ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΧΙΟ!

                ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΧΙΟ!

 

Ένα ποίημα είναι μια πόλη γεμάτη δρόμους και υπονόμους,

 γεμάτη αγίους, ήρωες, ζητιάνους και παλαβούς,

 γεμάτη κοινοτοπίες και ποτά,

 γεμάτη βροχή, αστραπές και περιόδους ξηρασίας.

 Ένα ποίημα είναι μια πόλη εμπόλεμη.

 Ένα ποίημα είναι μια πόλη που ρωτάει γιατί να υπάρχει ρολόι.

 Ένα ποίημα είναι μια πόλη παραδομένη στη φωτιά.

 Ένα ποίημα είναι μια πόλη κατεχόμενη.

 Τα κουρεία της γεμάτα με κυνικούς μπεκρήδες.

 Ένα ποίημα είναι μια πόλη όπου ο Θεός

 τρέχει στους δρόμους με άλογο, γυμνός, σαν τη Λαίδη Γκοντίβα,

 εκεί που σκύλοι γαβγίζουν μες στη νύχτα, κυνηγώντας τη σημαία.

 Ένα ποίημα είναι μια πόλη ποιητών,

 σχεδόν όλοι όμοιοι μεταξύ τους, και ζηλιάρηδες, και πικρόχολοι…

 Ένα ποίημα είναι τώρα αυτή η πόλη, 50 μίλια πιο πέρα από το πουθενά,

 στις 9.09 το πρωί, η γεύση του ποτού και του τσιγάρου,

 δίχως αστυνόμους, δίχως εραστές στους δρόμους.

 Αυτό το ποίημα, αυτή η πόλη, τις πόρτες της κλείνει,

 οχυρωμένη, σχεδόν αδειανή, πένθιμη δίχως δάκρυα,

 γερνώντας δίχως λύπηση, τα άγρια βουνά, ο ωκεανός σαν φλόγα μαβιά,

 ένα φεγγάρι που τη δόξα του στερείται,

 μια αμυδρή μουσική από τσακισμένα παράθυρα…

 Ένα ποίημα είναι μια πόλη, ένα ποίημα είναι ένα έθνος.

 Ένα ποίημα είναι ολόκληρος ο κόσμος…

 Και τώρα τούτο βάζω κάτω από το μικροσκόπιο

 ο παλαβός εκδότης να το αξιολογήσει, και η νύχτα να είναι αλλού

 και οι γριές κατάκοπες να στέκονται στη σειρά για να πάρουν τη σύνταξη,

 στις εκβολές οι σκύλοι σε παράταξη, και οι σάλπιγγες να αναγγέλλουν κρεμάλες,

 καθώς ασήμαντοι άνθρωποι κομπάζουν

 για πράγματα που δεν μπορούν να υπερασπιστούν.

                                                                             HENRY CHARLES BUKOWSKI         

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Είχα πάρει γονική συναίνεση για να παρακολουθήσω το απογευματινό ειδησεογραφικό στο ΣΚΑΙ.

Σε αυτό το team συμμετέχει και ο Άρης Πορτοσάλτε. Ίσως γι’ αυτό να χρειάζεται και η γονική συναίνεση.

Εκεί πληροφορήθηκα την είδηση για τη σύλληψη του Στέφανου Χίου.

-Συνελήφθη ο Στέφανος Χίος.

Η δημοκρατία κλονίζεται συθέμελα.

Το BBC διέκοψε το τηλεοπτικό του πρόγραμμα.  

Εκείνη τη στιγμή μιλούσε στον αέρα η Ατζελίνα Τζολί κι έλεγε πως ζητάει διαζύγιο από τον σύζυγο της, Μπραντ Πιτ μετά από 12 χρόνια γάμου.

Η τηλεπαρουσιάστρια, με τρεμάμενη φωνή και αναψοκοκκινισμένη, ανακοινώνει:

-Συνελήφθη ο Στέφανος Χίος.

Η αξιοπιστία του Κούλη, οι γνωριμίες του Λεβέντη στο Δαφνί, στην Τρίπολη και στο Δρομοκαΐτειο με τον Μέγα Ναπολέοντα, τον Αδόλφο Χίτλερ, τον Ιούλιο Καίσαρα και

τον Μίμη τον Πιτόρο ή τα Αγγλικά του Τσίπρα θα βγάλουν τη χώρα από τα αδιέξοδα;

Τι θα γίνει με τους νοσταλγούς της Χούντας και του Κοκού; Θα τους καλύψει ο Κούλης; 

Η διαπλοκή αντικαθίσταται από νέα ισχυρότερη διαπλοκή;

Πρέπει να έχεις βγάλει το Χάρβαρντ για να διαχειριστείς 200 ευρώ;

Τις πουτάνες γιατί δεν τις στέλνετε στα μπουρδέλα, αλλά τις κάνετε βουλευτές και υπουργούς για να αραδιάζουν στον κόσμο μαλακίες;

Μετανάστες ή προβοκάτορες κάψανε τις ελιές στη Λέσβο;

Θα πάρουν οι Ρώσοι τη Συρία και οι Αμερικανοί τη Λιβύη για να ησυχάσουμε…;

Τι θα γίνει με τους Κούρδους;

Θα πάρει της εκλογές ο Ντόναλντ ή θα συνεχίσει την εξουσία του ο Σκρουτζ;

Οι μισθοφόροι του Ολυμπιακού θα πάρουν φέτος το πρωτάθλημα;

Αν δεν έπεφτε από τα χέρια του Φλωράκη το δαχτυλίδι, για να σφηνωθεί στη διακοσμητική μαργαρίτα της σαγιονάρας Μιτσούκο της Αλέκας και έσκυβε και το έπιανε

ο Δραγασάκης, θα ήταν άλλη η πορεία της χώρας;

Ατέλειωτα, αναπάντητα ερωτήματα…

Άλλος για Χίο τράβηξε, πήγε, κι άλλος για Μυτιλήνη…

Όμως ο λαός έχει βγει στους δρόμους στις μεγάλες πόλεις, στις πρωτεύουσες των νομών

με ντουντούκες, λάβαρα και μουσικές. 

Η δημοκρατία αποκαθίσταται.

Όλοι φωνάζουν ρυθμικά, με μια φωνή.

Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους

 γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους

 στο κόκκινο λάβαρο πάντα πιστοί

 στη Σάλπιγγα πλάι που μας προσκαλεί

Λευτεριά στον Χίο!

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΘΑΝΟ!

               ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΘΑΝΟ!

 

 Πάνω μου γέρνει ένας σακάτης ουρανός

 ριγούν τ’ αστέρια, πέφτουν στο αδιάβροχό μου.

 Είναι συνήθεια που έχω από μικρός

 ν’ αγαπάω ό,τι με σπρώχνει στο χαμό μου.

 Υφαίνω σάβανα με ήλιους παιδικούς,

 αναρωτιέμαι αν θα βρω κάποιο σου χνάρι.

 Μαθαίνω νέα σου από δαίμονες τρελούς,

 απ’ αστροναύτες που σε είδαν στο φεγγάρι.

 Κάνω παρέα με λεπρούς που θέλουν χάδια,

 μ’ άγια ρεμάλια και μυαλά σακατεμένα,

 κατατρεγμένους που αγκαλιάζουνε σκοτάδια

 μήπως ακούσω και μου πουν κάτι για σένα.

 Και έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο μ’ απόγνωση

 αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος.

 Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση

 και εγώ έχω φτάσει εκεί και την προσμένω.

                              ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΌΓΛΟΥ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Το 1979 αποβλήθηκα από τις «Ακαδημίες» των τότε αριστερών κυκλωμάτων…

Οι γνώσεις μου, οι εμπειρίες μου, οι γνωριμίες μου, οι παρέες μου, οι φίλοι μου ήταν γύρω

απ' όλα αυτά. 

Ξαφνικά βρέθηκα μόνος, χωρίς παρέες και ενδιαφέροντα, απομονωμένος από τον καθημερινό,

τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής. 

…Καθοδήγηση, συναντήσεις με ανώτερα στελέχη του γραφείου περιοχής και του νομαρχιακού

ή με κατώτερα στελέχη, γραμματείς οργανώσεων βάσης ή στελέχη του τομεακού γραφείου. Παρακολούθηση συνεδριάσεων, συνελεύσεων, συνδιασκέψεων και επιμορφωτικών σεμιναρίων έλαβαν τέλος.

Η μόνη διέξοδός μου ήταν μια φωτογραφική μηχανή, που μου είχε πουλήσει ένας γέρος ναυτικός.

Μια φωτογραφική μηχανή με χειροποίητους φακούς από τον Carl Zeiss.

Ήταν η καλύτερη επιλογή δώρου που είχα κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή στον εαυτό μου.

Έφτασα μέχρι το Λαμπίρι με τα πόδια και στο γυρισμό τράβηξα την πρώτη μου φωτογραφία.

Ήταν «Ένα σκιάχτρο που άναψε φωτιά»

Όταν άκουσα μετά από πολλά χρόνια το τραγούδι των Διάφανων Κρίνων, εντυπωσιάστηκα από

τη θεατρική ερμηνεία του Θάνου Ανεστόπουλου και τους μπωντλαιρικούς στίχους του Παντελή.

Η μουσική στροβίλιζε για πολύ καιρό μες στο κεφάλι μου σαν να άκουγα Van Der Graaf.

 Είναι μια χώρα που με διώχνει μακριά, 

 με κλωτσάει με τα σκυλιά και τους λεπρούς της

 και χτίζει γύρω μου τείχη και κελιά

 για να πετάει τους νόθους γιους της.

 Είναι ένας δρόμος που δεν βγάζει πουθενά

 μα τον διασχίζω με μια ελπίδα απεγνωσμένη,

 γεμάτος δώρα, ξόρκια, φυλαχτά,

 γι’ αυτούς που ζουν στη λησμονιά

 και τριγυρνάνε στη ζωή ξεγελασμένοι.

 Είναι ένας διάβολος που μέσα μου γελά

 κι ένας θεός που με κοιτάει βαλσαμωμένος

 κι εγώ ανάμεσα τους μια έρημη σκιά

 να ζητιανεύω απαντήσεις πεινασμένος.

 Είναι μια αγάπη σαν τον θάνατο γλυκιά,

 είναι ένα θαύμα που μ’ αφήνει μαγεμένο,

 διψάω γι’ άπειρο, πεινάω για ομορφιά

 είμαι ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά.

 Μια χώρα, ένας δρόμος, ο θάνατος κι η ομορφιά

 μες στα σκοτάδια τους πλανιέμαι σαν χαμένος

 και κάνω κύκλους μες σ’ αυτήν την ερημιά

 σαν κάποιο σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά

 από ανθρώπους και θεούς καταραμένος.

Σάββατο, 3 του Σεπτέμβρη έφυγε ο Θάνος Ανεστόπουλος, μετά από σκληρή μάχη με το θάνατο, αφήνοντας πίσω του μεγάλο και ειλικρινές έργο.

Τα λόγια στους φίλους του, όταν τους ανακοίνωσε το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε,

ήταν γεμάτα αισιοδοξία και δύναμη.

«Θέλω να σας στείλω όλη την θετική μου ενέργεια.

Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία.

Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας.

Γιατί συχνά στην καθημερινότητά μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας

και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή  που μας δόθηκε.»

Με αγάπη

Θάνος Ανεστόπουλος

Η ΝΕΑ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

               Η ΝΕΑ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

                           Έχω κάνει πέντε γάμους, δέκα αρραβώνες,

 κι έχω βγάλει τη ζωή μου από μέτρα και κανόνες,

 έχω σπείρει ένα μάγκα κι άλλη μία κόρη,

 να `ναι στα γεράματά μου, όταν θα `ρθει ζόρι.

 Να καούν τα ξερά, να καούν τα χλωρά,

 να καούν και τα παράλια,

 εγώ είμαι εκτός, δηλωμένος τρελός,

 η ζωή μου κανενός.

 Έχω βάλει υποθήκη ένα στρέμμα δρόμο,

 κι έχω αφήσει διαθήκη μ’ εμένα κληρονόμο,

 πιλοτάρω ένα καράβι απ’ εφημερίδες

 και ζεσταίνω στα όνειρά μου τις κρυφές μου ελπίδες.

 Να καούν τα ξερά, να καούν τα χλωρά,

 να καούν και τα παράλια,

 εγώ είμαι εκτός, δηλωμένος τρελός,

 δεν ανήκω κανενός.

 Με το σκύλο μου παρέα βγαίνω στο παζάρι

 και χτυπάω με στιχάκια τον κάθε κατεργάρη,

 δε μ’ αγγίζουν τα δελτία κι οι εξαγγελίες,

 δε γουστάρω σούρτα φέρτα με τις εξουσίες.

 Να καούν τα ξερά, να καούν τα χλωρά,

 να καούν και τα παράλια,

 εγώ είμαι εκτός, δηλωμένος τρελός,

 δεν ανήκω κανενός.

                                      ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΕΣΗΜΕΡΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

«Σιδερένιες οι σκάλες και μου ’πες πως θα μείνουμε λίγοι….»

Τώρα, πώς μας προσγειώνεις στην αθλιότητα;

Εμάς, τους εκλεκτούς, που μιλούσαμε στους ναούς στα 12 μας χρόνια.

Που εξαργυρώσαμε το κεφάλαιο του Μαρξ σε μικρά χαρτονομίσματα.

Που εξηγήσαμε τη ρηχότητα του Στραβίνσκι και το βάθος του Σοστακόβιτς.

Κι αν ο Καντίνσκι στον κυβισμό ζωγράφιζε τις νότες ή τα χρώματα.

Πώς μας βάζεις τώρα να ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με τις κότες;

«Αλλού βαρούν τα τύμπανα, αλλού χορεύει η αρκούδα»

Ο Αύγουστος ήταν συναισθηματικά φορτισμένος. «Λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί».

Δεν είχα καμιά διάθεση να γράψω. 

«Χθες βράδι δεν κοιμήθηκα κι έκατσα να σου γράψω

Και μολυβιά δεν τράβηξα δίχως να αναστενάξω.»

Με έβγαλαν απ’ την νιρβάνα της απάθειας οι τοπικές εορτές, τα «Διονύσια».

Παλιότερα διοργάνωναν τα «Ανθεστήρια». Αγόραζαν κατεψυγμένα λουλούδια, στόλιζαν άρματα και τα αμολούσαν στην κατηφόρα. 

Όλα αυτά σε μια πόλη που παράγει λεμόνια, πορτοκάλια, λάδι, σταφίδα, κρασί, μαλάκες, ρουφιάνους και λαμόγια και που δεν είχε καμιά σχέση με τα λουλούδια.

Τα μετέτρεψε όμως, ως καινοτόμος, η γίδα Αμάλθεια.

Μοίρασε τσάμπα κρασί προς τιμήν του θεού Διόνυσου και έβαλε κι ένα Σάκη να παίζει.

Τώρα τι έπαιξε; Ο Θεός κι η ψυχή του. Αυτός «όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει».

Με 2,5 συγχορδίες παίζει… τα πάντα.

Και από κάτω χειροκροτούν οι μαλάκες, οι ρουφιάνοι και τα λαμόγια.

Τέλειωσε και το θέμα της δημοπρασίας των συχνοτήτων στην ιδιωτική τηλεόραση.

Τώρα θα έχουμε τέσσερα κρατικά και τέσσερα ιδιωτικά κανάλια. 

Σε λιγότερο από ενενήντα μέρες θα πέσει ροζ ή «χιόνι στο καμπαναριό».

Οι λύσεις είναι δύο: ή ψηφίζεις Νέα Δημοκρατία, κλείνουν τα κρατικά κανάλια και ανοίγουν

τα ιδιωτικά, ή ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ, και αν είσαι δημοσιογράφος ή τεχνικός, γίνεσαι δημόσιος υπάλληλος, δουλεύεις σε κρατικό κανάλι και στηρίζεις το κόμμα για να μη μείνεις άνεργος.

Τελικά η Αριστερά ήταν μια ωραία γκόμενα, που όταν την έβλεπες από μακριά,

την ερωτευόσουν. Όταν όμως πλησίαζες και την έβλεπες από κοντά, ήταν γεμάτη μπιμπίκια, τρίχες στα πόδια και στις μασχάλες σαν Αυστραλή φεμινίστρια, ξεθωριασμένα τατουάζ και κονδυλώματα. 

Ο Ρομπέν των δασών, ο Ζορό, ο Μπλεκ και ο Σκούμπι Ντου ήταν για τον κινηματογράφο,

τη λογοτεχνία και τα κόμικς.

Τα 246 εκατομμύρια θα καταλήξουν στις τσέπες τους για να δημιουργηθούν τα καινούργια τζάκια, η νέα αστική τάξη.

 Πέρασαν τόσα χρόνια και μόνο ο αφέντης άλλαξε

 Καβάλα στ’ άλογά σας πάρτε τη γη δικιά σας