ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑ;
ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Βρισκόμουν
εκεί που άνθιζε το σκοτάδι.
Οι
μισοί ήταν στα αναπηρικά τους καροτσάκια και οι άλλοι μισοί ιπτάμενοι ρινόκεροι.
Από
τα χαμηλά ράφια θα μπορούσες να τρυγήσεις λαμόγια, ψώνια και ηλίθιους.
Και
ήταν όλοι τους εξειδικευμένοι στον πολιτισμό!
Μέχρι
και το κοριτσάκι με τα σπίρτα, που τηλεφώνησε στο MEGA γιατί νόμισε πως το MEGA
ήταν ο μάνατζερ του Τσαλίκη, εκεί ήταν!
Κι
ήταν όλοι τους εκεί. Η Αμάλθεια, οι ρινόκεροι, τα μπάζα, οι ψευτοκομμουνιστές, ο
mr Αλήθειας
Η
γρίπη που φέρανε, θέριζε και τα σκουπίδια παρέμεναν στη σωστή τους θέση…
Οι
προοδευτικοί συνδυασμοί είχαν γίνει ένα με τα σκουπίδια…
Ο
Παναθηναϊκός είχε κερδίσει την ΤΣΣΚΑ στη
Μόσχα.
Η
πολιτιστική επανάσταση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας τα είχε καταφέρει.
Κι
όχι μόνο αυτό. Της περίσσευε κιόλας να κάνει και εξαγωγή!
Ήρθε
ο δράκος στην Πάτρα και τον γνώρισα από κοντά. Συνομιλήσαμε…
Μου
εξέφρασε και τον θαυμασμό του για τον σύντροφο Πελετίδη.
Οι
κεφτέδες του καραγκιόζη δεν κατάφεραν να χορτάσουν τα πεινασμένα παιδιά.
Ήταν
χάρτινοι. Ήταν μέρος του σκηνικού του θεάτρου σκιών.
Οι
νεκροί από την Μάντρα και το Μάτι, που παρακολουθούσαν την παράσταση,
έφυγαν πεινασμένοι!
Το
ευροψηφοδελτιο του ΣΥΡΙΖΑ μύρισε αριστερά. Μοσχοβολούσε.
Τεράστια
ονόματα. Απόγονοι των πρωταγωνιστών μιας άλλης εποχής.
Το
πήρα με ευλάβεια και το τοποθέτησα στο βάζο με τα λουλούδια.
Τα
σκουπίδια παραμένουν στη σωστή τους θέση…
Πήγαν
οι ψευτοκομμουνιστές να τα δουν στις λαϊκές συνοικίες και να διαπιστώσουν
πως
απ’ τα σκουπίδια ξεκινούν οι ταξικές αντιθέσεις;
Μήπως
η «διαλεκτική» είναι ο διάλογος των μαϊμούδων;
Μίζερε
όχλε…. Ιαβέρηδες, εφιάλτες, μαϊμούδες.
«Βαρέθηκα τη μίζερή μου φύση…»
«Κι εγώ ένα αρκούδι, μισός θνητός…»
Χαμένες
μέρες, χαμένα χρόνια χωρίς κανένα νόημα…
Και
μετά…; ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑ;
Σε
θυμάμαι να τραγουδάς για όσους σκέφτονται
να
γράφεις για όσους αντιστέκονται
να
παίζεις μουσική κι εμβατήρια
να
φτύνεις αίμα στα κρατητήρια
να
φωνάζεις κι από τ’ άδικο να πνίγεσαι
να
πεθαίνεις, να αντέχεις, ν’ αγωνίζεσαι
να
ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι
Και τώρα
να σιωπάς, να πουλάς, και να δίνεσαι,
να
σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι,
να
κυβερνάς, να χτυπάς, να υποκλίνεσαι,
να ’κονομάς,
να ευλογάς και ν’ αμύνεσαι,
να
γράφεις απλώς, να περνάει ο καιρός,
να
δικάζεις σα να ’σαι θεός,
να
σιωπάς, να πουλάς και να δίνεσαι,
να
σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι
Ρε,
τσάμπα πήγανε όλα, τραγούδια κι αίμα
ποτίσαν ψέμα
όλα
λυγίσανε κι όλα σαπίσανε
σ’ όσα
αγαπήσανε, πάνω τους φτύσανε
Τσάμπα
πήγανε όλα και παραδόθηκαν και μαντρώθηκαν,
ήπιανε
όλη την εξουσία, φάγαν καλά και στηλώθηκαν
Tώρα
βρωμάει σαπίλα κι εσύ, τι ξεφτίλα -
ράβεις
όλα τα στόματα, πατάς επάνω στα ίδια μύρια πτώματα
που εσύ
πρώτος θρηνούσες, το δίκιο ζητούσες
στα
μάτια των εχθρών κοιτούσες και τους τραγουδούσες
Πάνε όσα
είδες όμορφα τώρα κατάλαβες τυχαία πως βρέθηκες,
στο
χρόνο δέθηκες, τα πάντα ανέχτηκες, το βούλωσες, δέχτηκες
Πάνε όσα
ονειρεύτηκες, αν τα ονειρεύτηκες
Τώρα τα
έχασες όλα αφού...
Με τη
ντροπή μια νύχτα πέρασες
κι ως το
πρωί, κοίτα πώς γέρασες
Μες στη
σιωπή κοίτα πώς κόλλησες
κι αν
κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες
Ναι ρε,
τα είδα όλα, Πασόκους, φασίστες,
σκυμμένους
αρτίστες, μπάτσους, καριερίστες
Ναι ρε,
τα είδα όλα κι ο κύκλος γυρίζει,
ψοφίμι
μυρίζει κι αυτό που σου αξίζει,
το ζεις,
τ’ αγοράζεις, το τρως, το ψηφίζεις,
το
ακούς, το ικετεύεις, το πονάς και το βρίζεις,
το
αγκαλιάζεις, το φτύνεις, στο παιδί σου το αφήνεις,
το
γλεντάς, το δικάζεις, στο κελί σου το κλείνεις
Ναι ρε,
τα είδα όλα και όλα μακριά μου,
βγαίνω
στους δρόμους και σκιάχτους μιλιά μου,
η ζωή, η
χαρά μου, η φωτιά στην καρδιά μου,
ξαναγίναν
δικά μου ενώ εσύ...
όπου κι
αν πας, όλα τα έχασες
και ν’
αγαπάς, για πάντα ξέχασες
Φως στα
παλιά τα περασμένα σου,
σκοτάδι
αγκαλιά τα γερασμένα σου
Με τη
ντροπή μια νύχτα πέρασες
κι ως το
πρωί, κοίτα πώς γέρασες
Μες στη
σιωπή κοίτα πώς κόλλησες
κι αν
κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες
B.D FOXMOOR
