ΑΝΤΙ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

ΑΝΤΙ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Έπειτα απ’ το μεγάλο μπουμ
Χίλιοι φακοί να κάνουν ζουμ,
Πλάνα ωραία της καταστροφής
Με φωτιές και σάρκες να τραφείς
Όταν η αράχνη θα νιώθει ευφυής
Στριμωγμένη στο μπετόν της οροφής.

Είχες πει χρειάζεται καιρός
Να φτιαχτούν σκουπίδια ένας σωρός
Να σκεπαστούνε φεγγίτες και φωταγωγοί
Να συμβούνε θάνατοι αργοί
Να γεννηθούνε καινούργιοι πυροτεχνουργοί
Για να αξίζει να επιστρέψεις στον πλανήτη γη.

Τη ζωή που σκότωσα εγώ
Είναι η ζωή που νοσταλγώ
Με τα σκεπάσματά σου έχω σκεπαστεί
Το κορμί σου έχω αφουγκραστεί
Η ύπαρξή σου καράβι που έχει βυθιστεί
Με φωνάζεις τελευταίο ασυρματιστή.

Μπαίνοντας πρωί σε ένα ταξί
Καίγομαι μέσα στο οξύ
Βλέπω στα μάτια των περαστικών
Ξυραφιές ονείρων χθεσινών
Σου κοκκινίζει τα νύχια το μανόν
Και είσαι θύτης μα και το θύμα συνθηκών.

                                                                                    ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Μπορεί όμως ο παπάς να κάνει τα ράσα, αν είναι καλός μόδιστρος ή ακόμα και μοδίστρα. Η αμφίεση συμβάλλει ελαφρώς στη σκηνική παρουσία, δε σημαίνει όμως, πως αν φορέσω τη στολή του ποδοσφαιριστή, πως μπορώ να παίξω και ποδόσφαιρο.

Οι λαοί από τους αρχαίους χρόνους το γνώριζαν αυτό και έδιναν την ευκαιρία

στο πλήθος να μεταμφιέζεται και να παριστάνει ό,τι ονειρεύεται, ό,τι φαντάζεται και ό,τι λειτουργεί υπολανθάνον στο υποσυνείδητό του.

Κάπως έτσι θα βγήκαν και οι μουσαντοί (οι κάλπικοι). Κοιτάζοντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη, διαπίστωσαν πως η στολή της μεταμφίεσης τούς πηγαίνει γάντι και πως μπορούν να παραστήσουν έναν κακοπαιγμένο ρόλο για όλη τους τη ζωή.

Αρκεί όμως μόνο το περίβλημα;

Παριστάνω τον πολιτικό, τον διανοούμενο, τον καλλιτέχνη, τον σκηνοθέτη, τον συνδικαλιστή, τον τραγουδιστή, τον δεσπότη, τον δάσκαλο, τον προπονητή, τον κομμουνιστή, τον αγνό, τον δίκαιο, τον πατριώτη, τον πιστό, τον οικογενειάρχη και ο ρόλος μού βγαίνει!

Κακοί ντυθήκανε καλοί και πιάσαν εξουσίες
Κι υπερωρία πέσανε στις αγιοαμαρτίες
Λύκοι ντυθήκανε αρνιά κάνουν πως μπεμπενίζουν
Κι όσοι τους είδαν για ψητά στον Άδη αρμενίζουν*

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Ο Βορίδης δεν έκανε μια λανθασμένη και άστοχη δήλωση. Τους δήλωσε

ευθέως «παρών» στο συνέδριο. Ήταν μια αρχηγική παρουσία δείχνοντας τους πως ανά πασά στιγμή είναι έτοιμος να αναλάβει το ρόλο του ηγέτη στη Ν.Δ. και επίσης, πως μπορεί να τους φέρει κι άλλους απ’ τα αμπέλια, σε περίπτωση δυσκολίας σχηματισμού κυβέρνησης στο εγγύς μέλλον. Ο Άδωνις ακολούθησε τις απόψεις του πραγματικού του αρχηγού. Όσο για τον Πολύδωρα. Ήταν ένα ξέσπασμα. Μια ορμονική διαταραχή.

Ο Άδωνις χτυπάει τον Καμμένο και ο Καψής μέσα από τα «ΝΕΑ» εκτελεί.

Αλήθεια! Για να μην το ξεχάσω. Να τους χαίρεστε τους συνέδρους. Είναι διαλεχτοί! Ένας κι ένας!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Πάμε πάλι πίσω. Πού είχαμε μείνει;

Α! ναι στα ράσα και στον παπά. Ο Λόγος είναι τόσο ισχυρός, που μπορείς να τον εκφράσεις δυναμικά ακόμα και ξεβράκωτος ή τόσο απλά, με ένα τζιν, με ένα μακό μπλουζάκι και αθλητικά παπούτσια και τα σκηνικά να είναι άδειοι τοίχοι.

Αρκεί να υπάρχει ρυθμός, πάθος, ανάσα, καρδιά, ένταση, νεύρο, σωστή άρθρωση, παύσεις, άρσεις, συναίσθημα και το κυριότερο: ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ. Όταν προσπαθώ να μεταδώσω ένα μήνυμα, δεν θα πρέπει να φοβάμαι τις λέξεις ΕΑΜ – ΕΛΑΣ - ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ όπως επίσης τις λέξεις ΑΝΥΠΑΚΟΗ- ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Παλιέ μου πόθε, στο πέρα δώθε,
μη σε χαλάσουν
φοβάμαι, για εσένα πιο πολύ.
Όλα τα φτύνω, τα καίω όλα,
μπαίνω και βγαίνω
και δένω, με εσένα απ’ την αρχή **

Καληνύχτα συνιστώσες …..

*ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ **ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ