ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΡΑΒΑΚΙ;

                ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΡΑΒΑΚΙ;

                                                     Στις ανθισμένες νερατζιές

θα βρεις την κιβωτό σου.
Τέσσερις τοίχοι στις φωτιές
θα ταξιδέψουν τις νυχτιές
και το παράπονό σου.

Πάρε μια λέξη για να ζεις
και στρώσε τη ζωή σου.
Και φώναζε ολονυχτίς
που βρίσκει ο βασανιστής
νερό του παραδείσου.

Και πάρε χάντρες του Μαγιού,
πηλό της Ρωμιοσύνης
τάμα δεκαπενταύγουστου,
την όψη την κρυφή σπαθιού
και της δικαιοσύνης.

Και πάρε δεντρολιβανιά,
μυρτιά και πικροδάφνη.
Του Μακρυγιάννη τον καημό
και δεκαπεντασύλλαβο
να βρεις αρχή και άκρη.

Και πες τα λόγια τα παλιά
κι απ’ όλους τους αγώνες.
Και πες αυτά που είναι θηλιά
κι ήταν μαράζι και σκαλιά
στους δίκοπους αιώνες.

         

                     ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Κανένα από τα κορίτσια του ορφανοτροφείου δε βρήκε τον ίσιο δρόμο, την τίμια ζωή. 

Όλες κατέληξαν στα μπορντέλα, στα κόκκινα φανάρια ….

Και η Ειρήνη και η Περσεφόνη και η Μαρίνα και η μικρή Ελπίδα.

Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε από τους Ουκρανούς. Παραδόθηκε στα τσιράκια της Μέρκελ με κίνδυνο 

να βρεθεί εκτός της διοργάνωσης του ΟΥΕΦΑ για τον επόμενο γύρο.

Ο Πρωθυπουργός Τσίπρας εύχεται καλή χρονιά σε άπταιστα Κινέζικα.

Αυτό κάτι μου θυμίζει….

Αξιότιμε κύριε Πρέσβη. Αξιότιμε πλοίαρχε του σκάφους του 18^ου  στόλου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας….

-Με λένε ΑΡΤΕΜΗ

Θα φυτέψουμε τους Κνίτες ανάποδα σε μεγάλες γλάστρες και θα τους ποτίζουμε με καταβρεχτήρι. Είναι βέβαιο ότι θα πιάσουν. Θα φυτρώσουν. Βγάζουν κάτι φυτά που μοιάζουν σαν βλίτα, σαν ραδικοβλάσταρα, σαν αγριομάρουλα. Αυτά θα τα εξάγουμε στους συντρόφους μας στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας κι έτσι θα ’ρθει η ανάπτυξη.

Το θεατρικό που παρουσιάζει το ορφανοτροφείο είναι σύνθετο, αλλοπρόσαλλο και σουρεαλιστικό. Μπερδεμένο το σενάριο, τα σκηνικά, τα φώτα και η μουσική.

Στο έργο συμμετέχουν και οι παραπλανημένες πόρνες της Συγγρού.

Περπατώ εις το δάσος, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ.

-ΛΥΚΕ, ΛΥΚΕ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ;

Πού πας ξυπόλυτος στα αγκάθια; Πού πας σε μονομαχία δίχως σφαίρες; Πού πας στον πόλεμο χωρίς όπλο; Πού πας στην παραλία χωρίς το κουβαδάκι σου; Πού πας να γαμήσεις χωρίς προφυλακτικό; «Πού πας χωρίς αγάπη στη νύχτα, στη βροχή;»

-Με λένε ΑΡΤΕΜΗ

Κι αν οι κάβοι σου στήσουν τη νύχτα καρτέρι;
Απάνω σου αν πέσει το κύμα θεριό
και πάρει τους ναύτες και τον τιμονιέρη;
Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;

Ακολουθεί πλήθος λαού με πανό, συνθήματα και ντουντούκες. Ο βαλσαμωμένος απερχόμενος πρόεδρος της δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας διεκδικεί δικαίωμα στην εργασία. Ο Σόιμπλε στο αναπηρικό του καροτσάκι, ντυμένος Αη-Βασίλης,  μοιράζει δώρα στα ορφανά. Η Κανέλλη με τον Μιχαλολιάκο, τον Κασιδιάρη, τον Καραγκιόζη και τη Μαρία τη Λουκά βροντοφωνάζουν 

«ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ»

Με το ίδιο μακό

και με κέφι κακό

φύγαν μέρες.
Το φεγγάρι απ’ τη μια

και του κόσμου η ζημιά

βάλαν βέρες*

-Με λένε ΑΡΤΕΜΗ

Ξάφνου εμφανίζεται η κοκκινοσκουφίτσα με μουστάκι και μεταχειρισμένες μπότες παλιού ΕΣΑτζή. Πυροβολεί και σκοτώνει τον άκακο λύκο.Ο Καμπούρης σακατεύεται στο ξύλο από μια ομάδα αναρχικών. Τα ορφανά κλαίνε απαρηγόρητα για το χαμό του άκακου λύκου και το έργο τελειώνει με την απαγγελία του ΑΡΤΕΜΗ:

Κι αν οι κάβοι σου στήσουν τη νύχτα καρτέρι;
Απάνω σου αν πέσει το κύμα θεριό
και πάρει τους ναύτες και τον τιμονιέρη;
Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;**

*ΛΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

** ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ;

        ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ;

                           Κι απόμεινα παιχνίδι σ’ ένα πάρκο

που πια κανείς δε θέλει να το δει.

Κι αν κάθομαι ακόμα και σου γράφω,

Είναι γιατί σε πόνεσα πολύ.

Κι απόμεινα μονάχος σ’ ένα τρένο

που βγήκε κάποια νύχτα απ’ τη γραμμή.

Κι αν κάθομαι ακόμα κι επιμένω,

είναι γιατί σ’ αγάπησα πολύ.

Κοίτα να ντύνεσαι καλά

κι έρχεται κρύο.

Ξέρεις, δεν είπα πουθενά

για μας τους δύο.

                                                 ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΝΤΟΥΜΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Ο πολιτισμός είναι μεγάλη κουβέντα. Τι πολιτισμό να νιώσει μια σαρδέλα κονσερβοποιημένη σε τσίγκο με καυτερή πιπεριά και σπορέλαιο; Χωρίς κλιματισμό και εξαερισμό, συμπιεσμένη, μαγειρεμένη πρόχειρα περιμένοντας να καταλήξει στο στομάχι ενός φτωχομπινέ αλλοδαπού, που θα την ρευτεί με αηδία στα μούτρα ενός τυχαία περαστικού;

-Δεν ξαναπαίρνω σαρδέλες. Από δω και πέρα θα παίρνω σκουμπρί ή γαύρο. Αν και τα Friskies που έφαγα την προηγούμενη βδομάδα, είχαν περισσότερο ενδιαφέρον.

Αλήθεια, τι θα ένιωθες, αν διάβαζες σε ένα Αθηναϊκό blog (από τα δημοφιλέστερα) πως είσαι το μοναδικό αξιοθέατο αυτής της πόλης;

Χαρά ή λύπη; Μοναξιά, αυτοπεποίθηση ή ματαιοδοξία;

Η χώρα για άλλη μια φορά στη κατάψυξη. Ζημιές, που ίσως να μην καταφέρουν να τις αποκαταστήσουν.
Η εικονική πραγματικότητα γεμάτη παράσιτα και οι γεύσεις  χάνουν το νόημά τους.

Ληστέψτε τον ήχο. Ληστέψτε τον ήλιο. Ληστέψτε τα χρώματα. Ληστέψτε τη γνώση. Ληστέψτε τον ουρανό. Ληστέψτε τη θάλασσα. Ληστέψτε τα μάρμαρα. Ληστέψτε το χρόνο.

Γέμισε ο τόπος πολιτικούς αναλυτές. Εκτός από το Λαζόπουλο και τη Σταυρούλα, τον περιπτερά,
τον μανάβη, το φούρναρη, τον Καμπούρη, τον Καραγκιόζη, τον Χατζηαβάτη, τον πλανόδιο αλλοδαπό μικροπωλητή, τον Λέλο, έγινε πολιτικός αναλυτής και η μάνα μου και κάθε πρωί που ξυπνάω, πριν προλάβω να πιω μια ρουφηξιά καφέ, να καπνίσω ένα τσιγάρο, μου εξηγεί το ρόλο του Πούτιν, του Ομπάμα, του Βαρουφάκη, των Εβραίων, των Κινέζων και των Γότθων.

Έχω πάθει ιδεολογική σύγχυση. Έχω πάθει εγκεφαλική κράμπα.   

Πού είναι ο Wagner, πού είναι ο Puccini;
Πού έχουν πάει όλοι εκείνοι;

Πού είναι το 1.500.000 απολυμένοι, τα 2.500.000 φτωχοποιημένοι, οι απολυμένες καθαρίστριες,
οι σχολικοί φύλακες, οι δημοτικοί αστυνομικοί, οι απολυμένοι καθηγητές, οι απολυμένοι της ΕΡΤ; Πού είναι τα καλύτερα μυαλά των dr και των masters; Ο κόσμος που ανταποκρίθηκε ήταν λίγος.
Ο τρόπος που οργανώθηκαν«οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας» ήταν λάθος.

Πού είναι ο Wagner, που είναι ο Puccini;
Κανένας πια δεν έχει μείνει,
μονάχα εσύ μου μένεις μόνο,
γλυκιά μου αγάπη στο δηλώνω  (Solo tu)

Πού ακριβώς είναι η λαϊκή συμμετοχή για τη στήριξη των κυβερνητικών προτάσεων; Το διαδίκτυο φάνηκε ανεπαρκές. Δεν αναπτύσσεται έτσι το κίνημα. Τις αντιπαραθέσεις από τις σέχτες, τις αντιλαμβάνεται κι ο απλός πολίτης. Πού είναι τα μεσαία στελέχη, που θα κινητοποιήσουν τον κόσμο;

Χωρίς προγραμματισμό και οργάνωση, κινδυνεύετε να χαρακτηριστείτε φολκλορικοί.

Με τους αριθμούς που συγκεντρώνετε, δεν φοβίζετε ούτε τις κατσαρίδες.

Δεν κερδίζεται έτσι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.

Τα γουρούνια δεν τα ενδιαφέρει η ανθρωπιστική κρίση, η ανεργία, οι αυτοκτονίες, η πείνα 
και η εξαθλίωση.

Η ελευθερία δεν χαρίζεται, κατακτιέται.

Το παρελθόν και η ιστορία έχουν διδάξει πως στη διεκδίκηση ακολουθούν εκατομμύρια ένθερμου λαού, που διαδηλώνουν, αγωνίζονται, θυσιάζονται και κερδίζουν.

Πού είναι ο Wagner, πού είναι ο Puccini;
Πού έχουν πάει όλοι εκείνοι;

Τσικνοπέμπτη σήμερα. Οι σκουπιδιαραίοι μάζεψαν νωρίς τα σκουπίδια.

Θα τσικνίσουν μαζί με τις οικογένειες τους.

Άντε και καλές Αποκριές.

 
*Τις φωτογραφίες τις πήρα από την ηλεκτρονική εφημερίδα  filodimos.gr

ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

                                ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Η σκοτεινιά της κάμαρας
θα ’ρθει μαζί σου

ντύσου

κι η νύχτα αυτή που κράτησες δική σου

ντύσου
Ο κόσμος ξημερώνει
ο κόσμος ξημερώνει
Με τα φιλιά που κάρφωσα
εδώ βαθιά σου
βιάσου… βιάσου 

κι αυτά που απόψε κέρδισες δικά σου
βιάσου
Ο κόσμος ξημερώνει
ο κόσμος ξημερώνει

  ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Ο γεροπυροβολημένος, υπόλειμμα του τρίτου Ράιχ και των ναζί, σφίγγει τα δόντια του στο αναπηρικό του καροτσάκι. Νιώθει μίσος για τα νιάτα, για την ανατροπή.

Οι εκλογές στην Ελλάδα έχουν χαθεί για τη συντήρηση και τους υποταχτικούς της.

Υπάρχει κίνδυνος γι’ αυτούς κι άλλες λαϊκές δυνάμεις, από χώρες του καταπιεσμένου Νότου, 

να στραφούν εναντίον τους. Κινδυνεύουν να οδηγηθούν  στην απομόνωση.  

Η προοδευτική αριστερή αντίληψη της νέας κυβέρνησης στην Ελλάδα είναι φανερή.

Η ομιλία της νέας  πρόεδρου της βουλής, Ζωής  Κωνσταντοπούλου, ήταν δυναμική, επαναστατική, συγκινητική.

Έλαμπε το βλέμμα της. Έλαμπε το σοσιαλιστικό φωτοστέφανο.

Μύρισε η βουλή Ελλάδα, θάλασσα και γιασεμί. Αριστοτέλη, Όμηρο και Καζαντζάκη. Δημοκρατία, κοινωνική προκοπή, αντίσταση και αγώνες.

Τι να σου κάνει η Κανέλλη και τα παιδιά της ΚΝΕ…

Έχω απέξω το άλογό μου αραγμένο …..

Ελάτε να τους κυνηγήσουμε. Να τους πάρουμε φαλάγγι, όπως παλιά.

Να τους οδηγήσουμε «Εκεί στης Ρωσίας τα χιόνια, εκεί που φυσάει ο βοριάς».

Οι μεσημεριανές τηλεοπτικές εκπομπές, εύπεπτης λαϊκής κατανάλωσης, η Σταυρούλα και 

ο Πάγκαλος ασχολούνται με την τσέπη του παντελονιού του υπουργού Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη.

Κοντές και χαμηλόκωλες ορίσανε συνήθεια

να με τραβάνε απ’ τα μαλλιά να τις ακολουθήσω

Και εγώ Ιούδας και Χριστός, ένας σαχλός μικροαστός

προς χάριν του θεάματος κατέθεσα αλήθεια

Στη δύση του μεγάλου φεγγαριού

φέρτε ένα χάρτη του χωριού

Εγώ να σας μετρήσω

το μέγεθος της τρέλας σας

και της ανοησίας.*

Τι κρύβει στην τσέπη του ο Γιάνης; Την αμηχανία του; Την ανασφάλειά του; Τη βέρα του; Μύγδαλα; Μήπως οπλοφορεί; Μην παίζει το πουλί του; Μήπως ξύνει τα αρχίδια του; Βαστάει ό,τι θέλει. Φοράει ό,τι θέλει. Ντύνεται όπως θέλει.

Φτάνουν πια το πρωτόκολλο και το savoir vivre.

Ο Βενιζέλος, ο Πάγκαλος κι ο Τσοχατζόπουλος φορούσαν γραβάτα. Και ο Σαμαράς και ο Άδωνις 

και ο Βορίδης. Κι αν φορούσαν, τι κάνανε;

Παίρνανε εντολή. «Αγαπούλα, ξεπούλα»

Αυτή η χαζοπαραφιλολογία δεν ευνοεί στις παρούσες συνθήκες, όταν η σύγκρουση βρίσκεται στο ζενίθ. Για να στηριχθεί μια αριστερή κυβέρνηση, για να τηρήσει τις υποσχέσεις της και να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, χρειάζεται λαϊκή συμμετοχή, έλεγχος και αγώνας, όπως τότε με την επανάσταση της Κούβας.

«Είμαστε ένας στρατός ονειροπόλων γι’ αυτό και είμαστε ανίκητοι»

                                                                                         ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ

*Περιέχεται στην ποιητική μου συλλογή «Μην καπνίζεις στο κρεβάτι»

Το κόκκινο βιβλίο

ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ

                ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ

                            Για πού το ’βαλες καρδιά μου μ’ ανοιχτά πανιά,
                            για ποια πέλαγα ουράνια, άστρα μαγικά;
                            Για πού το ’βαλες καρδιά μου μ’ ανοιχτά πανιά;

Για ποια μακρινή πατρίδα, έρμη ξενιτιά;
Θάλασσα, ουρανός μ’ αστέρια, πουθενά στεριά.
Για πού το ’βαλες καρδιά μου μ’ ανοιχτά πανιά;

Ποια αγάπη, ποιο λιμάνι, ποια παρηγοριά;
Θα ’χεις αγκαλιά το κύμα, χάδι το νοτιά.
Για πού το ’βαλες καρδιά μου μ’ ανοιχτά πανιά;

                                       ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΕΣΣΗΝΗ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Ο Τζίμης σπούδαζε Νομική στην Ιταλία, τη δεκαετία του ’80. Ήταν μοντέρνος και στιλάτος. Ακολουθούσε κατά γράμμα τη μόδα, σε όλη της τη λεπτομέρεια.

Εκείνα τα χρόνια συνηθιζότανε να φοράς διπλά αξεσουάρ: δυο ρολόγια, δυο μενταγιόν. Ο Τζίμης τη μόδα την είχε επεκτείνει και φόραγε δυο εσώρουχα, ένα σλιπάκι κι ένα μποξεράκι.

Μια μέρα, καμιά δεκαριά φρικιά είχαν βρει μια κακομοίρα και την πήραν για παρτούζα, σε ένα σπίτι λίγο πιο πάνω από τα Γυμνάσια. Ο Τζίμης ποτέ δε βρήκε τη σειρά του…. Μέχρι να βγάλει το μποξεράκι και το σλιπάκι, τον προλάβαινε κάποιος άλλος. Η κακομοίρα αποχώρησε ψόφια λόγω φόρτου εργασίας και ο Τζίμης πέταξε το μεγάλο ρητό. Το παραθέτω αναλλοίωτο: «Τελικά τι σημαίνει γαμήσι; Να ντύνεσαι και να γδύνεσαι;»

Ο Τζίμης δεν υπάρχει πια. Μας εγκατέλειψε πρόωρα. Όμως αυτό το περιστατικό μου ήρθε στο μυαλό την ημέρα των εκλογών. Χουζούρευα στο κρεβάτι καπνίζοντας και απολαμβάνοντας τη θαλπωρή της κουβέρτας. Η τηλεόραση είχε παιδικό πρόγραμμα με κινούμενα σχέδια: τον «Όλιβερ Τουίστ», «Το ταξίδι του Γκιούλιβερ».

«Βουτιά στα βαθιά», στην αγνότητα, στα παιδικά μου χρόνια. Έπρεπε όμως να εκτελέσω το εκλογικό μου καθήκον. Τότε μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Τζίμη ελαφρώς παραποιημένα: «Τελικά τι σημαίνουν εκλογές; Να ντύνεσαι και να γδύνεσαι;»…  

Τελευταία μέρα του Γενάρη. Πέφτει μια «παράξενη βροχή». Δυνατός άνεμος, ζεστός σαν καύσωνας και το έδαφος τραντάζεται συνεχώς.

Ο μικρός Αλέξης, της διαφήμισης, παρατάει το τρενάκι και σπρώχνει το βραχίονα του γραμμοφώνου. Είχε κολλήσει στα 1946….

Εμπρός Ε.Λ.Α.Σ. για την Ελλάδα
το δίκιο και τη λευτεριά
σ’ ακροβουνό και σε κοιλάδα
πέτα πολέμα με καρδιά

Ύστερα προβάλλονται σε μια γιγάντια οθόνη σκηνές από την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά»: οι δοκιμές με τις βόμβες Ναπάλμ στα βουνά του Γράμμου από τις συμμαχικές δυνάμεις, Άγγλους και Αμερικανούς.

Έχουν καεί τα πάντα. Δέντρα, βουνά, αντάρτες.

Ξαφνικά  παρουσιάζεται στο πλάνο μια τραυματισμένη Επονίτισσα μακιγιαρισμένη με φούμο ή με το βερνίκι camel που χρησιμοποιούσε ο Καΐλας στο «μικρό λουστράκο» και λέει με στόμφο «Τελικά ποιος νίκησε;»

Οι εκλογές έλαβαν τέλος.

Τον Σαμαρά τον τραβάγανε με το ζόρι για να βγει από το πρωθυπουργικό γραφείο κι εκείνος δεν έβγαινε... Τελικά πρόλαβε να πάρει μαζί του ένα κάδρο με μια ελιά κι ένα κεσεδάκι με βιομηχανοποιημένη ταραμοσαλάτα ως αναμνηστικό (σουβενίρ) μιας και αυτός ήταν  

«ο μεταρρυθμιστής της ταραμοσαλάτας».

Ίσως να με λένε Αρτέμη!

Ο Βαρουφάκης καβάλησε τη μεγάλου κυβισμού μηχανή του, φόρεσε το κράνος του και κατευθύνθηκε προς το κτίριο που θα έδινε κοινή συνέντευξη τύπου στα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ μαζί με τον υπουργό οικονομικών της Ολλανδίας και επικεφαλής του eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ.

Ο Γιάνης (με ένα νι) διώχνει την Τρόικα! Απλώνοντας το ένα του χέρι για τον ύστατο χαιρετισμό και έχοντας το άλλο χέρι στην αριστερή τσέπη του παντελονιού του. 

Οι Μαρξιστές Λενινιστές και οι Καμένοι έχουν κάνει το καθήκον τους τηρώντας κατά γράμμα τις υποσχέσεις που έδωσαν προεκλογικά στον ελληνικό λαό. Την επόμενη μέρα ο ίδιος δηλώνει 

στα διεθνή μέσα πως είχε γίνει λάθος στη μετάφραση……