ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΛΑΚΑ

             ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΛΑΚΑ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Προσπάθησαν να με σκοτώσουν μέσα στον ίδιο μου τον χώρο οι μαϊμούδες.

Οι παρακρατικοί, οι εγκάθετοι, τα λείψανα του παρελθόντος, οι ειδωλολάτρες,

τα φαντάσματα, οι ψυχασθενείς, οι άρρωστοι, οι αμόρφωτοι, τα σκουλήκια…

Ο αρχηγός τους για να δικαιολογήσει το μισθό του στο ελληνικό κοινοβούλιο απεύθυνε χαιρετισμό στον ελληνικό λαό: «Εύχομαι να ζήσουμε σε μια κοινωνία χωρίς πεινασμένους 

και χωρίς πολέμους»

«Πάνω από όλα υγεία» που λέει και ο καλός μου γείτονας.

Μια ευχή χωρίς κόστος, έτσι για τις εντυπώσεις. Μ’ άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

Αφιερώνω τέσσερα ποιήματα στα νεοσύστατα φυτά και στους βρικόλακες του μέλλοντος…

Καληνύχτα, 
άλλη μια μέρα χαλάλι 
πέφτει δίπλα 
στο γυρτό σου κεφάλι 
τα μάτια σου βαριά 
περιμένουν τ’ όνειρό σου 
τάχαμου, τάχαμου 
το δρόμο για το λυτρωμό σου 
ξεφορτώσου 
ό, τι νομίζεις κακό 
όσο κοιμάσαι η ρουτίνα 
παύει να `ναι ριζικό 
κι οι φόβοι σου 
εκεί δείχνουν μονιασμένοι 
με τη λαχτάρα σου, τη στοιχειωμένη 
σφίξε καλά το φως 
το φυλαχτό σου 
είναι περίσσεμα 
απ’ το πιο καλό όνειρό σου 

είναι το ξέπλυμα 
εκείνου απ’ τις τύψεις 
είναι ό,τι έχασες 
κι ό,τι θα κρύψεις 

Καληνύχτα μαλάκα...

η ζωή έχει πλάκα 
Καληνύχτα μαλάκα...

η ζωή έχει πλάκα 

Καληνύχτα μαλάκα... 
ενός φίλου η ατάκα 
μιας και ξέμεινα απόψε 
του την έκανα τράκα 
Η ζωή έχει πλάκα... 
έτσι είναι Σωκράτη
σε τρώει όλη τη μέρα
τη νύχτα θέλει κρεβάτι
σε γεννάει, σε γερνάει
σου χαρίζει στιγμές
σε ξεχνάει, σε ξερνάει
σε γεμίζει ρωγμές
Γέλα ρε, δεν βαριέσαι
όλα είναι συνήθειο
μην δακρύσεις, γιατί...
θα σε πάρουν για ηλίθιο 
Καληνύχτα μαλάκα... 
μοναχά να θυμάσαι 
αύριο πρωί 
το ίδιο μαλάκας πως θα `σαι 

καληνύχτα μαλάκα...

η ζωή έχει πλάκα 
καληνύχτα μαλάκα...

η ζωή έχει πλάκα

                     B.D FOXMOOR

Πώς να κοπάσει ετούτη η τρικυμία 
τα κύματά της με καταζητούνε
φορούν οι φίλοι πορφυρό μανδύα 
με ρούμι οι βοριάδες με κερνούνε 

Στον όλμο εκεί υπνοβάτης βλαστημάει 
και τρώει ένα κουλούρι σκεφτικός
έφυγε απ’ την καρδιά μου ο πανικός 
και γελαστός την πόρτα μου χτυπάει

Άλογο ατίθασο μακριά με φέρνει 
στων κυνηγών του χρόνου την αυλή 
ο πυρετός τους την ζωή μου παίρνει 
και τ’ άλογό μου τρέπει σε φυγή

Η τρικυμία ποτέ δε θα σβηστεί 
για μιαν ανεξιχνίαστη αιτία 
καρφώθηκα σε όμορφη εξορία 
το πέλαγο καρφί μου και σφυρί

Πώς να κοπάσει ετούτη η τρικυμία 
τα κύματά της με καταζητούνε
φορούν οι φίλοι πορφυρό μανδύα 
με ρούμι οι βοριάδες με κερνούνε

                         ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ

 Ο χρόνος είναι κάτι απίθανα μακρύ

Υπήρξαν χρόνοι πάει περάσαν μυθικοί
Ούτε μπιλίνες ούτε έπη ούτε εποποιίες πια
Σαν τηλεγράφημα η στροφή πετά

Με φλογισμένα χείλη πιες γονατιστός
Απ’ το ποτάμι που το λένε γεγονός
Είν’ ο καιρός Που όλος βομβίσει σε τηλέγραφου χορδή
Είναι η καρδιά με την αλήθεια ίδιο μαζί

                                      ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ

                                              

«Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, 

των ταραχοποιών.

Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, 

που δεν σέβονται την τάξη...

Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις,

να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις.

Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις.

Γιατί αλλάζουν πράγματα.

Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν.

Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα.

Ίσως, πρέπει να είναι τρελοί.

Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν έναν άδειο καμβά και θα δουν έργο τέχνης;

Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ' ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί;

Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες.

Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν

ν' αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν».

                                                                                           JACK KEROUAC