ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ…
ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΠΟΛΙΤΗ
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Θα πιω κανένα
ντούζικο και θα χορεύω
και θα χτυπάς τα
κουταλάκια στον ζεϊμπέκικο
σαν θα δακρύζω απ’
της χλιδής το μπανιστήρι
των γλαστρανθρώπων
της μικρής μας κόλασης
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Τις μέρες του αυτόκτονος
καιρού
Στους δρόμους του Ταύρου
περπάτησα
Μουγκρητό και πόνο
άκουσα
Ο ήλιος άρρωστος και μόνος
στενάζει που δεν
μπόρεσε να μπει
απ’ τα παράθυρα που
με κάγκελα σφράγισαν
οι εκμεταλλευτές της
μοναξιάς
και της ανθρώπινης
συνήθειας.
ΣΤΟ ΜΕΘΥΣΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Να ’τανε κόκκινο
κρασί
να ’ταν ροζέ ή άσπρο
τη νύχτα που λαχάνιαζες
κι ίδρωνε το κορμί
σου.
Μα τα κατάξανθα μαλλιά
μπροστά στο μαύρο φόντο
της κουρελούς μπερδεύτηκαν.
Τότες η κούπα το
κρασί
έγειρε και εχύθη
κι από την κούπα το
κρασί
εφάνη ο άσπρος πάτος.
Την κουρελού
ζωγράφισε
με του κρασού το
χρώμα
δίχως να μάθω τελικά
ποιο χρώμα σου ταιριάζει
ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ
Μαύροι κύκλοι
τεχνητά σκοτάδια στο
βινύλιο.
Πρόστυχοι στίχοι
χαραγμένοι κάτω απ’
την κοιλιά σου.
Χαραγμένα αυλάκια,
ρόδες ποδηλάτου
Ροδοπέταλό μου!
Ξεχασμένο γάντι στο
συρτάρι μου…
ΓΕΝΕΘΛΙΑ
Σήμερα ξεσκέπασα το πρόσωπό
μου
απ’ το λευκό σεντόνι
που το σκέπαζε.
Κι αυτό που φάνηκε,
δεν έλαμψε.
Στο φως σκοτείνιασαν
τα δάκρυα.
Τη σκέψη πάγωσε η
θλίψη.
Κι έμειναν άφωνοι και
λύγισαν
και οι δώδεκα μαθητές
μου.
