ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΝΙΚΗΣΕ...

              ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΝΙΚΗΣΕ…

Σκηνή πρώτη

Ήχος πένθιμης τρομπέτας και μια φωνή από μακριά  μοιάζει με  τραγούδι

Κάθε πρωί καταργούμε τα όνειρα

χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια

Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο

Κάθε πρωί χαιρετάμε τους χθεσινούς φίλους.

Οι νύχτες μεγαλώνουν μεγαλώνουν σαν αρμόνικες,

ήχοι καημοί πεθαμένα φιλιά ασήμαντες απαριθμήσεις

Τίποτα. Τίποτα

Λέξεις μόνο για τους άλλους μα που τελειώνει η μοναξιά;

                                                       Μανόλης Αναγνωστάκης

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Για άλλους λόγους εξεγέρθηκαν οι Αμερικανοί φοιτητές. Ήταν οι ενοχές τους από το Βιετνάμ. Αλλά οι άλλοι, οι Ευρωπαίοι φοιτητές θα έπρεπε να είχαν όραμα, θα έπρεπε να είχαν στόχο, γιατί είχαν τουλάχιστον θεωρητική κατάρτιση, παρελθόν και ιστορία. Αγωνίστηκαν οι γονείς τους κατά του φασισμού και κατά δικτατορικών καθεστώτων. 

Στο βάθος του μυαλού τους θα ’πρεπε να είχαν την ανατροπή.

Θυμάμαι το βιβλίο του ΖΑΝ ΠΟΛ ΣΑΡΤΡ «Τα  γρανάζια», γκρέμισαν οι επαναστάτες 
το καθεστώς  και έγιναν ύστερα ίδιοι και χειρότεροι…….

Πόσο όμως απέχει αυτό απ’ την πραγματικότητα και τι έκανε όλους αυτούς να αλλάξουν 
στο δρόμο;

Ήταν ένα κίνημα με κοινό στόχο ή ο καθένας ξεχωριστά εξυπηρετούσε την προσωπική 
του φιλοδοξία, την προσωπική του ματαιοδοξία;

Κατά πόσο ενδιέφερε όλους αυτούς η ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη;

Κατά πόσο όλοι αυτοί θα μπορούσαν να λειτουργήσουν συλλογικά, να βρουν αυτά που τους ενώνουν για να πετύχουν τους στόχους τους;

Να βρούμε όμως πρώτα από όλα αυτά που τους χωρίζουν. Και είναι τα συμπλέγματα των παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων για την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και 
η συμπεριφορά τους απέναντι στους διανοούμενους. Δηλαδή η μόνιμη διαμάχη που δημιουργείται μεταξύ μορφωμένων και αμόρφωτων.

Δεν ξέρω αν για μερικούς είναι σκληρό αυτό που γράφω αλλά η αλήθεια είναι επαναστατική έννοια και θα πρέπει να την δεχτούν και να την καταλάβουν.

Έτσι η υποτίμηση της πρωτοπόρας δύναμης της νεολαίας που αγωνίστηκε και διεκδίκησε μέσα 
απ’ το φοιτητικό κίνημα την κάνει να νιώθει  απογοητευμένη, διαφοροποιημένη και μονάχη χωρίς στήριξη από τους άλλους.

ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΗ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ.

Η απογοήτευση τους οδηγεί στην εγκατάλειψη του κοινού οράματος, της συλλογικότητας 
και του κοινού στόχου. Τους απομονώνει στον ατομικισμό και στο κυνήγι της επιτυχίας. Προσπαθώντας να εκπληρώσουν προσωπικές φιλοδοξίες και εικονικά όνειρα μέσα από την υπερκατανάλωση, δημιουργούν τον «τάφο του Ινδού» αμυνόμενοι στο φόβο της κατάθλιψης, όπου τελικά μπορεί και να οδηγηθούν.

Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η σύγχρονη ανθρωπότητα είναι πολλοί. Από την καταστροφή του περιβάλλοντος, τα καμένα δάση, τις κλιματολογικές αλλαγές, την έλλειψη νερού, τις πυρηνικές δοκιμές, τους πολέμους, την άνιση κατανομή του πλούτου, τη φτώχια, την πείνα και τις αρρώστιες ιδιαίτερα στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, την ανεργία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ως τη διακίνηση ναρκωτικών, την εμπορία ανθρωπίνων οργάνων και την παιδική πορνεία.

Όσο για τη χώρα μας υπάρχει ο κίνδυνος αλλοίωσης της ιστορίας μας, του πολιτισμού μας, 
της γλώσσας μας και της εθνικής μας ταυτότητας.

Για να προστατευτούμε από όλους αυτούς τους κινδύνους χρειάζεται συλλογική δράση και αγώνας. Η ατομικότητα, το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να μας οδηγήσει στην απραξία και την απομόνωση και να επωφελούνται αυτοί που τη σκηνοθέτησαν.

Σκηνή δεύτερη

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ πέρα. Αυτοί έχουν χάσει τη μπάλα. Θα προτιμούσα

να παρακολουθήσω αγώνα Β’ εθνικής.

Τους προβολείς στήσε

άπλετο φως στη ράμπα να πέφτει

η δράση να κυλάει

να παρασέρνεται στη δίνη.

Η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά

σαν τον καθρέφτη

μα σαν φακός να μεγεθύνει

                                   Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι

Το να εκπαιδεύουμε ηθοποιούς είναι ένα θέμα. Το να εκπαιδεύουμε θεατές

είναι το πιο δύσκολο. Ανάμεσα σε μια σούμα «ημιμετρίων» πολλές φορές λειτουργούμε σε βάρος των ταλέντων. Όμως ισχύει το «όσο ζεις μαθαίνεις» και έτσι μου ’ρθε να σκηνοθετήσω 

«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ» με μουσική από την ΕΜΑΝΟΥΕΛΛΑ.

Επίσης να μπερδεύω τις επετείους και τα πρόσωπα. Τον Γκουσγκούνη με τον Ομπάμα και τον Μάο Τσε Τούνγκ, τον Ηρόδοτο, τον Ξενοφώντα  και τον Θουκυδίδη με τον Καραγκούνη, τον Ψινάκη και τον Μπιλάντεν.

Την άλωση της Κωνσταντινούπολης με το Ανόρθωση-Ολυμπιακός, την επέτειο του Πολυτεχνείου με τον Ισπανικό εμφύλιο, την επανάσταση του ’21 με τη συμφωνία της Γιάλτας και το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Ιούλιο Καίσαρα.

Και έτσι θα μπορώ να τεντώνομαι, να φουσκώνω, να πουλάω μούρη και θα νιώθω ανώτερος από τον Κουν, τον Ευαγγελάτο, τον Ποταμίτη και όλους τους άλλους.

Ξέρω πως κι άλλοι έκαναν τις ίδιες σκέψεις με μένα, όμως φοβούνται να ξεστομίσουν

την αλήθεια.

Παίζω για τελευταία φορά το ρόλο της εγκλωβισμένης σας συνείδησης.

Εγώ τα είπα και ησύχασα.

Τέλος.