ΦΥΛΑΞΟΥ! ΜΑΣ ΚΡΙΝΟΥΝΕ...

        ΦΥΛΑΞΟΥ! ΜΑΣ ΚΡΙΝΟΥΝΕ…

 

Υπάρχουν ορκισμένοι εχθροί. Είναι οι απόφοιτοι των ψυχιατρείων

Η παρακμιακή πλέμπα που βιάζεται να μας κυβερνήσει

Βρίσκονται στις αφίσες και στις βιτρίνες των καταστημάτων

Στις λαϊκές, στις πλατείες και στα σουπερ μάρκετ

Στα μαύρα ψηφοδέλτια των βολεμένων συνδικαλιστών

Στις τοπικές εφημερίδες και στους ερασιτεχνικούς θιάσους

Στις διαδηλώσεις και στις διοικήσεις των διεφθαρμένων φορέων

Στους κρατικούς υπαλλήλους, στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους

Στις τράπεζες, στους τεκέδες, στα μπουρδέλα και στα κωλοχανεία

Στις κρυφές τσέπες και στα σεντούκια των δεσποτάδων

Στους βραβευμένους διαγωνιζόμενους ποιητάδες

Στα συμβούλια και στους συνδέσμους των φιλολόγων

Στα αναλόγια και στα στασίδια των εκκλησιών

Στις άγριες επελάσεις των λαχανί αγροτικών αυτοκινήτων

                                                                                           27-12-2017

                                                                                     ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

ΣΤΗΝ ΑΚΜΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

                   ΣΤΗΝ ΑΚΜΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

 

Παιδί το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και βρέξε το πιο στέρεα
και πλούτισε τη χλόη του και πλάταινε τη γη του,
κι αν είναι κι έρθουν χρόνια δίσεκτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δεν ’φελούν, παρά για μετερίζια.

Μη φοβηθείς το χαλασμό, φωτιά, τσεκούρι τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε, το περιβόλι κόφτο
και χτίσε κάστρο πάνω του και ταμπουρώσου μέσα
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
που όλο την περιμένουμε κι όλο κινά για να ’ρθει
κι όλο συντρίμμι χάνεται, στο γύρισμα των κύκλων.

                                                                       ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Το τρενάκι είχε εκτοξευθεί παρασύροντας μαζί του μια 39χρονη μητέρα και τα τρία της παιδιά.

12, 5 και 4 ετών.

Η μητέρα είχε χάσει τις αισθήσεις της. Λίγο πιο πέρα το μουσαντό παραγοντιλίκι εκφωνούσε βαρύγδουπους λόγους πανηγυρίζοντας για μια φιέστα χωρίς αισθητική και χωρίς στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας. Η νεαρή μητέρα εξακολουθούσε να βρίσκεται λιπόθυμη και εγκλωβισμένη 

κάτω από τις ράγες του επικίνδυνου τρένου. Τα παιδιά ήταν διασκορπισμένα. 

Ο πατέρας νόμιζε πως η σύζυγός του ήταν νεκρή.

Η φιέστα των ανεύθυνων συνεχιζόταν. Τώρα πετάνε φωτοβολίδες για να ομορφύνουν τον ουρανό. 

Η παιδική χορωδία τραγουδάει τα κάλαντα τονίζοντας τις ανθρώπινες αξίες: ειρήνη, αγάπη, ελπίδα και ελευθερία, ενώ όλοι μαζί χορωδιακά, παιδιά και γονείς θα έπρεπε να βροντοφωνάζουν την ατάκα της Μαλβίνας Κάραλη: « ΟΞΩ ΠΟΥΣΤΗ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΚΑ»

Την άλλη μέρα το πρωί τα τοπικά μέσα, ηλεκτρονικά και έντυπα, σε δυο γραμμές μιλούσαν για ένα μικρό λιποθυμικό επεισόδιο και μια απλή μετατόπιση σπονδύλων (έγιναν και ειδικοί τα σούργελα).

Όσο για την ανόητη και ακαλαίσθητη φιέστα είχαν δεκάδες φωτογραφίες των μουσαντών παραγόντων που καμάρωναν στο φακό για τα επιτεύγματά τους.

Και είναι φυσιολογικό τα τοπικά ΜΜΕ να φέρονται έτσι αφού τα παίρνουν για να ευλογούν τα γένια των παραγόντων. 

Εξαγορασμένα ψοφόσκυλα που γλύφουν τα κόκαλα που τους πετάνε οι διεφθαρμένοι ψευτοπαράγοντες.

Ξαμολήθηκαν και κάποιοι παρατρεχάμενοι της εξουσίας (ο παπάς, ο χωροφύλακας και ο δάσκαλος) με το κύρος της επαγγελματικής τους ιδιότητας για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη λέγοντας τους:

-Ε, και τι έγινε; Τι φταίει ο Δήμαρχος και οι Αντιδημάρχοι; 

Αυτή η μανά φταίει που δεν προστατεύει τα παιδιά της από τον κίνδυνο.

-Εγώ γιατί δεν μπήκα; Δεν είμαι ανεύθυνος εγώ!...

-Βρε τι κάνει ο άνθρωπος για να βγάλει το ψωμί του!

-Βρε τι κάνει ο άνθρωπος για να διορίσει το παιδί του στο δήμο!…

-ΟΥΣΤ…

Πού είσαι ρε Κουφοντίνα να τους απαγγείλεις Παλαμά….

Το απόγευμα άρχισαν τα δελτία ειδήσεων στα τηλεοπτικά κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας. 

Το τι κράξιμο φάγανε οι μουσαντοί παράγοντες δεν περιγράφεται…

Ο Ευαγγελάτος βαστήχτηκε γιατί σεβάστηκε τον θεσμό του αιρετού. Βαστήχτηκε για να μην του πει την ατάκα της Μαλβίνας: «ΟΞΩ ΠΟΥΣΤΗ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΚΑ»

Άιντε και ντε...
Κάψα και σίδερο
Να μια, να δυο, να κι άλλη μια
λοστοί ξινάρια και σφυριά
κι ο δυναμίτης στη βραχόπετρα
Στα μάτια σου πέτρα μουγκή
στα μάτια σου πέτρα σκληρή
σπίτι δεν έχτισες εσύ…….

Άιντε και ντε
άιντε και ντε
άιντε και ντε
άιντε ντε

Άιντε και ντε

Κάψα και σίδερο*

*ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΤΑ ΜΠΑΖΩΜΕΝΑ ΡΕΜΑΤΑ

                ΤΑ ΜΠΑΖΩΜΕΝΑ ΡΕΜΑΤΑ

  

       Άρχισε μια σιγανή βροχή αργά προς το βράδυ.

Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα

Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, δε μοιάζει διόλου με το θάνατο

Μπορείς να βαδίζεις κάποτε χωρίς κανένα σκοπό ή με σκοπό -σου είναι αδιάφορο-

Μιαν εποχή μακρινή και νεκρή σα μια βίαια σκισμένη πολυτέλεια.

Εγώ συλλογίζομαι πώς και γιατί άραγε μια βροχή μπορεί να σου θυμίζει τόσα πράγματα

-Χωρίς αμφιβολία είναι τόσο ανόητο να τα στοχάζεσαι όλα αυτά μια τέτοιαν ώρα-

Συλλογίζομαι όμως στις ζεστές χειμωνιάτικες κάμαρες μιαν αλλιώτικη μυρουδιά

Ύστερα από τις 6 με τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τ’ αναμμένο φως

Ή μια γωνιά δίπλα στο τζάμι σ’ ένα μεγάλο καφενείο με τις αδιάφορες φωνές.

Τα συλλογίζεσαι όλα αυτά με τον πιο απλούστερο τρόπο ολωσδιόλου παιδιάστικα

Μπορείς να λησμονείς το κάθε τι, τί τάχα να γυρεύεις εδώ μια τέτοιαν ώρα

Εσύ, ο διπλανός σου, όλος αυτός ο κόσμος που πορεύεται δίπλα σου μες στο σκοτάδι

Αυτή η ανήσυχη σιωπή που πληγώνει περισσότερο κι απ’ το πιο κοφτερό λεπίδι

Να λησμονείς για μιαν ελάχιστη στιγμή πως ίσως δεν τέλειωσε ούτε και απόψε 

για σένανε το κάθε τι

Τόσο που αν τρίξει κάτι αναπάντεχα είναι να σου ξυπνήσει την ακριβήν υπόθεση μιας επιστροφής

Τη χειμωνιάτικη ζεστή κάμαρα, το καφενείο με τις πολύχρωμες φωνές.

…Έτσι βρέχει λοιπόν μια κίτρινη βροχή χωρίς τέλος.

Μια κίτρινη παλιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο.

                                                                 

                                                                        ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Είχα ραντεβού με την ιστορία και είχα ήδη αργήσει…

Η συνέπεια παίζει ιδιαίτερο ρόλο στα πρώτα ραντεβού.

Λίγα λεπτά καθυστέρησης μπορεί να οδηγήσουν τον άλλον σε βιαστικά και εσφαλμένα συμπεράσματα και να βγάλει κακή γνώμη για σένα.

Αγόρασα κι ένα παγωτό, προσφορά από γνωστό σουπερ μάρκετ με τρία ευρώ. 

Θα μου κρατήσει παρέα στο ντέρμπι.

Οι 550 Αιγιώτες είχαν ψηφίσει τη Φώφη στον πρώτο γύρο του διευρυμένου νέου φορέα 

της κεντροαριστεράς πληρώνοντας και τρία ευρώ.

Τι άλλο θα κάνει ο άνθρωπος για να βγάλει το ψωμί του; Τι άλλο θα κάνει ο άνθρωπος 

για να γίνει υπάλληλος του δημοσίου ή να διορίσει τα παιδιά του;

Η σύγκρουση ανάμεσα στους νόμους των θεών και των ανθρώπων έφερε σαν αποτέλεσμα 

την αυτοκτονία της Αντιγόνης, του αρραβωνιαστικού της Αίμονα, της μητέρας του Ευρυδίκης 

και την παραίτηση του Κρέοντα.

Είχε ο Κρέοντας δίκιο; Έπρεπε να υπερισχύσουν οι νόμοι των ανθρώπων;

Τι ήθελε να πει ο ποιητής;

Η Ευρυδίκη μεταμορφώθηκε σε τιμωρό εκφράζοντας τους νόμους της φύσης.

Παρουσιάστηκε ως φονική καταιγίδα στέλνοντας στον Άδη δεκαεννέα θνητούς, κάτοικους 

της Μάνδρας και της Νέας Περάμου της Δυτικής Αττικής.

Υπάρχουν κι άλλοι αγνοούμενοι κι ο αριθμός θα αλλάξει.

Το νερό έχει πορεία και μνήμη. Δεν ξεχνά ποτέ.

Ο Μάντης Τειρεσίας είχε προβλέψει τα συμβάντα και το επαναλάμβανε διαρκώς:

Όπου να ’ναι θα αρχίσει να βρέχει

θα αντέξει όποιος πράγματι αντέχει

Όπου να ’ναι θα αρχίσει να βρέχει

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είχε γυρίσει μιάμιση ώρα νωρίτερα στις φυλακές.

Οι 300 Κνίτες βρισκόντουσαν έξω από το Πολυτεχνείο περιφρουρώντας τον χώρο από τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές, που είχαν κάνει κατάληψη.

Τι ήταν αυτό; Σύμπραξη ΚΝΑΤ – ΜΑΤ; Μόνο ο θεός το ξέρει και ο Γόντικας

ΠΑΜΕ μαζί με την εξουσία για να μη χαθούμε.

Καπνός και δάκρυα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στον αγώνα μπάσκετ του Ολυμπιακού 

με τον Ερυθρό Αστέρα. Πανηγυρίζουν την νίκη τους απέναντι στον αδύναμο Ερυθρό Αστέρα; Επιτίθενται στο αδελφό σωματείο με δακρυγόνα;

Ουχί. Τα δακρυγόνα προέρχονται από το ντέρμπι που διεξάγεται ανάμεσα στους αστυνομικούς 

και τους αντιεξουσιαστές έξω απ το ΣΕΦ.

Γι’ αυτά τι λέει ο Γόντικας;

ΟΧΛΟΣ

 -Augustus mortuus est, habemus novum Augustum

-Ο βασιλιάς πέθανε… Ζήτω ο βασιλιάς

 ΧΟΡΟΣ

Έβρεξε και βρήκε απροετοίμαστους τους πάντες

Το κράτος, τους δήμους, τους δήμιους, τους κοιμισμένους, τους νεκρούς

Και η ζωή συνεχίζεται στα μπαζωμένα ρέματα

Στο νέο γήπεδο  που ταχιά θα εγκαινιάσουν

Πανηγυρίζοντάς το με νταούλια, ζουρνάδες και κρόταλα οι γύφτοι

Όμως το νερό ποτέ δεν ξεχνά… Θυμάται*

ΕΞΟΔΟΣ

Η Ουλρίκε Μάινχοφ είχε την ίδια τύχη με την  Αντιγόνη: απαγχονίστηκε στις Γερμανικές φυλακές στις 9 Μαΐου του 1976.

Πριν αυτοκτονήσει είχε πει: «Μπροστά στην έλλειψη επαφής με την εργατική τάξη, 

η νιτρογλυκερίνη αντικατέστησε το μαζικό κίνημα.»

*Γράφτηκε για τις ανάγκες του κειμένου.

ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΟΙ ΘΙΑΣΟΙ

               ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΟΙ ΘΙΑΣΟΙ

   

Αποκομμένος απ’ όλους κι απ’ όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ’ ακουμπά
στον παράξενό μου χρόνο.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ’ αγκαλιάσω να μ’ αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ’ αγαπήσω να μ’ αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι.
Σαν ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες.

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου την ψύχρα.

Θες ν’ αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ’ όξω απ’ τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ’ αγκαλιάσω να μ’ αγκαλιάσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι.
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ’ αφήνει.

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω, μωρέ
μ’ αυταπάτες πια δεν έχω.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ’ ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos.

                                     ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Στο παλιό σκοτεινό και αραχνιασμένο σπίτι είχε πέσει η αυλαία του τέλους.

Υπότιτλοι δεν υπήρχαν, μόνο άναρθρες και φάλτσες κραυγές.

Οι νότες μια μια είχαν αποβληθεί και τη θέση τους πήραν ερασιτέχνες κομπάρσοι.

Τα πλαστικά λουλούδια διακοσμούσαν τους κάδους ανακύκλωσης και τα άδεια μπουκάλια περίμεναν τον επόμενο ρόλο τους.

Όπου να ’ναι θα αρχίσει να βρέχει

Θα αντέξει όποιος πράγματι αντέχει

Όπου να ’ναι θα αρχίσει να βρέχει

Το τι αγροτικό παρέλασε στο δρόμο για την έκθεση δε λέγεται!

Τα βόδια δεν υπήρχαν στην καρότσα του αγροτικού (όπως Αμερική).  

Ήταν στη θέση του οδηγού και του συνοδηγού.

Γριές με ταγιέρ μιας άλλης εποχής, λουσμένες με φτηνές κολόνιες, δίχρωμες, βγαλμένες από συνοικιακά κομμωτήρια. Τα ΚΑΠΗ σε πλήρη επιστράτευση!

Το φορτηγάκι «Μεταφοραί - Εκδρομαί ο Μήτσος» έψαχνε χώρο για να παρκάρει. 

Τελικά δεν τα κατάφερε. Το ίδιο συνέβη και στο φορτηγάκι «Αλλαντικά-Τυροκομικά η Μέλπω».

-Μύρισε λουκουμάδες, χαλβάς και ροδοζάχαρη. Από πού έρχονται όλες αυτές οι ωραίες μυρωδιές;

Όπου να ’ναι θα αρχίσει να βρέχει

Θα αντέξει όποιος πράγματι αντέχει

Όπου να ’ναι θα αρχίσει να βρέχει

Αυτή η πόλη τιμά τα ταλέντα της. Ταλέντα όμως δεν έχει.

Τα βραβεία ήταν λευκές κόλες χαρτί Α4 διπλωμένες σε ρολό (κάτι σαν χαρτί υγείας) δεμένες με κόκκινο φιόγκο.

Το  χαρτί υγείας θα χρειαζόταν περισσότερο στο τιμώμενο πρόσωπο, που απουσίαζε.

Ήταν συνδεδεμένος  με τη λεκάνη της τουαλέτας του και ουχί με το πλήθος των αναγνωστών του.

Τα πράγματα ήταν απλά όπως μας τα εξήγησαν: 

Ο Σεφέρης είχε πάρει το νόμπελ ειρήνης και όχι το νόμπελ λογοτεχνίας.

Ο μεγάλος Μπιθικώτσης είχε πει: «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» και όχι ο Τσαρούχης. 

Ο βαλσαμωμένος συμπολίτης ήταν ο μόνος στην Ευρώπη που ήταν ποιητής και δημοσιογράφος ενώ εγώ μπορώ να απαριθμήσω τουλάχιστον πεντακόσιους.

Και άλλα τέτοια ευτράπελα που ακούστηκαν στις τελετές βράβευσης μουσαντών καλλιτεχνών 

από μουσαντούς παράγοντες.

Όπου να ’ναι θα αρχίσει να βρέχει

Θα αντέξει όποιος πράγματι αντέχει

Όπου να ’ναι θα αρχίσει να βρέχει

Ο πέρα-δώθε εξιστορούσε το βιογραφικό του. Τελικά κατέληξε πως είναι ένα τίποτα. 

Τους τρελούς ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, στο δημόσιο ψυχιατρείο, τους έκανε θίασο και απέδιδαν. 

Εδώ, γιατί γίνονται μονάχα θίασος κι ούτε καν περιπλανώμενος;

Όπου να ’ναι θα αρχίσει να βρέχει

Θα αντέξει όποιος πράγματι αντέχει

Όπου να ’ναι θα αρχίσει να βρέχει

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

            ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Κρετίνοι αστρολιγούρηδες
των ουρανών πρεζάκια
θα φαν’ γροθιές οι μούρες σας
να ψάχνουνε δοντάκια.
Κι εσένα, ψευτοποιητή
που κάνεις τον καμπόσο
τις μπουρδοουτοπίες σου
στον κώλο σου θα χώσω.

Μαμά, μαμά, μαμά, μαμά, μαμά
είμαι αήττητος.
Μαμά, μαμά, μαμά, μαμά, μαμά
είμαι αχτύπητος.
Στις λούγκρες, 
στους σακάτες
και στους ξένους
δεν δειλιάζω.

Μαμά, μαμά, μαμά, μαμά, μαμά
είμαι ένας πίθηκος!
Κι όσους θα μου μπουν
στο μάτι
έναν έναν τους αδειάζω.

Θα 'ρθω στα βρωμοστέκια σας
με το καλό μου μίσος
θα δείρω τις γυναίκες σας
κι όλους σας θα σας σκίσω.
Κι εσένα, ψευτοποιητή
που λες τη Γη πατρίδα
θε’ να σε λειώσει η σόλα μου
ωσάν την κατσαρίδα.

Μαμά, μαμά...

                                                                 

                                                                  ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Πλήρωσα νερό πιο ακριβά κι από ουίσκι ή μάλλον για το ουίσκι των άλλων.

Ένα χαλασμένο ρολόι έδειχνε τρελά νούμερα κι ένας λογαριασμός 5000 ευρώ.

Η «επιτροπή νερού» τον έριξε στα 500.

Κι αφού ξεχρέωσα, γιατί με απείλησαν με διακοπή κι ενώ διαπιστώθηκε ότι πλήρωσα αέρα κοπανιστό, μου βάζουν αντίστοιχους λογαριασμούς γιατί βαριούνται να μετρήσουν. 

Εγώ θα πληρώσω την αποτοξίνωσή σας;  

Οι καμπάνες βαρούσαν πένθιμα.

Η βαλσαμωμένη γριά ποιήτρια ήταν αραγμένη στο αναπηρικό της καροτσάκι μπροστά στο ταμείο του υποκαταστήματος της λαϊκής τράπεζας.

Η έκρηξη ταρακούνησε τα θεμέλια του κτηρίου. Οι πολυέλαιοι χτυπούσαν ρυθμικά βγάζοντας ήχους που θύμιζαν το «Tubular Bells» του Mike Oldfield.

Ο Νταουντά είχε σκοράρει  0-1 υπέρ του Ατρομήτου.

Το σενάριο βρισκόταν στα χέρια του διευθυντή της κρατικής τηλεόρασης.

Οι καμπάνες βαρούσαν πένθιμα.

Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι κατά βάθος πολιτισμική.

Οι όμηροι, δημόσιοι κρατικοί υπάλληλοι, θα γίνουν οι μελλοντικές βαλσαμωμένες γριές ποιήτριες.

Οι αντάρτες πόλεων παίρνοντας τα λεφτά από τον ταμία της λαϊκής τράπεζας στέκονται στην ουρά για να αποπληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ.

Οι δημοπρασίες λαϊκών κατοικιών εμποδίζονται από αστούς ψευτοπαράγοντες που θέλουν να τρυπώσουν στην εξουσία.

Η σύγχρονη πραγματικότητα ξεπερνά κάθε σουρεαλιστικό σενάριο.

«Αντί να αναζητάω το αμερικάνικο όνειρο προτιμώ να πίνω», είπε ο Μπουκόφσκι.

Οι καμπάνες βαρούσαν πένθιμα.

Το πτώμα της διαμελισμένης γριάς ποιήτριας το έθαψαν σε μια χωματερή με σκουπίδια. 

Εκεί πέταγαν και τα δηλητηριασμένα αδέσποτα σκυλιά, που είχε αναλάβει να εξοντώσει αλβανός εργολάβος. 

Πάνω από το μνήμα βάλαν και μια γλάστρα αντί σταυρού. Την κρατούσε στα χέρια της πριν διαμελιστεί.

Το Αεκάκι έχασε από τον Ατρόμητο στο ΟΑΚΑ.

Ο διευθυντής της κρατικής τηλεόρασης καπνίζει ακατάπαυστα.

Διαβάζει ένα σενάριο χωρίς υπόθεση, χωρίς νόημα, χωρίς διαπλοκή, χωρίς σασπένς, χωρίς χλιδή, χωρίς τσόντα, χωρίς σοσιαλιστικό υπερρεαλισμό.

Απορεί με τον εαυτό του γιατί εξακολουθεί να το διαβάζει. Ίσως φταίνε τα υπολείμματα του παρελθόντος. 

Μικρός ήταν βοηθητικός στην ΚΝΕ. Τον έγραψε η μανά του για να μην μπλέξει με τα ναρκωτικά. Μετά έγινε ΠΑΣΟΚ γιατί ήταν συγγενής του ο Κουτσόγιωργας και τώρα ΣΥΡΙΖΑ

γιατί πήρε τη θέση…

Ένας άγριος άνεμος έδιωξε τη γλάστρα από το μνήμα της βαλσαμωμένης γριάς ποιήτριας. 

Η γλάστρα έσπασε και διασκορπίστηκαν τα σπόρια στο διπλανό χωράφι.

Λίγους μήνες μετά το χωράφι γέμισε εφτάμετρα καταπράσινα δέντρα, έτοιμα για εξαγωγή 

και ανάπτυξη.

Οι καμπάνες βαρούσαν χαρούμενα.

Οι σειρήνες του ασθενοφόρου σταμάτησαν έξω από το μέγαρο της κρατικής τηλεόρασης. 

Στο φορείο μετέφεραν τον διευθυντή, που είχε υποστεί βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο.

Κάποιος πρέπει να του συστήσει το lafazan. Δεν θεραπεύει, καταστέλλει…

«Μην αφήνεις ανθρώπους με βρόμικα πόδια να περπατάνε πάνω στο μυαλό σου», 

είπε ο Μπουσκάλια.

Οι καμπάνες βαρούσαν χαρούμενα…

ΕΞΩ ΑΠ' ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ

                ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ

Στη Λαϊκή οδό Ασκληπιού
φιλοξενούμενη ενός κακοποιού
πέρασα χίλιες δέκα Κυριακές
μερικές μουντές όλες κακές
κάπνιζα, χάριζα το κορμί μου
περίμενα ν’ αρχίσω τη ζωή μου.

Και ένα βράδυ στην Ασκληπιού
στο άντρο του γνωστού κακοποιού
πλευρίζει μια βάρκα μ’ ένα σκύλο
τρομάζω μα δεν έχω ένα φίλο
για δες να μην το έχω επισημάνει
πως η Ασκληπιού ήταν λιμάνι

Και φωνάζει τ’ όνομά μου ο Βαρκάρης
αόμματος μουγγός και πενηντάρης
σκουντάει το κρεβάτι μου γλυκά
ξύπνα ήρθα για σένα ειδικά
έχεις τελειώσει εδώ κάτω πια

Και δραπετεύω από του κακοποιού
απ’ τη θαλάσσια οδό Ασκληπιού
πώς πέρασα τόσες χιλιάδες Κυριακές
όλες μουντές όλες κακές
Τώρα με δυο ενθύμιά μου για περιουσία
γελώντας πάω για την Αχερουσία

                                  ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΤΕΣΙΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Έχετε διαβάσει ποιήματα του Αδώνιδος; Αυτά που διαβάζουν μόνο οι συνταξιούχοι ρουφιάνοι, 

οι δεσποτάδες και οι εν ζωή απόστρατοι της χούντας.

Είναι καινούριο ποιητικό κίνημα και ονομάζεται «η ποίηση της μαλακίας και του θράσους» 

ή «η μαλακισμένη ποίηση».

Υπάρχουν πολλοί συνταξιούχοι ποιητές στην πόλη μου που συμμετέχουν στο νέο κίνημα.

Φίλτατε, μη λες ότι είσαι άστεγος.

Στη χώρα αυτή
κανείς δεν είναι άστεγος
Κάτω από το γαλανό μας ουρανό
στη σκιά της Ακρόπολης
στον ψίθυρο της Ιστορίας,
είτε μένουμε σε βίλα,
είτε μένετε σε παγκάκι
όλους μας σκέπει η Αθηνά η Παλλάδα
κι η Παναγιά η γλυκυτάτη μητέρα μας*

Η συντρόφισσα Παπαρήγα είχε πει στο παρελθόν, σε μεγάλη συγκέντρωση διανοουμένων:

-Σύντροφοι, έχετε ποτέ πουλήσει Ριζοσπάστη από πόρτα σε πόρτα; Έχετε  μοιράσει προκηρύξεις 

στα εργοστάσια; Αν όχι, τότε είστε ένα τίποτα.

Ευτυχώς που δεν είμαι διανοούμενος, γιατί θα αισθανόμουν πολύ άσχημα.

Τότε συνειδητοποίησα πως η Παγκόσμια Επανάσταση θα ξεκινήσει από τους διανομείς διαφημιστικών φυλλαδίων των σούπερ μάρκετ και τους διακινητές μουτζουρωμένου χάρτου.

Το ΚΚΕ, ο Αμβρόσιος και «οι άλλοι» θα σώσουν τον κόσμο, όπως είπε και ο Αποστόλης.

Just in time. Οι πιλότοι έλυναν σταυρόλεξα, οι τσιρλίντερς χόρευαν στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Ηρακλείου, την ώρα που η Ασκληπιού ήταν λιμάνι, την ώρα που εκτελούσαν  

τον μεγαλοδικηγόρο, την ίδια ώρα που ο Αμβρόσιος ζητούσε από τον Ραγκούση να του υποδείξει ομοφυλόφιλους εν ζωή δεσποτάδες.

Τα καταστήματα εστίασης διαμαρτυρήθηκαν πως μειώθηκαν τα έσοδά τους από τις πολλές θεατρικές παραστάσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Οι καταναλωτές δεν ήταν σε θέση  να μετέχουν οικονομικά και στον άρτο και στα θεάματα 

και προτίμησαν τους περιπλανώμενους θιάσους της αρπαχτής.

Διαφωνώ και με τον σκοταδισμό που προσπαθούν να επιβάλουν ορισμένοι  αλλά και με τις αυθαίρετες επιλογές της γίδας Αμάλθειας.

Και ως εκ θαύματος μια μαυροφορεμένη μεσήλιξ κατάφερε να συναρμολογήσει απλές λεξούλες 

και να τις κάνει μια ενδιαφέρουσα άποψη:

«Έχουν μαζευτεί τόσοι πολλοί, που δεν χωράνε και αλλάζουν συνεχώς κτήρια». 

Έχει εντοπίσει το μισό πρόβλημα. Αν έβρισκε και το άλλο μισό, θα βγαίναμε την επόμενη μέρα από την κρίση.

Βρισκόμαστε στην αναζήτηση υποψήφιου δημάρχου της αριστεράς και όπως πάντα και τούτη 

τη φορά δυσκολευόμαστε.

 Έχουν πέσει στο τραπέζι κάποια ονόματα κουτσών, στραβών, κοντών, ανάπηρων, καιροσκόπων  και νεόπλουτων, που όταν ακούγονται τα ονόματά τους, ξινίζουμε τα μούτρα μας.

«Ξέρω πως βάλτωσα με δαύτους τους ηλίθιους…»

Δυνατότητα μεταγραφής μισθοφόρου από Αργεντινή, Βραζιλία, Καμερούν δεν υπάρχει.
 Έχω στο μυαλό μου να υποδείξω κάποιους ταλαίπωρους. Όμως δεν έχω καταλήξει αν είναι κοινωνικός ρατσισμός προς τους ταλαίπωρους ή η κοινωνική τους αναβάθμιση.

Ο Παναθηναϊκός αλλάζει όνομα. Θα λέγεται «τα πράσινα πουλιά» και για σύμβολο αντί για τριφύλλι θα έχει τρίφυλλο.

Τα πάντα θα αλλάξουν μετά την ψήφιση του μοντέρνου νομοσχεδίου της αλλαγής ονόματος 

και φύλου. Ο Μήτσος μπορεί να λέγεται Φρόσω και θα έχει και το δικαίωμα να ξανά-αλλάξει φύλο και όνομα άλλες τρεις φορές. Αν αλλάξει και ο Α.Φ.Μ, τότε όλοι οι Έλληνες θα ξεχρεώσουν αυτόματα. 

Άιντα!

Θα ακολουθήσει το νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση του χασίς.

Πλήρης εκσυγχρονισμός. Sex & Drugs & Rock 'n' Roll

-Άντε, και καλή τύχη μάγκες!

* Του Αδώνιδος

ΤΟ ΛΥΜΕΝΟ ΚΟΡΔΟΝΙ

             ΤΟ ΛΥΜΕΝΟ ΚΟΡΔΟΝΙ

Τη μέρα που ήρθα και σε βρήκα
κάτω στο Πέραμα με τους γέρους
στη θάλασσα να βρίζεις 
την κάμαρα που σε γέννησε
και τον Ξέρξη

Στάθηκα δίπλα σου και σου είπα
τα κεραμίδια θα γίνουνε τσιμέντο
τα ξύλα θα γίνουνε πέτρες
η αγάπη θα γίνει χρήμα

Τη μέρα που ήρθα και σε βρήκα
κάτω στο Πέραμα με τους γέρους
στάθηκα δίπλα σου και σου είπα
θα μας ξεχάσουνε την Πέμπτη
το Σάββατο, το Σάββατο

την ίδια ώρα θα αναστηθούμε

                                                              

                                                            ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΞΗ

Ήταν αρκούδα που είχε κόψει την αλυσίδα από τον γύφτο αφεντικό της βγαλμένη μέσα από υπερρεαλιστική ποίηση; Ήταν συνθηματικό προς την κεντροαριστερή ενότητα, προς τα τσιράκια 

του Σημίτη για τη διεύρυνση της δημοκρατικής συμπαράταξης;

Το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», το ζεϊμπέκικο που έχουν χορέψει τόσοι ψηλοί άντρες διαχρονικά όπως ο Ανδρέας, ο Άκης, ο Γιωργάκης, ο Κίμωνας, ο Τσοβόλας, ο Κούγιας…

-Μα πώς δεν πατάει το λυμένο του κορδόνι; Αυτός… βλέπει!

Το συνθηματικό ζεϊμπέκικο χόρεψε και ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, υπουργός Ναυτιλίας, 

στη γιορτή του Θεόδωρου Κουντούρη, ιδιοκτήτη της «Αγίας Ζώνης ΙΙ», του πλοίου που προκάλεσε 

τη ρύπανση στο Σαρωνικό.

Η γιορτή διοργανώθηκε στο καφέ μπαρ «Sailor» -ιδιοκτησίας της συζύγου του κ. Κουντούρη, Κατερίνας- το οποίο βρίσκεται στο ισόγειο του κτηρίου όπου έχουν την έδρα τους τα γραφεία της ναυτιλιακής εταιρείας Κουντούρη, στο Πέραμα.

Αυτή ανάρτησε και το βίντεο καμαρώνοντας γιατί ο υπουργός είχε επισπεφθεί το φτωχικό της…

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΑΞΗ

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, επαναλαμβάνεται ακριβώς.

5 Δεκέμβρη του 1930
Ο Ιωσήφ Γκέμπελς διακόπτει την πρεμιέρα κινηματογραφικής ταινίας.
Στο Βερολίνο ο Γιόζεφ Γκέμπελς, ένας από τους κορυφαίους βουλευτές του Χίτλερ και μέλη 

των Ταγμάτων Εφόδου (SA) διακόπτουν την πρεμιέρα της κινηματογραφικής ταινίας 

«Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο», που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα 

του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ.

Ναζί διαδηλωτές ρίχνουν καπνογόνα και σκόνη φτερνίσματος για να διακόψουν την προβολή. Ξυλοκοπούνται όσοι από το κοινό διαμαρτύρονται για τη διακοπή.

Το μυθιστόρημα ποτέ δεν άρεσε στους Ναζί, οι οποίοι θεωρούσαν ότι οι περιγραφές του 

για την σκληρότητα και τον παραλογισμό του Α΄ παγκοσμίου  πολέμου, ήταν «αντιγερμανικές». Εντέλει, η ταινία απαγορεύτηκε. Ο Ρεμάρκ μετανάστευσε στην Ελβετία το 1931, ενώ μετά την άνοδό τους στην εξουσία οι Ναζί του στέρησαν τη γερμανική υπηκοότητα, το 1938.

Τα αποτελέσματα των Γερμανικών εκλογών και το λανσάρισμα των νεοναζί στο γερμανικό κοινοβούλιο υπενθυμίζουν τα λόγια του Γκέμπελς:

 «Θα ξανάρθουμε και η Γης θα τρέμει…»

ΤΡΙΤΗ ΠΡΑΞΗ

«Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζούδες, μπουζουξήδες, χασισέμπορους. Αχ αμάν αμάν και συρτάκι αμέ και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί 

ν’ αρμέγουν τον τόπο, το κρασί, το λάδι, τα πορτοκάλια, τις ντομάτες, τα ροδάκινα, το βαμβάκι, 

τα μάρμαρα, το βωξίτη, το λιγνίτη, τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.»

-Κι αν δεν τα κάνουμε εμείς, θα τα κάνουν οι εισαγόμενοι αλβανοί.

«Κοίτα πού καταντήσαμε. Κάθε πολιτικός και κόκκινο φανάρι στην πόρτα του και το όνομά του φωτισμένο σε ταμπελίτσα πλάι στο κουδούνι.»

«Σε άλλες χώρες που οι πολίτες ξέρουν τα δικαιώματά τους θα είχαν αλλάξει από καιρό αυτή 

την κατάσταση… Εδώ λειτουργούν τα εδραιωμένα συμφέροντα, η μονοπωλιακή εκμετάλλευση, 

τα «κλειστά επαγγέλματα», το συνάλλαγμα που σπαταλιέται σε πολυτέλειες και αργομισθίες.»

«Τετρακόσια χρόνια σκύβαμε το κεφάλι, όταν σήκωνε τη φωνή του κι ο τελευταίος αγάς. 

Ενάμιση αιώνα τώρα ελεύθερο κράτος κι ακόμη μας δυναστεύουν αγάδες κάθε λογής.»

«Παραμερίστε διαφορές με Παπατζήδες ή Σβωλοτσιριμώκους, παράπονα και μνησικακίες 

για Λίβανους και Δεκέμβρηδες και λοιπά.

 Όλοι μαζί, όλοι μαζί, να σώσουμε τον τόπο, γιατί η Γερμανίδα λύσσαξε και θα τον ξεπατώσει…»*

Κι ύστερα ήρθαν τα μνημόνια…

ΕΞΟΔΟΣ (Χορός)

Τη μέρα που ήρθα και σε βρήκα
κάτω στο Πέραμα με τους γέρους
στάθηκα δίπλα σου και σου είπα
θα μας ξεχάσουνε την Πέμπτη
το Σάββατο, το Σάββατο

την ίδια ώρα θα αναστηθούμε

*Αποσπάσματα από τη «Χαμένη Άνοιξη» του Στρατή Τσίρκα

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΙΠΟΤΑ

            ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΙΠΟΤΑ

Τσάμπα πήγανε όλα και παραδόθηκαν και μαντρώθηκαν, 
ήπιανε όλη την εξουσία, φάγαν καλά και στηλώθηκαν.
Ναι ρε, τα είδα όλα, πασόκους φασίστες, 
σκυμμένους αρτίστες, μπάτσους καριερίστες.
Ναι ρε, τα είδα όλα κι ο κύκλος γυρίζει, 
ψοφίμι μυρίζει κι αυτό που σου αξίζει, 
το ζεις, τ’ αγοράζεις, το τρως, το ψηφίζεις, 
το ακούς, το ικετεύεις, το πονάς και το βρίζεις, 
το αγκαλιάζεις, το φτύνεις, στο παιδί σου το αφήνεις, 
το γλεντάς, το δικάζεις, στο κελί σου το κλείνεις.
Ναι ρε, τα είδα όλα και όλα μακριά μου, 
βγαίνω στους δρόμους και σκιάχτους μιλιά μου, 
η ζωή, η χαρά μου, η φωτιά στη καρδιά μου, 
ξαναγίναν δικά μου ενώ εσύ....
όπου κι αν πας, όλα τα έχασες
και ν’ αγαπάς, για πάντα ξέχασες.
Φως στα παλιά τα περασμένα σου, 
σκοτάδι αγκαλιά τα γερασμένα σου.
Με τη ντροπή μια νύχτα πέρασες
κι ως το πρωί, κοίτα πώς γέρασες.
Μες στη σιωπή κοίτα πώς κόλλησες
κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες.*

                                                 B.D. FOXMOOR

 ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

-Εκεί Τροχαία; Έχει καβαλήσει το πεζοδρόμιο ένα αγροτικό γιομάτο σανό.

 Έχει αράξει μπροστά στην πόρτα του μαγαζιού μου και δεν μπορώ να μπω μέσα.

-Όταν μπορέσουμε, θα έρθουμε…

-Και άλλες φορές έχω διαμαρτυρηθεί και δεν ήρθατε.

-Και αφού δεν ερχόμαστε, εσείς γιατί παίρνετε τηλέφωνο;

-Για τις ανάγκες του κειμένου.

-Δεν άκουσα…

-Για τις ανάγκες του κειμένου. Για να εμπλουτίσω το άρθρο μου!

Οι υπάλληλοι του δήμου μιλάνε στο κινητό πίνοντας καφέ και καπνίζοντας.

Οι οδοκαθαρίστριες μιλάνε στο κινητό πίνοντας καφέ και καπνίζοντας.

Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα αποτσίγαρα και πλαστικά ποτηράκια με καλαμάκια, 

που πέταξαν οι δημοτικοί υπάλληλοι.

Όταν βγουν στην σύνταξη, θα γίνουν ποιητές και θα βραβεύονται από μουσαντούς παράγοντες.

Αν παρέμενε κλειστή η ΕΡΤ και αν ξαλάφρωναν ο δημόσιος τομέας και η τοπική αυτοδιοίκηση από ανεύθυνους, αγενείς και αμόρφωτους αφισοκολλητές, ίσως οι χαμηλοσυνταξιούχοι να μην είχαν χάσει το ΕΚΑΣ.

Το δημόσιο ορίζει εξουσίες. Το είχε πει και ο Μαρξ.

Πλησιάζοντας στις εθνικές εκλογές, τότε που θα τρίζει η γη κάτω από τα πόδια τους, αισθανόμενοι την ανασφάλεια που τους δημιουργεί ο αρχηγός της ΝΔ Κούλης Μητσοτάκης, θα ψηφίσουν όλοι τους ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και οι οργανωμένοι δεξιοί για να σώσουν το τομάρι τους.

Και μια ωφέλιμη και έγκυρη πληροφορία. 

Οι εθνικές εκλογές θα προηγηθούν των δημοτικών εκλογών για πολλούς και διάφορους σύνθετους λόγους. Δεν είναι ώρα για να τους εξηγήσω.

Η Πολιτιστική Επανάσταση δεν ολοκληρώθηκε. Δεν πραγματοποίησε τους στόχους της. 

Δεν έγιναν οι πρέπουσες εκκαθαρίσεις. Παρέμειναν υπολείμματα, που δυνάμωσαν 

και αναδιπλώνονται.

Μέσα από το γήπεδο ακουγόταν χορωδιακά το σύνθημα

-Σήκω φύγε αλβανέ…

Η έκθεση Θεσσαλονίκης το μόνο που κατάφερε είναι να δουλέψουν περισσότερο οι ταξιτζήδες, 

τα μπουγατσάδικα, οι κουλουρτζήδες και τα κινέζικα φαναράκια.

Η κεντροαριστερά εκφράζοντας την πολυφασική πλουραλιστική της διάθεση και έχοντας πλήθος διεκδικητών για την αρχηγία, συνοπτικά εκφράζει τις εξής δυο τάσεις: την φιλοτσιπρική 

και την φιλομητσοτακική.

Ο Θεός ας σώσει την κατάσταση ή έστω ο Νώε με την κιβωτό του.

Οι πέντε ταλαίπωροι της εθνικής μπάσκετ έμειναν από λάστιχο, κιτρίνισαν απ’ την κούραση 

γιατί δεν υπήρχε βάθος πάγκου ούτε προπονητής.

Τα κουρέλια τραγουδούσαν ακόμα.

Η κομμουνιστική άποψη ήταν κρυμμένη στους πίνακες του Πικάσο, στα ποιήματα του Αλεξάνδρου, του Αναγνωστάκη, του Λειβαδίτη, του Μπρεχτ, του Μαγιακόφσκι. 

Στη μουσική του Σοστακόβιτς, στις ταινίες του Αϊζενστάιν και στης Κίρκης τον Γλωτό.

-Τα κουρέλια τραγουδούσαν ακόμα…

Υπέροχο τίποτα η ανάσα σου ζαλίζει
μα πάνω σου κρατιέμαι ζωντανός
υπέροχο τίποτα η γλώσσα σου με σχίζει
αφήνοντας σημάδια που δε σβήνει ο καιρός**

*Απόσπασμα από το τραγούδι «Τότε και τώρα»

**Γιάννης Αγγελάκας

ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΑΞΗ!

                                  ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΑΞΗ!

                                               Τόσα χρόνια στο σχολείο,

κάθε χρόνο άλλο θρανίο,
μια ζωή στην ίδια τάξη,
θεωρία μα και πράξη,
μια ζωή στην ίδια τάξη,
θεωρία μα και πράξη.

Κι ύστερα, μέσα στους δρόμους,
θες δεν θες σκύβεις τους ώμους,
ούτε φράγκο για κουλούρι
κι η ζωή στο καλαμπούρι,
ούτε φράγκο για κουλούρι
κι η ζωή στο καλαμπούρι.

Σαν γαϊδούρι που παλιώνει
μα περπατησιά δε στρώνει,
έμεινα στην ίδια τάξη,
θεωρία μα και πράξη,
έμεινα στην ίδια τάξη,
θεωρία μα και πράξη.

Μόνη και στερνή μου ελπίδα,
η δική σου η παγίδα,
ας το κάνουμε το βήμα,
πέρασέ με σ' άλλο τμήμα,
η θεωρία ας γίνει πράξη
κι όλα θα 'χουνε αλλάξει.
          

             ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΗΚΑΣ

                                                     

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Οι φωτιές έκαψαν τα πάντα και φρέναραν στη θάλασσα.

Τα τυροπιτάδικα πολλαπλασιάστηκαν για να εξυπηρετούν τους δημόσιους υπαλλήλους.

Ο Ολυμπιακός πέρασε στους ομίλους του CHAMPIONS  LEAGUE

Ο διχασμός εξακολουθεί…

ΧΟΡΟΣ

Βόγκηξε ο μήνας για να βγει

σα να ’ταν γκαστρωμένος

και αναρωτήθηκα και γω

μην ήταν μεθυσμένος.

Στο τέλος καταλήξαμε

πως ήταν μιζαδόρος…

Τέλειωσε και ο πολιτιστικός Αύγουστος από τους περιπλανώμενους θιάσους της αρπαχτής. Ακολούθησαν οι συνταξιούχοι τροβαδούροι της θλίψης, μονοήμερες εκδρομές των ΚΑΠΗ 

σε μοναστήρια, ποιητικές βραδιές και μουσαντοί παράγοντες της τέχνης να ποζάρουν για τα ηλεκτρονικά έντυπα και τις τοπικές εφημερίδες.

Αισθάνομαι σαν μαθητούδι που τελειώνοντας τις καλοκαιρινές διακοπές του και γυρίζοντας 

στο σχολείο, η δασκάλα θα μας βάλει έκθεση γράφοντας με τεράστια γράμματα στον πίνακα: 

«Τι είναι αυτό που χαράχτηκε έντονα στη μνήμη σας από τις καλοκαιρινές διακοπές;»

Αυτό που χαράχτηκε πιο έντονα στη μνήμη μου και δεν θα το ξεχάσω ποτέ ήταν τα εξάγωνα, 

τα στρογγυλά και τα τετράγωνα πιάτα. Τρεις φιάλες κρασιού σε απόλυτο πλουραλισμό χρωμάτων: λευκό, ροζέ και κόκκινο. Άλλα πιάτα ενδιάμεσα, ένα πράσινο, ένα ροζέ και ένα κόκκινο, με μια λεμονόκουπα, μισή ντομάτα σπυραλατιστή και τέσσερις ελιές στο σχήμα του σταυρού. 

Στην κορυφή, καρφωμένα πάνω στους φελλούς, μια σαρδέλα με το κεφάλι κάτω και την ουρά επάνω, ένας κόκορας κοκκινόχρωμος και ένας αμνός αγνώστου προελεύσεως.

Θα με εγκρίνει το σύστημα για να περάσω στην επόμενη τάξη ή θα με απορρίψει;

Όπως τότε, στη Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή που έλεγε ότι είχε επιτευχθεί  

η αποχουντοποίηση;

Τότε, είχα αρνηθεί στον θεολόγο ότι στη Σοβιετική Ένωση χώριζαν τους λευκούς από τους μαύρους, για τον απλούστατο λόγο, πως δεν υπήρχαν μαύροι στην Σοβιετική Ένωση. Με έστειλε μετεξεταστέο στα Θρησκευτικά και έτσι έχασα και την υποτροφία και τη σημαία.

Μοίρασε ο ήλιος άδικα

τα αμύθητα του πλούτη

ποιος διάβολος επέλεξε

τη μοναξιά ετούτη;

Ποιος νταβατζής και ποιος Θεός

του είπε να το κάνει;

Ποιος άφησε τα όνειρα

να πιάσουνε λιμάνι.*

Ήλιε φονιά πως άφησες να γίνει το κακό
σκοτώσανε το σταυραετό και τον αυγερινό
κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο.

κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο.**

*Από την ποιητική μου συλλογή «Μην καπνίζεις στο κρεβάτι» ΤΟ ΡΟΖ ΒΙΒΛΙΟ

** Απόσπασμα από το «Μοιρολόι» του ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ

ΤΟ ΚΑΤΕΨΥΓΜΕΝΟ ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΙ

          Το κατεψυγμένο μπαρμπούνι

             Μήπως είναι αυτός που μες στη νύχτα μαζεύει τα όνειρά μας

σε σακούλες ή χύμα, και τα πετάει στη μεγάλη χωματερή του ουρανού;
Βράζει ή παγώνει η νύχτα και τον ακολουθεί.
Από κάπου ακούγεται η πρώτη συμφωνία του Γούσταβ Μάλερ.

Οι δρόμοι βρεγμένοι, γεμάτοι ρακοσυλλέκτες, ταιριάζουν τα ανόμοια.
Ο γαλαξίας κλεισμένος σε παλιά μπουκάλια μπίρας
βγάζει καπνούς, νοσταλγίες και πάει λέγοντας…
Αυτός -ας πούμε- ο θάνατος φωτογραφίζει τοπία
της αγάπης σου και τα ταχυδρομεί στο πουθενά.
Η νύχτα προχωρά, τελειώνει και αυτός ο επίορκος
συσσωρεύει τα σκουπίδια μπροστά σε ένα άγαλμα
του καθημερινού ανθρώπου.

 Άγαλμα από γυαλί, φως και παρελθόν. Πώς περνούν οι ώρες;
Πώς μας δείχνουν οι δείχτες ξυράφια την εφορία
και το Υπουργείο Οικονομικών.

Οι πεθαμένοι δεν μιλάνε
και αυτός διαλαλεί τον θάνατο και τα κενά του χρόνου
σε ληγμένα γραμμάτια της συμφοράς.

                                                                

                                                                            ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ 

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Καύσωνας, χαλάζι, βροχή και μύκητες κατέστρεψαν τη σταφίδα, τις ελιές και τα σύκα. 

Οι τσούχτρες έτρωγαν το πλαγκτόν και τα δελφίνια τις τσούχτρες.

Εγώ έτρωγα μπαρμπούνια κατεψυγμένα.

Ήταν ένα ζεστό απόγευμα του Ιουλίου και δυσκολευόμουν να γράψω.

Οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, του ΚΚΕ και του Ποταμιού είχαν αποχωρήσει από τη Βουλή, αρνούμενοι να ψηφίσουν τις τροποποιήσεις του Υπουργείου Οικονομικών.

Ο εν ενεργεία ταχυδρόμος έγραφε πρωτόλεια ποιήματα κάνοντας προπόνηση και ξοδεύοντας 

το χρόνο του μέχρι να συνταξιοδοτηθεί.

Τότε θα είναι έτοιμος για να βραβευτεί από τις συναγωγές.

Οι αξιολογήσεις των νέων διευθυντάδων είχαν δημοσιευτεί στα ηλεκτρονικά μέσα.

Οι μουγκοί επιβραβεύτηκαν στις συνεντεύξεις.

Τα Κυπριακά online Πανεπιστήμια γέμισαν όλο τον κόσμο με μεταπτυχιακά.

Πώς γεννούν οι πεταλούδες; Πώς κάνουν ύπτιο τα βατράχια;

Το Δημόσιο πάντα επιβράβευε τα φυτά και τα λουλούδια.

Εξ ου και ο «Βασιλικός κήπος» με τις μαργαρίτες, τις παπαρούνες, τις λιμνούλες και τις πάπιες.

Για να τα βλεφαριάζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, να εμπνέονται και να γράφουν ποιήματα.

Μια πάπια μα ποια πάπια

Μια πάπια με παπιά

Της παπαρούνας τον ανθό

να μην τον κατουρήσεις

γιατί βαραίνει το πιοτό

και θα ταλαιπωρήσεις…

Νιαου, νιαου, η γάτα

Πι, πι, το παπί

Ε, ρε τεράστια Ελλάδα! Χώρα της υψηλής τέχνης και του πολιτισμού!

Επανήλθαμε στις αγορές με ακριβά επιτόκια.

Αυτό θα είναι το καινούργιο κόλπο της νέας μας πτώχευσης.

Το ότι βγαίνουμε στις αγορές, αυτό αφορά το κεφάλαιο, τις συναλλαγές του και τους όρους δανεισμού του. Δεν αφορά τους φτωχοαρουραίους.

Ο φτωχοαρουραίος ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ σηκώνει το ακουστικό του τηλεφώνου 

και πληκτρολογεί τον αριθμό στου Μαξίμου.

Βάλε και δυο κουτιά μαρμελάδα βερίκοκο και δυο σοκοφρέτες κουκουρουκου.

Βάλε και έναν ρέγκο αρσενικό. Μ΄ ακούς κυρ-Στέφανε; Και ένα αυτόγραφο του Σπαλιάρα.

Βάλε και αυξημένες συντάξεις, κυρ-Στέφανε. Βαλε και το ΕΚΑΣ.  

Βάλε και βασικό μισθό στα 751 ευρώ. Βάλε και ¼  (ένα τέταρτο) μνημόνιο.

Από το καλό όμως, ε;  Θα το κάψουμε απόψε, κυρ-Στέφανε.

Μ’ ακούς κυρ-Στέφανε; Μ’ ακούς…

Βασίλευε ὁ ἥλιος πίσω ἀπ᾿ τοὺς στρατῶνες, οἱ ζητιάνοι ψάχνανε γιὰ λίγο νερό,

μὰ ὅλα τὰ λαγήνια ἦταν ἀναποδογυρισμένα στὴν πόλη Κανά,

οἱ γυναῖκες φεύγανε κλαίγοντας μέσα στὸ κίτρινο σούρουπο,

ἐγώ, κυνηγημένος, μοίραζα πάνω στὸ λόφο τὸ κρασί μου μὲ λῃστὲς

καὶ ψευδομάρτυρες, ἐνῷ ὁ σταυρὸς δάγκωνε κιόλας τὴν ἄκρη τοῦ παλτοῦ μου.
Ποιὸν ν᾿ ἀγαπήσω; Σὲ ποιὸν νὰ ἐξομολογηθῶ;

Μονάχα ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ ὅτι μ᾿ ἄκουσε νὰ παραπονιέμαι,

ἤπια ὅλο τὸ βοῦρκο στὸν ὑπόνομο ποὺ μ᾿ ἔριξαν,

τ᾿ ἄντερά μου ἔγιναν οἱ δρόμοι ποὺ κυλᾶνε ἁμάξια θριάμβου,

ἔβγαλα τὰ φτερά μου καὶ τὰ κάρφωσα στὴ γριά, ποὺ τὴ θάβαν ὁλομόναχη

μ᾿ ἕνα σπουργίτι στὸ γειτονικὸ δέντρο, μὲ μιὰ παλιὰ κασετίνα γεμάτη στάχτη 

— θυμηθεῖτε μὲ ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα.

Ἐργόχειρα φυλακισμένων στέγνωναν στὸ τζάκι,

ἦταν φθινόπωρο κι εἶχαν ἐρημώσει τὰ χωράφια,

ἄκουγα τὸ βῆμα τῶν καραγωγέων καταβροχθίζοντας τὸν κλεμμένο σανό.
Τότε εἶδα τὸ μεγάλο ἰκρίωμα, ὅπου ἔπρεπε ν᾿ ἀνεβῶ,

 ἄγνωστο ἂν θὰ στεφθῶ βασιλιὰς ἢ θὰ κυλήσω στὸ καλάθι τῶν ἀποκεφαλισμένων*

*ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ