Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΚΑΛΤΣΑΣ
Κι η στάχτη στο μαγκάλι που υγραίνει
κι η σαύρα προς τον ήλιο γυρισμένη
και τα άλογα που θα ’παιρνες για λυδικά τοπία
τ’ ακούς να αγκομαχούν τη νύχτα μες στο στάβλο
κι ο σκύλος που θα σιγοκλαίει κάτω
απ’ την παλιά τη σκάλα
χαλάζι και βροχή σημαίνει.
Κλειστή πληγή στα χέρια σου
και ανοιχτή στην καρδιά μου
ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Τι σημαίνει εν ψυχρώ
δολοφονία και πού πηγαίνουν τα παιδιά όταν πεθαίνουν;
Θα γίνουν άγγελοι ή ήρωες; Άγιοι της επανάστασης ή τιμωροί;
Θα βρουν εκεί που πάνε και τους άλλους, τους ποιητάδες,
τους μουσικούς και τους ζωγράφους που ’στησαν με τα έργα τους την ουτοπία.
Τον όμορφο κόσμο που ονειρεύτηκαν, που είναι αγνός σαν την
ψυχή μικρού παιδιού.
Και ποιος να είναι αυτός που αφαιρεί τη ζωή μικρού παιδιού
που δεν πρόλαβε να χορτάσει τον ήλιο, τη θάλασσα, την ανάσα του, τους γονείς
του, τους φίλους του, τους εχθρούς του, την αγάπη, το μίσος, την εκδίκηση, την
εμπειρία, τη γνώση, τον έρωτα, τα δικά του παιδιά, τα μεθύσια, τον ανταγωνισμό,
την κόντρα, το ψέμα, την απάτη, τη χαρά, τη λύπη, τη νίκη, την ήττα, τον πόνο
και τη δικαίωση;
Η προέκταση του κράτους, η κρατική
καταστολή σκοτώνει τα νιάτα, σκοτώνει τη
δημοκρατία, σκοτώνει το μέλλον, σκοτώνει το αύριο.
Κι εμείς η γενιά του
Πολυτεχνείου παρακολουθούμε τις
εξελίξεις από την τηλεόραση και παίρνουμε το μέρος του ενός ή του άλλου σαν σε
ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Λες και δεν αφορά τα παιδιά μας, δεν αφορά τη χώρα μας,
δεν αφορά εμάς τους ίδιους.
Σωρευμένα προβλήματα άλυτα,
κεκτημένα που χάθηκαν.
Κι εμείς κάτω απ’ τα κρεβάτια μας
ψάχνουμε για τη χαμένη μας κάλτσα.
Όμως ποτέ κανείς δεν νίκησε με την
παθητική αντίσταση του καναπέ.
Μου ’κανε πραγματικά εντύπωση η ενότητα
των μαθητών. Δεν κάνουν δυο συγκεντρώσεις, δυο συλλαλητήρια. Δεν κατηγορεί ο
ένας τον άλλο.
Σέβονται τους αγώνες τους, έχουν
άποψη και αντιστέκονται.
Καταλαβαίνουν ότι η κυβέρνηση τους
κοροϊδεύει, τους περιπαίζει με
ψεύτικες υποσχέσεις. Νιώθουν την
ανταγωνιστική κούραση και τη δαπανηρή
προετοιμασία τους για τα Πανεπιστήμια.
Την επαγγελματική αβεβαιότητα
μετά το τέλος το σπουδών τους. Οι
μαθητές φέρονται ώριμα.
Μήπως έφτασε ο καιρός να
παραδειγματιστούμε από τους νεότερους και να τους ακολουθήσουμε;
Τα κόμματα προσπαθούν να
επωφεληθούν των γεγονότων για να αυξήσουν τα ποσοστά τους στις δημοσκοπήσεις. Όμως
στην πραγματικότητα το αυθόρμητο, μαζικό,
νεολαιίστικο κίνημα είναι πρωτοπόρο στην πάλη, στους αγώνες και στις
διεκδικήσεις. Τα κόμματα ακολουθούν απλά για να συμμετέχουν, για να μη φανεί
ότι είναι εκτός κινήματος.
Η εποχή μας έχει ανάγκη από
σύμβολα. Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτό το ρόλο, όπως
συνέβαινε στο παρελθόν.
Κι έτσι η δολοφονία του
δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου τον ανέδειξε σε «σύμβολο
αγώνα» και ξεσήκωσε τη νεολαία όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε άλλες
μεγάλες πόλεις και πρωτεύουσες χωρών της Ευρώπης όπως στο Βερολίνο, τη
Βαρκελώνη, τη Ρώμη, το Λονδίνο κ.α. θυμίζοντας σκηνές από το Μάη του ‘68.
Θα ’θελα για επίλογο και φινάλε ένα
ποίημα του Ναζίμ Χιχμέτ
Είμαι μέσα στο φως που προχωρεί
Τα μάτια μου είναι πλημμυρισμένα
από πόθους
Είναι ωραίος ο κόσμος
Τα μάτια μου δεν κουράζονται να
βλέπουνε τα δέντρα
Τα δέντρα τα τόσο γεμάτα από
ελπίδα
Τα δέντρα τα τόσο πράσινα
Ένα μονοπάτι ηλιόλουστο τραβάει
μέσα απ’ τις μουριές
Είμαι στο παράθυρο του νοσοκομείου
Δε νιώθω τη μυρουδιά των γιατρικών
Κάπου πρέπει να ανθίζουν τα
γαρούφαλλα
Δε νιώθω τι μυρουδιά των γιατρικών
Το ζήτημα δεν είναι να είσαι
αιχμάλωτος
Το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι
