ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣ

ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣ

                                Λικνιστείτε μαζί μου όλα τα θλιμμένα
                                Τρελοί σε πέτρινα κτίρια χωρίς πόρτες
                                Λεπροί που αναβλύζετε αγάπη και τραγούδι
                                Βάτραχοι που προσπαθείτε να σκιαγραφήσετε τον ουρανό

                                Λικνιστείτε μαζί μου θλιμμένα πράγματα
                                Δάχτυλα σχισμένα σε κάποιο σιδεράδικο
                                Γεράματα σαν φλούδια προγεύματος
                                Μεταχειρισμένα βιβλία, μεταχειρισμένοι άνθρωποι
                                Μεταχειρισμένα λουλούδια, μεταχειρισμένη αγάπη

                                             Σας χρειάζομαι.
                                             Αυτό έχει φύγει σαν άλογο ή σκυλί
                                             Νεκρό ή χαμένο ή αδυσώπητο
                                             Σας χρειάζομαι!

                                                                            Charles Bukowski 

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Η νύχτα θύμιζε φθινόπωρο. Ένα χελιδόνι που έχτισε τη φωλιά του στην πόρτα της εισόδου, μου έκανε κατάληψη. Λίγο μετά άρχισαν μικροσεισμικές δονήσεις. Το γιαούρτογλου βαρύ και τα νεύρα μου στην τσίτα. Κοιμάμαι αποσπασματικά, διακεκομμένα. Το χελιδόνι που με ξύπνησε, κοιμάται του καλού καιρού στο κουρτινόξυλο. Δεν το ενοχλεί ούτε καν η σχιζοφρενική φωνή του Πορτοσάλτε.

Ξημέρωσε. Κάποιοι σκάβουν υπόγειες διαδρομές. Φτιάχνω καφέ. Τον συνοδεύω με ληγμένα κουλούρια από το Πάσχα. Το τασάκι είναι γεμάτο αποτσίγαρα. Ευτυχώς είχα τσιγάρα στην καβάτζα. Πρωί. Μαγνητική ακτινοβολία, μαγνητική βροχή, εκρήξεις του ήλιου, οι συσκευές τρελαίνονται, οι άνθρωποι τρελαίνονται.

Ντριν …ντριν…. ωχ ο Αλέκος.

Ο Αλέκος είναι ένας φίλος απ’ το πουθενά, που με θυμάται τις πιο ακατάλληλες στιγμές της ζωής μου. Θα μπορούσε να είναι ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Παπαχελάς, ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος, η Παπαρήγα, ο σκύλος της διαφήμισης, ένας Αλέκος από το υπερπέραν, ο Φασιανός (όχι το πουλί ο ζωγράφος).

- Έλα Αλέκο, θα συγκεντρώσουμε πιο πολύ πετρέλαιο και φυσικό αέριο κι από τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα.

-Αλέκο, αφού τους βάζει να υπογράφουν και να εκτελούν εντολές, στο τέλος θα τους φορέσει φούστες με πιέτες και φουρό.

- Τι άλλο να κάνω Αλέκο μόνος μου; Στοχοποιούμαι!

Τα ανθρωπάκια δεν ασχολούνται με πανηγυράκια και ποιηματάκια. Είναι υπεράνω.

Πώς το καταντήσατε έτσι το κόμμα μου κοντά, μίζερα ανθρωπάκια;

Άλλη χώρα φαντάστηκα κι άλλη αντικρίζω στην πραγματικότητα.

Άλλο λαό φαντάστηκα και με άλλον συνυπάρχω.

-Αλέκο δίνουν στα παιδιά υγρά από μπαταρίες να μαστουρώνουν για να μη σκέφτονται. Διώχνουν τη νεολαία, κι όσοι μένουν τους ναρκώνουν.

Οι αριστοκράτες αριστεροί υπερασπίζονται το σύστημα, τους θεσμούς του καπιταλισμού. Πρέπει να ανατρέψουμε τα δεδομένα και τα αυτονόητα.

-Αλέκο, η Διαμαντοπούλου ξανάρχεται. Το φοβάμαι αυτή. Δαγκώνει.

- Αλέκο μη μιλάς, θέλω μόνο να μ’ ακούς.

- Τι έγιναν Αλέκο οι αγανακτισμένοι, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και βουλευτές του Καμμένου και της Χρυσής Αυγής;

- Αλέκο, ανοίγουν γραφεία ευρέσεως διαδηλωτών για να συμπληρώσουν το όριο των διακοσίων.
Τι άλλο θα δούμε Αλέκο….

-Πάω να φτιάξω άλλον ένα καφέ
Mείνε λίγο ξάγρυπνη ακόμα κρατώντας τούτη τη γραμμή ανοιχτή
Tη γραμμή που χτίζει κάστρα γύρω απ’ τα όνειρά μου
Tη γραμμή που ρίχνει σωσίβια κάθε που ναυαγώ στο φόβο
Kράτα τη γραμμή ανοιχτή
Bάρκα που ψάχνει έλεος στα απάνεμα βράχια σου η ζωή μου
Δάκρυα και δηλητήρια παραμορφώνουν το πρόσωπό μου στο σκοτάδι
Άσπρα γλαροπούλια στο γαλάζιο σου ορίζοντα

Κράτα τη γραμμή ανοιχτή!

Το αίμα θα ξανά γίνει κρασί στην Κανά σου λέω

Θα ακούσουμε ξανά παιδιάστικα γέλια σου λέω

Θα πούμε ξανά τραγούδια στη θάλασσα σου λέω

Θα πιούμε ξανά από ανοιξιάτικο ρυάκι σου λέω

Θα κάνουμε ξανά έρωτα στα χωράφια σου λέω

Κράτα μονό τη γραμμή ανοιχτή!

Κράτα τη γραμμή ανοιχτή!

Κράτα… Κράτα ….. Κράτα …………….

- Μ’ ακούς Αλέκο………

Απόσπασμα από το ποίημα του Δημήτρη Βάρου « Γραμμή ανοιχτή»