Η ΛΩΡΙΔΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ

Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά μια υπόγεια σήραγγα
μ’ ένα σουγιά, μ’ ένα πιρούνι, με τα νύχια
Σκάβαμε τις πέτρες ξέροντας πως θα φτάσουμε
το πολύ ως τη θάλασσα
Κι όμως μας ήταν ανάγκη να βλέπουμε
τα χέρια μας να ζούνε
Μου ήταν ανάγκη να βλέπω
πως κοντεύω πόντο-πόντο να σε φτάσω

                                                                    ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Οι μέρες ήταν παράξενες, σχεδόν κάθε μέρα έπεφτε κι ένα αεροπλάνο. Ο ατρόμητος λαός αυτής της χώρας καταλάβαινε ότι πλησίαζε η συντέλεια του κόσμου. Τους είχαν προειδοποιήσει και οι προφήτες τους πως μεγάλα αντικείμενα θα πέσουν στα κεφάλια τους από τους ουρανούς και θα τους καταπλακώσουν.

Ήταν τότε… η επέτειος της ίδρυσής τους ως κράτος κι έπρεπε να την γιορτάσουν πανηγυρικά. Βολόδερναν χιλιάδες χρόνια σαν γύφτοι, σαν σκλάβοι βαρώντας ντέφια σε αρκούδες και χτίζοντας πυραμίδες. Αργότερα δούλεψαν σαν εμπόροι, σαν βιομηχανικοί εργάτες, σαν γανωματήδες, σαν τοκογλύφοι. Τώρα διαθέτοντας μια πολεμική μηχανή βομβαρδίζουν υδραγωγεία, νοσοκομεία, σχολεία, ξεκληρίζοντας γειτονιές, οικισμούς, οικογένειες, αμάχους, γυναικόπαιδα, γερόντους και βρέφη.

Το νοσοκομείο Ουάφα, που είναι για ηλικιωμένους, έχει βομβαρδιστεί.
Το νοσοκομείο Ουρόπα έχει χτυπηθεί ανελέητα.
Στο νοσοκομείο Μπερτιλμπάλαχ οι νεκροί και οι τραυματίες έχουν γεμίσει μέχρι και τα πατώματα στους διαδρόμους.

Η μέρα πλησίαζε για τη γιορτή κι ας ήταν εναντίον τους «όλη η κοινή γνώμη».

Είχαν γιομίσει τον τόπο με αφίσες της «κοντής φαλακρής τραγουδίστριας» της όπερας. Και έτσι έπρεπε γιατί η γενιά των γύφτων μόνο με όπερα θα μπορούσε να γιορτάσει. Και ως εκ θαύματος την ώρα της Φιέστας, οι λαοί όλης της Γης ξεχυθήκαν στους δρόμους για να  βροντοφωνάξουν κατά των φασιστών  διατρανώνοντας την αντίθεση τους για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους επεκτατιστές κατακτητές. Και ήταν όλες οι φυλές του πλανήτη και όλοι οι λαοί.

«Αγαπητοί φίλοι, 

η χθεσινή νύχτα ήταν ακραία. Η «χερσαία εισβολή» στη Γάζα είχε σαν αποτέλεσμα δεκάδες θύματα, αυτοκίνητα γεμάτα με ακρωτηριασμένους, αιμορραγούντες,  ετοιμοθάνατους – κάθε είδους τραυματισμένους Παλαιστινίους, όλων των ηλικιών, όλοι άμαχοι, όλοι αθώοι. Οι ήρωες στα ασθενοφόρα και σε όλα τα νοσοκομεία της Γάζας εργάζονται 12-24 ώρες χλωμοί από την κούραση και τον απάνθρωπο φόρτο εργασίας, νοιάζονται, συζητούν, προσπαθούν να κατανοήσουν το ακατάληπτο χάος των πτωμάτων, των μεγεθών, των άκρων, όσων περπατούν, όσων δεν περπατούν, όσων αναπνέουν, όσων δεν αναπνέουν, όσων αιμορραγούν, όσων δεν αιμορραγούν, ανθρώπων. ΑΝΘΡΩΠΩΝ!

Τώρα, για μία ακόμη φορά αντιμετωπίζονται σαν ζώα από «τον πιο ηθικό στρατό στον κόσμο» (sic!).  Είναι στιγμές που θέλω να ουρλιάξω, να κρατήσω κάποιον σφιχτά, να κλάψω, να μυρίσω το δέρμα και τα μαλλιά του ζεστού παιδιού, που είναι καλυμμένο με αίμα, να προστατευτούμε μέσα σε μια αιώνια αγκαλιά – αλλά δεν έχω τέτοια πολυτέλεια, ούτε εκείνοι έχουν.

Σταχτιά πρόσωπα – Ω ΟΧΙ! Όχι ένα ακόμη φορτίο με δεκάδες ακρωτηριασμένους που αιμορραγούν. Έχουμε ακόμη λίμνες αίματος στο πάτωμα της Εντατικής, σωρούς από ποτισμένες στο αίμα γάζες. Οι καθαρίστριες γρήγορα φτυαρίζουν το αίμα και τους ιστούς που απορρίπτονται, τα μαλλιά, τα ρούχα, τους ορούς –τα απομεινάρια του θανάτου- όλα απομακρύνονται… για να προετοιμαστούν ξανά, για να επαναληφθούν από την αρχή. Πάνω από 100 περιστατικά εισήλθαν στη Shifa τις τελευταίες 24 ώρες. Αρκετά για ένα μεγάλο πλήρως εξοπλισμένο νοσοκομείο, αλλά εδώ – σχεδόν τίποτα: ηλεκτρικό, νερό, αναλώσιμα, φάρμακα, πίνακες πορείας ασθενών, όργανα, οθόνες – όλα σκουριασμένα και σαν να προήλθαν από μουσεία νοσοκομείων του χθες. Αλλά δεν παραπονιούνται, αυτοί οι ήρωες.

Συνεχίζουν, όπως οι μαχητές, προχωρούν, με ασύλληπτη αποφασιστικότητα. Και καθώς σας γράφω αυτά τα λόγια, μόνος, σ’ ένα κρεβάτι, τα δάκρυά μου κυλούν, τα ζεστά αλλά άχρηστα δάκρυα της οδύνης και της θλίψης, της οργής και του φόβου.   Να! Μόλις τώρα, η ορχήστρα της ισραηλινής πολεμικής μηχανής ξεκινά ξανά τη μακάβρια συμφωνία της, τώρα δα: ριπές πυροβολικού από τα πλοία του ναυτικού ακριβώς κάτω στις ακτές, η βοή των F16, των αποκρουστικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών (αραβικά «Zennanis», αυτά που μουρμουρίζουν), και σωρηδόν τα Απάτσι. Τόσα πολλά, κατασκευασμένα και πληρωμένα στις και από τις ΗΠΑ.

Κύριε Ομπάμα, έχετε καρδιά; Σας προσκαλώ – περάστε μια νύχτα – μια μόνο νύχτα – μαζί μας στη Σίφα. Ίσως μεταμφιεσμένος σαν καθαριστής. Είμαι 100% σίγουρος, ότι θα άλλαζε η Ιστορία. Κανένας άνθρωπος με καρδιά ΚΑΙ ισχύ δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει μια νύχτα στη Σίφα χωρίς να φύγει αποφασισμένος να τερματίσει τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού. 

Αλλά οι άκαρδοι και οι ανηλεείς έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους και έχουν προγραμματίσει μία ακόμη “dahyia” σφαγή στη Γάζα. Τα ποτάμια του αίματος θα συνεχίσουν να ρέουν και την υπόλοιπη νύχτα. Μπορώ να τους ακούω που έχουν κουρδίσει τα όργανα του θανάτου. Παρακαλώ. Κάντε ό,τι μπορείτε. Αυτό, ΑΥΤΟ δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Μαντς* Γιατρός εθελοντής στη Γάζα
Γάζα, Κατεχόμενη Παλαιστίνη»

*Mads Gilbert  Καθηγητής και Επικεφαλής της Κλινικής Επείγουσας Ιατρικής, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Βόρειας Νορβηγίας