Η ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

                     

Η ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

                           Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου

όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

                         
         ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Βαρέθηκα να επιβεβαιώνομαι διαρκώς. Λειτουργώ προφητικά σαν την Πυθία, τον Κάλχα, τον Τειρεσία χωρίς φύλλα δάφνης ή ό,τι άλλο καίγανε ή πίνανε εκείνον τον καιρό. Έχω ειδικό χάρισμα
ή απλούστατα οι σκέψεις τους είναι τόσο ρηχές που δε χρειάζονται και ιδιαίτερα προσόντα για να τους προβλέψεις; Είναι όλοι τους προβλέψιμοι! Είναι τόσο θλιβεροί που δε θέλω να ξέρω τα νέα τους. Τα νέα τους είναι δυσάρεστα. Συναισθηματικά όμως συμπάσχω.

Επιτέλους δροσούλα, βροχούλες. Μυρίζει το χώμα και τα βρεγμένα σκουπίδια στις λαϊκές συνοικίες. Θα πολλαπλασιαστούν οι χαλασμένες εξατμίσεις στους δρόμους καθώς και τα μελωδικά ουρλιαχτά και τα παράφωνα υστερικά γέλια των μαθητών στα φροντιστήρια.

Φθινόπωρο. Καιρός για ύπνο και χουζούρι. Να απλωθείς στο κρεβάτι, να κοιμάσαι και να ονειρεύεσαι. Να παρακαλάς όμως πριν κοιμηθείς να μη δεις εφιάλτες και βρικόλακες.
Να είναι τα όνειρά σου αγνά, γιομάτα χρώματα, φως και ελπίδα!

Κι είδα πως με κυβερνούσαν προγναθικά και αυτιστικά.

Κι είδα κάτι ξυρισμένες μαϊμούδες, με δολοφονικές διαθέσεις, να απειλούν τη δημοκρατία.

Κι είδα τα όργανα της τάξης να πετάνε χημικά στους απολυμένους σχολικούς φύλακες και 
να τους στέλνουν στο νοσοκομείο.

Κι είδα τους καθηγητές να απεργούν για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους χωρίς αγωνιστικό παλμό και μαχητικότητα.

Και είδα εγκληματικούς μηχανισμούς να χτυπάνε σε εργατικές λαϊκές γειτονιές, στο Πέραμα και στην Αμφιάλη, αποκαλύπτοντας ότι είναι μηχανισμοί του σάπιου συστήματος, του κεφαλαίου. Στόχο έχουν να τρομοκρατούν κάθε εργαζόμενο, κάθε νέο που σηκώνει κεφάλι και αγωνίζεται ενάντια στην αυταρχική πολιτική της εξουσίας.

Και είδα καμιά δεκαριά φασίστες να περικυκλώνουν τα παιδιά. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένα αυτοκίνητο που μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, σταμάτησε, κι ο οδηγός κατέβηκε και μαχαίρωσε τον 34χρονο νεαρό μουσικό Παύλο Φύσσα -Killah P μια φορά στην καρδιά και μια φορά στην κοιλιά ( η μαχαιριά στην κοιλιά είχε σχήμα Γ).

«Δώδεκα φωνές ούρλιαζαν με μανία και ήταν όλες ίδιες. Τώρα ήταν ολοφάνερο τι είχε συμβεί στις φάτσες των γουρουνιών. Τα ζώα απ’ έξω κοιτούσαν πότε τα γουρούνια και πότε τους ανθρώπους, πότε τους ανθρώπους, πότε τα γουρούνια, ύστερα πάλι τα γουρούνια και πάλι τους ανθρώπους, αλλά ήταν αδύνατον να διακρίνουν ποιος ήταν ποιος»*

«Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους» ακουγόταν από το ραδιόφωνο του ονείρου και η φωνή του εκφωνητή διαπεραστική με αγωνία και ένταση:  

«Μη φοβάστε, γιατί με το φόβο στρώνετε το χαλί στους φασίστες.»

Κι όμως η γριά αρχιμαϊμού αποποιήθηκε των ευθυνών της. Τόλμησε και βγήκε στα ΜΜΕ, έκανε δηλώσεις και διαφήμισε την ομιλία της στο Πέραμα.

Ξύπνησα πανικόβλητος. Χριστέ μου, δεν θέλω να το ζήσω όλο αυτό το έργο.

Όμως η πραγματικότητα είναι παρόμοια. Υπάρχουν και συγγενείς. Υπάρχει και Άδωνις και Κυριάκος και Χατζηδάκης και Γιακουμάτος και Πολύδωρας και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης. Εγώ θα ’θελα να ονειρευτώ τις αντιθέσεις και να κερδίζει πάντα το καλό, το δίκαιο. Όπως τότε με τον Ηρακλή, που διάλεξε το δρόμο της Αρετής. Να ονειρευτώ τη μάχη των αντιθέσεων ανάμεσα στο αισιόδοξο και το απαισιόδοξο. Ανάμεσα στην πίστη και την προδοσία. Ανάμεσα στο λευκό και το μαύρο. Ανάμεσα στην αντίσταση και τη χοληστερίνη του καναπέ. Ανάμεσα στην ενότητα και το σκορποχώρι. Ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και τη δουλικότητα. Ανάμεσα στο δίκιο και το άδικο. Ανάμεσα στην κοινωνική δικαιοσύνη και τον ατομικισμό.

Ηχώ με το λευκό σαντάλι πέρασε 
μια στιγμή γοργά κάτω από τα νερά η ζαργάνα

και ψηλά το λόφο έχοντας πόδι 
Και τον ήλιο κεφάλι κερασφόρο

ν' ανεβαίνει Αβάδιστος είδα 
Ο Μέγας Κριός.

Και αυτός αλήθεια που ήμουνα   
Ο πολλούς αιώνες πριν

Ο ακόμη χλωρός μες στην φωτιά   
Ο άκοπος απ' τον ουρανό

ψιθύρισε όταν ρώτησα:

-Τι το καλό; Τι το κακό;

-Ένα σημείο Ένα σημείο

Και σ' αυτό πάνω ισορροπείς και υπάρχεις 
κι απ' αυτό πιο πέρα ταραχή και σκότος 
κι απ' αυτό πιο πίσω βρυγμός των αγγέλων

-Ένα σημείο Ένα σημείο

Και σ' αυτό μπορείς απέραντα να προχωρήσεις

ή αλλιώς τίποτε άλλο δεν υπάρχει πια

Και ο ζυγός που, ανοίγοντας τα χέρια μου, 
-έμοιαζε να ζυγιάζει το φως και το ένστικτο ήτανε

Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας **

* ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ        **ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ