ΟΛΟΙ ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΙΔΙΟΤΗΤΑ

           ΟΛΟΙ ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΙΔΙΟΤΗΤΑ                             

Όλοι δηλώνετε ιδιότητα
καταναλώνετε ποσότητα
και μου στερείτε τον ήλιο.
Κι εγώ δεν έχω καν ταυτότητα
κι αν είμαι μια μηδαμηνότητα
φτιάχνω δικό μου βασίλειο.

Εσύ ξεφούσκωνες τα λάστιχα
σε γράψαν στα κατάστιχα
των τεντυμποϊστών
Κι εγώ έχω γίνει γομολάστιχα
που σβήνει τα τετράστιχα
ανθρώπων και θεσμών…
ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

    

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Όλοι δηλώνουμε ιδιότητα. Ο Γιώργος ο πρωθυπουργός, ο Μίμης ο πιτόρος, ο Σάκης 
ο υδραυλικός, ο αστυνόμος Σαίνης, ο Χρήστος ο κουρέας, ο Μανόλης ο μανάβης, 
ο δημοσιογράφος Πίκος Απίκος, ο Αιμίλιος το μήλο, ο Λάμπρος το ραδίκι, ο Βρασίδας 
το κρεμμύδι, ο Ανανίας το πεπόνι, ο καραγκιόζης δήμαρχος, ο μίζερος εβραίος ιεροψάλτης, 
ο Βλάσης το βλίτο, ο Μπομπ ο σφουγκαράκης, ο συνταγματάρχης Καντάφι, και η ροζ φαλακρή τραγουδίστρια.

Όλοι αυτοί έχουν αναδειχθεί παίζοντας έναν κύριο ρόλο. Τι γίνεται όμως με όλους αυτούς που φάλτσα κι άτεχνα προσπαθούν να επιβληθούν; Η αλήθεια είναι, πως δεν θα δυσκολευτούν καθόλου σε τούτη δω τη χώρα που ότι δηλώσεις είσαι.

Όλα στη ζωή είναι ρόλοι, «κι αφού δεν κάνεις αυτό που είναι να κάνεις, δεν πας καλυτέρα για ψάρεμα;». Αυτή ήταν μια ειρωνική προτροπή, μια παρότρυνση προς τους φίλους για το θαλάσσιο αυτό σπορ. Τώρα όμως με την άδεια ψαρέματος και το κόστος αυτής ακόμα και στο ερασιτεχνικό ψάρεμα από την ακτή, μάλλον οι πάντες θα κατευθυνθούν προς τις κρεβατοκάμαρες μειώνοντας αισθητά την υπογεννητικότητα, διαιωνίζοντας το είδος, δημιουργώντας  τεράστια προσφορά στην ανθρωπότητα!

Παρακολούθησα μια συνέντευξη του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως Θεόδωρου Πάγκαλου, που προσπαθώντας να μειώσει τις πολιτικές θέσεις του Αντώνη Σαμαρά δήλωσε: «Εγώ ως ερασιτέχνης μάγειρος ξέρω πως για να μαγειρέψεις χρειάζεσαι πάνω από ένα υλικό». Και έχει δίκιο ο αντιπρόεδρος. Για να φτιάξεις τζατζίκι χρειάζεσαι γιαούρτι, αγγούρι, σκόρδο, λάδι, ξύδι, αλάτι και προαιρετικά άνηθο. Δεν βάζεις γιαούρτι σκέτο! 

Έπεσε στα χέρια μου η σχολική εφημερίδα του 1^ου  Γυμνασίου Αιγίου «Πράσινοι φίλοι» μια σημαντική συνεργασία του εκπαιδευτικού και φιλολόγου  Παναγιώτη Βάγια  με τους μαθητές του.
Η συλλογική δουλειά βγάζει αποτέλεσμα και  παράγει έργο. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ένα μικρό αρθράκι με τον διεκδικητικό του όμως χαρακτήρα. Το παρουσιάζω ακριβώς όπως είναι γραμμένο. Τίτλος: «ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙ’ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΑΛΙΑ;»

Είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα του σχολείου μας. Η αίθουσα που ενώ θα έπρεπε εδώ και χρόνια να είναι έτοιμη, παραμένει πλέον μισογκρεμισμένη. Κι αυτό γιατί ο αρμόδιος εργολάβος έχει εγκαταλείψει τις εργασίες και έχει φύγει εδώ και τέσσερις μήνες. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Και το έργο παράτησε και η μισή αυλή του σχολείου μας είναι από τότε κλεισμένη με μεγάλους και επικίνδυνους τσίγκους!

Οπότε, ούτε αίθουσα για εκδηλώσεις έχουμε! Μοιάζουμε λίγο-πολύ με φυλακισμένους που κανείς δεν ενδιαφέρεται να απελευθερώσει……

Και να σκεφθείτε ότι για το έργο αυτό έχει δοθεί, από τον Οργανισμό Σχολικών

Κτιρίων ένα εκατομμύριο ευρώ, εδώ και τρία χρόνια! Κι εμείς οι μαθητές συνεχίζουμε να κάνουμε γιορτές στο…προαύλιο, είτε στριμωχτά κάτω από τις εσωτερικές σκάλες!

Ποιος επιτέλους θα ενδιαφερθεί πραγματικά για την αίθουσά μας; Γιατί το έργο δεν τελειώνει; Μήπως δεν υπάρχουν χρήματα; Ποιος θα ευθύνεται αν συμβεί κάποιο ατύχημα στην αυλή; Μήπως, λέμε μήπως, χρειάζεται να κάνουμε κατάληψη για να μας ακούσουν επιτέλους οι μεγάλοι;

Πλαγιάζω το δίσκο στο πλατώ. Η βελόνα κυλάει στ’ αυλάκια του βινυλίου. Ο ήχος κρυστάλλινος,
τα λόγια σαφή.

Είχα χρόνια να ακούσω την μπαλάντα του Δήμου Μούτση «Μια φυσαρμόνικα που κλαίει» που θαρρείς πως μοιάζει με διαμαρτυρία παιδιών που μάχονται για τα δίκια τους.

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει.
Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος

γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι.
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ακολουθώ τα βήματά σου

μέσα στην ερημιά του κόσμου

κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου…..