ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

       ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Μάνα μου,
εγώ είμαι τ’ άμοιρο
το σκοτεινό τρυγόνι
όπου το δέρνει ο άνεμος
βροχή που το πληγώνει…

Το δόλιο όπου κι αν στραφεί
απ’ όπου κι αν περάσει
δε βρίσκει πέτρα να σταθεί
κλωνάρι να πλαγιάσει…

Εγώ βαρκούλα μοναχή
βαρκούλα αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό
σε θάλασσα αφρισμένη…

Παλεύω με τα κύματα
χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκυρα
πλην την ευχή σου μόνη…

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Με ευκαιρία τα εκατό χρόνια από το θάνατο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του μεγάλου συγγραφέα, του ποιητή, του λόγιου, του δάσκαλου, του λιτού, του αγνού, του ηθικού, του πάντα επίκαιρου, κάνω μια απόπειρα όχι για να παρουσιάσω το έργο του μπαρμπα-Αλέξανδρου, αλλά πιο πολύ τη στάση ζωής ενός σεμνού και ντροπαλού ανθρώπου που δεν τον ενδιέφεραν τα υλικά αγαθά αλλά η ανάδειξη του ήθους, της αγνότητας της ψυχής, της τέχνης και του πνεύματος.

O Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υπήρξε μια τραγική προσωπικότητα της νεότερης Ελλάδας με τόσο πολλές όψεις, που ακόμη τον ανακαλύπτουμε. Έζησε μόνος, απένταρος, πιστός στην τέχνη, αδιάφορος για τα χρήματα και την κοινωνική ένταξη. Μοίρασε τη ζωή του ανάμεσα στα καπηλειά και στις εκκλησίες, σχεδόν ρακένδυτος, υπήρξε πάντα ένας αποσυνάγωγος τεχνίτης της γλώσσας και της αφήγησης. Ένας Έλληνας μποέμ.
Γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851 σε ένα νησί που φημίζεται για τη φυσική καλλονή του και τους ψαράδες του, τη Σκιάθο. Ήταν το τέταρτο παιδί του ζεύγους Αδαμάντιου και Γκιουλιώς (Αγγελικής) Εμμανουήλ. Το επώνυμο Παπαδιαμάντης προέρχεται από το όνομα του πατέρα του που ήταν και παπάς.
Τα παιδικά του χρόνια ήταν ανέμελα στο νησί και θα τα ανακαλέσει πολλές φορές νοσταλγικά στα κείμενά του. Ως το 1860 φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Σκιάθου, όπου έμαθε τα βασικά -ανάγνωση, γραφή, μαθηματικά. Του άρεσε όμως, από ό,τι λένε, πιο πολύ να ζωγραφίζει. Στα παιχνίδια του είχε συντροφιά ανάμεσα στους άλλους τον ξάδελφό του, μετέπειτα καλό συγγραφέα Αλέξανδρο Μωραϊτίδη και τον Νικόλαο Διανέλλο, μετέπειτα μοναχό Νήφωνα, ο οποίος θα είναι για χρόνια ο «κολλητός» του. Θα πάνε μαζί στο Άγιον Όρος, θα κατοικήσουν (μέχρι παρεξηγήσεως) για λίγο στο ίδιο διαμέρισμα, ώσπου ο Νήφωνας να παντρευτεί και να φύγει για να μείνει στο Χαρβάτι.
Ο πατέρας του θα τον στείλει στην Αθήνα για να σπουδάσει Θεολογία, αλλά αυτός θα κάνει στροφή την τελευταία στιγμή και θα γραφτεί στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Θα απογοητευθεί γρήγορα από το στείρο κλίμα και θα τα παρατήσει. Μελετά μόνος του αγγλικά και γαλλικά και παραδίδει μαθήματα. Φυτοζωεί κυριολεκτικά.
Το 1878 γνωρίζεται με τον εκδότη της «Ακρόπολης» Βλάση Γαβριηλίδη που θα τον παρακινήσει να δημοσιεύσει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Η μετανάστις» στην εφημερίδα «Νεολόγος» Κωνσταντινουπόλεως. Θα ακολουθήσει το 1882 το δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο «Οι έμποροι των εθνών» δημοσιευμένο στο «Μη χάνεσαι». Δημοσιεύει συνεχώς, γίνεται πια γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, αν και αποφεύγει να συγχρωτίζεται με αυτούς. Όσο ζούσε δεν είδε ποτέ δημοσιευμένο δικό του βιβλίο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το έργο του να αποτελεί τη βασικότερη παρακαταθήκη για τους Έλληνες πεζογράφους: Δ. Χατζής, Γ. Ιωάννου, Αλ. Κοτζιάς, Χρ. Μηλιώνης, Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος, Θ. Βαλτινός, Μένης Κουμανταρέας κ.α.
Είναι μια γραφική φιγούρα της Αθήνας. Ο συγκαιρινός του Μιλτιάδης Μαλακάσης τον περιγράφει ως «μια σιλουέτα με ακατάστατα γενάκια, απεριποίητη περιβολή, λασπωμένα ή κατασκονισμένα υποδήματα, ξεθωριασμένο ημίψηλο, με μια παπαδίστικη κάννα με ασημένια λαβή, μαύρο κορδόνι γύρω από μια ασιδέρωτη λουρίδα, ένα είδος κολάρου, συγκρατώντας με τα χέρια του ένα πανωφόρι που του έπεφτε λίγο μεγάλο», το οποίο ήταν γνωστό ότι του το είχε στείλει από το Λονδίνο ο Αλέξανδρος Πάλλης. Ο Δ. Χατζόπουλος τον χαρακτηρίζει ιδιόρρυθμο, εκκεντρικό, μποέμ, άνθρωπο των καπηλειών και των τρωγλών, και τον παρομοιάζει με τον φιλόσοφο Μένιππο, τον πνευματώδη Λουκιανό, τον παρατηρητικό Ντίκενς, τον ψυχολόγο Τουργκένιεφ. Ο ίδιος όταν το μάθει θα πει: «Δεν μοιάζω με κανέναν, είμαι ο εαυτός μου».

Συχνάζει στο μπακάλικο του Καχριμάνη στου Ψυρρή, αλλά και στη μικρή εκκλησία του Αγίου Ελισαίου, όπου ψάλλει μαζί με τον ξάδελφό του Αλέξανδρο Μωραΐτίδη.
Το 1906 αρχίζει να συχνάζει στη Δεξαμενή Κολωνακίου. Κάθεται στο πιο φτηνό από τα δύο καφενεία, αυτό του Μπαρμπα-Γιάννη, όπου ο καφές είχε μία δεκάρα. Αγοραφοβικός, μακριά από όλους τους πελάτες, σταύρωνε τα χέρια στο στήθος, έγερνε το κεφάλι και ονειροπολούσε. Εκεί τον φωτογράφισε ο Παύλος Νιρβάνας, σε αυτή τη φωτογραφία που τον έχουμε ως σήμερα.
Γράφει και μεταφράζει συνέχεια για να μπορεί να ζει. Το 1909 θα γυρίσει στο νησί του. Θα αρρωστήσει και θα πεθάνει το βράδυ της 2ας προς 3η Ιανουαρίου 1911.
Έζησε μοναχικός, ανέραστος, πάσχων.

Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ

    Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ

                                        Αγρίμι της θάλασσας πιασμένο στο δίχτυ

Χρόνια και χρόνια στον τροχό

Πιασμένο στο δόκανο δελφίνι βουνίσιο

Χρόνια και χρόνια στον τροχό

Τρυγόνα στη γλάστρα λουλούδι στην ξόβεργα

Χρόνια και χρόνια στον τροχό

Και εγώ την αρκούδα καρφώνω τις νύχτες

Μονάχος στα πέλαγα με τον αστρολάβο

Στο αμπάρι της ΑΡΓΩΣ

Χρόνια και χρόνια στον τροχό

                                         

                                                                                  Κ. Χ. ΜΥΡΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Το να προσλαμβάνεις λίγους μήνες πριν από τις εκλογές κοπάδια ανέργων με τη μέθοδο stage στο δημόσιο μέσω χρηματοδοτήσεων ευρωπαϊκών προγραμμάτων, αλλά και επιβαρύνοντας και τον οικονομικό σου προϋπολογισμό δείχνει ότι πρώτον κινητοποιείς τον κομματικό σου μηχανισμό να ρουσφετολογήσει και δεύτερον εξασφαλίζεις έναν μεγάλο αριθμό ομήρων ψηφοφόρων που θα σε στηρίξουν στις ερχόμενες εκλογές με το φόβο μη χάσουν τη δουλειά τους.

Ξεκινάς με τα συν που σου εξασφαλίζει ο κρατικός και κομματικός σου μηχανισμός και  χάνεις με δέκα και μισή μονάδες. Τότες λοιπόν αυτό δείχνει πως έχεις αποτύχει παταγωδώς στα πάντα! Το να φορτώσεις όμως στην επόμενη Κυβέρνηση «Τα θαυμαστά σου έργα» αυτό είναι τουλάχιστον ανήθικο!

Το χειρότερο όμως είναι ότι φορτώνεις αντιπολιτευτικούς διαδηλωτές, που διεκδικούν τα «δίκαια» δικαιώματα τους, ενώ όλοι ξέρουμε πώς προσελήφθηκαν

μέσα  από τα γραφεία των τότε κυβερνητικών βουλευτών με τη μέθοδο μιας γελοίας προφορικής συνέντευξης.

Κάποια στιγμή  έπρεπε να σταματήσουν τα παράλογα της ΝΔ που φτάσανε σε σημείο να αξιολογούν τα απολυτήρια των Κολεγίων ανώτερα από τα μεταπτυχιακά των Πανεπιστημίων. Σε καμιά  χώρα στον κόσμο δεν συμβαίνει αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας με τα φροντιστήρια.

Το «Δωρεάν Παιδεία», το «1-1- 4 », το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» είναι διεκδικήσεις και αιτήματα του ελληνικού λαού εδώ και πάρα  πολλά χρόνια.

Έχουν σπουδάσει και έχουν γίνει επιστήμονες χιλιάδες παιδιά από τα χαμηλά στρώματα, παιδιά εργατών, παιδιά αγροτών και εξακολουθούν.

Ο ανταγωνισμός που έχουν  δημιουργήσει τα φροντιστήρια  φτιάχνει μαθητές παπαγάλους  γύρω στο είκοσι. Οι φροντιστές δημιουργούν οικονομικές σχέσεις εξάρτησης με τους γονείς πείθοντάς τους  ότι τους είναι εντελώς απαραίτητοι.  Υποτιμούν τέλος τα δημόσια σχολεία.

 Η πλειοψηφία των γονιών δείχνει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις σημερινές απαιτήσεις. Από τη μια η οικονομική κρίση, από την άλλη το κλείσιμο  των επιχειρήσεων και η ανεργία και τέλος η απειλή των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Όλα δείχνουν πως η μόρφωση θα πέσει στα χέρια των οικονομικά προνομιούχων δηλαδή των πλουσίων. Από τα προνήπια  μέχρι και το τέλος των σπουδών.

Ακούστηκαν όμως ορισμένα αισιόδοξα μηνύματα από την υπουργό παιδείας για τα ολοήμερα σχολεία, τα τμήματα προετοιμασίας για τα πανεπιστήμια και την ενισχυτική διδασκαλία (δηλαδή την προετοιμασία μέσα στα  σχολεία). Έτσι  θα δοθεί και η ευκαιρία στους καθηγητές να παίξουν τον πραγματικό τους ρόλο και όχι του κουρασμένου δημόσιου υπάλληλου.

Δεν είναι απαραίτητο οι μαθητές να είναι παπαγάλοι του είκοσι, ούτε εμείς ήμασταν  τέτοιοι.

Η μόρφωση είναι δημοκρατικό και συνταγματικό  δικαίωμα του καθενός.

Δεν δίνεται με διακρίσεις.  Η μόρφωση ανήκει στο λαό!

ΙΝΔΙΑΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

ΙΝΔΙΑΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

                    

                            Πριν τρεις μυριάδες χρόνια,

                            οι  ινδιάνοι ήρθαν απ’ τον ωκεανό

                            καβάλα σε γιγάντιες χελώνες.

                            Βουνά τότε τα κύματα

                            μα οι χελώνες έπλεαν 

                            απάνω τους αργά….

Σα να ’ρχονται από Ομηρικό μύθο οι φυλές που ξεκίνησαν από τις μακρινές Ινδίες και την Κίνα. Μια μακρινή Οδύσσεια για να ανακαλύψουν τη νεαρή τότε ήπειρο Αμερική. Σαν άνθρωποι του Θεού και της φύσης, γεροί σαν αητοί και σαν γεράκια, κυνηγοί και πολεμιστές αλλά και λάτρεις της τέχνης στο χορό, την ποίηση, την ζωγραφική εκφράζοντας μ’ αυτό τον τρόπο την αγάπη τους στην ζωή και την ελευθερία. 

Τους ινδιάνους τους γνώρισα στα παιδικά μου χρόνια μέσα από τις περιπέτειες της θρυλικής τετράδας από τον « Μικρό σερίφη», τον «Μικρό καουμπόυ» και τον «Μικρό αρχηγό». 

Ο ένας από τα τέσσερα παιδιά ήταν ο «ΤΣΙΠΙΡΙΠΟ», γιος ινδιάνου αρχηγού που παρά το νεαρό της ηλικίας του ήταν σοβαρός, φιλότιμος, δυναμικός, πολλές φορές σοφός και αγωνιστής του δίκιου. Τον « ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΜΠΟΥΦΟ» φίλο και συμπολεμιστή του λοχαγού Μαρκ διοικητή του «Φρουρίου Οντάριο» στον αγώνα των Αμερικανών κατά των Άγγλων κατακτητών για ελευθερία και ανεξαρτησία.

Αυτές οι δυο φυσιογνωμίες με έκαναν να βλέπω τους ινδιάνους με συμπάθεια από τα παιδικά μου χρόνια. Με ενοχλούσε αργότερα που τους περιέγραφαν σαν τέρατα, σαν ζώα ενώ ήταν τα εξιλαστήρια θύματα ενός άδικου συστήματος που προσπάθησε να τους εξοντώσει να τους αφανίσει, να τους ταπεινώσει, στερώντας τους την ελευθερία.

Γεγονός που δεν ανέχονταν  γιατί ζούσαν σαν άγρια πουλιά.

Η «γκετοποίηση» και η στέρηση της ελευθερίας, η προσπάθεια αποκοπής τους από την παράδοση, τους οδήγησε  στον αλκοολισμό, τον τζόγο και την περιθωριοποίηση

Οι λαϊκοί ηρωές αντιμετωπίζονται σκληρά από το Αμερικανικό αυταρχικό καθεστώς, όπως στην περίπτωση του Λέοναρντ Πελτιέ που καταδικάστηκε το 1977 χωρίς αποδεικτικά στοιχεία σε δυο φορές ισόβια  για την δήθεν  δολοφονία δυο πρακτόρων του FBI.

Οι «Αυτόχθονες Αμερικανοί»που ανήκουν στην ευρύτερη κίτρινη φυλή, φέρονται να ξεκίνησαν από την κοιτίδα της, την Ασία και να ήρθαν πρώτοι στη γη του εποικισμού πολύ παλιά σε χρόνους σχεδόν ακαθόριστους. Διέσχισαν βόρεια και παράλληλα προς τη θάλασσα όλη την αρχαία ήπειρό τους, έφτασαν στο Βερίγγειο πορθμό, πέρασαν την Αλάσκα, προχώρησαν στην πρωτόφαντη γη και κάπου προς το σημερινό Μεξικό στάθηκαν, ρίζωσαν.

Θεμελίωσαν εκεί τους χαμένους πολιτισμούς των Ατζέκων και των Μάγιας.

Άλλοι πιο πέρα στο τωρινό Περού έζησαν και έφτιαξαν τον πολιτισμό των Ίνκας. 

Οι ιστορικές και ανθρωπολογικές εικασίες θέλουν να έχουν έρθει από την Ινδία διασχίζοντας τον Ειρηνικό ωκεανό με πρωτόγονα μέσα. Κι ότι από κει προέρχεται και η ρίζα του ονόματός τους. Ώσπου ήρθαν οι νέοι άποικοι για να  κατακτήσουν την νέα ήπειρο και άρχισε πια η βίβλος των δεινών. Φυλές Ευρωπαίων ισχυρών και οργανωμένων που πέτυχαν να τους εξοντώσουν ή να τους κλείσουν σε καταυλισμούς «γκέτο».

Μια ιστορία απάνθρωπης ντροπής για τους «πολιτισμένους» νέους αποίκους, που ο κόσμος ο πολύς την έχει μάθει ανάποδα. Σαν έπος ηρώων που νίκησαν ανθρωποφάγους αγρίους, γιατί με αυτό το μύθο έπρεπε να γαλουχηθούν τα εκατομμύρια των νέων Αμερικανών. Γιατί μ’ αυτό το μύθο θα έβγαιναν φανταχτερά αντίγραφα στη βιομηχανία του Χόλυγουντ που πέτυχε την «πλύση εγκεφάλου». Με το δικαίωμα που τους παρέχει πλέον η δημοκρατική ελευθερία του Αμερικανικού κράτους. Στη χώρα της ελευθερίας που φτάνει πολλές φορές να την στερεί, αναζητούν και βρίσκουν την φυλετική τους ταυτότητα.

Φωνάζουν την αλήθεια για όσα διαπράχτηκαν, για την γενοκτονία, τους διωγμούς και την ταπείνωση.

Συνάζουν μέσα από αφηγήσεις τα σκορπισμένα άγια τεκμήρια των φυλών τους

κι τα ξαναϋψώνουν  σαν να ’ναι με τούτα να σωθούν όχι μονάχα αυτοί, μα και άλλοι αλλόφυλοι, παραδαρμένοι μέσα στα κύματα της τεχνολογικά εξελιγμένης, όμως απάνθρωπης σύγχρονης μοίρας.

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

Ας φύγουμε από το παρόν και από το θάνατο

ας πάμε κάπου πιο κοντά στ’ αστέρια

να μαζέψουμε κλαράκια, κούτσουρα

να ανάψουμε μια μικρή φωτιά

μια πελώρια, θυμωμένη φωτιά

Ας μαζέψουμε ακατέργαστο δέρμα,

να το μουσκέψουμε, να το τεντώσουμε

να φτιάξουμε ένα σκληρό τύμπανο

Θα το γεμίσω νερό να πνίγει το θόρυβο.

Θα μαζέψουμε ξερά φύλλα, χορτάρια

να θρέψουμε τη φωτιά

θ’ αφήσουμε τον καπνό ν’ ανέβει όσο λάμπει ο ήλιος.

Δροσίστε τα στεγνά χείλια σας, λύστε τις γλώσσες σας

αφήστε το τραγούδι να αντιλαλήσει

από την έρημο, στην κοιλάδα, στην βουνοκορφή

όπου υπάρχει κονάκι.

Θυμηθείτε τον καπνό τα τραγούδια, τα τύμπανα

το ραβδί που κρατούσε ο παππούς

καθώς μιλούσε στο σκοτάδι για του γονιού του τη δύναμη

Μαζέψτε τις θύμισές σε ένα καλάθι σε ένα κιούπι

στο σακούλι του καλαμποκιού σας

Ο παππούς σας τραγουδάει για μας

πέρα από τα ξερά αραποσίτια που θροΐζουν.  

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

Είμαι ένα φτερό στον καθάριο ουρανό

Είμαι το γαλάζιο άλογο που καλπάζει στην πεδιάδα

Είμαι το ψάρι που στραφταλίζει στο νερό

Είμαι η σκιά που ακολουθεί ένα παιδί

Είμαι το φως του δειλινού που θαμπώνει τα λιβάδια

Είμαι ένας αητός που ζυγίζεται στον άνεμο

Είμαι ένα κομπολόι με πολύχρωμες χάντρες

Είμαι το πιο μακρινό αστέρι

Είμαι η παγωνιά της χαραυγής

Είμαι το στέναγμα της βροχής

Είμαι η λάμψη πάνω στο χιόνι

Είμαι το μακρύ μονοπάτι της σελήνης

στην επιφάνεια της λίμνης

είμαι μια τετράχρωμη φλόγα

είμαι ένα ζαρκάδι που στέκει απόμακρο μέσα στο σύθαμπο

είμαι ένα χωράφι καλαμπόκι και γλυκοπατάτα

είμαι ένα κοπάδι αγριόχηνες στο σταχτή, παγερό ουρανό

είμαι ο κυνηγός του λυκόπουλου

είμαι το όνειρο όλων τούτων που υπάρχουν

Βλέπεις; Κι εγώ υπάρχω και ζω!...

Ταιριάζω με τη γη.

Ταιριάζω με τους Θεούς

Ταιριάζω με ότι είναι όμορφο

Ταιριάζω με την κόρη του «Άσπρου Αλόγου»

Βλέπεις; Κι εγώ υπάρχω και ζω……

ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

Ο στερνός σεμνός  άντρας

πέθανε σήμερα στη Σαρωνίδα

Κανένας δε θυμάται τι έκανε

ή πώς τα κατάφερε να είναι τόσο καλός

Πέθανε σήμερα στις τρεις και δέκα ακριβώς

μόλις που ακούστηκε η λήξη του ποδοσφαιρικού αγώνα

Οι βοσκοί παραπονέθηκαν πως φύσηξε χειμωνιάτικο αγέρι

κι ο χασάπης άφησε χάμω το αρνί του.

Κάποιες μητέρες είπαν πως έγραφε ποιήματα,

υπέροχα ποιήματα σε σπάνιο χαρτί,

μα γιατί τούτα μίλαγαν δε γνώριζαν.

Μα κι ούτε άλλος κανένας γνώριζε καλά

γιατί αυτός ο ποιητής ήτανε κάποιος ξένος

Ζουζούνια χτυπάνε πάνω στο τζάμι

ένα σκυλί αλυχτάει. 
Ο Αιγέας για τον εαυτό του σίγουρος οικτίρει

όσους συναχτήκαν  στο δωμάτιο του και θρηνούν

Κανένας δεν γνωρίζει αληθινά

πώς και γιατί πέθανε, αν είχε εχθρούς

ή φίλους, κι αν ήταν τόση η ανάγκη

να ριχτεί στο πέλαγο απ’ τα βράχια

Οι ψαράδες έριξαν τα δίχτυα τους

πέρα στα ανοιχτά, κατά την Πελοπόννησο

Στη Σαρωνίδα οι άνθρωποι είναι σίγουροι

πως η Ελλάδα νικήθηκε μονάχη της

κι όχι από τους Τούρκους!

ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

Βαδίζω κατά την ανατολή. Η αυγή χαράζει τον ουρανό,

κι η παγωμένη καταχνιά γίνεται ουράνιο τόξο.

Μια ζέστη άγρια και παράξενη με κατέχει,

και ξεσκλίδια, κομμένα απ’ την καρδιά του ήλιου,

πέφτουν ανάμεσα στα δάχτυλά μου, ξεκουράζουν τα μάτια μου.

Το φως του ήλιου γλιστρά μεσ’ απ’ τα δέντρα

σαν κύκλος φωτεινός, σαν σταγόνα.

Τα ζουζούνια βυζαίνουν το χυμό απ’ τις μαργαρίτες,

στις πλαγιές του βουνού είδα την εικόνα σου

κι άφησα τον πόνο να γίνει χιονοστιβάδα.

Αυτός ο τόπος κρατάει τη θύμηση των βράχων.

Λευκά πέπλα, αναπνέουν αργά στη ριπή του αγέρα.

Πρόσχαρα τραγούδια ξεχύνονται από κάποιον αυλό.

Ο ουρανός άλλαξε, έχω γίνει ένας ξένος

που μισεί τα οκνά ρολόγια και τον αδειανό πόνο.

Στα νότια η κάψα σε μαστιγώνει.

Λέω την ιστορία του ήλιου που καίει,

τρυπώνει μέσα στα φύλλα και σκορπάει στον αέρα

 τη μυρωδιά του χαμόμηλου

Ένας καπνός υψώνεται από τις παιόνιες, υγρός μουχλιασμένος

κι απομεινάρια πασχαλιών σμίγουν στο γαλανό ουρανό.

Ω, τι χαρά να αισθάνομαι …….σαν γλάρος που βλέπει

τα κύματα να περνούν από το φως στο σκοτάδι

Στην πνοή του αγέρα τρίζει μια αυλόπορτα

που δεν της ταιριάζουν λείψανα, σε κάθε κατώφλι…….

ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ

Μου λένε μερικές φορές

πως πουλάω μεταχειρισμένα οράματα

πως δεν έχω γνωρίσει

τον πυρετό των μικρών ζουζουνιών

που κουρνιάζουν ήσυχα στην κολοκύθα τους

και πεταρίζουν ολόγυρα

από τ’ ασήμαντα όνειρά τους

κι αγνοώ το ψωμί και το μηλόκρασο.

Τα οράματά μου,

που κρατώ παραμάσχαλα είναι ατίμητα,

κι ας είναι σκέτα χαλίκια που οι κότες σκαλίζουν

ψάχνοντας τα δικαιώματά τους μέσα στο χώμα,

στο μεγαλείο της άμμου.

Τα οράματά μου δεν είναι για πούλημα!

ΣΑΝ ΕΝΑ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΠΟΥ ΑΝΑΨΕ ΦΩΤΙΑ

                           ΣΑΝ ΕΝΑ ΣΚΙΑΧΤΡΟ 
                           ΠΟΥ ΑΝΑΨΕ ΦΩΤΙΑ

                            

 

Είναι μια χώρα που με διώχνει μακριά,
με κλωτσάει με τα σκυλιά και τους λεπρούς της
και χτίζει γύρω μου τείχη και κελιά

για να πετάει τους νόθους γιους της.

Είναι ένας δρόμος που δεν βγάζει πουθενά

μα τον διασχίζω με μια ελπίδα απεγνωσμένη,
γεμάτος δώρα, ξόρκια, φυλαχτά,
γι’ αυτούς που ζουν στη λησμονιά
και τριγυρνάνε στη ζωή ξεγελασμένοι.

Είναι ένας διάβολος που μέσα μου γελά
κι ένας θεός που με κοιτάζει βαλσαμωμένος
κι εγώ ανάμεσα τους μια έρημη σκιά
να ζητιανεύω απαντήσεις πεινασμένος.

Είναι μια αγάπη σαν τον θάνατο γλυκιά,
είναι ένα θαύμα που μ’ αφήνει μαγεμένο,
διψάω γι’ άπειρο, πεινάω για ομορφιά
είμαι ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά.

Μια χώρα, ένας δρόμος, ο θάνατος κι η ομορφιά
μες στα σκοτάδια τους πλανιέμαι σαν χαμένος
και κάνω κύκλους μες σ’ αυτήν την ερημιά
σαν κάποιο σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά
από ανθρώπους και θεούς καταραμένος.

                                                    ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Τελειώνουν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις στην πόλη μας με την πικρή γεύση της αποτυχίας. «Λες και τους έχει φτύσει ο Μητσοτάκης στη μούρη….»

Αλλά τι άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από ένα τσούρμο άσχετων και ακαλαίσθητων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους προβολή.

Οι πόλεις που ενδιαφέρονται πράγματι, κάνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις, δημιουργούν κίνητρα στους παραθεριστές, που συνδυάζουν τις διακοπές τους με  ξεκούραση-θάλασσα- διασκέδαση και καλό φαγητό.

-Πάμε Ξάνθη, πάμε Κέρκυρα, έχει φοβερές συναυλίες!

Πώς μπορείς να προσελκύσεις τον κόσμο ή ακόμα και τους δικούς σου με επιλογές παρακμής χωρίς τη ζωντάνια και τη φρεσκάδα του σήμερα;

Χωρίς να ξέρεις το σφυγμό του κόσμου, τι θέλουν να δουν, τι θέλουν να ακούσουν.

Και θα ήταν δικαίωμα του κάθε ιδιώτη οι ανεδαφικές του επιλογές και θα επιβαρυνόταν και το κόστος των επιλογών του. Αν όμως έχει να κάνει με τη διαχείριση των χρημάτων του φορολογούμενου πολίτη θα πρέπει να αντιμετωπίζονται τα πράγματα με μεγαλύτερη  σοβαρότητα.

Και αυτό είναι κύρια ευθύνη του ίδιου του δημάρχου, που αυτός επέλεξε τους συνεργάτες του, και το αποτέλεσμα είναι δική του προσωπική αποτυχία.

ΑΝΤΙ EDITORIAL

                       ΑΝΤΙ EDITORIAL

Η συναισθηματική απογοήτευση όταν ένα δημιούργημά σου δεν εκτίθεται είναι μεγάλη.

Η ασπίδα όμως της αυτοπροστασίας είναι μεγαλύτερη.

Σίγουρα δεν είμαι χθεσινός, έχω υποστεί πολλά από τον ηλίθιο ανταγωνισμό

της επαρχίας, από ατάλαντους βλάχους με υπεροπτικό εγωισμό -χωρίς καμιά αιτία

και κανένα νόημα- και από κάθε λογής ηλίθιους και «νεόπλουτες κουραδομηχανές».

Αυτό συνέβη σε όλους τους χώρους, όπου εκδήλωσα τις ανησυχίες μου: στην πολιτική, 

στον συνδικαλισμό, στο ραδιόφωνο, στα έντυπα, ακόμα και στον εργασιακό μου χώρο.

Είναι μεγάλο πράγμα το «κοστούμι», όπως έλεγε και ο σύντροφος Άσιμος.

Ένα περίβλημα κι από κάτω ο κλέφτης, ο έμπορος ναρκωτικών, ο πoύστης,ο κερατάς,
ο απατεώνας, ο ρουφιάνος. Η αντίθεσή μου ως προς το κοστούμι και τη γενικότερη διακοσμητική σούμα των άλλων φαίνεται πως δημιούργησε αντιπαλότητες και ιδεολογικές κόντρες.

Είναι και η αριστερή μου αντίληψη όταν κρίνω τα γεγονότα. 

Όλα αυτά μαζί (για να αποφύγουμε και τις πολλές λέξεις) και πολλά άλλα δημιούργησαν την ανάγκη έκδοσης του βιβλίου μου σε ηλεκτρονική μορφή, δηλαδή των δημοσιευμένων αλλά και αδημοσίευτων λογοκριμένων άρθρων μου καθώς και της τρίτης ποιητικής μου συλλογής με τίτλο «Μην καπνίζεις στο κρεβάτι»και με υπότιτλο «Το ροζ βιβλίο». 

Ξέρω πως με διαβάζετε πολλοί μέσα από τις εφημερίδες και από το blog μου και σας ευχαριστώ.

Θα μου επιτρέψετε όμως να αφιερώσω αυτή την έκδοση στα νέα παιδιά, στους φοιτητές, στους μαθητές και στους βιοπαλαιστές νέους που έρχονται και μου λένε και τη δική τους γνώμη για κάθε άρθρο μου, καθώς επίσης και στον πατέρα μου που του χρωστάω πολλά για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και των επιλογών μου.

Καλή ανάγνωση.  

                                                                                           ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

ΚΡΙΣΗ ΑΞΙΩΝ ΚΑΙ ΠΛΗΘΟΣ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΩΝ

ΚΡΙΣΗ ΑΞΙΩΝ ΚΑΙ ΠΛΗΘΟΣ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΩΝ

                            Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι

                                       χορεύει τσιφτετέλι στο χορό των μπιζελιών

                                       και τα κολοκυθάκια χτυπάνε παλαμάκια
                                       πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν

                                   

                                                                       Απόσπασμα από τη Λιλιπούπολη             

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Κάθε σπίτι και τρελός, στο δικό μας όλοι……

Ο γιατρός έβγαλε το συνταγολόγιο και μοίρασε συνταγές με χάπια για το Αλτσχάιμερ, την κατάθλιψη, το σύνδρομο Ντάουν, την αλαζονεία, το υπερφίαλο εγώ και την ηλιθιότητα. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν θεραπεύεται.

Απλά καταστέλλεται .

Τελικά δεν έχασε το δημόσιο. Δεν υπήρξε σκάνδαλο στο Βατοπέδι. Δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη. Όλα ήταν στη φαντασία μας. Ή μάλλον ήταν μια καλοστημένη σκευωρία από τους εξωγήινους. 

Ο Εφραίμ φωτίζεται με φωτοστέφανο (αυτόφωτος) και οι πολιτικοί έβγαλαν φτερά στις πλάτες τους. Ούτε σκάνδαλο με τη SIEMENS υπήρξε. Και ο Μητσοτάκης δεν είναι γρουσούζης, γουρλής. είναι …

Περπατάμε με τα χέρια κάτω και τα πόδια επάνω σαν από σκίτσο του Reiser

Όλα είναι ανάποδα και τους αρέσει.

Η κυβέρνηση απειλεί με πρόστιμα, αυτόφωρο, φυλακίσεις, κλείσιμο καταστημάτων.

Όμως κανείς τους δεν κυκλοφορεί ελεύθερα. Φοβούνται μη τους πάρει ο κόσμος  με τις πέτρες και τα παπούτσια

Εκτελούν τα όργανα της εξουσίας την αυταρχική και αντιλαϊκή πολιτική .

Κάποια στιγμή όμως θα βγουν κι αυτοί στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Κρίση αξιών. Η πολιτική αντιπαράθεση έγινε πράσινη τσόχα του black jack που

ποντάρονται φορολογικές δηλώσεις και ποινικά μητρώα. 

Κανένας προβληματισμός και καμιά λύση για το μέλλον.

Ετούτη τη φορά ο ψηφοφόρος έχει μεγάλη ευθύνη για την επιλογή του και θα πρέπει να είναι πολύ σοβαρός στις αποφάσεις του.

Ακούω τελευταία ανάθεμα για τη νεολαία. Όμως ο νέος είναι καινοτόμος, δημιουργός. 

Έχει ενέργεια και δυναμική. Πειραματίζεται. Είναι υπερβατικός.

Ταράζει τα δεδομένα και τα στάνταρς. Είναι ανοιχτός στο καινούργιο και στο σύγχρονο. 

Η εμπειρία του τον μορφώνει Η ζωή σε διδάσκει σε κάνει σοφό, σε ωριμάζει, σε μεστώνει. 

Σε κάνει ρεαλιστή. Σκέφτεσαι και το πραχτικό σκέλος στην εφαρμογή κάθε ιδέας.

Διδάχτηκα στα νεανικά μου χρόνια το μάθημα  «Αντοχή υλικών » που έμοιαζε με τον ορθολογισμό του Αριστοτέλη. Το ζητούμενο στην κατασκευή ενός έργου είναι: Πόσο αντέχει. Πώς δείχνει. Και πόσο κοστίζει. Από τα τρία αυτά στοιχεία όταν λείπει το ένα η σούπα χάλασε Αν τα  έχεις όλα αυτά στο μυαλό σου, τα πάντα γίνονται!

Οι μεστωμένοι δεν σημαίνει ότι είναι και ώριμοι. Έχω γνωρίσει ανώριμους κι ατάλαντους γέρους, ανόητους και κακούς, που σου φαλτσάρουν στα αυτιά με ασυναρτησίες.

Οι έμπειροι και οι σοφοί κάθονται δίπλα στους νέους και τους συμβουλεύουν για την επιτυχία. 

Δεν κοντράρονται με άστοχα  παραδείγματα.

ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ

        ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ

Πρόεδρε ο κόσμος πεθαίνει
Με σταυρούς, με σφυροδρέπανα, με μπλακ-εντ-ντέκερ στο προσκεφάλι
Πρόεδρε…
Κάμερες κρυμμένες καταγράφουν άδειες φάτσες, η ζωή στο φωτοαντιγραφικό
Λούμπεν και πληβείοι αναλώνονται στις πιάτσες, η απόγνωση σε πρώτο Ενικό
Άμβωνες ουρλιάζουν το μεγάφωνο του μίσους, λεκιασμένες των Αγίων οι μορφές
Έδρανα και Νόμοι προστατεύουνε τους Κροίσους, χειροπέδες και πεντάπικρος καφές
Φέρνουν σκυλοπνίχτες λαοθάλασσες της φρίκης, στα αμπάρια φτώχεια και Αρμαγεδών
Πρόεδρε σου ανήκουν, είναι λάφυρα της Νίκης, που ζητούν στον ήλιο μοίρα κι εμβαδόν
Γέφυρες δακρύων άνθρωποι και κατσαρίδες, ονειρεύονται υπόγειους ουρανούς
Πρόεδρε σου λέω: Της καρέκλας σου οι βίδες μια-μια σπάζουν, με ύπουλους τριγμούς
Ισοβίως βρέχει στις ψυχές των ηττημένων, γκρίζα λάσπη, κάθε ψίθυρος βροχή
Ροζ πολυεστέρας τ’ άστρο των προσκυνημένων, που δοξάζει αίσχος και συνενοχή
Μαύρο οξειδωμένο το παγκάρι του σαράφη, πληθυσμοί στα νύχια των χρηματιστών
Μέλλον, μέλλον, μέλλον, στην εξώπορτά σου γράφει «Το κατάστημα προσωρινώς κλειστόν»
Νάυλον η σάρκα χύμα σταφ οι ζαρντινιέρες, τα αισθήματα στην πούδρα και το τζελ
Πρόεδρε η σιωπή σου σαβανώνει στους αιθέρες της οργής τα βέβηλά μου ντεσιμπέλ
Έδεμ των εμπόρων η ανθρώπινη οδύνη, οι οθόνες καπηλεύονται το φως
Πρόεδρε της πατρίδας έχεις όλη την ευθύνη, αλλ’ εσύ ποτέ δεν περπατάς σκυφτός.

                                                                                              ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Πρέπει να καταλάβουν ορισμένοι ότι τίποτα δεν είναι στάνταρ.

Ακόμα κι ο Θρασύβουλος μπορεί να κερδίσει τον Ολυμπιακό στην έδρα του.

Κεκτημένα δεν υπάρχουν. Τα «ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ» όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος και οι μικροσυντεχνίες ταράσσονται όπως θα ’λεγα εγώ.

Τι θέλουμε;

Να κυβερνάει ο παπάς, ο δάσκαλος κι ο χωροφύλακας και από κάτω να ζητωκραυγάζει ο όχλος;

Να ακούμε την Ιτιά τη λουλουδιασμένη σε τριακόσιες διασκευές και να μερακλωνόμαστε;

Να υπερασπιζόμαστε τη «φαλτσαδούρα» και τη «σαχλαμάρα» κι αν κάτι συμβεί που αξίζει, επειδή δεν το σκεφτήκαμε εμείς, να είναι απορριπτέο;

Και απορούμε μετά γιατί δεν αλλάζει ο κόσμος;

Η απάντηση είναι απλή: «διαιωνίζουμε το είδος μας».

Αυτό όμως που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι οι εμπειρογνώμονες, που δεν μπορούν να χωρίσουν ούτε δυο γαϊδάρων άχυρα,  πυροβολούν με ασυναρτησίες απ’ τον τύπο και το ΙΝΤΕΡΝΕΤ

Θα ’ταν φοβιστικό και επικίνδυνο αν  συνέβαινε σε μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας. Ευτυχώς είναι λίγοι οι ζηλόφθονες, οι σκοταδιστές και οι μεμψίμοιροι.

Δεν πειράζει όμως, θα συνηθίσουν…

Πώς νιώθουν οι κάτοικοι του Περάματος, της Ελευσίνας, του Ασπροπύργου,

των Λιοσίων με την δενδροφύτευση στην Κηφισιά, στην Πολιτεία, στην Εκάλη;

Όπως ένας ημίαιμος αδέσποτος σκύλος απέναντι σ’ ένα κανίς ή ένα φοξ τεριέ.

Πώς νιώθει ένας Ινδός που αναγκάζεται να πουλήσει το ένα του νεφρό για να ζήσει

την οικογένειά του;

Πώς νιώθει ένας Αφγανός μετανάστης που φτάνει στην Ιταλία κατεψυγμένος γιατί

δεν κατάφερε να συγκεντρώσει το ποσό των 3.000-5.000 ευρώ για να δωροδοκεί φορτηγατζήδες
και λιμενικούς;

Πώς νιώθει ο συνταξιούχος που χρειάζεται να κάνει εγχείρηση για να ζήσει και ο κρατικός  γιατρός του ζητάει φακελάκι με υπερβολικό ποσό που δεν έχει να δώσει.

Πώς νιώθει ο άνεργος επιστήμονας που σπούδασε με κόπους και θυσίες του ιδίου και της οικογένειάς του;

Πώς νιώθει ο παραγωγός που αναγκάζεται να πουλήσει φτηνά τα προϊόντα του,

που θα καταλήξουν στα ράφια των σούπερ μάρκετ σε  τιμές υπερπολλαπλάσιες;

Πώς νιώθει ο απολυμένος που του κατάσχει η τράπεζα το σπίτι και το αυτοκίνητο

λίγες δόσεις πριν από την αποπληρωμή;

Πώς νιώθει ο μικρομεσαίος έμπορος που αναγκάζεται να κλείσει το μαγαζί του;

Πώς νιώθει ο φτωχός, ο εργάτης, ο αγρότης, ο άνεργος όταν οι αποστάσεις μεγαλώνουν κι ο πλούσιος γίνεται πλουσιότερος κι ο φτωχός φτωχότερος;

Πώς νιώθει τελικά ένας ολόκληρος λαός που εξαπατάται από τους εκπροσώπους του

με σκάνδαλα, μίζες και μυστικές συμφωνίες εξυπηρετώντας τα συμφέροντας της άρχουσας τάξης, θησαυρίζοντας μαζί της σε βάρος του ίδιου του λαού;

ΜΠΛΕΞΑΝ ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΜΑΣ

   ΜΠΛΕΞΑΝ ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΜΑΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Μου τηλεφώνησε ένας παλιός σύντροφος ότι εθίγη από το σατιρικό

δημοσίευμά μου χωρίς να μου διευκρινίσει ποιος;

Η σαγιονάρα, η ΜΙΤΣΟΥΚΟ ή αυτός που την φόραγε;

Κλεισμένος σε τούβλα και τζάμια, τα χέρια μου χίλια πλοκάμια

πατάω κουμπιά και μουγκρίζω, σε σένα μοναχά ελπίζω

Αλέκα- Αλέκα

Τις νύχτες ξυπνάω παγωμένος, δεμένος στον Άρειο Πάγο

αλλάζω πλευρό ιδρωμένος, βαράω κουτουλιές μ’ έναν τράγο

Τα λόγια μου ’βγαλαν φουσκάλες, στα πόδια μου χάσκει ο Καιάδας

κουράγιο τελειώνουν οι σκάλες, εδώ στο βυθό της Ελλάδας.

Το πριν το μετά λίγο απ’ όλα, θα φάω κι απόψε τη φόλα

γαυγίζω πουθενά δεν ελπίζω, σε  γαμώ και σε υποστηρίζω

Αλέκα-Αλέκα

                            

                            Απόσπασμα από το τραγούδι του ΤΖΙΜΗ ΠΑΝΟΥΣΗ - «Αλέκα»

                            από το C.D «Ο Ρομπέν των χαζών. Ρόδον LIVE»

Πάντα εκτιμούσα τα σπάνια αντικείμενα, επίσης με διέκρινε και μια συλλεκτική μανία, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο τη ματαιοδοξία μου που ερχόταν σε αντίθεση με τις απόψεις μου περί ατομικής ιδιοκτησίας. Ουδείς τέλειος σ’αυτόν τον κόσμο.

Κι έτσι απέκτησα χιλιάδες δίσκους, χιλιάδες C.D, χιλιάδες βιβλία.

Πώς θα μπορούσα να μην εκτιμώ τα σπάνια είδη του ζωικού μας βασίλειου όπως την χελώνα  καρέτα-καρέτα, τη φώκια  μονάχους –μονάχους και ότι άλλο σπάνιο είδος φέρει διπλή επαναλαμβανομένη ονομασία.

Επίσης εντυπωσιάζομαι από τις λαϊκές ρήσεις, δηλαδή την λαϊκή θυμοσοφία όπως:

«αν δεν βρέξει θα κρατήσει», «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν», «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα», «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει»,«δώσε θάρρος στο χωριάτη να σου ανέβει στο κρεβάτι», «άμα καείς απ’ το χυλό φυσάς και το γιαούρτι», «μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις», «με στραβό αν θα καθίσεις το πρωί αλληθωρίζεις», «αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννάν οι κότες» και πλήθος άλλα.

Θαύμαζα πάντα και τους πολιτικούς που την λαϊκή σοφία την έκαναν πολιτικό λόγο.

Ένας τέτοιος ήταν ο Χαρίλαος, έλεγε τα σύκα – σύκα και τη σκάφη- σκάφη

τον Ρίτσο- Ρίτσο και την Αλέκα- Αλέκα, τη χελώνα  καρέτα-καρέτα, την φώκια  μονάχους –μονάχους και ότι άλλο σπάνιο είδος φέρει διπλή επαναλαμβανομένη ονομασία. 

Και εγώ τα προσέγγιζα πάντα  με θαυμασμό και δέος. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται …

                                                              

ΟΙΚΟΣ ΑΝΤΟΧΗΣ

               ΟΙΚΟΣ ΑΝΤΟΧΗΣ

 Εγώ ειμ’ αητός που πέτουμαι

 στα ζύγια του συννέφου

 οχτροί ’ναι και με χαιρετούν

 φίλοι κι ουδέ μου γνέφουν.

                                                                          Β. ΓΚΟΥΦΑΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στην εικονική πραγματικότητα. Δεν έχουμε τη δυνατότητα 
να απεγκλωβιστούμε αλλάζοντας κανάλι, το κοντρόλ  μπλόκαρε…

Μέσα σ’ αυτόν το χώρο τα πάντα είναι ψεύτικα, οι γεύσεις είναι άνοστες και οι νότες φάλτσες.

Πρέπει να δώσουμε έναν πήδο να βρεθούμε στην πραγματικότητα.

Τα πράγματα αλλοιωμένα χάνουν την ουσία τους και ο καθένας το ρόλο του.
Διοχετεύονται ψεύτικες πληροφορίες, που παίζουν το ρόλο του αληθινού.

Η νοθευμένη άποψη δείχνει να επικρατεί. Φελλοί επιπλέουν επικίνδυνα, συνοδευμένοι από τραμπούκους, ρουφιάνους  και κλακαδόρους.

Μια γερή γροθιά χρειάζεται να σπάσουμε τον τοίχο!

Πλησιάζει  η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου, του ηρωικού «ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού και της ηρωικής Εθνικής Αντίστασης.

Τέτοιες μέρες στροβιλίζουν στο μυαλό μου οι μελωδίες και τα τραγούδια απ’ τα «Αντάρτικα» και οι μορφές των ηρώων όπως του Άρη Βελουχιώτη, του Σαράφη, του Μάρκου Αυγέρη.

«Ήρωες  άπαρτα βουνά,  ήρωες με δώδεκα ζωές,

κάστρα του Ολύμπου, και του Παρνασσού φαντάσματα,

ήρωες  μες τα χαλάσματα.»

«Θάνατος, μαύρος αδελφός, θάνατος, θα γίνω αθάνατος.

Πυρ στην Αλαμάνα   και φωτιά στο Γοργοπόταμο

και φωτιά στο Γοργοπόταμο.»

Ποιο όμως ήταν το νόημα της αντίστασης κατά των Ναζιστών και Φασιστών κατακτητών; 

Τι συμπεράσματα μας έδωσε; Τι κληρονόμησαν οι καινούργιες γενιές και ποιος θα τις διδάξει;

Ποιος είναι σε θέση να πει την αλήθεια, να εξιστορήσει τα γεγονότα όπως έγιναν; Ποιους εξυπηρετεί και ποιους συμφέρει;  

Λειτούργησε η εθνική συμφιλίωση; Αποβλήθηκε το μίσος ή εξακολουθεί να υπάρχει και το πληρώνουν πολλοί ακόμα και σήμερα;

Υπάρχει ακόμα αντικομμουνισμός και απολύσεις για ιδεολογικούς λόγους  στους χώρους εργασίας; Ευνοούνται ορισμένοι κατά καιρούς λόγω πολιτικού χρώματος;
Και τι ρόλο παίζει τελικά στην αξιολόγηση των προσόντων η ιδεολογία του καθενός;

Πραγματικά και όχι ρητορικά  ερωτήματα. Έξω απ’ την εικονική πραγματικότητα, που προσπαθούν να μας εξαναγκάσουν να ζούμε και που δύσκολα περιμένουν απάντηση.