ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

               ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

  

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Βρισκόμουν εκεί που άνθιζαν τα σκοτάδια και οι ρινόκεροι πετούσαν με απλωμένα τα φτερά
Άρχιζε η μεγάλη εβδομάδα. Τα άγια πάθη και η επιστροφή προς την κανονικότητα
Για πια όμως κανονικότητα μιλάμε με πρωθυπουργό τον Κούλη και το υπόλοιπο σκυλολόι για υπουργικό συμβούλιο
Τι τζούφια ανάσταση θα είναι αύτη;
Το Σοβιετικό Πυροβολικό βομβάρδιζε το Βερολίνο. Οι οβίδες που εκτόξευαν τα σοβιετικά πυροβόλα είχαν γραμμένα συνθήματα εκδίκησης, όπως: «Για το Στάλινγκραντ», «Για την Ουκρανία», «Για τις χήρες και τα ορφανά»,
«Για τα δάκρυα των μανάδων».
Τι να λυπηθώ;
Πώς νιώθεις όταν σκοτώνεις τους πεθαμένους;
Αυτοί όμως πώς αναστήθηκαν;
Μέσα σε ένα κλίμα νευρικότητας σήκωσαν τα γεμάτα σαμπάνια ποτήρια τους, ευχήθηκαν στον αρχηγό τους «Χρόνια πολλά» και υποσχέθηκαν «αιώνια πίστη». Στις επόμενες τρεις ημέρες οι περισσότεροι θα τον εγκατέλειπαν, ανάμεσά τους
οι υπουργοί Χ. Γκαίρινγκ, Χ. Χίμλερ, Α. Σπέερ και Ι. Ρίμπεντροπ, οι επικεφαλής του επιτελείου Β. Κάιτελ και Α. Γιόντλ κ.α.
Ο Χίτλερ είχε απομείνει σχεδόν μόνος του οργανώνοντας μια «μεγαλειώδη αντεπίθεση» επί χάρτου με μονάδες που απλά δεν υπήρχαν!
Δέκα ημέρες μετά θα έδινε τέλος στη ζωή του... 
Κείνα τα χρόνια εγώ διάβαζα Νίτσε και εσύ παρακολουθούσες τον Σάκη τον υδραυλικό. Πώς να συναντηθούμε;
Δεν έχω έμπνευση να γράψω περισσότερα. Όμως πώς θα καλυφτεί ο μήνας; Πώς θα βγει το μεροκάματο;
Κι έπρεπε  να βρω κι έναν τρόπο για να σας ευχηθώ "Καλή Ανάσταση" χαρίζοντάς σας ένα ποίημα κι ένα τραγούδι.
 
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

 

Εδώ τα πάντα ξέστηθα
κι αδιάντροπα λυσσάνε
αστέρι ειν’ ο ξερόβραχος,
και το κορμί φωτιά.

Εδώ ειν’ ο ίσκιος όνειρο
εδώ χαράζει ακόμα
στης νύχτας το αχνό στόμα
χαμόγελο ξανθό.
 
Εδώ ο λεβέντης μάγεμα
η σάρκα αποθεώθη,
οι παρθενιές, Αρτέμιδες,
Ερμήδες είναι οι πόθοι.

Η κάθε ώρα ολόγυμνη,
θάμα στα υγρόζωα κήτη
πετιέται κι η Αφροδίτη
και χύνεται παντού.
 
Μέτωπο, μάτια, κύματα
μαλλιά γλουτοί, λαγόνες
κρυφά λαγκάδια του Έρωτα
ρόδα, μυρτιές, κρυψώνες.

Τα στρογγυλά, τα ολόισια
χνούδια, γραμμές, καμπύλες
ω θείες ανατριχίλες,
χορεύτε το χορό.
 
Κάτι γυμνό και ξέσκεπο
στα ολανοιγμένα πλάτια,
που ζωντανό θα το δειχναν
μόνο δυο φλόγες μάτια,

κάτι από τους σάτυρους
κρατιέται κι είναι αγρίμι
και είν’ η φωνή του ασήμι,
μη φύγεις, ειμ’ εγώ.
     
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Μπροστά γυαλί πίσω λυχνία
μαλακισμένη φαντασία
Θέλεις να δεις δε θες να ζήσεις
στη μοναξιά της Άγριας Δύσης
Μαλάκα, μαλάκα
 
Πέντε ορφανά και μια χείρα
να κολυμπάς σε καθετήρα
Πλήθος βυζιά τα ίδια πέη
και η ζωή σου παραπαίει
Μαλάκα, μαλάκα
 
Όρθιος πατσάς με ποδαράκια
Τσάμπα τροφή για τα κοράκια
Νύχια γαμψά με μαύρο πένθος
σε μια χούφτα όλο το έθνος
Μαλάκα, μαλάκα
 
Απ’ τον πρωκτό μέχρι το αιδοίο
κάπου χαθήκατε και οι δύο
Σε ζωντανό νεκροταφείο
σ’ ένα ανώμαλο ωδείο
Μαλάκα, μαλάκα
 
ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ