ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ

                  ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ

                                        Τα πιο ωραία παραμύθια

 απ’ όσα μου ’χεις διηγηθεί

 αχ είν’ εκείνα που μιλούσαν

 για τα παιδιά που ’χουν χαθεί

 Για τα παιδιά που χάθηκαν

 στο στοιχειωμένο δάσος

 στις λίμνες στο βορρά

 Για τα παιδιά που χάθηκαν

 στου δράκου το πηγάδι

 στης στρίγκλας τη σπηλιά.

 Σε συμμορίες με ζητιάνους

 σε αχυρώνες και σ’ αυλές

 και σε καράβια του πελάγους

 με λαθρεμπόρους πειρατές

 Για τα παιδιά που τα ’συραν

 στης Αφρικής τις αγορές

 εμπόροι και ληστές

 και φοβισμένα κι ορφανά

 στη Σμύρνη και στη Βενετιά

 τα πιάσαν οι φρουρές.

 Ψωμί ζητήσαν του φουρνάρη

 λίγο νερό του καφετζή

 τα διώχνει ο πρώτος μ’ ένα φτυάρι

 κι ο άλλος λύνει το σκυλί

                                         Στις λυπημένες πολιτείες

 πέφτει μια κίτρινη βροχή

 στο σώμα μου έχω ανατριχίλες

 και το `να δόντι μου πονεί

                                   

                                        Το γράμμα σου δέκα σελίδες

 πάλι η ίδια συμβουλή

 μου λες στο σπίτι να γυρίσω

 μου λες ν’ αλλάξω πια ζωή

                                         Ομίχλη πέφτει στις σκεπές

 φεύγουν οι φάτσες σαν σκιές

 και τρέμει το κερί

 φωτιές ανάβουν στις ακτές

 μέσα στ’ αυτιά μου ακούω στριγκλιές

 και τρέμω σαν πουλί.

                                                        

                                                     ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

«Ο γέρο-Κάστρο πέθανε, ο γέρο-Κάστρο πάει…»

Αγαπώ τα καρτούνς περισσότερο από τους ανθρώπους. Ίσως γιατί είναι αθάνατα.

Ίσως γιατί δεν ασπρίζουν τα γένια τους και τα μαλλιά τους.

Ίσως γιατί δεν αρρωσταίνουν ποτέ. Ίσως γιατί δεν γερνούν ποτέ. 

Ο άνθρωπος είναι όμορφος, όταν πεθαίνει νέος. Να, σαν τον Τσε.

Τα μαλλιά του ανέμιζαν στον αέρα. Δεν μπορούσε να τον σταματήσει κανείς.

Κανείς. Εκτός αν έδινε μόνος του το τέλος…

Έφυγε από την Κούβα, αρνούμενος τη θέση του Υπουργού Βιομηχανίας,

και μαζί με τους δώδεκα μαθητές του χάθηκε στη Βολιβία.

-Μην πολεμάς στην πρώτη γραμμή, του έλεγε ο Φιντέλ, άφησε τους άλλους.

Εσύ μας χρειάζεσαι και για μετά…

Όμως, ο Τσε δεν έφυγε ποτέ του από την πρώτη γραμμή.

Μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού ήρθε το εμπόριο, οι επισκέψεις του Πάπα, του Ομπάμα, μέχρι και του Κοκού και του Καρατζαφέρη. 

Τα πρόσωπα της επανάστασης έγιναν καρικατούρες. 

Τσολιαδάκια Made in Japan.

Ο Τσε τα είχε προβλέψει όλα, όπως κι ο Μαγιακόφσκι.

Δεν υπήρχαν πια κόκκινες γραμμές. Υπήρχαν κόκκινες υπόγειες διαδρομές.

Παιδική πορνεία, μαφία, ναρκωτικά. Το «αμερικάνικο όνειρο» πνιγμένο στα νερά
του ωκεανού και οι αμερικάνικες βάσεις νοικιασμένες.

Για όλα έφταιγε το Εμπάργκο; Για όλα έφταιγε η κατάρρευση του σοσιαλισμού;

Για όλα έφταιγε ο καραγκιόζης ο Τραμπ;

Του κώλου τα νιάμερα…

Τελετές, καραμούζες και φιέστες, δηλώσεις, κροκοδείλια δάκρυα και λυκοφιλίες.

«Ο γέρο-Κάστρο πέθανε, ο γέρο-Κάστρο πάει…»

Ο σοσιαλισμός θα πρέπει να επανεξεταστεί με βάση την ελευθερία και τη δημοκρατία,
τις ανθρώπινες ανάγκες και τις ανθρώπινες αξίες.