ΤΑ ΔΥΟ
ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΗΣ
Ο Μάνος έλεγε:
-Στον κάθε ρόλo μου έχω να παλέψω μ’ ένα
ανήμερο θεριό.
Και δεν ξέρω αν θα με κατασπαράξει ή θα το εξημερώσω.
Ένα θεριό που αν και σου προξενεί φρίκη ωστόσο σε μαγνητίζει,
σε γοητεύει και σε
προκαλεί να παλέψεις.
Το πρωτοπαλίκαρο του
Σαράφη στον έβδομο λόχο, «οι αμετανόητοι» που πάει να πει οι ανυποχώρητοι,
οι αλύγιστοι.
-Tο
1947 με απέλυσαν από το Εθνικό Θέατρο, λόγω φρονημάτων. Μου έστειλαν ένα
έγγραφο με το οποίο με καλούσαν να απαντήσω πού ήμουνα στην Κατοχή, στα Δεκεμβριανά και τέτοια.
Απάντησα πως ξερόυν πολύ καλά
ποιος είμαι, τι πιστεύω και τι έκανα, επομένως το παρόν μου στάλθηκε από
παραδρομή ή από λάθος και το επιστρέφω.
-Θυμάμαι όταν με είχαν στην ασφάλεια, που ’τρεξε η μάνα μου
να με βρει.
Ήταν άρρωστη και καλά δεν είχε συνέλθει. Χαμογελάει πίσω απ’ τα
σύρματα.
Μου κάνει νόημα σα να μη
συνέβαινε τίποτα. Κρητικιά βλέπεις, πού
να καταδεχτεί να σκύψει. Σπάραξε η καρδιά μου.
-Θέλεις να’ ρθώ στο σπίτι, μάνα; τη ρωτάω. Θέλεις; Θέλεις;
-Πώς θα’ ρθεις;
-Ε…Θα υπογράψω και θα’ ρθώ.
-Ίντα θα υπογράψεις;
-Δήλωση.
-Ίντα είναι η δήλωση;
-Ότι δεν είμαι αυτό που είμαι.
-Και δεν είσαι;
-Είμαι.
-Τότες μην υπογράφεις κερατά. Μην υπογράφεις.
Γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου
του 1909 στο Καστέλι Κισσάμου της Κρήτης. Ήρθε στην Αθήνα εφτά χρονών. Μετά
τρεις τάξεις Σχολαρχείου, πηγαίνει στη σχολή Ασυρματιστών.
Τον κερδίζει η
τέχνη.
Στα 1927 παίζει την
πρώτη του ταινία, Το λάβαρο του ’21.
Το 1928 πρωτοβγαίνει
στο θέατρο με το Θίασο των Νέων. Το 1941 παντρεύεται με τη Νένα Βρακοτσώλη. Το 1943 ιδρύει μαζί με άλλους συναδέλφους
του, το Κρατικό Θέατρο Βόρειας Ελλάδας. Την ίδια χρονιά γίνεται μέλος του ΚΚΕ.
Το 1948 εξορίζεται
για πέντε χρόνια. Το 1955 ιδρύει το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο.
Το 1961 παίρνει το
πρώτο βραβείο αντρικού ρόλου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σάν Φρανσίσκο.
Το 1979 παντρεύεται με τη Λίντα Άλμα.
Το 1984, 2 Σεπτεμβρίου απόγευμα 4.10 ο Κατράκης πεθαίνει…Ο
φυσικός νόμος τον νίκησε αναπάντεχα. Ο Μάνος Κατράκης άφησε την τελευταία του πνοή το
απόγευμα της Κυριακής………..
Ο μεγάλος θεατράνθρωπος, το σύμβολο του ήθους και της τέχνης χάνεται αφήνοντας
πίσω του πλήθος θεατρικές παραστάσεις από το αρχαίο, κλασικό και σύγχρονο
θέατρο.
Πολύτιμη κληρονομιά για τους νεότερους.
Και έχοντας υπηρετήσει τον ελληνικό κινηματογράφο με
σοβαρότητα και συνέπεια, παρόλο που
αναγκάστηκε να κάνει μικρές υποχωρήσεις, αποτέλεσμα των ιδεολογικών
του επιλογών και των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε προσπαθώντας να στηρίξει το
Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο. Υποκλινόμαστε σ’ αυτόν
που «στοίχειωσε τη θεατρική σκηνή και τη σκηνή του στη Μακρόνησο. Σ’ αυτόν που «μεγαλούργησε πιστά και τίμια –αληθινός
καλλιτέχνης του λαού για 55 χρόνια στο Ελληνικό θέατρο». Αυτόν που πάντα ποιούσε
ήθος. Αυτόν που καθώς έμεινε για πάντα στην καρδιά του λαού, στην ιστορία, αιώνιος, αλύγιστος και ακατάβλητος,
θα νιώθουμε πως είναι για πάντα μαζί μας.
