ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΡΙΛΙΕΣ

 ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΡΙΛΙΕΣ

Στα παλιά μας μοναστήρια είδα γέρους να μιλάνε για θεούς.
Μες στης πόλης τα σκουπίδια είδα χίλιους ξεχασμένους μου γνωστούς.

Κι οι πλατείες μας φουντώνουνε στη βία, οι εμπόροι, οι δασκάλοι κι οι ληστές
μας πουλάνε νοσταλγία και ενέσεις απ’ το χθες.

Στ’ ακρογιάλια είδα φίλους να ορκίζονται σε όρκους τρομερούς,
σε σχολές και σε γραφεία τους ξανά ’δα γερασμένους και χλωμούς.

Κι οι αλήτες γυροφέρνουνε στα πάρκα να ξανά ’βρουν τις χαμένες τους βραδιές.
Εσύ πίσω από τις γρίλιες  βλέπεις μόνο τις σκιές.

Τα παλιά, καλά τραγούδια μας αφήσαν, θέλει θάρρος να το λες,
κι οι παλιές μου θεωρίες δε μου φτάνουν να σ’ αγγίξω όταν κλαις.

Οι πλατείες μας φουντώνουνε στη βία, οι εμπόροι, οι δασκάλοι κι οι ληστές
μας πουλάνε νοσταλγία και ενέσεις απ’ το χθες. Το χθες………Το χθες…….
 
                                                                                 ΝΙΚΟΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΟΓΛΟΥ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Ένα φθαρμένο και άδικο καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιεί την τεχνική του εκφοβισμού και της άνισης φορολόγησης. Ο απλός πολίτης τρέμει να μην του πάρουνε το σπίτι, να μην τον απολύσουν, να μην τον κλείσουν φυλακή για χρέη.  

Και από την άλλη χρησιμοποιούν τη μέθοδο της κοινωνικής πρόνοιας υπό μορφήν ζητιανιάς στη διατροφή, στα φάρμακα, στα τετράδια, στα παιχνίδια, στο νερό, στο πετρέλαιο, στο ηλεκτρικό ρεύμα. Λαϊκά συσσίτια και bazaar με σκοπιμότητα από πολιτικούς παράγοντες και δημάρχους για να μειώσουν την αξιοπρέπεια και τα αντανακλαστικά του ταλαιπωρημένου πολίτη. Οι προθέσεις τους μοιάζουν να είναι όμοιες με εκείνες απέναντι σε ένα πεινασμένο σκυλί που του πετάνε το κόκαλο
και περιμένουν καρτερικά να τους γλύψει το εύσπλαχνο χέρι του ευεργέτη.

Υπάρχει και το τρίτο στοιχείο, το «καπιταλισμός και θέαμα». Αυτό όμως αφορά τις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες. Στις τριτοκοσμικές χώρες σαν και τη δική μας,

το θέαμα είναι καλωδιακό και για να το δεις πρέπει να πληρώσεις. Εδώ δωρεάν είναι οι διαφημίσεις, ο Πρετεντέρης και ο Άδωνις.   

Το ρουφιανιλίκι είναι «κληρονομικό χάρισμα»!

 Το κληρονόμησαν από τους γονείς τους και τους παππούδες τους, που έδρασαν στα χρόνια της κατοχής και της χούντας. Κι αφού ό,τι κινείται κρίνεται κι ό,τι μένει ακίνητο φορολογείται αντί να πληρώνουν φόρους ακινήτων (λουφάρουν σαν τον Λιάπη) και προτιμούν το ρόλο του κουκουλοφόρου καταδότη.

Και δεν το κάνουν σκόπιμα. Είμαι σίγουρος πως βασανίζονται που το κάνουν.

Όμως το αίμα που κυλάει στις φλέβες τους, τους οδηγεί να λειτουργήσουν έτσι.

Είναι το άτιμο το DNA που τους κάνει ρουφιάνους.

Τι ακριβώς γίνεται με το DNA, δεν το έχω καταλάβει εντελώς. Όμως στο ότι δεν αλλάζει ο κόσμος κι ότι παραμένει ο ίδιος και χειρότερος μάλλον παίζει ρόλο η διαιώνιση του είδους, το DNA και το κληρονομικό χάρισμα.

 Η ιστορία μας λέει πως στο παρελθόν πήραμε τα όπλα και πως κάναμε επανάσταση κατά των Τούρκων, αντισταθήκαμε κατά των φασιστών και των ναζιστών. Γιατί  τώρα τέτοια υποτονικότητα, τέτοια αδιαφορία, τέτοια παθητικότητα;

Υπάρχει εκφυλισμός της ράτσας, η χάλασε η συνταγή στη διαδρομή;

Η απάντηση είναι απλή. Δεν γνωρίζουν ποιος είναι ο εχθρός. Δεν ξέρουν προς τα πού να στρέψουνε τα βόλια. Εδώ δεν ισχύει το χαζορομαντικό του Καββαδία «Φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου»

Ξεκάθαρα, ο εχθρός είναι ο ταξικός εχθρός. Τι γίνεται όμως με τις ηγεσίες και τα στελέχη των αριστερών κομμάτων που είναι αστοί; Τι γίνεται όταν η ταξική σύγκρουση διεξάγεται και μέσα στα λεγόμενα αριστερά κόμματα; Τι δουλειά έχει ο απολυμένος με τον προύχοντα; Ο άνεργος με τον μεγαλομέτοχο; Ο αγωνιστής με το λαμόγιο; Πώς αύριο οι καλοπερασάκηδες κι οι μιζαδόροι θα διεκδικήσουν την ψήφο του εργαζόμενου για να αυξήσουν τα εισοδήματα τους και για να προβάλλονται από τα τηλεοπτικά πάνελ; 

«Στο `πα και το `66 ένα βράδυ βροχερό
θα `μαι μακριά σου τότε που θα ψάχνεις για γιατρό
για γιατρό, για δικηγόρο να σου δώσουνε γραμμή……»*

Είναι υποχρέωση των κομμάτων της συνεπούς αριστεράς να εκπροσωπούνται από εργαζόμενους αγωνιστές που έχουν αναδειχθεί από λαϊκές κινητοποιήσεις και λαϊκούς αγώνες και που αντιλαμβάνονται, ζουν και νιώθουν στο πετσί τους την καπιταλιστική κρίση. Και όχι από συμβιβασμένους που αλληλοεξυπηρετούνται από το φθαρμένο καπιταλιστικό σύστημα.
Οι δημοτικές και οι περιφερειακές εκλογές θα είναι το πρώτο τεστ και δε θα πρέπει να χαθεί η ιδεολογική αντιπαράθεση  και ο ταξικός τους χαρακτήρας. Σας έβαλα στις ράγες.
Από κει και πέρα πράξετε τα δέοντα.

*Διονύσης Σαββόπουλος