ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού,
σβήνω κυλώντας στα νερά.
Ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς
σαλτάροντας με τις τριχιές του λιβανιού,
πήρα το δρόμο της σποράς.
Κοιμήθηκα στο προσκεφάλι του σπαθιού,
είχα τον ύπνο του λαγού.
Αγνάντευα την πυρκαγιά της θημωνιάς
αμίλητος την ώρα της συγκομιδής,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.
Αντάμωσα τον χάρο της ξερολιθιάς,
το άλογο στ’ αλώνι να ψυχομαχεί,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.

                                                                ΚΩΣΤΑΣ ΜΥΡΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο στον ήλιο
και τραγουδάμε και τραγουδάμε.
Το φως κελαηδάει, άιντε κελαηδάει
στις φλέβες του χόρτου και της πέτρας.
Άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε.

Άπλωσαν τεντωμένα τα χέρια προς τις καρότσες των φορτηγών, έσπρωχναν ο ένας τον άλλον για να βρουν χώρο να πατήσουν.

Δεν ακούω ιαχές, σαλπίσματα, πανηγυρισμούς, ζητωκραυγές, εμβατήρια, τραγούδια.

Δεν βλέπω κόκκινα λάβαρα να ανεμίζουν, υψωμένες γροθιές, χαμόγελα.

Τι είδους επανάσταση είναι αυτή; Η επανάσταση του σιγαστήρα;…….

Επιτέλους ακούγεται ήχος από την ξεχαρβαλωμένη μικροφωνική και τις ντουντούκες.

Το γνώριμο τραγούδι των συντρόφων Μπακαλάκου-Τζεφρώνη.

Έχω μια σύνταξη πείνας,
δύσκολα βγαίνει ο μήνας
και ακριβό το γιατρικό
μαύρα γεράματα που θα περάσω
ώσπου στη γη μου να ησυχάσω
παράπονο πικρό.

Θεέ μου τόσο μαζική συγκέντρωση δεν έχω ματαδεί. Τόσες ουρές δεν είναι ούτε έξω από τα υποκαταστήματα του ΙΚΑ για να γράψουνε φάρμακα.

Λέτε να έφτασε εκείνη η άγια ώρα; Και το σπουδαιότερο, η επανάσταση ήταν τηλεοπτική. Δε χρειαζότανε να συμμετέχω με κίνδυνο να φάω και καμιά αδέσποτη.

Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο στον ήλιο
και τραγουδάμε και τραγουδάμε.
Το φως κελαηδάει, άιντε κελαηδάει
στις φλέβες του χόρτου και της πέτρας.
Άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε.

Οι αγρότες εμφανίστηκαν στις καρότσες. Στα χέρια τους βαστούσαν πλαστικές

σακούλες διαφόρων χρωμάτων μπλε, πράσινες, κόκκινες, με πουά, με ρίγες, με τη σημαία του ευρωαίσχους. Κι άρχισαν να πετούν στο πλήθος απλόχερα μαρούλια, λάχανα, πορτοκάλια και λεμόνια.

Το πλήθος σπρώχνονταν. Δεν είχε χώρο να πατήσει. Βριζόντουσαν. Λιποθυμούσαν.

Για ένα μαρούλι, για ένα λάχανο, για ένα πορτοκάλι.

Και εγώ παρακολουθούσα την τηλεοπτική επανάσταση ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου,

πίνοντας καφέ, προστατευμένος από τη θαλπωρή της κουβέρτας ….

Το προηγούμενο βράδυ ψιλόβρεχε. Ένα ζευγάρι μάζευε αποτσίγαρα. Με είδαν ξαφνικά
και αποτραβήχτηκαν. Σαν να ντράπηκαν. Προχώρησαν παρακάτω και συνέχισαν….

Κι άλλοι με τις κουβέρτες παραμάσχαλα έψαχναν μεριά για να κουρνιάσουν.

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου την ψύχρα.*

Θα προχωρήσουμε στην ανάπτυξη με 1.500.000 ανέργους 
και με ποσοστό ανεργίας στη νεολαία 57%

«Να ανταλλάξουμε διευθύνσεις και τηλέφωνα!» Πώς να γίνει αυτό; Υπάρχουν ταξικές διαφορές.
Το σούσι ακρίβυνε καθώς και τα πούρα και το ουίσκι special.

Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο στον ήλιο
και τραγουδάμε και τραγουδάμε.
Το φως κελαηδάει, άιντε κελαηδάει
στις φλέβες του χόρτου και της πέτρας.
Άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε.

Επιλεγμένοι στίχοι της Εαρινής Συμφωνίας του Γ. Ρίτσου από το Γ. Μαρκόπουλο

* Απόσπασμα από το ποίημα του Νικόλα Άσιμου «Venceremos»