ΕΤΟΥΤΗ Η ΠΟΛΗ

 ΕΤΟΥΤΗ Η ΠΟΛΗ

 

Ετούτη η πόλη με τρελαίνει
που υπνοβατώντας περιμένει
Με γκρίζο χρώμα, χρώμα αρρωστημένο
Ανίατα βρώμικο κελί μεγενθυμένο
"Σου λέω φύγε, ρε φύγε, ρε φύγε, ρε φύγε από δω"
Χωρίς διαφάνεια σωτηρίας
παλεύει με ρυθμό αοριστίας
Ρουφάει μ’ αγωνία αναπνέει
κι αντί να περπατάει παραπαίει
"Σου λέω φύγε, ρε φύγε, ρε φύγε, ρε φύγε από δω"
Στους υπονόμους των ψυχών της
ο Προμηθέας αρουραίων δεσμώτης
και αντί φωτιά μοιράζει ανία
και σημάδια τυφλά για τον νέο Μεσσία
"Σου λέω φύγε, ρε φύγε, ρε φύγε, ρε φύγε από δω"

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Ξημερώνοντας Τέταρτη. Ξενύχτησα περιμένοντας να ακούσω το διάγγελμα του πλανητάρχη. Ραδιοφωνικές ειδήσεις… H στρατιωτική επέμβαση αναβλήθηκε  προσωρινά μετά από τις πιέσεις των πολιτών της παγκόσμιας κοινότητας και του Πούτιν. Ο Ομπάμα αναγκάστηκε να υποχωρήσει ακολουθώντας την πρόταση του Ρώσου ηγέτη, δηλαδή να ελεγχθούν τα εργοστάσια χημικών όπλων στη Συρία και αν διαπιστωθεί κάτι, να καταστραφούν. Στο διάγγελμα είπε: «Μη σκοτώνετε με χημικά. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι».

Οι πύραυλοι δεν είναι αιώνιοι. Είναι σαν τα τρόφιμα και λήγουν …

Πρωτόγνωρη και συμβολική ήταν η συνάντηση του γραμματέα του ΚΚΕ, Κουτσούμπα με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Συζήτησαν για τους πεινασμένους, τους άνεργους και για τη σκιά του πολέμου στην περιοχή μας. Καλή αρχή στη συνεργασία!

Η συναυλία στην ΕΡΤ, το βράδι της Τετάρτης και η απεργία των εκπαιδευτικών  εκτός από διεκδικητικούς και αγωνιστικούς στόχους έχουν και έντονα στοιχεία παλλαϊκού, αντιστασιακού, κινηματικού χαρακτήρα.

Είναι όμως πολύ βαρύ το φορτίο. Ίδωμεν!

Πού μπορεί να οδηγήσουν οι ίντριγκες, οι συνωμοσίες, οι κόντρες όλων αυτών

που εκφράζουν τη θεωρία «το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς»;

Όλων αυτών που στοχεύουν να ανέβουν στην εξέδρα των επισήμων, να διαφοροποιούνται και να τεντώνονται απέναντι στον λαουτζίκο στις εθνικές και τις θρησκευτικές εορτές. Να προβάλουν το μπόι τους λεβέντικα και αντρίκια σαν άρχοντες, με ύφος εθνικής υπερηφάνειας και θρησκευτικής ευλάβειας. Χωρίς τον κίνδυνο να στριμωχτούν με το πλήθος και να τους φύγει και κανένας πόντος από το διχτυωτό τους καλσόν. Κι ύστερα έρχονται τα ρουσφέτια και οι μηχανισμοί, οι αναθέσεις και οι μίζες, οι διαφοροποιήσεις, οι λασπολογίες και οι τσακωμοί.

-Γιατί αυτός να τρώει περισσότερα από μένα;

Είναι πιο όμορφος, πιο έξυπνος, πιο λεβέντης;

Παλιοί συνεργάτες ομοϊδεάτες γίνονται αντίπαλοι, γίνονται εχθροί γιατί «τη δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς»

Στο τέλος θα κερδίσει αυτός που θα έχει τους μηχανισμούς από πίσω του. Σπόνσορες, εξαγορασμένα ΜΜΕ (ραδιόφωνα, εφημερίδες), αφισοκολλητές μελλοντικούς δημοτικούς υπαλλήλους και ψηφοφόρους εξαγορασμένους με 20 ευρώ. Όλοι αυτοί θα αποτελέσουν το στελεχιακό δυναμικό σε νευραλγικές θέσεις στις υπηρεσίες του δήμου. Άσχετοι, άοσμοι, ανίκανοι, ακοινώνητοι, άχρηστοι.

Κοντά τους συνήθως λανσάρεται και κανένας ημιδιανοούμενος, ημικαλλιτέχνης, αρχιλαμόγιο, απ’ αυτούς που εκφράζουν  την άποψη «τη δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα όμως ουδείς»

Ηλίθια πόλη τεμπελιάζεις ξαπλωμένη
Οι έμποροι σου έχουν πνίξει την καρδιά
Ούτε κι αυτός ο ήλιος σου δε σε ζεσταίνει
και τα σπασμένα τα πληρώνουν τα παιδιά
Ηλίθια πόλη ασφαλτωμένο ιπποδρόμιο
ακροβατεί ο φτωχός απάνω στο σχοινί
η άπληστη κατέβηκε στο πεζοδρόμιο
κι ο αναβάτης το γλεντάει επί πληρωμή
Δεν έχω μέρος να σταθώ κι ούτε μπορώ να κινηθώ
Θυμάμαι όμως τις μουτσούνες των αιτίων
Ηλίθια πόλη μου θυμίζεις χειρουργείο
Ψάχνουνε οι γιατροί να βρουν τον ασθενή
κι αυτός θρονιάστηκε μέσα στο υπουργείο
να γιάνει ελπίζει με τη νέα διαταγή
Ηλίθια πόλη μου βρωμάς σαν ουρητήριο
Ο καραγκιόζης βγήκε έξω απ’ το πανί
και μπαινοβγαίνει μέσα στο χρηματιστήριο
κι οι τσαρλατάνοι του ζητάν τη συνταγή
Δεν έχω μέρος να σταθώ κι ούτε μπορώ να κινηθώ
Θυμάμαι όμως τις μουτσούνες των αιτίων

Τη χρονιά που διαφώνησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος με τη «Σπυριδούλα», το τότε συγκρότημά του και χώρισαν οι δρόμους τους, γράφτηκαν δυο καταπληκτικά τραγούδια: «Ετούτη η πόλη» από τον Παύλο Σιδηρόπουλο και η «Ηλίθια πόλη» από τη «Σπυριδούλα». Το αξιοπερίεργο είναι πως εξακολουθούσαν να έχουν τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες αγωνίες, τους ίδιους προβληματισμούς, τα ίδια ερεθίσματα, τις ίδιες σκέψεις. Λες και παραθέριζαν στην ίδια πόλη (λες;) πως έβλεπαν τα ίδια πράγματα, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο και έγραφαν στο ίδιο τετράδιο με το ίδιο στυλό.