ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟ
ΜΠΛΟΥΖ
πριν ο άλλος ΑΝΘΡΩΠΟ τον πει;
Πόσες θάλασσες πρέπει το αγριοπερίστερο να περάσει,
πριν η αμμουδιά της θάλασσας το σώμα του σκεπάσει;
Πόσες ακόμα βολές τα κανόνια πρέπει να ρίξουν
πριν για πάντα σωπάσουν;
Η απάντηση, φίλε μου, υπάρχει σαν πνοή του αγέρα,
η απάντηση είναι πνοή στον αέρα.
Πόσα χρόνια μπορεί το βουνό να υπάρξει
πριν η θάλασσα τ’ αρπάξει;
Πόσα χρόνια μπορεί ο άνθρωπος να ζει
πριν ελευθερωθεί;
Πόσα αυτιά ένας άνθρωπος πρέπει να έχει
για να ακούσει τον πόνο και τα βάσανα των άλλων;
Πόσους θανάτους θα πρέπει να ζήσει,
πόσα τα μάτια του να δουν για να χορτάσουν
μέχρι να φανεί πως πέθαναν χιλιάδες;
Η απάντηση, φίλε μου, υπάρχει σαν πνοή στον αγέρα,
η απάντηση είναι πνοή στον αέρα.
ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Οι δημιουργοί της νέας αριστερής άποψης συνευρέθηκαν σε
γεύμα εργασίας.
Παρόντες ήταν ο υπουργός Επικρατείας, Παππάς και οι εκπρόσωποι
του ΣΚΑΙ,
Αλαφούζος, Παπαχελάς, Τσίμας
Πορτοσάλτε και Παπαδημητρίου.
Τι μπορεί να λέγανε; Για τον Παναθηναϊκό;
Την επομένη, ο ΣΚΑΙ μετέδιδε (σαν έκτακτη είδηση) το
συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ παρέα με τα κρατικά κανάλια και εκεί είδαμε και άλλους νεοαριστερούς,
όπως τον Τζουμάκα, την Ξενογιαννακοπούλου, τον Κουβέλη, τον Χριστοδουλάκη, τον
Χαρδαβέλα και το Κολοκοτρωνίτσι.
Ο Τσοχατζόπουλος έλειπε. Ήταν στη φυλακή. Και ο Σημίτης θα ’ρθεί
σε λίγο…
Το συνέδριο αρχίζει. Ο Καμμένος ανεβαίνει στο βήμα.
-Σύντροφοι και συντρόφισσες...
Τι ζούμε;
Αυτοί, δεν είναι η νέα
αριστερά. Δεν είναι πια οι συνιστώσες.
Είναι ένα απέραντο
και ατελείωτο τσίρκο!
Τα άτομα με ειδικές ανάγκες, διαμαρτυρόμενοι για τα επιδόματά
τους, που κόπηκαν, διώχτηκαν
από το Μαξίμου, όπως και οι συνταξιούχοι, που τους
περιέκοψαν τις συντάξεις.
Οι δικαστικοί αποκαταστάθηκαν οικονομικά, ώστε να παίρνουν
σωστές αποφάσεις.
Ο ανασχηματισμός θα γίνει μετά το τέλος του συνεδρίου και θα
έχει τεράστιες εκπλήξεις.
Τις ξέρω όλες αναλυτικά αλλά δεν θέλω να σας χαλάσω
την έκπληξη.
Πάμε τώρα σε κάτι πιο σοβαρό. Αρκετά ασχολήθηκα με τις μαλακίες
του ΣΥΡΙΖΑ.
«Οι άνθρωποι
βιάζονται να πάνε σε ανούσιες δουλειές.
Τους βλέπεις να
βήχουν το ξημέρωμα στον υπόγειο σιδηρόδρομο.
Συνθλίβουν την ψυχή
τους με ανιαρά πράγματα όπως το νοίκι, τα ρούχα, το αέριο,
το
ηλεκτρικό, την ασφάλεια…
Συμπεριφέρονται σαν
χωρικοί που μόλις άφησαν τα χωράφια και τους γαργαλάει
η επιθυμία να αγοράσουν
στολίδια»
Παρατεταμένο μπλουζ
«Ο δρόμος», είναι η φυγή και η επιστροφή στην
ανάλαφρη πραγματικότητα. Απαλλαγμένη από το βάρος των ανούσιων πραγμάτων,
επιθυμιών, κατασκευασμένων «θέλω» και
βασανιστικών «πρέπει».
Η φιλοσοφία «του
δρόμου», είναι η χαλαρή πορεία και η στροφή στο νέο δρόμο της απλότητας και της αυθεντικότητας. Το βιβλίο του
Κέρουακ ταξιδεύει τον αναγνώστη στην αυγή του κομφορμισμού στις ΗΠΑ. Με ζωηρές,
πολύχρωμες περιγραφές και συμβολικές αναφορές, όρισε τη γενιά των Μπητ.
Ένα παρατεταμένο
μπλουζ, συνοδεία του ελεύθερου ταξιδιώτη.
Ο Ντύλαν ακολούθησε
τις γραμμές του τρένου που έστησε ο Κέρουακ και τις επέκτεινε.
Ο γνωστός μουσικός δημοσιογράφος Ρόμπερτ Σέλτον έγραψε γι'
αυτόν:
«Αυτό το αγόρι είναι μια διασταύρωση παιδιού του κατηχητικού
και των μπήτνικς.
Έχει μεγάλο ταλέντο.»
Ο Ντύλαν είναι η νέα φωνή της Αμερικής, είναι η διαμαρτυρία,
η άρνηση, η αμφισβήτηση,
η επανάσταση.
Ο ίδιος όμως αρνείται τον ρόλο της φωνής του κινήματος.
Εγκαταλείπει τα τραγούδια διαμαρτυρίας και επηρεασμένος από
τους μεγάλους συμβολιστές ποιητές (Μπωντλαίρ, Ρεμπώ και κυρίως τον Έλιοτ) διαμορφώνει την φωνή της rock και
ανταμείβεται με το Νόμπελ λογοτεχνίας στα 75 του χρόνια, ενώ εξακολουθεί να
βρίσκεται δυναμικά επί σκηνής.
Όμως το Νόμπελ δεν είναι του Ντύλαν. Είναι η αναγνώριση και η καταξίωση ολόκληρης της rock κουλτούρας από την γέννησή της μέχρι
και σήμερα.
Το μεγαλοπρεπές μνημείο του καπιταλισμού καταρρέει…
Την κατάρρευσή του θα συνοδεύουν το άγχος, οι νευρώσεις, η
μοναξιά και ο κυνισμός.
Οι
Μπήτνικς θα προσφέρουν την ελευθερία του
δρόμου.
Δίχως στόχο, χωρίς προορισμό, αφού η πραγματική ελευθερία δεν σημαίνει απλώς να φεύγεις, αλλά να μην
επιθυμείς να ξέρεις πού πηγαίνεις.
Το ταξίδι γίνεται φυγή, που κουβαλάει ένα νεανικό και
ξέφρενο ενθουσιασμό, διψασμένο για ζωή.
