ΜΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΝΟΤΑ

               ΜΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΝΟΤΑ

            

Μακρινές συναυλίες, οπάλινες σπίθες, του πρώτου σπιτιού μας μες στη λαύρα του θέρους, 

στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια,
θ' ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ' αχιβάδες και κάστρα,
που βουβά παραστέκουν σ' όσ' αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα των ειδώλων φεγγίτες αυλακώνουν μ' αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες, θεωρίες σεπτές μυστικών δεινοσαύρων, 

στων νερών τις πλεκτάνες που τα ζώσανε κύκνοι, μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα, και πόθο 

που λες πάει να σβήσει κι αποτόμως γυρεύει ν' ανεβεί πιο ψηλά, να γκρεμίσει, να σπάσει, παραθύρια ν' ανοίξει, να φωνάξω, να κλάψει, να ρημάξω, ν' αράξει, να σκιστεί, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά, περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο, 

τ' αρβανίτικο χώμα, κι όπου φτάσει, αν φτάσει, φαντασία μετάλλου, λόγια που είπα η Πυθία 

σε ανύδρους εκτάσεις, τροπικούς και πηγάδια θα διαβεί, ως να φέξει η αυγή η πλανεύτρα 

μ' άυλων Κούρδων κραιπάλη, Ν' αγοράσει κιθάρες που μου πνίγουν τα μάτια, ως να σύρω τα πέπλα που κρατά η σελήνη, στη μορφή μου να δέσει τη μορφή των πουλιών.
                                                                                                           ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

«Ο Σπαθάρης πέθανε, όμως καραγκιόζηδες εξακολουθούν να υπάρχουν» έγραψαν οι αναρχικοί στον τοίχο με σπρέι. Μου ’φτιαξε τη διάθεση η εύστοχη  ποίηση του δρόμου. Όλα αυτά στην πρωτεύουσα, με πλουραλισμό και έμπνευση, ενώ εδώ χάνονται οι κάδοι απ’ τους δρόμους. Πληροφορίες λένε πως πουλήθηκαν σε γειτονικό δήμο σαν ελαφρώς μεταχειρισμένοι. Πνίγεται η ζωή στο νιπτήρα της απόγνωσης.

Ακόμα και οι διαμαρτυρόμενοι τσιμπάνε από την πίτα της συναλλαγής της εξουσίας.

Ήταν ένα βροχερό απόγευμα.

Απ’ αυτά τα φθινοπωρινά που θυμίζουν καταιγίδα και που πριν προλάβεις 
να προσηλώσεις το βλέμμα σου στη βροχή, η μπόρα πέρασε……

Ο ήλιος λούζει το δωμάτιο και μαζί του λούζεσαι και συ.

Δακρύζεις από τη λάμψη του.

Τότε συλλογίζεσαι την αντίθεση του ήλιου που χαμογελά με το δάκρυ στο μάγουλο….

Το δάκρυ σε χαϊδεύει. Σε ζεσταίνει.

Νιώθεις ανατριχίλα και ηδονή.

Αυτόματα η αντίθεση γίνεται ατυχής συλλογισμός.

Κι ύστερα βγαίνουν τα σαλιγκάρια που αφήνουν πίσω τους τα σημάδια της ζωής.

Γιατί η ζωή τους τελειώνει σε μια κατσαρόλα παρέα με ντομάτα, κρεμμύδια, λάδι, αλάτι, πιπέρι κι ότι άλλο χρειαστεί για την ταφή…….