ΣΑΝ ΕΝΑ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΠΟΥ ΑΝΑΨΕ ΦΩΤΙΑ

                           ΣΑΝ ΕΝΑ ΣΚΙΑΧΤΡΟ 
                           ΠΟΥ ΑΝΑΨΕ ΦΩΤΙΑ

                            

 

Είναι μια χώρα που με διώχνει μακριά,
με κλωτσάει με τα σκυλιά και τους λεπρούς της
και χτίζει γύρω μου τείχη και κελιά

για να πετάει τους νόθους γιους της.

Είναι ένας δρόμος που δεν βγάζει πουθενά

μα τον διασχίζω με μια ελπίδα απεγνωσμένη,
γεμάτος δώρα, ξόρκια, φυλαχτά,
γι’ αυτούς που ζουν στη λησμονιά
και τριγυρνάνε στη ζωή ξεγελασμένοι.

Είναι ένας διάβολος που μέσα μου γελά
κι ένας θεός που με κοιτάζει βαλσαμωμένος
κι εγώ ανάμεσα τους μια έρημη σκιά
να ζητιανεύω απαντήσεις πεινασμένος.

Είναι μια αγάπη σαν τον θάνατο γλυκιά,
είναι ένα θαύμα που μ’ αφήνει μαγεμένο,
διψάω γι’ άπειρο, πεινάω για ομορφιά
είμαι ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά.

Μια χώρα, ένας δρόμος, ο θάνατος κι η ομορφιά
μες στα σκοτάδια τους πλανιέμαι σαν χαμένος
και κάνω κύκλους μες σ’ αυτήν την ερημιά
σαν κάποιο σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά
από ανθρώπους και θεούς καταραμένος.

                                                    ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Τελειώνουν οι πολιτιστικές εκδηλώσεις στην πόλη μας με την πικρή γεύση της αποτυχίας. «Λες και τους έχει φτύσει ο Μητσοτάκης στη μούρη….»

Αλλά τι άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από ένα τσούρμο άσχετων και ακαλαίσθητων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους προβολή.

Οι πόλεις που ενδιαφέρονται πράγματι, κάνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις, δημιουργούν κίνητρα στους παραθεριστές, που συνδυάζουν τις διακοπές τους με  ξεκούραση-θάλασσα- διασκέδαση και καλό φαγητό.

-Πάμε Ξάνθη, πάμε Κέρκυρα, έχει φοβερές συναυλίες!

Πώς μπορείς να προσελκύσεις τον κόσμο ή ακόμα και τους δικούς σου με επιλογές παρακμής χωρίς τη ζωντάνια και τη φρεσκάδα του σήμερα;

Χωρίς να ξέρεις το σφυγμό του κόσμου, τι θέλουν να δουν, τι θέλουν να ακούσουν.

Και θα ήταν δικαίωμα του κάθε ιδιώτη οι ανεδαφικές του επιλογές και θα επιβαρυνόταν και το κόστος των επιλογών του. Αν όμως έχει να κάνει με τη διαχείριση των χρημάτων του φορολογούμενου πολίτη θα πρέπει να αντιμετωπίζονται τα πράγματα με μεγαλύτερη  σοβαρότητα.

Και αυτό είναι κύρια ευθύνη του ίδιου του δημάρχου, που αυτός επέλεξε τους συνεργάτες του, και το αποτέλεσμα είναι δική του προσωπική αποτυχία.