ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΗΣ
ΝΙΚΗΣ
Κραυγή σεισμός και αλίμονο,
ο χρόνος θα ξεχάσει,
να ρυμουλκήσει στη σειρά
αυτούς που ’ναι να φύγουν.
Θα ’ναι γερόντοι ή παιδιά,
που ’χουν πολλά να κάνουν;
Θα ’ναι όνειρο ο θάνατος
ή θα πονέσει λίγο;
Θα ’ναι της μοίρας συλλογή
εκείνον να χορτάσει.
Μα ο Άδης πάντα αχόρταγος
τής ζήτησε απ’ όλους.*
ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Ο δρόμος είναι μοναχικός στη σύγχρονη εξορία κι ο καθένας
κουβαλάει τον δικό του σταυρό,
τον δικό του Γολγοθά.
Το άστρο της νίκης έσβησε και μαζί του έσβησε κάθε προοπτική
και κάθε ελπίδα.
Το μόνο που απέμεινε είναι κάτι πλανόδιοι και γραφικοί ερασιτέχνες
εφημεριδοπώλες, κάτι στρατευμένοι διακινητές προκηρύξεων και κάτι ζήτουλες κομματικών
οικονομικών ενισχύσεων.
Πώς να αφυπνίσουν την ταξική συνείδηση των εργαζομένων οι ασυνείδητοι;
Πώς να διαφωτίσουν το λαό τα σούργελα;
Σε μια άδεια Βουλή συζητάνε δυο τρεις για τον υποσιτισμό των
μαθητών που λιποθυμούν εξαντλημένοι από την αβιταμίνωση. Τα παιδιά αυτά προέρχονται
από λαϊκά στρώματα.
Συνήθως είναι παιδιά απολυμένων και ανέργων. Θυμίζουν τα
χρόνια της Κατοχής, που τα κάρα μάζευαν τους νεκρούς από την πείνα.
Τότε που ο πρωθυπουργός Τσουδερός έδωσε τα τρόφιμα στους
Εγγλέζους.
Ο υφυπουργός Παιδείας, πρώην πανεπιστημιακός από την Άρτα,
θυμάται τις παλιές
καλές εποχές με
τους Γερμανοτσολιάδες και τους ταγματασφαλίτες, τσαμπουκαλεύεται
και τον «παραιτούν».
Οι καταληψίες μαθητές οδηγούνται στο αυτόφωρο και τους προσφέρουν
μόνο νερό.
Όπως κάνανε τότε, τα
παλιά καλά χρόνια στη Μπουμπουλίνας, στο Αβέρωφ και στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
Το υπουργείο Παιδείας προσλαμβάνει εθελοντές από άλλες
υπηρεσίες (άλλα υπουργεία) μετατρέποντάς τους σε καθηγητές, για να καλύψουν τις
κενές θέσεις των εκπαιδευτικών στις τάξεις.
Ο Σήφης επικηρύσσεται ως τρομοκράτης και νεκρός δε βρίσκεται
στον τάφο της Αμφίπολης.
Και είναι Πέμπτη 7 Νοεμβρίου και ώρα 7.13 μ.μ και μου ’ρχονται
στο κεφάλι χιλιάδες cd. Όλη η ιστορία
της μουσικής από τη γέννησή της μέχρι και σήμερα και πλήθος αγάλματα Αρχαιοελληνικά,
Αιγυπτιακά από πέτρες ηφαιστείου, ινδιάνικα τοτέμ, γυάλινοι Βούδες, Ρώσικα ορειχάλκινα
αγάλματα από το μαυσωλείο του Λένιν και Αφρικανικές μάσκες.
Γέμισαν οι κάλτσες και τα παπούτσια μου με θρυμματισμένα
γυαλιά. Έκανα χαρακίρι με την προτομή του Μάο και με μελανόμορφους, ερυθρόμορφους και
κυανόχρυσους αμφορείς!
Η συναυλία αναβλήθηκε. Ο κόσμος ήταν φοβισμένος. Η πόλη μύριζε
αλκοόλ από τα σπασμένα μπουκάλια των ποτών. Αλκοόλ, βροχή και γιασεμί.
Ο Σόϊμπλε αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση για διαπραγμάτευση
του χρέους.
-Αφού έχετε πλεόνασμα, δεν χρειάζεται ούτε κούρεμα ούτε
επιμήκυνση ούτε καινούργιες διαπραγματεύσεις. Είμαι βέβαιος πως θα τα καταφέρετε…
Επανέφερα στη θέση τους τις μουσικές και τα αγάλματα στις
τέσσερις το πρωί.
Ο Μιλτιάδης είχε κερδίσει τη μάχη του Μαραθώνα και ο Θεμιστοκλής
τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Μάζεψα τα απομεινάρια από τα σπασμένα αρχαία
αγάλματα τοποθετώντας τα σε μια πλαστική σακούλα του σούπερ μάρκετ κι έπειτα στον κάδο ανακύκλωσης, που έχει μετατραπεί σε κάδο
σκουπιδιών.
Κουράγιο!
*Αφιερωμένο σ’ αυτούς
που έφυγαν από το σεισμό στις 15/6/1995 στο Αίγιο.
Περιέχεται στην
ποιητική μου συλλογή «ΜΗΝ ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ»
«ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ»
