός έχασε από την Ξάνθη εντός της Ριζουπόλεως και ο Ερντογάν συνοδεύει 

τους Σύριους μετανάστες στη Συρία με τη βοήθεια του στρατού του.

Ο δήμαρχος εκπληρώνει τον ρόλο του και μαζεύει τα σκουπίδια της πόλεως.

Με τα σκουπίδια εντός τι γίνεται;

«Η εξουσία περπατάει μόνη της στους δρόμους και περιμένει κάποιον να την πάρει»

Και την πήρανε κορόιδα, τους την χαρίσατε κορόιδα,  καταστρέψατε ζωές κορόιδα,  

γίνατε δημόσιοι υπάλληλοι κορόιδα, κομματικά στελέχη χωρίς ιδανικά κορόιδα,  δημιουργήσατε το τέρας της γραφειοκρατίας κορόιδα, του κομματικού σωλήνα κορόιδα, γεννήσατε ανήθικους Βίτσες κορόιδα, καταστρέψατε και λασπολογήσατε τους άξιους κορόιδα, σας βαρέθηκα κορόιδα, είστε άξιοι της μοίρας σας κορόιδα…

Και να μην ξεχάσω και το θαύμα στα 2019 που έγινε το ανέκδοτο της χρονιάς.

Δεν το εξιστορώ, το δίνω αυτούσιο.

«Το θαύμα του Τιμίου Σταυρού, όπου το αλεύρι και το νερό γίνονται προζύμι,

έλαβε φέτος άλλη διάσταση στην περιοχή, με ένα θεόσταλτο σημάδι, στον Ιερό Ναό Αγίου Τρύφωνος στο Διακοπτό, που ερμηνεύτηκε ως επιπλέον σημείο της ευδοκίας του Θεού! 

Και πώς να μην είναι, όταν το μείγμα υπερχείλισε και δεν σχημάτισε ένα οποιοδήποτε σύμβολο 

αλλά τον ίδιο το Σταυρό;»

Άλλο ένα Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας!

ΛΟΓΙΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

           ΛΟΓΙΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

   

Κάθε πρωί, καταργούμε τα όνειρα,
χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια.

Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο.
Κάθε πρωί, χαιρετάμε τους χθεσινούς
φίλους, φίλους, φίλους.

Οι νύχτες μεγαλώνουν,
μεγαλώνουν σαν αρμονικές.

Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά
ασήμαντες απαριθμήσεις
τίποτα, τίποτα.

Λέξεις μόνο για τους άλλους,
μα πού τελειώνει η μοναξιά.

                                                ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Διακτινιζόταν και γύρναγε στην παιδική του ηλικία.

Εκεί  συναντούσε τον Μπλεκ, τον λοχαγό Μαρκ, τον Γκούφη, τον Ντόναλντ Ντακ,

τον Δον Κιχώτη και τον Χριστό.

Εκείνη η άθλια, έγινε μυθιστοριογράφος στα πενήντα της και βάλε.

Φαίνεται πως αντιμετώπιζε έντονο σεξουαλικό πρόβλημα.

-Στείλτε της έναν κούριερ να την γαμήσει…

-Είπα να φτιάξω τη ζωή μου απ’ την αρχή με ένα ποτό, όμως στο ψυγείο δεν υπήρχε ούτε νερό…

Το μαύρο νερό δεν ήταν πετρέλαιο. Ήταν Jack Daniels με μπύρα.

Τα σαρκοφάγα φυτά είχαν φάει το κανίς της διπλανής πόρτας.

Όλα πήγαν χαμένα για μιαν όπερα στη ζούγκλα της Βολιβίας.

Θυσιάστηκαν χωρίς κανέναν λόγο.

Ο ένας κατηγορούσε τον άλλο για χαφιέ κι όλοι μαζί τον έναν.

Κι ήτανε νέοι, ήταν ωραίοι, ήταν παιδιά

Κι έτυχε να ’ναι και καλή η σοδειά

Ο Ολυμπιακός είχε ισοφαρίσει την Τότεναμ σε 2-2 και ο Μητσοτάκης υποσχόταν αύξηση στις χαμηλές συντάξεις και στο επίδομα θέρμανσης.

Οι καλοί μου φίλοι ο Γιάννης, ο Τάκης κι ο Νάνος έφυγαν δίχως στεφάνι από

το ΚΚΕ, τον Μητσοτάκη και τον Νταλάρα.

Τα σκουπίδια εξακολουθούσαν να κυκλοφορούν στους δρόμους ανεξέλεγκτα.

Δεν μπορώ να γράψω άλλο. Κουράστηκα…

Λέξεις μόνο για τους άλλους,
μα πού τελειώνει η μοναξιά.

                                          

                         

Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ ΖΕΙ!

       Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ ΖΕΙ!

Τα πιο ωραία παραμύθια

απ’ όσα μου `χεις διηγηθεί
αχ  είν’ εκείνα που μιλούσαν
για τα παιδιά που `χουν χαθεί
Για τα παιδιά που χάθηκαν
στο στοιχειωμένο δάσος
στις λίμνες στο βορρά
για τα παιδιά που χάθηκαν
στου δράκου το πηγάδι
στης στρίγκλας τη σπηλιά.

Σε συμμορίες με ζητιάνους
σε αχυρώνες και σ’ αυλές
και σε καράβια του πελάγους
με λαθρεμπόρους πειρατές
Για τα παιδιά που τα `συραν
στης Αφρικής τις αγορές
εμπόροι και ληστές
και φοβισμένα κι ορφανά
στη Σμύρνη και στη Βενετιά
τα πιάσαν οι φρουρές.

Ψωμί ζητήσαν του φουρνάρη
λίγο νερό του καφετζή
τα διώχνει ο πρώτος μ’ ένα φτυάρι
κι ο άλλος λύνει το σκυλί
Στις λυπημένες πολιτείες
πέφτει μια κίτρινη βροχή
στο σώμα μου έχω ανατριχίλες
και το `να δόντι μου πονεί

Το γράμμα σου δέκα σελίδες
πάλι η ίδια συμβουλή
μου λες στο σπίτι να γυρίσω
μου λες ν’ αλλάξω πια ζωή

Ομίχλη πέφτει στις σκεπές
φεύγουν οι φάτσες σαν σκιές
και τρέμει το κερί
φωτιές ανάβουν στις ακτές
μέσα στ’ αυτιά μου ακούω στριγκλιές
και τρέμω σαν πουλί.

                           

              ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Ξέρω τόσα πολλά,… που δεν έχω να πω τίποτα…

Το ρίσκο του καιρού… οι προβοκάτορες… και οι σωτήρες

Τα φαρμακεία όλα κλειστά

Κι οι φίλοι μου φυλακισμένοι…

Αγέρας θα με παρασέρνει…

Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή

Πώς μπορεί να σου ορίζει και να σου κατευθύνει τη ζωή ο υπόκοσμος;

Πώς μπορεί να κινδυνεύει η ζωή σου από δαύτους;

Ψευτοκομμουνιστές… Ειδωλολάτρες… Χαφιέδες… Κάλπικοι.

Όμως οι χωριάτες της Μάντσα (Μαυριτανοί, Μοϊκανοί, Ιουδαίοι) αντέδρασαν σωστά.

Το πλήθος πέταγε τα σκουπίδια στους χώρους των πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Η καθαριότητα είναι  πολιτισμός φώναζαν…

Είχαν βγάλει και φεϊγβολάν με τη φωτογραφία του δημάρχου και στη μούρη του με γραμματοσειρά σφραγίδας έγραφαν «ΤΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙ».

ΥΓ. Αυτό δε μολύνει είναι φεϊγβολάν.

 Έκλεισαν τα διόδια για να προστατεύσουν τους επισκέπτες τους, τους  «εκτός των τειχών», 

για να μην μολυνθούν  από τα μικρόβια της «βρώμικης πόλης».       

Δεν πέθανε η ουτοπία… Ο Δον Κιχώτης ΖΕΙ!

Οι ψευτοσωτήρες έκαναν συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τα σκουπίδια και μάζεψαν πενήντα άτομα. Αν ερχόντουσαν μόνο τα μέλη των Δ.Σ των 13 φορέων που τη διοργάνωσαν, θα ήταν εκατόν πενήντα. Λαϊκή πρόσβαση μηδέν.

Ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει στην Κωνσταντινούπολη και ο Αμβρόσιος έκανε λιτανείες 

για τις κλιματικές αλλαγές.

      Η πολιτική είναι όπως τα σκατά… Πρέπει να φυλαχτείς για να μην τα πατήσεις…

Αυτή η ηλιοκαμένη ταΐζε τους αδέσποτους σκύλους για να μαζέψει ψήφους. 

Μετά τις εκλογές, δεν τους γνώριζε. Ο σκοπός επετεύχθη… την έφτυσαν…

«Και πόσο θαρρείς πως θα κρατήσεις; Μια, δυο, πέντε, στις χίλιες, στις δυο χιλιάδες, κάποτε 

θα σπάσεις κι εσύ όπως και τόσοι άλλοι.

Και τότε θα είναι χειρότερα. Μάταια φίλε μου επιμένεις.

Το έχασες κι αυτή τη φορά το παιχνίδι.. Είσαι από κόκκαλα, από νεύρα, γιατί να σακατευτείς; 

Θα πεθάνεις εδώ στα κρυφά και κανείς δεν θα πάρει χαμπάρι τη θυσία σου. 

Σ’ αρέσει; Μήπως θέλεις να παραστήσεις τον ήρωα;

Ένας ηρωισμός στο σκοτάδι χάνει τη σημασία του.

Οι ήρωες έχουν πάντα κάποια δημοσιότητα, αλλιώς είναι κοινά θύματα…

Κανένας δεν τους μέτρησε. Γιατί; Δίνεις μια μάχη με το τίποτα, στον αέρα…στο σκοτάδι…»                 

«Κι ως πότε θα μείνουμε έτσι;» - «Άρχισες κιόλας να βαριέσαι;

Εδώ θα ζήσεις χρόνια ολόκληρα…». 

Ένας, που ήταν ανυπόμονος, σηκωνόταν πήγαινε ως την άκρη, ξανακοιτούσε στο υπόστεγο, 

μάζευε πετραδάκια και τα πετούσε πιο πέρα.

Ο άλλος αγνάντευε έκθαμβος όλο απορία τούτο τον κόσμο. «Μας ξέχασαν.»

-«Κι αν μας αφήσουν εδώ όλη νύχτα;»

-«Αυτό δεν γίνεται, είναι τόσος κόσμος, η πολιτεία έχει τους νόμους της.

Κι αν ξενυχτήσουμε θα το προβλέπει ο κανονισμός;».

Οι άνθρωποι δεν έχουν πια όνομα, προσδιορίζονται από το χρώμα του σκούφου τους, από μια 

και μόνη απόχρωση του χαρακτήρα τους (ο περιδεής, ο αφηρημένος, ο επιεικής, ο κάτωχρος). 

«Γιατί κάθε τόπος πρέπει όχι μόνο να έχει, αλλά και να φτιάχνει τους δικούς του τρελούς».  

Ψάχνουν να επιβιώσουν, αλλά ταυτόχρονα αυτό είναι και υποχρέωσή τους- η αυτοκτονία απαγορεύεται αυστηρώς.

Προσπαθούν να βρουν τους χαφιέδες, να αντέξουν τα βασανιστήρια του σώματος.

Τα ψυχικά είναι τα χειρότερα.

Ο πιο αξιοθρήνητος ανάμεσά τους ο «εκκρεμής», αυτός που πάντα βλέπει τους άλλους 

να τιμωρούνται αλλά για κάποιον λόγο η δική του κόλαση δεν έρχεται- κι ας χρωστάει εκατομμύρια μύγες, κι ας μην έχει μετανοήσει, κι ας έχει δει άλλους να διαλύονται για πολύ πιο ασήμαντα από τα δικά του παραπτώματα.

Ούτε οι βασανιστές έχουν ονόματα βέβαια, φαίνεται μάλιστα συχνά σα να είναι νεοφώτιστοι.

Βασανίζουν γιατί έτσι τους λένε, όπως ο καθένας μπορεί…

Σκοτεινή… και ηλίθια πόλη.

Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ

          Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ

  

Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή

κανείς δε θα με περιμένει

οι δρόμοι θα `ναι αδειανοί

κι η πολιτεία μου πιο ξένη

τα καφενεία όλα κλειστά

κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι

αγέρας θα με παρασέρνει

κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή

Κι ο ήλιος θ’ αποκοιμηθεί

      μες στα ερείπια της Ολύνθου

θα μοιάζουν πράγματα του μύθου

κι οι φίλοι μου και οι εχθροί

μαρμαρωμένοι θα σταθούν

οι ρήτορες κι οι λωποδύτες

ζητιάνοι πόρνες και αγύρτες

μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Μπροστά στην πύλη θα σταθώ

με τις κουβέρτες στη μασχάλη

κι αργοκουνώντας το κεφάλι

                                                     θα χαιρετήσω το φρουρό

χωρίς βουλή χωρίς Θεό

σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα

θα πω τη λέξη και το γράμμα

μπροστά στην πύλη θα σταθώ

 

            ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

          

                                                               

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Η απαγωγή της κάλπης άλλαξε τα αποτελέσματα!

Ήταν 6 μ.μ. και κάτι ψιλά, όταν η τηλεόραση (κρατική και ιδιωτική) ανακοίνωσε πως σε εκλογικό τμήμα των Εξαρχείων «απήχθη μια κάλπη»

Η διαφορά τότε ήταν δώδεκα μονάδες και η απόσταση έδειχνε πως θα μεγαλώσει…

Οι αριστεροί της αποχής κινητοποιήθηκαν. 

Μέσα σε μια ώρα κατέβασαν τη διαφορά στις οχτώ μονάδες.

Οι χρυσαυγίτες αποβλήθηκαν από το λαό και βρίσκονται εκτός Βουλής.

Ο Λεβέντης δεν θα είναι πια βουλευτής.

Η Βουλή θα μπορεί και χωρίς τη Ζωή.

Ο Λαφαζάνης πήρε το κουβαδάκι του και πήγε σε άλλη παραλία.

Τα σκουπίδια αδειάστηκαν… Πάει ο Τυφλός, η Παπακώστα και η Αυλωνίτου.

Οι ορθόδοξοι πήραν την τελευταία τους πνοή, άλλαξαν τα μαθηματικά και έβγαλαν βουλευτίνα 

τη Σεμίνα Διγενή.

Ο τύπος με τις επιστολές του Χριστού, τις κηραλοιφές και τα βότανα ανταμείφτηκε.

Η Βραζιλία είχε κερδίσει το Περού 3-1 και ο φίλος μου ο Γιάννης είχε χάσει τη μάχη

με το θάνατο.

Τα σκουπίδια παρέμεναν στους Αιγιώτικους δρόμους με 40 βαθμούς θερμοκρασία, λίγο πριν 

τη μετανάστευσή τους στην Κοζάνη.

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει…

Περιτριγυρίζομαι από ηλίθιους, ανήθικους, κακούς και ανίδεους.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.*

Βρισκόμουν στο πολιτιστικό κέντρο κι ένα πεντάχρονο πλησίασε τον Γιάννη και τον ρώτησε:

-Τι παίζεις;

-Κιθάρα

-Και γιατί παίζεις κιθάρα;

Κι ο Γιάννης κάθισε και του εξήγησε, ενώ ζέσταινε τα δάχτυλά του, ενώ η συναυλία θα άρχιζε 

σε λίγο… Το  πρόσωπό του ήταν αγγελικό, το βλέμμα του ήρεμο…

Γιατί φεύγουν αυτοί που δεν πρέπει;

Έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.*

Μιλούσαμε ώρες ατέλειωτες (οι άλλοι τρώγανε). Πώς άκουσε το πρώτο τραγούδι του Hendrix, 

πώς επηρεάστηκε, πώς αγόρασε την πρώτη του κιθάρα. Πώς έφτιαξε τους  Socrates.

Δεν ακουμπήσαμε τίποτα από τα οικολογικά γκουρμέ (και οι άλλοι τρώγανε…)

Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους,

στολίζω με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα,

πλέκω με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.*

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.*

     *ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Από τη συναυλία των Socrates στα Καλάβρυτα το καλοκαίρι του 2008