ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ
Αυτό το δέντρο δεν έχει πάει ποτέ στο
μόλο.
Αυτή η πέτρα δεν έχει πάει ποτέ στο
μόλο.
Αυτός ο κήπος δεν έχει πάει ποτέ στο
μόλο.
Κι αυτός ο τύπος δεν έχει πάει ποτέ
στο μόλο.
Αυτός ο μόλος δεν έχει έρθει ποτέ σε
δέντρο.
Αυτός ο μόλος δεν έχει έρθει ποτέ σε
κήπο.
Αυτή η κότα έκανε αυγό από τον κώλο.
Κι αυτός ο κώλος δεν έχει κάτσει ποτέ
σε πέτρα.
Κι όλοι εμείς πάμε στο μόλο πάμε στο
δέντρο.
Όλοι εμείς τρώμε το αυγό πάνω στην
πέτρα.
Μα ποιος στο διάολο πάει στο μόλο πάνω
σε πέτρα;
Πάει ο τύπος που από τον κήπο έφαγε
πέτρα.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ
ΚΕΙΜΕΝΑ
ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Ο
φίλος Σπύρος Γραμμένος με ενέπνευσε με
το τραγουδάκι του. Με ένα μαθηματικό
θεώρημα που αποδεικνύει πως οι παράλληλες
ποτέ δεν συναντιούνται, δεν τέμνονται.
Ο καθένας βαράει ντουγρού και για πάρτη
του. Τα μόνα που μας ενώνουν είναι «τα
του κώλου», και η συνταγή είναι απλή.
Παίρνουμε μια γλάστρα ή φυτεύουμε ένα
δέντρο και δημιουργούμε με ένα τεχνητό
ή φυσικό τρόπο ελεύθερο χώρο πρασίνου
εμποδίζοντας παράλληλα και την παράνομη
στάθμευση των αυτοκινήτων. Είδατε τι
μπορεί να πετύχει μία γλάστρα;
Αν
είναι και αυτοποτιζόμενη, δεν μας τρώει
και χρόνο. Επίσης, αν φυτέψουμε και
αγκινάρες, που δεν έχουν και μεγάλες
απαιτήσεις για νερό, μπορούμε και να το
επωφεληθούμε κατά την συγκομιδή.
«Ένας
βράχος μοναχός περπατούσε ο καημένος»
Τι
γίνεται όμως με ένα στρώμα αραγμένο
δίπλα σε έναν κάδο σκουπιδιών στην οδό
Παναγιωτοπούλων, που πέρασε κακουχίες
και μοναξιά, βροχές και αέρηδες από τις
αρχές του φθινοπώρου; Έτρεμε και κρύωνε
ξεβράκωτο καθώς ήταν κι έκανε μια ευχή
στο θεό των στρωμάτων ώστε να περάσει
τα Χριστούγεννα μαζί με μια σύντροφο
κι ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλά του.
Ο
θεός των στρωμάτων το άκουσε και του
’στειλε μια σύντροφο. Τι θα γίνει όμως
αν το ζεύγος διαιωνιστεί και ο πελαργός
τους φέρει και μικρά στρωματάκια;
Αλλαγή
πλεύσης. Τσουχτερό κρύο. Πικρό φινάλε.
Παραμονές για την αλλαγή του καινούργιου
χρόνου. Νεκρική πομπή. Γύφτικα νταούλια
και φάλτσα κλαρίνα.
Το
ζεύγος των στρωμάτων απεδήμησεν εις
Κύριον.
«Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια
Στο
μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου, ε;»*
Αχυράνθρωποι, λογιστές κυβερνήτες, διορισμένοι από τις τράπεζες. Διεκπεραιωτές της απάτης,
του φόβου, της ανισότητας, του πλασματικού χρήματος και της εξουσίας.
Τοποτηρητές
της στέρησης, της στείρωσης, του
ακρωτηριασμού, του σκοταδισμού.
Τι
γίνεται όμως όταν συναλλάσσονται και
εξαγοράζονται οι συνειδήσεις; Όταν
γίνονται ελαστικές; Όταν μειώνονται οι
αντιδράσεις, οι αντιστάσεις, οι
διεκδικήσεις;
Ο
αγώνας για την ανατροπή; Παράγοντες και
λαμόγια με υλικά σούπερ μάρκετ εξαγοράζουν
συνειδήσεις εκμεταλλευόμενοι την
ανέχεια και την ανάγκη του φτωχού, του
άνεργου, του απολυμένου, του μικροσυναξιούχου.
Ισοπεδώνουν τα πάντα …
«Ό,τι
Κινείται, Κρίνεται»
Τα
πάντα ρει έλεγε ο Ηράκλειτος. Τι γίνεται
όμως με τους μόνιμους ερασιτέχνες,
που
δεν εξελίχθηκαν ποτέ τους και που
παραμένουν στάσιμοι; Ατάλαντοι, άτεχνοι
και
αμόρφωτοι. Δεν εννοώ τους εραστές, τους
ρομαντικούς της τέχνης, που την αγάπη
τους δεν έκαναν επάγγελμα, αλλά όλους
αυτούς τους Καραγκιόζηδες, που η
συνεισφορά τους είναι στο να κακοποιούν
την τέχνη. Ένα είδος που διαιωνίζεται
και πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα.
Ζήλεψα
το τραγουδάκι του Σπύρου του Γραμμένου
και έγραψα ένα παρόμοιο και το αφιερώνω
στην ντόπια κουλτούρα.
Αυτή
η γλάστρα δεν έχει πάει ποτέ με στρώμα.
Αυτό
το στρώμα δεν έχει πάει ποτέ με γλάστρα.
Κι
αυτά τα βλίτα δεν έχουν βγει ποτέ στους
δρόμους.
Αυτό
το τσούρμο το κάνει μόνο για να τα
παίρνει.
Κι
όλοι αυτοί δεν ξέρουν τίποτα ούτε για
πλάκα.
Γιατί
αν γελούσαμε κάτι θα προσέφεραν κι αυτοί
στον κόσμο.
Αλλά
είναι άχρηστοι, άτεχνοι, άνανδροι και
τυχοδιώκτες.
Όλοι
αυτοί έχουν το πρόσωπο πίσω στο κώλο.
*
Απόσπασμα από ποίημα της Κατερίνας
Γώγου
Ο
πίνακας είναι του Νίκου Εγγονόπουλου
