ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ Α(ΝΑ)ΚΡΙΒΕΙΕΣ

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ Α(ΝΑ)ΚΡΙΒΕΙΕΣ

                                    
                                       Τα ελεύθερα μάτια μας μπορούν τώρα να δουν

αυτό που ως σκλάβοι

δεν μπορούσαμε να δούμε:

                          πως δηλαδή ο δυτικός πολιτισμός κρύβει,

πίσω από την εντυπωσιακή του βιτρίνα,

μια πραγματικότητα

γεμάτη ύαινες και τσακάλια. . . . . . .

                     Απόσπασμα από ομιλία του ΤΣΕ Γκεβάρα στα Ηνωμένα Έθνη στις 11-11- 1964

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Στην οθόνη προβάλλεται ο Άδωνις που αναλύει τη μάχη του Μαραθώνα.

Το … 490 π.Χ. έγινε η μεγάλη μάχη του Μαραθώνα. Οι Έλληνες πετσόκοψαν τους εισβολείς Πέρσες, υπό την ηγεσία του Αθηναίου Καλλίμαχου.
Πριν από την μάχη, και όταν όλα ήταν ακόμη αμφίρροπα, αν όχι σκούρα, ο Καλλίμαχος έκανε τάμα στους θεούς, πως αν τυχόν νικήσουν οι Έλληνες, τότε θα θυσιάσει μια κατσίκα για κάθε νεκρό Πέρση. Και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Η μάχη έγινε. Οι Έλληνες νίκησαν. Και όταν μετρήθηκαν οι νεκροί Πέρσες, βρέθηκαν να είναι περίπου 6.400. Πάρα πολλοί δηλαδή.
Δυστυχώς για τον Καλλίμαχο, αλλά και για τους θεούς, η Αθήνα δεν διέθετε τόσα πολλά κατσίκια.
Τι έκαναν λοιπόν οι Αθηναίοι; Ζήτησαν από τους θεούς την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους. Λέγεται μάλιστα, ότι πέρασαν εκατό περίπου χρόνια μέχρι να το ξοφλήσουν οριστικά!
Προφανώς, ο Καλλίμαχος, ο Δίας και οι υπόλοιποι θεοί δεν είχαν ακούσει περί ΔΝΤ και περί δυνατότητας κουρέματος του ιερού χρέους. Ο Καλλίμαχος ήταν ένας πολέμαρχος της μάχης του Μαραθώνα , που μαζί με τους δέκα στρατηγούς των Αθηναίων αποφάσισαν τη σύγκρουση της Αθήνας με την αυτοκρατορία των Περσών το 490 π.Χ. Το όνομά του έμεινε στην ιστορία, γιατί η δική του ψήφος, η ενδεκάτη, έκρινε το αδιέξοδο, όταν ισοψήφισαν οι στρατηγοί, υποστηρίζοντας οι πέντε ότι είναι μάταιο να συγκρουστεί η Αθήνα με τους παντοδύναμους Πέρσες και οι άλλοι πέντε συμφωνώντας με τη γνώμη του Μιλτιάδη να αγωνιστούν στο Μαραθώνα.

Ο Καλλίμαχος έπεσε γενναία στη μάχη για την ελευθερία της πατρίδας (διοικούσε τη δεξιά πτέρυγα) και οι Αθηναίοι τον απεικόνισαν μαζί με τον Μιλτιάδη (όχι τον Έβερτ) ως πρωταγωνιστή στην περίφημη ζωγραφική παράσταση της μάχης, στην Ποικίλη Στοά.

Θα’ θελα να κοιμηθώ μια μέρα

και να ξυπνήσω σ’ έναν αιώνα

οπού τα πουλιά ακόμη

να κελαηδούν ελληνικά

και νικητήρια ….
                                 Ο. Ελύτης

Όμως… Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει Κεμάλ, γιατί αυτός που φεύγει αφήνει ένα ίδιο πίσω του…
Το θεατροποιημένο νούμερο ξεκινάει με ένα δημοσιογράφο που χώνει στη μούρη ενός μαθητή ένα ματζαφλάρι (μικρόφωνο) και τον ρωτάει με απορία:

Τι έγινε την 28η Οκτωβρίου; Τότε ο μαθητής απαντά με βεβαιότητα. Μα φυσικά η Μικρασιατική καταστροφή. Δεν γνωρίζω αν λύθηκε η απορία του δημοσιογράφου ή αν γνώριζε και ο ίδιος την απάντηση.

Κι όλα αυτά με την ούγια δηλαδή υπό την αιγίδα του Αυτοκράτορα.

Ε ρε Τζάμπο που σας χρειάζεται!

Κι όλα συνεχίζονται στη λογική του παράλογου. Η δημοκρατία κλονίζεται .Με τη λογοκρισία και τις απολύσεις δημοσιογράφων στην κρατική τηλεόραση .Με την αυτεπάγγελτη από εισαγγελέα σύλληψη δημοσιογράφου που δημοσίευσε λίστα φοροφυγάδων. Με τη ΔΗΜΑΡ να διαφωνεί με τα εργασιακά και να στηρίζει την κυβέρνηση που θα τα εφαρμόσει. Με το Γιούρκα Σεϊταρίδη να πραγματοποιεί το όνειρό του σκοράροντας στον αγώνα με τη Λάτσιο.
Και τον Παπακωνσταντίνου να έχει προβλέψει ότι θα χαθεί το cd για αυτό και το μετέφερε σε φλασάκι.

Και τώρα αφήστε με να πω το ποίημά μου.
Νιώθω εμπνευσμένος είπε ο στρατηγός Αντώνιος στο πλήθος.

Κι αν τα χάσουμε όλα, στο τέλος κάτι θα μείνει, μια ελιά, ένα αμπέλι, ένα καράβι, ένα ψάρι ή ένα σαλιγκάρι.

Τότες οι έξυπνοι θα πάρουν το καράβι κι ό,τι άλλο προλάβουν και θα την κοπανίσουν.

Όσο για το λαό, θα κυνηγάει το ψάρι που κυνηγάει το σαλιγκάρι….

Όμως. Το καράβι δεν πρόκαμαν να το πιάσουν να το χρησιμοποιήσουν για καυσόξυλα
για να ζεσταθούν ή για να ψήσουν το ψάρι και το σαλιγκάρι.

Όσο για την ελιά και το αμπέλι, αυτά είναι απλά, μέρος του σκηνικού.

Κι όλα αυτά σας τα αναφέρω για να θυμηθείτε τα λόγια του ποιητή:

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει…..

Ο στρατηγός Αντώνιος ιδρωμένος ψελλίζει:

Παρακαλώ πού είναι το WC; Θέλω να ολοκληρώσω τον ποιητικό μου οίστρο.

Το αεροπλάνο έπεσε σε κενό αέρος και επηρεάστηκε λίγο το αντεράκι μου.

Από τα μεγάφωνα ακούγεται δυνατά λες και σκίζει τους ανέμους το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου

«Τον λόγο τους αντανακλά σαν κάτοπτρο το πλήθος
και όπως άλλαζα βρακί μου βγήκε αυτός ο στίχος.»