Η ΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ

Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά μια υπόγεια σήραγγα
μ’ ένα σουγιά, μ’ ένα πιρούνι, με τα νύχια
Σκάβαμε τις πέτρες ξέροντας πως θα φτάσουμε
το πολύ ως τη θάλασσα
Κι όμως μας ήταν ανάγκη να βλέπουμε
τα χέρια μας να ζούνε
Μου ήταν ανάγκη να βλέπω
πως κοντεύω πόντο-πόντο να σε φτάσω

                                                                    ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Οι μέρες ήταν παράξενες, σχεδόν κάθε μέρα έπεφτε κι ένα αεροπλάνο. Ο ατρόμητος λαός αυτής της χώρας καταλάβαινε ότι πλησίαζε η συντέλεια του κόσμου. Τους είχαν προειδοποιήσει και οι προφήτες τους πως μεγάλα αντικείμενα θα πέσουν στα κεφάλια τους από τους ουρανούς και θα τους καταπλακώσουν.

Ήταν τότε… η επέτειος της ίδρυσής τους ως κράτος κι έπρεπε να την γιορτάσουν πανηγυρικά. Βολόδερναν χιλιάδες χρόνια σαν γύφτοι, σαν σκλάβοι βαρώντας ντέφια σε αρκούδες και χτίζοντας πυραμίδες. Αργότερα δούλεψαν σαν εμπόροι, σαν βιομηχανικοί εργάτες, σαν γανωματήδες, σαν τοκογλύφοι. Τώρα διαθέτοντας μια πολεμική μηχανή βομβαρδίζουν υδραγωγεία, νοσοκομεία, σχολεία, ξεκληρίζοντας γειτονιές, οικισμούς, οικογένειες, αμάχους, γυναικόπαιδα, γερόντους και βρέφη.

Το νοσοκομείο Ουάφα, που είναι για ηλικιωμένους, έχει βομβαρδιστεί.
Το νοσοκομείο Ουρόπα έχει χτυπηθεί ανελέητα.
Στο νοσοκομείο Μπερτιλμπάλαχ οι νεκροί και οι τραυματίες έχουν γεμίσει μέχρι και τα πατώματα στους διαδρόμους.

Η μέρα πλησίαζε για τη γιορτή κι ας ήταν εναντίον τους «όλη η κοινή γνώμη».

Είχαν γιομίσει τον τόπο με αφίσες της «κοντής φαλακρής τραγουδίστριας» της όπερας. Και έτσι έπρεπε γιατί η γενιά των γύφτων μόνο με όπερα θα μπορούσε να γιορτάσει. Και ως εκ θαύματος την ώρα της Φιέστας, οι λαοί όλης της Γης ξεχυθήκαν στους δρόμους για να  βροντοφωνάξουν κατά των φασιστών  διατρανώνοντας την αντίθεση τους για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους επεκτατιστές κατακτητές. Και ήταν όλες οι φυλές του πλανήτη και όλοι οι λαοί.

«Αγαπητοί φίλοι, 

η χθεσινή νύχτα ήταν ακραία. Η «χερσαία εισβολή» στη Γάζα είχε σαν αποτέλεσμα δεκάδες θύματα, αυτοκίνητα γεμάτα με ακρωτηριασμένους, αιμορραγούντες,  ετοιμοθάνατους – κάθε είδους τραυματισμένους Παλαιστινίους, όλων των ηλικιών, όλοι άμαχοι, όλοι αθώοι. Οι ήρωες στα ασθενοφόρα και σε όλα τα νοσοκομεία της Γάζας εργάζονται 12-24 ώρες χλωμοί από την κούραση και τον απάνθρωπο φόρτο εργασίας, νοιάζονται, συζητούν, προσπαθούν να κατανοήσουν το ακατάληπτο χάος των πτωμάτων, των μεγεθών, των άκρων, όσων περπατούν, όσων δεν περπατούν, όσων αναπνέουν, όσων δεν αναπνέουν, όσων αιμορραγούν, όσων δεν αιμορραγούν, ανθρώπων. ΑΝΘΡΩΠΩΝ!

Τώρα, για μία ακόμη φορά αντιμετωπίζονται σαν ζώα από «τον πιο ηθικό στρατό στον κόσμο» (sic!).  Είναι στιγμές που θέλω να ουρλιάξω, να κρατήσω κάποιον σφιχτά, να κλάψω, να μυρίσω το δέρμα και τα μαλλιά του ζεστού παιδιού, που είναι καλυμμένο με αίμα, να προστατευτούμε μέσα σε μια αιώνια αγκαλιά – αλλά δεν έχω τέτοια πολυτέλεια, ούτε εκείνοι έχουν.

Σταχτιά πρόσωπα – Ω ΟΧΙ! Όχι ένα ακόμη φορτίο με δεκάδες ακρωτηριασμένους που αιμορραγούν. Έχουμε ακόμη λίμνες αίματος στο πάτωμα της Εντατικής, σωρούς από ποτισμένες στο αίμα γάζες. Οι καθαρίστριες γρήγορα φτυαρίζουν το αίμα και τους ιστούς που απορρίπτονται, τα μαλλιά, τα ρούχα, τους ορούς –τα απομεινάρια του θανάτου- όλα απομακρύνονται… για να προετοιμαστούν ξανά, για να επαναληφθούν από την αρχή. Πάνω από 100 περιστατικά εισήλθαν στη Shifa τις τελευταίες 24 ώρες. Αρκετά για ένα μεγάλο πλήρως εξοπλισμένο νοσοκομείο, αλλά εδώ – σχεδόν τίποτα: ηλεκτρικό, νερό, αναλώσιμα, φάρμακα, πίνακες πορείας ασθενών, όργανα, οθόνες – όλα σκουριασμένα και σαν να προήλθαν από μουσεία νοσοκομείων του χθες. Αλλά δεν παραπονιούνται, αυτοί οι ήρωες.

Συνεχίζουν, όπως οι μαχητές, προχωρούν, με ασύλληπτη αποφασιστικότητα. Και καθώς σας γράφω αυτά τα λόγια, μόνος, σ’ ένα κρεβάτι, τα δάκρυά μου κυλούν, τα ζεστά αλλά άχρηστα δάκρυα της οδύνης και της θλίψης, της οργής και του φόβου.   Να! Μόλις τώρα, η ορχήστρα της ισραηλινής πολεμικής μηχανής ξεκινά ξανά τη μακάβρια συμφωνία της, τώρα δα: ριπές πυροβολικού από τα πλοία του ναυτικού ακριβώς κάτω στις ακτές, η βοή των F16, των αποκρουστικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών (αραβικά «Zennanis», αυτά που μουρμουρίζουν), και σωρηδόν τα Απάτσι. Τόσα πολλά, κατασκευασμένα και πληρωμένα στις και από τις ΗΠΑ.

Κύριε Ομπάμα, έχετε καρδιά; Σας προσκαλώ – περάστε μια νύχτα – μια μόνο νύχτα – μαζί μας στη Σίφα. Ίσως μεταμφιεσμένος σαν καθαριστής. Είμαι 100% σίγουρος, ότι θα άλλαζε η Ιστορία. Κανένας άνθρωπος με καρδιά ΚΑΙ ισχύ δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει μια νύχτα στη Σίφα χωρίς να φύγει αποφασισμένος να τερματίσει τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού. 

Αλλά οι άκαρδοι και οι ανηλεείς έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους και έχουν προγραμματίσει μία ακόμη “dahyia” σφαγή στη Γάζα. Τα ποτάμια του αίματος θα συνεχίσουν να ρέουν και την υπόλοιπη νύχτα. Μπορώ να τους ακούω που έχουν κουρδίσει τα όργανα του θανάτου. Παρακαλώ. Κάντε ό,τι μπορείτε. Αυτό, ΑΥΤΟ δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Μαντς* Γιατρός εθελοντής στη Γάζα
Γάζα, Κατεχόμενη Παλαιστίνη»

*Mads Gilbert  Καθηγητής και Επικεφαλής της Κλινικής Επείγουσας Ιατρικής, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Βόρειας Νορβηγίας

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΥΓΑΣ

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΥΓΑΣ…

Πώς να σωπάσω μέσα μου  
την ομορφιά του κόσμου;

Ο ουρανός δικός μου 

η θάλασσα στα μέτρα μου.

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ’ άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά

ποια γλώσσα μου μιλάνε 
αυτοί που μου ζητάνε 
να χαμηλώσω τα φτερά;

ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΝΔΥΝΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Οι Έλληνες αποικιοκράτες τα πολύ παλιά τα χρόνια είχαν φτάσει μέχρι τα βάθη της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής.

Εκπαίδευαν σκλάβους για να τους εντάξουν στις νέες παραγωγικές διαδικασίες.

Εκεί πρωτοεφαρμόστηκε το οχτάωρο στην εργασία, όπως επίσης οχτώ ώρες για ψυχαγωγία και για μόρφωση, καθώς επίσης και οχτώ ώρες για ξεκούραση και για ύπνο. Οργάνωναν σεμινάρια πώς τροχίζουνε το αλέτρι, πώς δενότανε το ατσάλι,* πώς αντικαθιστούσαν το βόδι, τι δείκτη προστασίας θα είχε το αντηλιακό και τι μάρκα κρέμας θα χρησιμοποιούσαν μετά το μαστίγωμα.

Σε μια μικρή πολιτεία, που αργότερα έγινε κράτος, ζούσε ο Κώστας με τη Μαρίκα.

Εκεί πρωτογέννησαν τα παιδιά τους, γιατί σε τούτη δώ την περίπτωση επιβεβαιώνεται η θεωρία των αρχαίων Ελλήνων για τις μετεμψυχώσεις και για την εξέλιξη των ειδών, που ξεκινούν από έντομα ή κατσαρίδες και καταλήγουν σε υπουργούς, πρωθυπουργούς ή ακόμα και βασιλείς.

Ο θρύλος λέει πως κυβέρνησαν εφτά πολιτείες, που αργότερα έγιναν κράτη, και πως το όνομά τους ξεπέρασε σε μέγεθος κι εκείνο του Σιμόν Μπολιβάρ.

Και πέρασαν πολλά-πολλά χρόνια και μεσολάβησαν πολλές μετεμψυχώσεις και άλλες πολλές μεταλλάξεις για να καταλήξουν στη σημερινή τους μορφή.

«Κούλα είναι πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος… και στον καινούργιο του ρόλο…»

Τι μαλακίες γράφει ο άνθρωπος για να βγάλει το ψωμί του! Τι μαλακίες γράφει ο άνθρωπος για να του πετύχει μια αστεία εισαγωγή!

Ο ημιτελικός της Βραζιλίας με τη Γερμανία έχει τελειώσει. Η Βραζιλία ηττήθηκε από τη Γερμανία με το εξευτελιστικό 7-1.

Πού είναι τώρα η εθνική τους υπερηφάνεια; Πού είναι το ένδοξο παρελθόν τους;

Πού είναι τα δις που ξοδεύτηκαν για την προετοιμασία του παγκοσμίου κυπέλου; Πού έχουν φτάσει τα χρέη και τα δάνεια στις διεθνείς οικονομικές τράπεζες και στις πολυεθνικές; Πού είναι οι υποδομές στην υγεία, στην παιδεία, στις μεταφορές, στη στέγαση; Τι μέλλον επιτέλους έχει αυτός ο κατατρεγμένος λαός;

Εσάς σας θυμίζουν τίποτα τα προβλήματα των άλλων;

Σας θυμίζουν τίποτα τα Ολυμπιακά έργα και ο Σημίτης;

Εκεί που απολάμβανα μια φέτα μεταλλαγμένο καρπούζι χωρίς κουκούτσια διαβάζοντας στο διαδίκτυο μαντινάδες για το Σήφη, τον κροκόδειλο κι ένα γλυκό αεράκι από τον ανεμιστήρα μου γαργαλούσε το σβέρκο, το έκτακτο δελτίο ειδήσεων μου αναστάτωσε την συναρμολογούμενη από όλα αυτά ηρεμία μου.

«Προφυλάκισαν τον Κασιδιάρη.»

-Τι είπε; Προφυλάκισαν τον Κασιδιάρη;…..

Ένα μαύρο στίγμα πάνω στο καρπούζι μου με έκανε να βλαστημήσω το Γύφτο επιχειρηματία που με ξεγέλασε και μου πούλησε καρπούζι με κουκούτσι.

Η βλαστήμια μου όμως ήταν άδικη απέναντι στο Γύφτο μεγαλέμπορο. Δεν ήταν κουκούτσι …. Ήταν μια μύγα που ρουφούσε με θράσος τους χυμούς του μεταλλαγμένου καρπουζιού.

Είχε πλησιάσει το τέλος της.

Τόσο σημαντικά γεγονότα διαδραματίζονται στην επικαιρότητα και αυτή αδιαφορεί για τις εξελίξεις και ρουφάει ανεξέλεγκτα τους χυμούς αυτού εδώ του φρούτου;…

Ύψωσα σαν σημαία την (κόκκινη) μυγοσκοτώστρα, την κατέβασα με αυξημένη επιτάχυνση προσγειώνοντάς την με τεράστια δύναμη. Κι έτσι έγινε η μύγα ένα με το μεταλλαγμένο καρπούζι του Γύφτου εφοπλιστή…….

Ξημέρωσε … Κατέρρευσε σαπισμένη ξυλοκατασκευή στην παιδική χαρά του Μπούφαλο, στο Αίγιο (το αρχαίο θέατρο σας μάρανε…).

O καρδιοχειρουργός ζήτησε από τον ταλαίπωρο συνταξιούχο ασθενή των 580 euro, φακελάκι με 1500 euro.

Κι ο Σήφης, μετά τον ντόρο των ΜΜΕ, θα συλληφθεί. Θα του υιοθετήσουν και κανά-δυο παιδάκια για να καταλήξει τουριστική ατραξιόν συν γυναιξί και τέκνοις!

*Nικολάι Oστρόφσκι

ΟΙ ΟΡΝΙΘΕΣ

ΟΙ ΟΡΝΙΘΕΣ

Γέρασα σύντροφε……..γέρασα

Κουράστηκα να μάχομαι δράκους και ανεμόμυλους

Βαρέθηκα μια διαρκή επανάληψη, βαρέθηκα….

Η ταξική πάλη διεξάγεται στους δρόμους της Βραζιλίας

Όταν αντιπαλεύεις όλα όσα αγάπησες όλα όσα γέννησες

Πριν αυτά πέσουν στα χέρια των εκμεταλλευτών και των εμπόρων

Γέρασα σύντροφε …..  Βαρέθηκα….  

Η εμφυλιακή κατάσταση μεταφέρθηκε στα δικά μας χωράφια

Στα δικά μας χώματα.  Ματώνει η καρδιά μου σύντροφε…….

Γιόμισε ο τόπος πουτάνες, προβοκάτορες και μυστικούς πράκτορες

Όπως στα γήπεδα της Βραζιλίας. Όταν ο λαός στους δρόμους,

αντιπαλεύει και μάχεται όλα όσα αγάπησε

Πριν πέσουν στα χέρια των εκμεταλλευτών και των εμπόρων.

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο ήταν η σχολική παράσταση ενός δημοτικού σχολείου. Η μακέτα της αφίσας ήταν εκπληκτική, όμως δεν παρακολούθησα την παράσταση Άφησα τη φαντασία μου να δουλέψει παίρνοντας υλικό από το σκελετό του κειμένου εκείνου του αρχαίου παππού προσθέτοντας όπως θα το ήθελε και  εκείνος στοιχεία και πρόσωπα της σημερινής πραγματικότητας.

Πρωταγωνιστές του σύγχρονου έργου είναι ένας ψαλιδοχέρης υπερεπαναστάτης,  ένας εσωτερικός μετανάστης εμψυχωτής, η θεά  που ανακάλυψε την κιμωλία το 2014, ο μονάρχης  που είναι ο μόνος που δικαιούται την  «ανατροπή» αφού την έχει κατοχυρώσει ως λέξη στο συμβούλιο των θεών, κάτι γεροντοχούφταλα από το  muppet show. Ξέχασα, κι ο κουρέας. Δεν υφίσταται σύγχρονο έργο, σύγχρονο σενάριο χωρίς κουρέα……

Και ο χορός. Πλήθος λαός όχι όμως πουλιά (χαζοπούλια) αλλά  μαϊμούδες, χιλιάδες μαϊμούδες που χειροκροτούν ό,τι κι αν συμβεί……

Όλοι αυτοί είναι οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, οι γείτονες, οι συμπολίτες.

Αλήθεια, πώς μπορείς να συκοφαντήσεις τους σφουγκοκωλάριους και τους ρουφιάνους του Δήμου; Πώς μπορείς να καταδικάσεις όλους αυτούς τους σκοτεινούς παρασκηνιακούς τύπους, που λυμαίνονται και τρώνε τους φόρους και τους κόπους του απλού πολίτη;

Σκηνές από το έργο της Δευτέρας. Η φυγή δυο ανθρώπων από την τυραννία, τους νόμους, την έλλειψη δημοκρατίας και αξιοκρατίας τους οδηγεί στην ιδέα να δημιουργήσουν το βασίλειο της ουτοπίας. Κατασκευάζουν ένα τείχος ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους για να μην περνάει η τσίκνα και οι μίζες χρησιμοποιώντας σαν εργάτες τα χαζοπούλια, δηλαδή τον απλό λαό.

Παραμυθιάζουν τα χαζοπούλια οι δικολάβοι έχοντας ως κεντρικό σύνθημα

«Ο ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ». Αυτά χωρίζονται σε ομάδες (κόμματα) και χτίζουν το τείχος. Ύστερα πλακώνουν λογιστές, τραπεζίτες, μεγαλέμποροι, πολυεθνικές, μεγαλογιατροί, πολιτικοί, Μαφιόζοι, ΜΜΕ, διαφημιστές, η Ιντερπόλ, ο Μπόμπολας,  η Βούλτεψη, ο Γιακουμάτος και ο Βορίδης. Και πριν προλάβει να χαλάσει η συνταγή, το έργο τελειώνει με το γάμο του Καραγκιόζη γιατί σε τούτη δω τη χώρα, όλα πρέπει να τελειώνουν με happy end. 

Όλα καθορίζονται από ρουφιάνους, προβοκάτορες, μαφιόζους και μυστικές υπηρεσίες. Τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει τα προσυμφωνημένα.

Έχουν διεισδύσει παντού, ακόμα και σε χώρους που δε μπορείς να φανταστείς.

Σε σωματεία, σε πολιτικούς οργανισμούς, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στις τράπεζες,

στην εκκλησία, στο στρατό, στην εκπαίδευση, ακόμα και σε αριστερίστικες αντιεξουσιαστικές εξωκοινοβουλευτικές ομάδες.

Τα λεφτά είναι πολλά και χρησιμοποιούνται μέσα θεμιτά και αθέμιτα για την κατάχτηση της εξουσίας.

Ξαφνικά, μια ερώτηση αναστατώνει το πλήθος.

Είναι η φωνή του αφηγητή από το υπερπέραν:

«Σας ρωτώ με απορία όπως θα ρωτούσε κι η αδελφή γοργόνα τον κάθε καραβοκύρη. Σύντροφε θεατή, Ζει η Σοβιετική Ένωση;»

Και του απαντούν οι καπεταναιοι από το υπερπέραν με στόμφο και ένταση:

«Ζει! Ζει και Βασιλεύει! Και τον κόσμο κυριεύει!»

Πριν το φινάλε βγαίνει ο τραγουδιστής στη σκηνή εντελώς μόνος. Είναι βαμμένος

με τα χρώματα του πολέμου. Δεν υπάρχει καμία  μαϊμού ούτε στο χορό ούτε στο

ακροατήριο και τραγουδάει οργισμένος …..

Ποιος σκάει ο κόσμος κι αν χαλάει
αυτή η βρωμοάνοιξη σαν σβούρα με γυρνάει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο σε κατηφόρα πάει

Άντε ας πάει ψηλά ετούτη η ζήση
μοσχοβολάει η ανάσα της μπαρούτι και χασίσι
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο που ορμά να τη φιλήσει

Ποιος κλαίει μέσα μου και μου λέει
ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μας καίει
η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει

Ποιος σκάει ο κόσμος που το πάει
αυτή η βρωμοάνοιξη με σκίζει με μεθάει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο στ’ αστέρια ξεφυσάει

Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η ρόδα που κολλάει
κι όλο στην αρχή γυρνάει
πού θα πάει θα ξεκολλήσει
κι ο κόσμος σαν σαράβαλο γι’ αλλού θα ροβολήσει

Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η νύχτα που κρατάει
και δε λέει να τελειώσει
πού θα πάει θα ξημερώσει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο όλους σας θ’ ανταμώσει*

* Γιάννης Αγγελάκας  «Το σαράβαλο»

ΧΩΡΙΣ ΗΘΟΣ ΔΕΝ ΠΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΧΩΡΙΣ ΗΘΟΣ ΔΕΝ ΠΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ

                                        Και συ χαρούμενος κοιτάς

Εκείνο το μεγάλο βράχο

Που κολυμπάει στη θάλασσα

Κι ούτε πουλί δε θέλησε

Πάνω του να πλαγιάσει

Μον’ τα καβούρια κάθονται

Παίρνοντας το ίδιο χρώμα

Και από τα χρόνια τα πολλά

Μαρμάρωσαν και ’γιναν ένα

Μ’ εκείνο το νεκρό κορμί

Και εσύ υμνείς το δρόμο μου,

Τη μάθηση, τη γνώση

Ενώ εγώ φοβόμουνα

Κρύωνα και πεινούσα

Κι η γνώση που απέκτησα

Στίγματα στο κορμί μου

Τα ψάρια ’γιναν φίλοι μου

Κι η θάλασσα μητριά μου

Κι εσύ την ταλαιπώρια μου

Ύμνο θες να την κάνεις

Το δίκιο σου όμως γνώρισα

Κι ας πέρασα άλλα τόσα

Στην ηδονή του πόνου

Στους δρόμους που περπάτησα

Δε γνώρισα ανθρώπους

Μόνο σημάδια στο κορμί

Λες να ’ναι τούτα η γνώση; *

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Το καλοκαίρι δε λέει να αρχίσει. Μια άνοιξη θλιμμένη που αρνείται να αποχωρήσει.

Κι όλη η σαβούρα να λανσάρεται μέσα από ψηφοδέλτια και εκλογικά κέντρα.

Συμβιβασμοί, εκβιασμοί, απειλές, κινδυνολογία, ηλιθιότητα.

Το νέο στοιχείο είναι οι Dr. Είχα ένα σκύλο που τον έλεγα Ντρου.

Κι όπως λέει και η λαϊκή παροιμία «Όσα δε φτάνει η αλεπού ΠΗΔΑΕΙ και τα φτάνει…»

Και η συνέχεια αυτής… Σε καμιά περίπτωση δεν κάνει «εκατό η αλεπού και εκατόν ένα το αλεπουδόπουλο». Πιστεύω πως έγινα αντιληπτός στους πολιτικούς αναλυτές του δίπολου και του δίκωλου.

Οι θεοί και οι δαίμονες ήταν εναντίον του. Βρισκόταν σε περισυλλογή. Περνούσαν σαν φαντάσματα από μπροστά του όλα όσα είχε ζήσει. Πλησίαζε στο τέλος.

Κάθε τέλος είναι και μια καινούρια αρχή έλεγαν οι σοφοί.

Η μοναξιά και ο μονόδρομος τον είχαν γεράσει. Το μόνο που άξιζε από όλο το ταξίδι ήταν  η γεύση από της Κίρκης το γλωτό.

- Φίλε Γιάννη, πώς αισθάνθηκες από το χαμό των συντρόφων σου;

-Δεν είχα ποτέ μου συντρόφους. Το ταξίδι το έκανα μόνος.

- Και γιατί γυρίζεις πίσω;

- Γιατί θα πρέπει να ’χει ένα τέλος αυτή η ιστορία!

                                   

                                        Του Οδυσσέα το κανό ντεραπάρισε

Το αλάτι της θάλασσας μου τσούζει τα μάτια

Δακρύζω…Τελευταίο μου όνειρο –Ελπίδα

Μα η ώρα πλησίασε και το όνειρο φτάνει

Η Ιθάκη δεν είναι για μένα του ονείρου λιμάνι

Ο σκύλος δε με γνώρισε με πέρασε για ξένο

Δείχνοντάς μου απειλητικά τα δόντια του

Και η Πηνελόπη άνοιξε BAR και κάνει βίζιτες **

                                                            

Το φεγγάρι ήταν ολόγιομο, κατακόκκινο. Οι λύκοι και τα τσακάλια βουρλίζονταν

λυπητερά. Κόκκινες σημαίες κυμάτιζαν άρρυθμα. Τα συνθήματα άρρυθμα κι αυτά,

ακαταλαβίστικα, με φάλτσα άρθρωση και προφορά. Το πλήθος φοβισμένες σκιές

χωρίς ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Όχι σαν φιγούρες του Εγγονόπουλου ή του Ντε Κίρικο αλλά σαν πρωταγωνιστές κακοσκηνοθετημένης βιντεοταινίας θρίλερ με ζόμπι.

Πόσα καρτούν πρέπει να δω ή να διαβάσω για να ξεπεράσω όλα αυτά που βλέπω;

Πόσο αλκοόλ πρέπει να πιω για να ξεχάσω;

Η διαφορά του Μακιαβέλι από τον Αριστοτέλη είναι το ήθος.

Χωρίς ήθος δεν πας πουθενά!

                                  

                                        Πώς καταγράφεται η σιωπή

Θυμάμαι που μου το ’χες πει

Πώς γράφουν τους νεκρούς τους

Πώς αριθμούν τα πτώματα

Τα πλήρη τα ασώματα

Και τα τεμαχισμένα

Πώς ζωγραφίζουν ερημιά

Χωρίς παράσταση καμιά

Πώς βάφουν την ντροπή τους

Κενοί σε άδεια σώματα

Τεμαχισμένα πτώματα

Που αρνούνται τη ζωή τους ***

Το δωμάτιο στενεύει διαρκώς. Οι τοίχοι δεν απλώνονται.

Το οξυγόνο λιγοστεύει απειλητικά και επικίνδυνα.

Θέλω να δω τη θάλασσα να μου γαληνέψει το βλέμμα.

Τι προφταίνεις να εξαργυρώσεις με τα τριάντα αργύρια;

Τα φροντιστήρια, τα γάλατα, τις πάνες του μωρού;

Μαζεύουν σκυφτοί αποτσίγαρα από τα αυλάκια και τα πεζοδρόμια.

Γέμισε ο τόπος κίναιδους, προβοκάτορες και πουτάνες

που ονειρεύονται πολιτική καριέρα βγάζοντας στο σφυρί

ιδεολογία, ιστορία, σύμβολα και ήρωες.

Ξεσηκωθείτε πριν είναι αργά…………

Είπες, κάποτε αυτά τα ποιήματα θ' αγαπηθούν πολύ
θα τοιχοκολληθούν, να τα διαβάσουν όλοι.
Μια μέρα θα υγράνουν μάτια και χείλη
θα διαβαστούν κάτω από φανοστάτες, σε βροχερές συνελεύσεις.
Τέλος, καθώς πολλούς θα τυραννήσουν, θα καούν
ή θα ταφούν σε ανήλια σπουδαστήρια - κι είπες πάλι
ίσως ο άνεμος μιας δροσερής αυγής να τα σκορπίσει ****

*Περιέχεται στην ποιητική μου συλλογή «ΜΗΝ ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ» ΤΟ ΜΩΒ ΒΙΒΛΙΟ ΕΚΔΟΣΗ 1999

** Περιέχεται στην ποιητική μου συλλογή «ΜΗΝ ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ» ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΚΔΟΣΗ 1999

***Γράφτηκε για τις ανάγκες του κειμένου.

**** ΝΙΚΟΣ -ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ