Η ΝΕΑ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ
Έχω κάνει πέντε γάμους,
δέκα αρραβώνες,
κι έχω βγάλει τη ζωή μου από
μέτρα και κανόνες,
έχω σπείρει ένα μάγκα κι άλλη
μία κόρη,
να `ναι στα γεράματά μου, όταν
θα `ρθει ζόρι.
Να καούν τα ξερά, να καούν τα
χλωρά,
να καούν και τα παράλια,
εγώ είμαι εκτός, δηλωμένος
τρελός,
η ζωή μου κανενός.
Έχω βάλει υποθήκη ένα στρέμμα
δρόμο,
κι έχω αφήσει διαθήκη μ’ εμένα
κληρονόμο,
πιλοτάρω ένα καράβι απ’
εφημερίδες
και ζεσταίνω στα όνειρά μου τις
κρυφές μου ελπίδες.
Να καούν τα ξερά, να καούν τα
χλωρά,
να καούν και τα παράλια,
εγώ είμαι εκτός, δηλωμένος
τρελός,
δεν ανήκω κανενός.
Με το σκύλο μου παρέα βγαίνω στο
παζάρι
και χτυπάω με στιχάκια τον κάθε
κατεργάρη,
δε μ’ αγγίζουν τα δελτία κι οι
εξαγγελίες,
δε γουστάρω σούρτα φέρτα με τις
εξουσίες.
Να καούν τα ξερά, να καούν τα
χλωρά,
να καούν και τα παράλια,
εγώ είμαι εκτός, δηλωμένος
τρελός,
δεν ανήκω κανενός.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΕΣΗΜΕΡΗΣ
ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
«Σιδερένιες οι σκάλες
και μου ’πες πως θα μείνουμε λίγοι….»
Τώρα, πώς μας
προσγειώνεις στην αθλιότητα;
Εμάς, τους εκλεκτούς, που
μιλούσαμε στους ναούς στα 12 μας χρόνια.
Που εξαργυρώσαμε το κεφάλαιο
του Μαρξ σε μικρά χαρτονομίσματα.
Που εξηγήσαμε τη
ρηχότητα του Στραβίνσκι και το βάθος του Σοστακόβιτς.
Κι αν ο Καντίνσκι στον
κυβισμό ζωγράφιζε τις νότες ή τα χρώματα.
Πώς μας βάζεις τώρα να
ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με τις κότες;
«Αλλού βαρούν τα
τύμπανα, αλλού χορεύει η αρκούδα»
Ο Αύγουστος ήταν συναισθηματικά φορτισμένος. «Λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί».
Δεν
είχα καμιά διάθεση να γράψω.
«Χθες βράδι δεν
κοιμήθηκα κι έκατσα να σου γράψω
Και μολυβιά δεν
τράβηξα δίχως να αναστενάξω.»
Με έβγαλαν απ’ την νιρβάνα της απάθειας οι τοπικές εορτές,
τα «Διονύσια».
Παλιότερα διοργάνωναν τα «Ανθεστήρια». Αγόραζαν κατεψυγμένα
λουλούδια, στόλιζαν άρματα και τα αμολούσαν στην κατηφόρα.
Όλα αυτά σε μια πόλη που παράγει λεμόνια, πορτοκάλια, λάδι, σταφίδα,
κρασί, μαλάκες, ρουφιάνους και λαμόγια και που δεν είχε καμιά σχέση με τα
λουλούδια.
Τα μετέτρεψε όμως, ως καινοτόμος, η γίδα Αμάλθεια.
Μοίρασε τσάμπα κρασί προς τιμήν του θεού Διόνυσου και έβαλε κι ένα Σάκη να παίζει.
Τώρα
τι έπαιξε; Ο Θεός κι η ψυχή του. Αυτός «όλα
τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει».
Με 2,5 συγχορδίες παίζει… τα πάντα.
Και από κάτω χειροκροτούν οι μαλάκες, οι ρουφιάνοι και τα λαμόγια.
Τέλειωσε και το θέμα
της δημοπρασίας των συχνοτήτων στην ιδιωτική τηλεόραση.
Τώρα θα έχουμε
τέσσερα κρατικά και τέσσερα ιδιωτικά κανάλια.
Σε λιγότερο από ενενήντα μέρες θα πέσει ροζ ή «χιόνι στο
καμπαναριό».
Οι λύσεις είναι δύο:
ή ψηφίζεις Νέα Δημοκρατία, κλείνουν τα κρατικά κανάλια και ανοίγουν
τα ιδιωτικά,
ή ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ, και αν είσαι δημοσιογράφος ή τεχνικός, γίνεσαι δημόσιος υπάλληλος,
δουλεύεις σε κρατικό κανάλι και
στηρίζεις το κόμμα για να μη μείνεις άνεργος.
Τελικά η Αριστερά
ήταν μια ωραία γκόμενα, που όταν την έβλεπες από μακριά,
την ερωτευόσουν. Όταν
όμως πλησίαζες και την έβλεπες από κοντά, ήταν γεμάτη μπιμπίκια, τρίχες στα πόδια και στις μασχάλες σαν Αυστραλή φεμινίστρια, ξεθωριασμένα τατουάζ και
κονδυλώματα.
Ο Ρομπέν των δασών, ο Ζορό, ο Μπλεκ και ο Σκούμπι Ντου ήταν
για τον κινηματογράφο,
τη λογοτεχνία και τα κόμικς.
Τα 246 εκατομμύρια θα καταλήξουν στις τσέπες τους για να δημιουργηθούν
τα καινούργια τζάκια, η νέα αστική τάξη.
Πέρασαν τόσα χρόνια και μόνο ο αφέντης άλλαξε
Καβάλα στ’ άλογά σας πάρτε τη γη δικιά σας
