Οι μαϊμούδες

          Οι μαϊμούδες

Του Οδυσσέα το κανό ντεραπάρισε

Το αλάτι της θάλασσας μού τσούζει τα μάτια

Δακρύζω…

Τελευταίο μου όνειρο. Ελπίδα

Μα η ώρα πλησίασε και το όνειρο φτάνει

Η Ιθάκη δεν είναι για μένα του ονείρου λιμάνι

Ο σκύλος δε με γνώρισε, με πέρασε για ξένο

Δείχνοντάς μου απειλητικά τα δόντια του

Και η Πηνελόπη άνοιξε BAR και κάνει βίζιτες*

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Ή είσαι μαζί μας ή είσαι εγκάθετος του ΣΚΑΙ.

Οι ευθύνες ήταν του Θεού, του αέρα, των ιδίων.

Το κράτος δεν ευθύνεται ποτέ…

Αυτή είναι η άποψη των οργανωμένων της Νέας Ιθάκης.

Το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο τούς κάνει όλους ίδιους.

Αυτή είναι η αφετηρία. Η έλλειψη μόρφωσης. Η σύγχρονη κοινωνία με τις μαϊμούδες ισοπεδώνει τα πάντα: αξίες, ιδεολογίες, ηθική.

Αριστεροί εξουσιαστές και χρυσαυγίτες φασίστες λένε όλοι τους τα ίδια σαν μεικτή χορωδία.

Γιατί αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια; Για ποιους; Για τους εκτελεστές μας;

-Τυχεροί εσείς που πεθάνατε εκεί ψηλά στα τείχη της Τροίας!

Ο ρεπόρτερ του ΣΚΑΙ αναφέρεται στον πόλεμο της Τροίας:

- Ο σχολιαστής του Ομήρου λέει πως ήταν πρόταση του Μώμου, του γιου της Νύχτας, 

που προσωποποιούσε τον φθόνο. Αρκούσε, είπε, στον Δία, να ρίξει ανάμεσα στους ανθρώπους 

μιαν όμορφη και ποθητή γυναίκα και να παντρέψει την Νηρηίδα Θέτιδα με ένα θνητό. 

Η Γη θ’ αλάφρωνε από το περίσσιο βάρος που την πίεζε.

Επειδή, η αρχική αιτία για όλα αυτά ήταν το γεγονός ότι οι άνθρωποι παραείχαν πληθύνει 

και βάραιναν τη Γη που ήταν αναγκασμένη να τους σηκώνει.

Αυτή ήταν που απευθύνθηκε στον Δία και του ζήτησε κάτι να κάνει.

Με τη συμβουλή του Μώμου, ο αρχηγός των θεών έσμιξε με την Νέμεση, κόρη κι αυτή 

της Νύχτας, κι έκανε να γεννηθεί η Ωραία Ελένη (τα με τη Λήδα και τον κύκνο είναι άλλη ιστορία). 

Και την Θέτιδα την πάντρεψε με τον Πηλέα με αποτέλεσμα να προκληθούν τα πρώτα γυναικεία καλλιστεία και να γεννηθεί ο Αχιλλέας.

Έπειτα από αυτά τα δυο σημαντικά γεγονότα, ο Τρωικός πόλεμος ήταν αναπόφευκτος.

Ο πόλεμος είναι η χειρότερη και η πιο ανήθικη μορφή πολιτικής γιατί σκοτώνονται αθώα παιδιά. Κι αυτό που έγινε στο Μάτι ήταν πόλεμος.

Είχαν απελευθερωθεί ο Τιμών και ο Πούμπα και γύρισαν στην πατρίδα τους τιμώμενοι σαν ήρωες μετά βαΐων και κλάδων.

Ο χρυσαυγίτης μου εξηγούσε πως το ευρώ βγήκε από το «Λάζαρε, Λάζαρε, δεύρο έξω»

Προς επιμόρφωση των χρυσαυγιτών:

Ο περισσότερος κόσμος που αγνοεί την Αρχαία πιστεύει πως οι λέξεις δεύρο και δεύτε είναι προστακτικές του ενικού και του πληθυντικού αντιστοίχως αριθμού κάποιου ρήματος, επειδή ακριβώς χρησιμοποιούνται στην Καινή Διαθήκη με ρηματική χροιά. Κι όμως οι δύο αυτές λέξεις είναι παρά πάσαν προσδοκία επιρρήματα.
Το δεύρο έχει ως συνώνυμα το «εδώ», το «προς τα εδώ» ή το «εμπρός» και ενίοτε συνοδεύεται από προστακτική: δεύρο ακολούθει μοι (Ματθ. 19, 21)  (Λάζαρε), δεύρο έξω (Ιωάν. 11, 43). 

Στις μέρες μας χρησιμοποιείται πολλές φορές σκωπτικά με την έννοια του έλα έξω, βγες έξω.
Το δεύτε σημαίνει «εμπρός, ελάτε, προσέλθετε» κυρίως σε εκκλησιαστικές φράσεις όπως (α) δεύτε λάβετε φως, δηλαδή ελάτε να λάβετε φως (λέγεται πριν από την Ανάσταση) (β) δεύτε προσκυνήσωμεν, δηλαδή ελάτε να προσκυνήσουμε και (γ) δεύτε τελευταίον ασπασμόν, δώμεν αδελφοί τω θανόντι, ευχαριστούντες Θεώ (από το καταπληκτικό τροπάριο της νεκρώσιμης ακολουθίας).

 Ο συριζαίος μού εξηγούσε πως είμαι εγκάθετος του ΣΚΑΙ και πως σαμποτάρω τη σοσιαλιστική κυβέρνηση.

Ο Αμβρόσιος είχε αφορίσει τον Δήμο Βερύκιο.

Ο Ολυμπιακός είχε βρει τον χαρακτήρα του.

-Ο Θεός είναι το κράτος

-Δεν υπάρχει Θεός

-Δεν υπάρχει κράτος

-Ψήνονται οι άνθρωποι σαν καλαμπόκια

Και η φαρσοκωμωδία ξεκίνησε και δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Ξέσκισαν τα πάντα. 

Τον Όμηρο, τον Καβάφη, την κιλότα της Αυλωνίτου, τους Λαιστρυγόνες, τους Κύκλωπες, 

τους Λωτοφάγους και το αιδοίο της μητρός τους.

-Έλληνες… Έλληνες… Πούστηδες… Μας φάγατε…

-Ο σοσιαλισμός καταρρέει…

-Πιαστείτε απ’ τον τυφλό…

-Απ’ το βρακί της Δούρου….

-O σώζων εαυτόν σωθήτω!

Και συ χαρούμενος κοιτάς

Εκείνο το μεγάλο βράχο

Που κολυμπαει στη θάλασσα

Κι ούτε πουλί δε θέλησε

Πάνω του να πλαγιάσει

Μον’ τα καβούρια κάθονται

Παίρνοντας το ίδιο χρώμα

Και από τα χρόνια τα πολλά

Μαρμάρωσαν και γίναν

Ένα με κείνο το νεκρό κορμί

Και συ υμνείς το δρόμο μου

Τη μάθηση, τη γνώση

Ενώ εγώ φοβομουνα

Κρύωνα και πεινούσα

Κι η γνώση που απέκτησα

Στίγματα στο κορμί μου

Τα ψάρια γίναν φίλοι μου

Κι η θάλασσα μητριά μου

Κι εσύ την ταλαιπώρια μου

Ύμνο θες να την κάνεις

Το δίκιο σου όμως γνώρισα

Κι ας πέρασα άλλα τόσα

Στην ηδονή του πόνου

Στους δρόμους που περπάτησα

Δεν γνώρισα ανθρώπους

Μόνο σημάδια στο κορμί

Λες να ’ναι τούτα η γνώση;**

* Από την  ποιητική μου συλλογή «Μην καπνίζεις στο κρεβάτι»

Το κόκκινο βιβλίο

**Από την ποιητική μου συλλογή Μην καπνίζεις στο κρεβάτι»

Το Μωβ βιβλίο