ΔΕ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ
Στο `πα και το `66 ένα βράδυ
βροχερό
θα `μαι μακριά σου τότε που θα
ψάχνεις για γιατρό
για γιατρό, για δικηγόρο να σου
δώσουνε γραμμή
κάτι θα λαλεί στο χώρο τούτη
φταίει για το παιδί
Στο Βαρδάρη και στη Βάθη, στου
Συγγρού και στου Ψειρή
οι καλύτεροι μου φίλοι λιώνουνε
σαν το κερί
και βαθιά μέσα στα χόρτα
ανασαίνει ένα παιδί
βάζω το κλειδί στην πόρτα,
κλείνω την καταπακτή
Στο `πα και το `66 με τραγούδια
βραχνιασμένα
είσαι σχήμα του θανάτου δεν
μπορείς χωρίς εμένα
δίχως το δικό μου φόρο είσαι
στείρα και μουγκή
στον ομφάλιο σου λώρο μια μαμή
ακροβατεί
Κι από πάνω φέγγουν φώτα, οι
χειρούργοι έχουν δουλειά
σ’ αγαπώ όπως και πρώτα και
ορμάω στα σκαλιά
και ορμάω στο μονοπάτι,
κουκουρίκου ο πετεινός
αν στραφώ να γίνω αλάτι και να
μη χαρώ το φως
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
-Θα συσπειρωθούμε να σώσουμε το κόμμα;
-Αυτό αποκλείεται. Τέλος.
Ήταν ένας γιατρός που αντικαταστάθηκε από έναν άλλο γιατρό.
Ήταν ένας φαρμακοποιός που αντικαταστάθηκε από έναν οδοντίατρο.
Κι ήταν κι ένας οδοντίατρος που αντικατασταθηκε από την
πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου,
το τέρας του Λοχνές, τη βλαχοπυργιώτισσα.
Και η ιστορία συνεχίζεται… Αυτό το ανέκδοτο δεν έχει τέλος.
Ε… ρε γλέντια στους ορθοδόξους!
Η Ουαλία απέκλεισε το Βέλγιο και η Πορτογαλία την Κροατία. Ο
Μαρξ πέθανε και εγώ τώρα τελευταία δεν αισθάνομαι καλά.
Ο συνταξιούχος οικοδόμος Γρηγόρης, ενώ ονειρευόταν πλούσια
ζωή, υφίσταται την καπιταλιστική κρίση, που τον συνειδητοποιεί, τον ωριμάζει
και τον συσπειρώνει.
Η ζωή όσο πάει και δυσκολεύει. Έχει και δάνεια στην τράπεζα.
Η αριστερή κυβέρνηση των Συριζανέλ κόβει το ΕΚΑΣ στους χαμηλοσυνταξιούχους,
αυξάνει τους άμεσους και τους έμμεσους φόρους, αρχίζει τους πλειστηριασμούς
στις πρώτες κατοικίες, σακατεύει την Παιδεία και την Υγεία και ονειρεύεται την
απλή αναλογική για να κάνει βουλευτή τον Τζήμερο.
Η πάλη των τάξεων
παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, ενώ η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία,
σαμποτάρει την πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα να
δημιουργείται ένας σεχταρισμός που αποπροσανατολίζει τις μάζες και τις αφήνει
σε ένα τέλμα ιδεολογικής σύγχυσης με ανεπανόρθωτες συνέπειες, ανεπανόρθωτες
συνέπειες επαναλαμβάνω, στην ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και της
αποδέσμευσής της από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.*
Αυτά είναι τα λόγια που έμαθαν στον Τραμπάκουλα οι κομμουνιστές.
Εκεί μπερδεύονται, στο «Αλαλούμ» και παθαίνουν εγκεφαλικές κράμπες.
Μπερδεύουν τα μπούτια τους και δημιουργούν ανούσιες σέχτες προς
όφελος του εαυτού τους για να παραγοντίζουν. Επικαλούνται τον λαό και το κίνημα
(ενώ δεν έχουν καμιά σχέση).
Όταν τους δείχνει η τηλεόραση, υποστηρίζουν τους ανέργους
και τους απολυμένους, ενώ στην ιδιωτική τους ζωή, ζουν αυτά που ονειρεύεται ο
συνταξιούχος οικοδόμος Γρηγόρης.
Ο Γιάννης κοίταγε τον ήλιο και αναρωτιόμουν πώς τα κατάφερνε…
Εκείνος μου εξήγησε…
Κατάλαβα.
Γύρισα και κοίταξα
τον ήλιο κατάματα!
Αν δε χωράς μέσα σε μια άθλια πατρίδα
Αν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή
Αν δε χωράς μέσα σε μια ονειροπαγίδα
Αν δε χωράς σε μια αγκαλιά φυλακή
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δε χωράς πουθενά δε χωράς πουθενά
Αν δε χωράς μέσα σ’ ένα άνοστο αστείο
Αν δε σου φτάνει μια σκληρή προσευχή
Αν δε χωράς μέσα σ’ ένα ψυχοπορνείο
Αν δε χωράς σ’ ένα σπασμένο κορμί
Τότε τι κρίμα, τι
κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δε χωράς πουθενά πουθενά πουθενά**
*ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ
«ΑΛΑΛΟΥΜ»
**ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ
