ΕΛΑ... ΑΛΕΚΟ

                  ΕΛΑ… ΑΛΕΚΟ!

Βαρέθηκα τη μίζερή μου φύση

κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
αναμφιβόλως
δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά.

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια,
τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια,
τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες
στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί.

Βαρέθηκα να λέω πως θα αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια
κυνηγημένα
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι
πώς είναι δυνατό να μαστουριάζεις
εξήγησέ μου
άμα σου περιφράξαν την καρδιά.

Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω
δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω
πώς γίνεται στον ένα παλαβιάρη
εξήγησέ μου
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

Πώς γίνεται στον κάθε παλαβιάρη
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

                                    ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Είμαι ο Αλέκος και παίρνω από άσυλο. Στέλνω την καλημέρα μου στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον πρωθυπουργό, στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και στον θεράποντα γιατρό μου.

-Μα καλά… αυτός δεν πέθανε;

Η φιλαρμονική βάραγε τον ύμνο της 4^ης Αυγούστου αλαφριά διασκευασμένο.

Τα βλαχαδερά στους επισήμους τεντωνόντουσαν με καμάρι.

-Πίσω  βλάχοι … στα χωριά σας…

Οι Τούρκοι μπήκαν, σκότωσαν και έφυγαν.

Η κοινή γνώμη δεν ξέρει τι της γίνεται και οι υπερδυνάμεις ποντάρουν στον θάνατο.

Οι μετανάστες εξακολουθούν να πνίγονται στη θάλασσα και να βασανίζονται στη στεριά.

-Η κοινή γνώμη μια κοινή μια πόρνη

Μια παλιοπουτάνα θλιβερή

Ο πληθυσμός των ανάδελφων μειώνεται συνεχώς και νέα ήθη θα καθιερωθούν στην σύγχρονη Ελλάδα.

Ξάφνου μια θεατρική ομάδα βραχυκυκλώνει, ξεκουρδίζεται μέσα στην αρμονική παρέλαση 

της 28^ης Οκτωβρίου, χάνει τον βηματισμό της και κάνει άναρχες και απείθαρχες φιγούρες.

-Τα μπούτια σου Μαρία

σκοπιά καψιμί αγγαρεία

Και σας, τι σας πείραξε υποκριτές;

 Ότι η γη γυρίζει;

Όσοι πήγαν να σας σώσουν, τους σταυρώσατε.

Καταραμένε… όχλε που θες να έχεις και άποψη.

Ο ύμνος της 4^ης Αύγουστου δεν σας πείραξε;

Το ότι τρώει ο κόσμος απ’ τα σκουπίδια δεν σας πείραξε;

Το ότι μεταμορφωθήκατε σε ρινόκερους δεν σας πείραξε;

Η εγκληματικότητα των ανήλικων δεν σας πείραξε;

Θλιβερέ και άχαρε όχλε. Ο Joker σε πείραξε.

-Σκληρός, άκαρδος κόσμος,

που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται.

Ο Ολυμπιακός είχε χάσει με διαφορά από την Μακάμπι μέσα στο Σ.Ε.Φ.

Είχα τα νεύρα μου για αυτό που είδα όμως η επιστολή των κοριτσιών στις εφημερίδες 

με έκανε να χαμογελάσω…

«Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;

Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;

Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;

Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.

Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας.

Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.

Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν 

απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.

Τι κοινό μπορεί να ’χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία;

Τι σχέση μπορεί να ’χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.

Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. 

Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.

Γι' αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι...

Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας,

 John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python.  Με το δικό μας silly walk και ρυθμό.

Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για «προβληματικά παιδιά». 

Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους.

Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.

Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. Τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων,

των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.