Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΦΙΕΣΤΑΣ

           Η Αλίκη στη χώρα της φιέστας

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Η γιορτή  πλησίαζε προς το τέλος.

Όπως σε κάθε τηλεοπτική φιέστα έτσι και τώρα δόθηκε η ένταση στο φινάλε.

Μόνο που τα βαρελότα και οι φωτοβολίδες αντικαταστάθηκαν με μολότοφ και χειροβομβίδες κρότου–λάμψης.

Οι μασκαράδες φορούσαν κουκούλες, ράσα και στολές των ΜΑΤ.

Τα άρματα του καρναβαλιού ήταν αγροτικά και τρακτέρ.

Στη μάχη υπήρξαν μικροτραυματισμοί και μια προσαγωγή γαϊδάρου.

Δεν γίνεται σύντροφοι έτσι η επανάσταση, με Φαραντούρη, Νταλάρα και Καζαντζίδη.

Πού ήταν το ενάμιση εκατομμύριο των ανέργων; Γιατί δεν έρχονται; Τι τους απωθεί;

Τι τους διώχνει;

Η κυβέρνηση τραντάζεται εκ των έσω και ψάχνει καινούργιες λύσεις.

Ευτυχώς που εμπόδισε ο Λαλιώτης τον αρραβώνα του Τσίπρα με τη Φώφη, αλλιώς θα βλέπαμε

τον Βενιζέλο υπουργό οικονομικών στη νέα συγκυβέρνηση.

Το κουαρτέτο υποδέχεται τον Κατρούγκαλο στο Hilton.

Στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» προσγειώθηκε ο Σεμπάστιαν Λέτο.

-Ήρθε ο Λέτο! Ήρθε ο Λέτο!

Ο Στουρνάρας κατέθεσε μελέτη πως θα χρειαστούν 600.000.000 το 2016 για το μεταναστευτικό

ενώ η Ε.Ε θα μας δώσει 440.000.000 μέχρι το 2020.

Ο Καμμένος δεν κατάφερε να προσγειωθεί με το ελικόπτερο στην Κω.

Φοβήθηκε τα γιαούρτια, τα αυγά, την πίσσα με τα πούπουλα;

Την επόμενη μέρα έστειλε τα ΜΑΤ!

Το νησί της Κω είναι μια από τις επιλογές της κυβέρνησης για τη δημιουργία HOT SPOT (στρατοπέδων συγκέντρωσης) ενώ είναι ο τρίτος τουριστικός προορισμός στην επιλογή

των ξένων τουριστών.

Η Αλίκη είναι ένα από τα 10.000 ορφανά προσφυγόπουλα που βρίσκονται στην Αθήνα χωρίς γονείς, χωρίς στέγη, χωρίς τροφή. Ξαποσταίνει σε ένα παγκάκι και παρακολουθεί τη γιορτή…

Σκουπίζει τα δάκρυά της από τα δακρυγόνα και τις σκληρές αναμνήσεις του πολέμου.  Ανοίγει ένα μικρό βιβλίο, μεταφρασμένο στη γλώσσα της, που στο εξώφυλλο γράφει «Ανθολογία Ελλήνων ποιητών» και βυθίζεται στο διάβασμα…

Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεχτικός
όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο
που κουβαλάς στον ώμο.
Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα
μπορεί να τύχει να γλιστρήσεις
στους κρατήρες των οβίδων
μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα.
Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια
κι όσο μπορείς μη σκύβεις
για να μη σούρνονται τα χέρια του στο χώμα.
Βάδιζε πάντα σταθερά
σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις
πριν σταματήσει η καρδιά του.
Να εκμεταλλεύεσαι
κάθε λάμψη απ’ τις ριπές των πολυβόλων
για να κρατάς σωστόν τον προσανατολισμό σου
πάντοτε παράλληλα στις γραμμές των δυο μετώπων.
Ξεπνοϊσμένος έτσι να βαδίζεις
σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις
εκεί στην άκρη του νερού
εκεί στη πρωινή την πράσινη σκιά ενός μεγάλου δέντρου.
Προς το παρόν, να ’σαι πολύ προσεχτικός
όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν μελλοθάνατο
 που κουβαλάς στον ώμο.

                                                          ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
Γεμάτοι οργή κι απόγνωση
Αποφασισμένοι ωστόσο
να το λεκιάσουν με λέξεις
βρόμικες λέξεις
άγιες λέξεις
λέξεις κλειδιά
ιδέες φαντάσματα
λυτρωτικές φράσεις
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου
Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλά τους
Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτά τους
Να τους καθησυχάσω
Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι' απόψε
Πως χορτάσαμε
Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
Και να τους νανουρίσω

                                                        ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ

            Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο χειρότερο,

άρχισα να γίνομαι εφευρετικός: κατέβαινα, λόγου χάρη, στο υπόγειο

όπου βρισκόταν ένα παλιό χαλασμένο ρολόι,

το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και περίμενα –

κι ας είναι ευλογημένο τ’ όνομα του Θεού, ποτέ δεν έπεσα έξω,

ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο,

όπου ο ατμός απ’ τις κατσαρόλες με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις,

συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα,

λόγια χιλιοειπωμένα σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος,

έπαιρνα από πίσω κάποιον απ’ τους νεκρούς μου

κι έτσι έβρισκα πάντα το σπίτι μου…

                                                                          ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

            Κάποτε θα πάρουμε ένα γράμμα, θα 'ναι από μιαν άλλη εποχή, 

θα το ακουμπήσουμε στο τραπέζι αμήχανοι,

θα σκεφτούμε πόσο είμαστε ακόμα ξένοι,

οι λέξεις θα 'χουν γίνει φαντάσματα,

στο δρόμο θα βρίσκεις καμιά φορά ένα επισκεπτήριο,

αλλά δε θα 'χουμε μνήμη, τα καφενεία άδεια σαν τοπία του υπερπέραν –

και μόνον εγώ, τότε, ο τρελός θα σηκωθώ και θα φωνάξω «σύντροφοι»,

σαν να απαντάω στην ατέλειωτη αυτή σιωπή...
Το ημερολόγιο θα δείχνει Οκτώβριο –

με τα μαραμένα φύλλα και τις εξεγέρσεις.

                                                                                ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

   

Τη νύχτα έρχονται οι μεγάλες αποφάσεις
Τη νύχτα πλάι στην αγαπημένη
Στους γλυκούς όρκους πριν από τη συνουσία
Τη νύχτα οδηγούν τα λεωφορεία στην αποθήκη
Όταν αρχίζουν να δουλεύουν τα πιεστήρια
Και σβήνουνε τα νυσταγμένα φώτα ένα-ένα
Τη νύχτα έρχονται οι μεγάλες αποφάσεις
των μυστικών, τα σχέδια επαναστάσεων,
η λειτουργία του καζίνου,

εκείνο το τελευταίο γράμμα, απ' το κελί σου,
τα ιδεώδη, τελοσπάντων, για την αναπροσαρμογή.

Τη νύχτα εκείνη αρνήθηκα ν' ακολουθήσω πια
Αρνήθηκα τη μοναξιά των λέξεων,
των εσκεμμένων συνειρμών, τη λογική του ονείρου.
Τη νύχτα εκείνη κάηκε το διανυκτερεύον φαρμακείο
Αποκοιμήθηκε βαθιά ο σκοπός στρατιώτης
Βρέθηκε μες στο δρόμο νεκρός ο φτωχός νυχτοφύλακας.
Άτιμοι! Εσείς δολοφονήσατε τον τελευταίο νυχτοφύλακα!

                                                                     

                                                                 ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Ναι, Αλίκη. Δεν έχουν καμιά σχέση αυτοί που διαβάζεις με αυτούς που βλέπεις.

Δε σου λέω υπομονή, γιατί υπομονή σημαίνει ψευτιά, υποκρισία.

Σου λέω πάλεψε, αγωνίσου! Αλλά όχι σαν κι αυτούς…

Καληνύχτα Αλίκη!