ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΘΑΝΟ!
Πάνω μου γέρνει ένας σακάτης
ουρανός
ριγούν τ’ αστέρια, πέφτουν στο
αδιάβροχό μου.
Είναι συνήθεια που έχω από
μικρός
ν’ αγαπάω ό,τι με σπρώχνει στο
χαμό μου.
Υφαίνω σάβανα με ήλιους παιδικούς,
αναρωτιέμαι αν θα βρω κάποιο σου
χνάρι.
Μαθαίνω νέα σου από δαίμονες
τρελούς,
απ’ αστροναύτες που σε είδαν στο
φεγγάρι.
Κάνω παρέα με λεπρούς που θέλουν
χάδια,
μ’ άγια ρεμάλια και μυαλά
σακατεμένα,
κατατρεγμένους που αγκαλιάζουνε
σκοτάδια
μήπως ακούσω και μου πουν κάτι
για σένα.
Και έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο
μ’ απόγνωση
αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς
είμαι χαμένος.
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’
την κόλαση
και εγώ έχω φτάσει εκεί και την
προσμένω.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΌΓΛΟΥ
ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Το 1979 αποβλήθηκα
από τις «Ακαδημίες» των τότε αριστερών κυκλωμάτων…
Οι γνώσεις μου, οι εμπειρίες μου, οι γνωριμίες μου, οι παρέες
μου, οι φίλοι μου ήταν γύρω
απ' όλα αυτά.
Ξαφνικά βρέθηκα μόνος, χωρίς παρέες και ενδιαφέροντα,
απομονωμένος από τον καθημερινό,
τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής.
…Καθοδήγηση, συναντήσεις με ανώτερα στελέχη του γραφείου
περιοχής και του νομαρχιακού
ή με κατώτερα στελέχη, γραμματείς οργανώσεων βάσης
ή στελέχη του τομεακού γραφείου. Παρακολούθηση συνεδριάσεων, συνελεύσεων,
συνδιασκέψεων και επιμορφωτικών σεμιναρίων έλαβαν τέλος.
Η μόνη διέξοδός μου ήταν μια φωτογραφική μηχανή, που μου
είχε πουλήσει ένας γέρος ναυτικός.
Μια φωτογραφική
μηχανή με χειροποίητους φακούς από τον Carl Zeiss.
Ήταν η καλύτερη επιλογή δώρου που είχα κάνει μέχρι εκείνη τη
στιγμή στον εαυτό μου.
Έφτασα μέχρι το Λαμπίρι με τα πόδια και στο γυρισμό τράβηξα την πρώτη μου φωτογραφία.
Ήταν «Ένα σκιάχτρο που άναψε φωτιά»
Όταν άκουσα μετά από πολλά χρόνια το τραγούδι των Διάφανων Κρίνων, εντυπωσιάστηκα από
τη θεατρική ερμηνεία του Θάνου Ανεστόπουλου
και τους μπωντλαιρικούς στίχους του
Παντελή.
Η μουσική στροβίλιζε
για πολύ καιρό μες στο κεφάλι μου σαν να άκουγα Van Der Graaf.
Είναι μια χώρα που με διώχνει μακριά,
με κλωτσάει με τα σκυλιά και
τους λεπρούς της
και χτίζει γύρω μου τείχη και
κελιά
για να πετάει τους νόθους γιους
της.
Είναι ένας δρόμος που δεν βγάζει
πουθενά
μα τον διασχίζω με μια ελπίδα
απεγνωσμένη,
γεμάτος δώρα, ξόρκια, φυλαχτά,
γι’ αυτούς που ζουν στη λησμονιά
και τριγυρνάνε στη ζωή
ξεγελασμένοι.
Είναι ένας διάβολος που μέσα μου
γελά
κι ένας θεός που με κοιτάει
βαλσαμωμένος
κι εγώ ανάμεσα τους μια έρημη
σκιά
να ζητιανεύω απαντήσεις
πεινασμένος.
Είναι μια αγάπη σαν τον θάνατο
γλυκιά,
είναι ένα θαύμα που μ’ αφήνει
μαγεμένο,
διψάω γι’ άπειρο, πεινάω για
ομορφιά
είμαι ένα σκιάχτρο που άρπαξε
φωτιά.
Μια χώρα, ένας δρόμος, ο θάνατος
κι η ομορφιά
μες στα σκοτάδια τους πλανιέμαι
σαν χαμένος
και κάνω κύκλους μες σ’ αυτήν
την ερημιά
σαν κάποιο σκιάχτρο που άρπαξε
φωτιά
από ανθρώπους και θεούς
καταραμένος.
Σάββατο, 3 του Σεπτέμβρη έφυγε ο Θάνος Ανεστόπουλος, μετά
από σκληρή μάχη με το θάνατο, αφήνοντας πίσω του μεγάλο και ειλικρινές έργο.
Τα λόγια στους φίλους του, όταν τους ανακοίνωσε το πρόβλημα υγείας
που αντιμετώπιζε,
ήταν γεμάτα αισιοδοξία και δύναμη.
«Θέλω να σας στείλω
όλη την θετική μου ενέργεια.
Ζήστε την κάθε σας
μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία.
Ζήστε την κάθε ημέρα
σας σαν να ήταν η τελευταία σας.
Γιατί συχνά στην
καθημερινότητά μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας
και ξεχνώντας τι
σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε.»
Με αγάπη
Θάνος Ανεστόπουλος
