ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΕΟΣ

                 ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΕΟΣ

                                        Ακολουθώντας τα ίχνη του καπνού

ευρέθηκα σε έρημο λιμάνι

σκοντάφτω στο λαούτο ενός παιδιού

μου φαίνεται πως τον φωνάζαν Γιάννη…..

Στους δρόμους περπατώ τις Κυριακές

ψάχνοντας ίχνη και χορδές ξεκουρδισμένες

μες τα κογχύλια μείνανε οι φωνές

μονάχες και διαρκώς απελπισμένες

 Άσε το δάκρυ να κυλήσει

μην το φρενάρεις

Άσε τον άνεμο να σβήσει

ότι γουστάρεις

Άσε το θάνατο να πάρει

ότι απομένει

Άσε  να μείνει αυτή η συνήθεια

να περιμένει………..

Μια βαρκούλα δυο κουπιά κι ένας καημός

στροβίλιζαν  στης δίνης το πηγάδι

όνειρα του συρμού και ο καιρός

χαλάει την κουπαστή και το καράβι.

Άσε το δάκρυ να κυλήσει

μην το φρενάρεις

Άσε τον άνεμο να σβήσει

ότι γουστάρεις

Άσε το θάνατο να πάρει

ότι απομένει

Άσε  να μείνει αυτή η συνήθεια

να περιμένει………..

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Ένας Ρήγας και μια Ντάμα κι ένας ο Δάλαι Λάμα με προστάτευαν……από τη βροχή και τις άλλες κακουχίες.

«Ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί» όπως έλεγε και το παλαιό ρετρό άσμα.
Όποιος το ξέρει ας το φανταστεί και σε ΗΙΡ-ΗΟΡ εκδοχή. Πάμε:

«Ο κόσμος άλλαξε άλλαξαν οι καιροί,

 είναι όλα ψεύτικα κι ας φαίνονται αλήθεια

ο κόσμος άλλαξε άλλαξαν οι καιροί

αγάπες βρίσκεις μοναχά στα παραμύθια.»

Δεν ήταν πολύ καλό το αποτέλεσμα ;

Όλα πρέπει να τα προσαρμόσεις στις σημερινές απαιτήσεις σεβόμενος όμως το ρόλο που έπαιξαν και το λόγο που γράφτηκαν τότε, υπερασπιζόμενα την αγνότητα και τη γνησιότητα της εποχής τους.
Το σίγουρο όμως είναι πως η αγάπη, το ψέμα, η προδοσία είναι  ίδια. Το συναίσθημα και το ήθος πολλές φορές σε οδηγούν σε λάθος υπολογισμούς  δύσκολα όμως αποκτιέται

Ο κάλπικος μπορεί να ξεγελά προσωρινά, σύντομα όμως φτάνει η ώρα της αλήθειας.

Επαναστατική έννοια είναι η αλήθεια και λυτρωτική.
Παίζει ξεκάθαρα το ρόλο της τη  στιγμή που πρέπει.

Ο Ψαραντώνης φαινότανε στο πάλκο σαν μεγάλος Θεός σε αρχαία  τραγωδία.

Γύρω του οι μουσικοί σαν  σε αρχαίο χορό. Και ήταν τόσο ισχυρός ο λόγος στο τραγούδι. 
Εν αρχή ην ο λόγος. Εν αρχή ην ο μύθος. Εν αρχή ην η πίστη.

Η λύρα πέταγε σπινθήρες. Η θεά Δήμητρα πετούσε σπινθήρες απ’ το ηφαίστειο.

Θεέ μου πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της γης!  Θεέ μου πόσο μεγάλη είναι η δύναμη του ανθρώπου! Θεέ μου πόσο μεγάλη είναι η δύναμή Σου!

Και πόσο μικρές δείχνουν οι καρικατούρες «τα μαϊμούδια» όπως μου τα ’πε κι ο Χαίνης Δημήτρης Αποστολάκης, συνθέτης, λυράρης και τραγουδιστής.

Πήραμε ένα στυλό κι ένα χαρτί δεν ξέρουμε που παν τα  τέσσερα γιατί για τα δυο

δεν το συζητάω καθόλου και παριστάνουμε και τους δημοσιογράφους.

Χθες  βραδύ είδα μια ταινία  για τον «ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ» .

Ο γάιδαρος του Σάτζο έβαλε στόχο στη ζωή του να γίνει άλογο και τα κατάφερε……εμείς γιατί δυσκολευόμαστε να σταθούμε στα δυο…….

Ο λαϊκισμός είναι προσόν η αδυναμία; Σεξπηρικός ο προβληματισμός και η απάντηση διφορούμενη.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και τα μέσα (δεν εννοώ τα ΜΜΕ)τον σκοπό, άρα χρησιμοποιούμε την πρέπουσα ταχτική ανάλογα με το τι μας εξυπηρετεί  τη δεδομένη στιγμή. Κι αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί προσόν, αλλά το να λαϊκίζουμε διαρκώς χωρίς να ξέρουμε την άλλη μεριά την άλλη όψη αυτό σίγουρα είναι αδυναμία

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες σίγουρα όμως για κάθε  φράση υπάρχουν παραλήπτες. Εμένα περισσότερο να ξέρετε με νοιάζει η καλή συνεχεία, το μέλλον  Και η καλή συνεχεία  και το μέλλον στηρίζονται στις καλές μνήμες…….

Κάπως έτσι γραμμένες με νότες

Σε τούτα τα βαλκάνια σε τούτο τον αιώνα

συνάντησα τους φίλους μου μια νύχτα του χειμώνα

Καθόντουσαν αμίλητοι σε κάτι βράχια

και σαν με είδαν να ’ρχομαι γουρλώσανε τα μάτια

Γιατί όλο τούτο τον καιρό μ’ είχαν για πεθαμένο

και πίνανε γλυκό κρασί ψωμάκι σιταρένιο

Κι αφού με καλωσόρισαν κι αφού με βαρεθήκαν

κατάλαβαν τη φάρσα μου και μ’ αρνηθήκαν

Άσε τα θαύματα τη μάσκα πέταξε

εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε

Μοιράζω το ψωμί σας δίνω το παγούρι

στα μάτια σας κοιτάζω και λέω ένα τραγούδι

Και το τραγούδι λέει πως παίρνω την ευθύνη

πως είμαι αρχηγός σ’ αυτό το πανηγύρι……
(Απόσπασμα από το «Μπάλλο» του Διονύση Σαββόπουλου