ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Εφτά νομά- σ’ ένα δωμά-/ πού να ξαπλώ- να κλείσεις μά- ;
Ο ένας πάει σινεμά/ ο άλλος πέφτει και κοιμά-
ύπνος με βάρδια δηλαδή/ στην πόρτα σύρμα για κλειδί.
Εφτά νομά- δυστυχισμέ-/ σ’ ένα δωμά- φυλακισμέ-
δικαίως αγανακτισμέ-/ και με τα πάντα αηδιασμέ-.
Πώς τα ’χεις έτσι μοιρασμέ-/ ντουνιά ψευτοπολιτισμέ- ;
Οι δυο δουλε- απ’ τους εφτά/ από τα χρέ- τι να προφτά- ;
Σαν τα τσουβά- , σαν τα σκουπί-/εφτά νομά- χωρίς ελπί-
σ’ ένα δωμά- μισογιαπί./Ποιος να φωνά- και τι να πει;

                                                                           ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ
ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Μια φανταστική ιστορία που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.
Τυχόν ομοιότητες με πρόσωπα ή γεγονότα είναι συμπτωματικές.
Και για να μην μπερδευτούμε περισσότερο διαδραματίζεται σε μια χώρα του παρελθόντος που δεν κατάφερε να ξεφύγει από τις δαγκάνες του ΔΝΤ και της Τρόικα.
21η Απριλίου. Η είσοδος των τανκ στο Σύνταγμα. Όλα στο γύψο, όλα στον πάγο.
Αργότερα Μεταπολίτευση. Μεγάλες συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις. πολιτικό τραγούδι, νέφος, αντιαμερικανισμός.
Κι αργότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιδοτήσεις, χλιδή, νεοπλουτισμός, χρηματιστήριο, golden boys, Ολυμπιακοί αγώνες, δάνεια, πλαστικό χρήμα, χρεοκοπία, κατάρρευση.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ο κομμουνιστικός κίνδυνος παραμονεύει –καραδοκεί. Θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως ντόμινο παρασύροντας κι άλλες χώρες της Μεσογείου όπως την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και έτσι επισπεύδονται οι εκλογές.
Το αγοράκι με τα σπίρτα, γιατί έτσι καθιερώθηκε, έκανε κι άλλα επαγγέλματα.
Από επτά χρονών στη βιοπάλη. Πουλούσε παγάκια για να μην κόψει το αυγολέμονο,
γιαούρτια, ρυζόγαλα, χαρτοπετσέτες, καφέδες, εμφιαλωμένο νερό, το νερό του Καματερού, φελιζόλ για τα γήπεδα, γκαζάκια, καρέκλες καφενείου, κομποσκοίνια διαβασμένα από την αγία Αθανασία του Αιγάλεω, ξόβεργες, μπρίκια και τουλούμπες. Όλα αυτά μέχρι τα δεκαπέντε του. Το πρωί δούλευε και τα βράδια σπούδαζε σε κατώτερη τεχνική σχολή. Το όνειρό του ήταν να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων.
Μεγαλώνοντας δούλεψε ως πιτόρος, σερβιτόρος, εισπράκτορας, σαλεπιτζής, θυρωρός, λούστρος και κατέληξε ερμηνευτής και πρεσβευτής της ειρήνης και της αλληλεγγύης.
Ο εκπρόσωπος του glamorous και του life style είχε καταρρεύσει!. Ευτυχώς του έμεινε η εκπομπή σε μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό ώστε να εξασφαλίζει τον άρτον ημών τον επιούσιον και extra κανέναν πιτόγυρο με κρεμμύδι και μπόλικο τζατζίκι.
Δεν πειράζει δήλωσε, είμαι φοίνικας και θα αναστηθώ από τις στάχτες μου.
Ο κόσμος πεινούσε, έχανε τη δουλειά του, μετανάστευε. Το μέλλον ήταν σκοτεινό και αβέβαιο. 
Ο λαϊκός τραγουδιστής εξέφραζε τον πόνο, τον πόθο και τα λασπωμένα όνειρα
των λαϊκών μαζών, των φτωχών και των κατατρεγμένων. Το είχανε κάνει στο παρελθόν ο Ξανθόπουλος, η Μάρθα Βούρτση, ο Καζαντζίδης, ο Φούντας.

Του λαού τα ντέρτια λέω/ κι όταν τραγουδάω κλαίω
γιατί είμαι πονεμένος/ και στη φτώχεια γεννημένος.

Ύστερα ήρθαν οι χολιγουντιανές βίλες, οι ιδιωτικές παραλίες, τα δεκάδες ακίνητα, τα αγροτεμάχια, τα σκάφη, τα ακριβά αυτοκίνητα, οι σπόνσορες….
Η συναυλία βρισκόταν στο αποκορύφωμά της. Οι αναπτήρες κουνιόντουσαν ρυθμικά με τις μελωδίες. Ο λαός ήταν κατενθουσιασμένος για τον άξιο εκπρόσωπό του.
Μα πιο πολύ ήταν ενθουσιασμένοι οι σπόνσορες, που σε κατάσταση έκστασης άρχισαν να πετούν τα προϊόντα τους: καφέδες, νερά, γιαούρτια, καρέκλες και ότι άλλο είχε υπηρετήσει με σοβαρότητα. ήθος και συνέπεια ο λαϊκός αυτός ερμηνευτής.

«Μην πετάτε στο Γιώργο γιαούρτια, θα τα μαζέψει και θα τα πουλήσει»
είπε στη ραδιοφωνική του εκπομπή ο Τζιμάκος.